Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ (Πώς υλοποιούνται οι προ τριετίας στόχοι πλήρους ισοπέδωσης των Ελλήνων και ξεπουλήματος της Ελλάδας - Ποια είναι τα χειρότερα που έρχονται)

(του Θεμιστοκλή Δελβιζόπουλου)

Πριν από δύο χρόνια περίπου σημείωνα σ’ ένα άρθρο μου με τίτλο «Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ», - ένα άρθρο που -προτείνω να (ξανά) διαβαστεί και με αφορμή την κρίση χρέους και την επίθεση που είχε ξεκινήσει για την «μετατροπή της χαρτούρας του χρέους σε εμπράγματες αξίες» έγραφα.

«Όλοι αυτοί οι καταστροφολόγοι που αλυχτούν τα βράδια τρομάζοντας τα όνειρα μας για την χρεοκοπία εκτός ευρώ, δεν μπαίνουν καν στο κόπο να μας εξηγήσουν τι θα σημαίνει για τους εργαζόμενους χρεοκοπία εντός του ευρώ και της ευρωζώνης, κάτι που έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει πιθανότητα να το αποφύγουμε. Άλλωστε τι άλλο παρά χρεοκοπία είναι η πολιτική της υποτίμησης στο εσωτερικό που εφαρμόζει η κυβέρνηση των δοσίλογων της τρόικας. Η αφαίμαξη μισθών και συντάξεων, η φοροκαταιγίδα, η κατάργηση του κοινωνικού κράτους και το σταμάτημα των δημοσίων επενδύσεων, όλα αυτά για την εξυπηρέτηση των διεθνών τοκογλύφων, τι άλλο παρά ένας αργός θάνατος χρεοκοπίας είναι. Πάνω απ’ όλα η δανειακή σύμβαση των 110 δις που υπέγραψε σαν άλλος Κουίλσινγκ ο ΓΑΠ με σαφή ρήτρα ενυπόθηκου δανείου, τι άλλο μπορεί να σημαίνει παρά μόνο τη μετατροπή της άχρηστης χαρτούρας σε εμπράγματες αξίες, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την χρεοκοπία του κράτους. Τα νομοσχέδια για δήμευση περιουσιών ιδιωτών που οφείλουν στο δημόσιο, τι άλλο παρά χρεοκοπία και μάλιστα αναγκαστική, του συνόλου της κοινωνίας είναι. Και όλο αυτό το ξεπούλημα δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου βορρά στην εξυπηρέτηση του χρέους και μετά τρομοκρατούμε τους εργαζομένους για χρεοκοπία εκτός ευρώ και εντός δραχμής.»

Η επισήμανση αυτή έτσι διατυπωμένη, είχε τότε ένα χαρακτήρα καθαρά θεωρητικό, έναν ακαδημαϊκό θα λέγαμε χαρακτήρα, για τον απλό λόγο ότι έπρεπε να αποκτήσει αξία. Να μετατραπεί δηλαδή σε καθημερινή ζώσα πραγματικότητα. Αυτό που έλειπε ήταν ότι θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι όροι και οι κατάλληλοι μηχανισμοί για να μπορέσει να λειτουργήσει.

Ο πρώτος όρος είναι ο παράγοντας χρόνος και ο δεύτερος το θεσμικό πλαίσιο.

Ο χρόνος είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να γίνει δυνατή η δημιουργία του κατάλληλου θεσμικού πλαισίου. Ένα πλαίσιο νόμων δηλαδή, που θα έντυνε με νομιμοφάνεια την μεγάλη αρπαγή, θα έδινε το περιθώριο της εφαρμογής αυτού του πλιάτσικου του συνόλου της δημόσιας, αλλά και ιδιωτικής περιουσίας αλλά θα κατοχύρωνε και θα έκανε δύσκολη ταυτόχρονα την αλλαγή αυτού του νομικού πλαισίου ακόμα και από κυβερνήσεις μη ελεγχόμενες από τους δανειστές μας. Πάνω απ’ όλα όμως, ο χρόνος είναι απαραίτητος έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ενσταλαχτεί στο μυαλό και στην συνείδηση των εργαζομένων, στάλα – στάλα το δηλητήριο της δικής τους υπαιτιότητας και ενοχής. Να γίνει πάνω απ’ όλα πιστευτό ότι σαν απόλυτα «διεφθαρμένοι και σπάταλοι» πρέπει να αποδεχτούν τα αμαρτήματα τους και να περάσουν στο καθαρτήριο αποδεχόμενοι ότι πρέπει να πληρώσουν. Ένας τρομοκρατημένος λαός, μια εξαθλιωμένη εργατική τάξη, ένας λαός και μια τάξη που η καθημερινή της σκέψη και δραστηριότητα σπαταλιέται στον αγώνα για την καθημερινή του επιβίωση – πιστεύουν ότι - μπορεί πιο εύκολα να γίνει έρμαιο στα νύχια αδίστακτων κερδοσκόπων. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να γίνει δυνατή αλλά και πιστευτή ταυτόχρονα η λεηλασία. Ο σκοπός εδώ λοιπόν είναι προφανής και ο χρόνος είναι απαραίτητος για την πραγματοποίηση γιατί πρέπει να πετύχουν πολλαπλούς στόχους.

• Στόχος πρώτος.

Η κατάρρευση μέσω της διαρκούς ύφεσης της παραγωγικής βάσης, η ό,τι τελικά είχε απομείνει από αυτήν μετά την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ. - ένα σκληρό νόμισμα που όπως ήταν επόμενο θα κατέστρεφε την χαμηλή ανταγωνιστική βάση της Ελληνικής οικονομίας. Ο σκοπός είναι προφανής και δεν είναι άλλος παρά ο αποδεκατισμός των βιομηχανιών και μικρό βιοτεχνιών που είχαν απομείνει και η καταστροφή του μικρό εμπορίου. Η καταστροφή της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης και το πέταγμά της στην ανεργία και την εξαθλίωση είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Αυτός είναι ο μηχανισμός που ανοίγει διάπλατα την πόρτα για την κατάληψη του μεριδίου της αγοράς και της παραγωγής, που εγκαταλείπουν Ελληνικές επιχειρήσεις από της πολυεθνικές και τις εισαγωγικές. Ένα νέο θεσμικό πλαίσιο με μια σειρά νόμους με εντολή της τρόικας, που θα αντικαθιστά το παλιό πλαίσιο λειτουργίας απορρυθμίζοντας τελείως την παραγωγή και το εμπόριο είναι απαραίτητο. Οι νόμοι για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, για την λειτουργία των καταστημάτων και επιστέγασμα ο νόμος για την απαγόρευση των λαϊκών αγορών, και μια σειρά παρόμοιοι είναι η θηλιά που κλείνει γύρο από το λαιμό της Ελληνικής μικρό μεσαίας οικονομίας.

• Στόχος δεύτερος.

Η μεταφορά όλου του συσσωρευμένου πλούτου των ιδιωτών και των επιχειρήσεων που είχε αποκτηθεί όλη την προηγούμενη περίοδο της «ευημερίας», στα χέρια των δανειστών. Μέσω του μηχανισμού εσωτερικής υποτίμησης και της καταστροφής του κοινωνικού κράτους, μπορεί να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να πραγματοποιηθεί το πλιάτσικο στην ιδιωτική περιουσία. Για να δημιουργηθεί το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο, ο χρόνος - και σ’ αυτή την περίπτωση - έχει ακόμα μια ιδιαίτερη αξία.

Πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για την πτώση των αξιών και των περιουσιακών στοιχείων είναι η απαξίωση της αξίας της εργασίας. Η κατάρρευση του εργατικού μισθού, παρ’ ότι φαίνεται στην αρχή να λειτουργεί υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου, είναι ο βασικός μοχλός που δημιουργεί, αναπαράγει και βαθαίνει την ύφεση. Έτσι η μετατροπή της αξίας της εργασίας - μέσω της αύξησης της ανεργίας, - από εμπόρευμα «υπό προστασία» κάτω από ένα πλέγμα νόμων που είχαν κατακτηθεί με θυσίες μεταπολεμικά σε ένα ευτελές εμπόρευμα υποταγμένο στο νόμο της «προσφοράς και της ζήτησης», είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα του χάους. Στην εξυπηρέτηση αυτής της ανάγκης ξεκίνησε μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης των εργαζομένων και των οργάνων που τους εκπροσωπούν και ταυτόχρονα μια βιομηχανία νόμων άρχισε να παράγεται κατ’ εντολή των δανειστών αντικαθιστώντας όλο το προστατευτικό πλαίσιο της εργατικής νομοθεσίας. Εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας λειτουργία εργατικών σωματείων και συνδικάτων, αυξήσεις, μετενέργεια και μια σειρά άλλοι νόμοι που αφορούν εξειδικευμένες επαγγελματικές λειτουργίες πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Την θέση τους ήρθαν να πάρουν μια σειρά νόμοι που μετέτρεπαν την εργασία σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, με την ΓΣΕΕ να λειτουργεί φοβικά έως ανεκτικά απέναντι σ’ αυτή την επίθεση.

Δεύτερη αλλά εξίσου σημαντική προϋπόθεση είναι η κατάργηση του κοινωνικού κράτους αλλά και των δημοσίων επενδύσεων συνολικά. Οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες με πρόσχημα την καταπολέμηση των ελλειμμάτων είναι το όχημα για την μεταφορά πλούτου, ιδιωτικού και εταιρικού, στην εξυπηρέτηση του χρέους. Οι περικοπές από το κράτος των δημοσίων επενδύσεων σε συνδυασμό με την στάση πληρωμών στους πιστωτές του στο εσωτερικό, με πρόσχημα την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού, είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα στην τίγρη της ύφεσης. Με την μείωση των δαπανών και τις περικοπές στο κοινωνικό κράτος, ένα μεγάλο μέρος της παραγόμενης υπεραξίας η οποία μέσω της φορολογίας εξυπηρετούσε τις ανάγκες της λειτουργίας του κράτους, περνούν αυτόματα στον ειδικό λογαριασμό και μέσω αυτού στα νύχια των δανειστών για την εξυπηρέτηση και την αποπληρωμή του χρέους. Ταυτόχρονα όμως, με την μείωση των παροχών, που επιφέρουν οι περικοπές, οι υπηρεσίες που περικόπτονται ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στην κάλυψή τους από τον ιδιωτικό τομέα. Η κατάσταση αυτή οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων είτε στην εξαθλίωση, στον εξανδραποδισμό και τον εξευτελισμό μπροστά στα γκισέ των δημοσίων υπηρεσιών, είτε στην κάλυψη των αναγκών επί πληρωμή μεταφέροντας το περίσσευμα και τα περιουσιακά στοιχεία που απέκτησαν στο παρελθόν βορρά στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Έτσι η ρευστοποίηση των περιουσιών των ιδιωτών γίνεται εύκολη λεία. Στον τομέα αυτό η παραγωγή νόμων κατ’ εντολή των δανειστών είναι ιδιαίτερα πλούσια. Μειώσεις μισθών, συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων και παροχών. Καταργήσεις μια σειρά κρατικών υπηρεσιών και μεταφορά τους στον ιδιωτικό τομέα. Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Κλείσιμο σχολείων πανεπιστημίων και νοσοκομείων. Απ’ αυτή τη λαίλαπα δεν γλύτωσε ούτε ο σκληρός πυρήνας του κράτους όπως είναι οι ένοπλες δυνάμεις, η αστυνομία και η δικαιοσύνη.

Τρίτη προϋπόθεση είναι μια λαίλαπα φοροκαταιγίδας, συνοδευόμενη από μια επίσης ισχυρή δόση φόρο – τρομοκρατίας. Επί τρία τώρα χρόνια με πρόσχημα την καταβολή των δόσεων και κάτω από το δίλημμα μέτρα η χρεωκοπία, κάθε τρείς μήνες, παρουσιάζουν ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο φορτωμένο με νέους φόρους, «προσαρμοστικούς νόμους τους λένε», που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να τους συλλάβουν. Η λίστα εδώ είναι ατέλειωτη. Φόρος επειδή είσαι παντρεμένος και επειδή είσαι ανύπαντρος. Φόρος επειδή έχεις παιδιά η δεν έχεις. Φόρος επειδή δουλεύεις η επειδή είσαι άνεργος. Φόρος επειδή καταναλώνεις αλλά και φόρο γιατί δεν τρως. Φόρο γιατί έχεις περιουσία, γιατί έχεις σπίτι, γιατί έχεις χωράφι, γιατί έχεις καταθέσεις, γιατί έχεις κληρονομιά και για μια σειρά «ων ουκ εστί αριθμός» γιατί. Γιατί τέλος πάντων από την στιγμή που γεννήθηκες αποτελείς τεκμήριο φορολόγησης. Φόροι οι οποίοι συνοδεύονται ταυτόχρονα από περικοπές μισθών και συντάξεων, με μια συνεχή αύξηση των τιμών όλων των ειδών κατανάλωσης. Ταυτόχρονα όλοι αυτοί οι νόμοι συνοδεύονται από άλλους   που ποινηκοποιούν τα χρέη προς το δημόσιο μετατρέποντας τις εφορίες από μηχανισμούς είσπραξης φόρων, σε μηχανισμούς απαλλοτρίωσης περιουσιών μεταφέροντας οτιδήποτε εισπράττεται στον ειδικό λογαριασμό. Για όσους αδυνατούν να πληρώσουν ο «προοδευτικός υπουργός δικαιοσύνης» ψάχνει στρατόπεδα για να «εγκλείονται οι οικονομικοί εγκληματίες» μετατρέποντας ολόκληρη τη χώρα σ’ ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Πιστεύουν, ελπίζουν, ότι μια απόλυτα φτωχοποιημένη κοινωνία, με ανεπτυγμένο αίσθημα ανασφάλειας. μία τρομοκρατημένη κοινωνία η οποία βομβαρδίζεται συνεχώς με μια φοροκαταιγίδα η οποία συνοδεύεται ταυτόχρονα με την κατηγορία του φοροφυγά και την απειλή μάλιστα ποινικών διώξεων, μπορεί πιο εύκολα να ρευστοποιήσει τα ιδιωτικά περιουσιακά της στοιχεία.

Η ολοκλήρωση αυτού του αποδεκατισμού της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης, έκλεισε με την απαίτηση των δανειστών για την απαλλοτρίωση των ιδιωτικών περιουσιών και των τραπεζικών καταθέσεων των ιδιωτών και επιχειρηματιών που οφείλουν στο δημόσιο. Οι εφορίες πλέον μπορούν να βάζουν ενέχυρο τις περιουσίες των οφειλετών για να ρυθμίσουν τις οφειλές τους. Ταυτόχρονα, απαιτούν από τις τράπεζες να αυξήσουν τις απαλλοτριώσεις περιουσιακών στοιχείων και καταθέσεων των κόκκινων δανείων, τη στιγμή που οι τιτλοποιήσεις που πραγματοποιούν σε όλα τα ενυπόθηκα   δάνεια και το ξεπούλημα τους κάτω από το 30% της αξίας τους σε διάφορα funds - γύπες που ξεπλένουν χρήματα πάνω στα πτώματα χρεοκοπημένων χωρών είναι πια κανόνας. Με αυτό τον τρόπο και οι τράπεζες απαλλάσσονται από το βάρος των κόκκινων δανείων και γίνονται ταυτόχρονα και μεταπράτες των funds τα οποία τις περισσότερες φορές είναι θυγατρικές τους εταιρίες. Η εικόνα της εξαθλίωσης ολοκληρώνεται με τα σαράφικα που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο σε ολόκληρη την επικράτεια.

• Στόχος τρίτος.

Η αρπαγή και η λεηλασία του συνόλου της δημόσιας περιουσίας. Από την πρώτη δανειακή σύμβαση, με υπογραφή Παπακωνσταντίνου Παπανδρέου, στήθηκε όλο το πλαίσιο για την μετατροπή του δημόσιου χρέους προς τις τράπεζες σε ενυπόθηκο διακρατικό δάνειο και από κάθε δικαίωμα εθνικής κυριαρχίας πάνω στην κρατική περιουσία. Για να δημιουργηθεί το θεσμικό πλαίσιο, το ταμείο δηλαδή διαχείρισης κρατικής περιουσίας, η καταγραφή και μεταβίβαση της περιουσίας στο ταμείο, και το ταμείο στον ειδικό λογαριασμό ο χρόνος και εδώ ήταν απαραίτητος. Το δεύτερο δάνειο και η δανειακή σύμβαση που το ακολουθούσε, με κυβέρνηση Παπαδήμου και υπουργό οικονομικών Βενιζέλο, ήταν η ολοκλήρωση και η υπαγωγή με θεσμικό τρόπο αυτής της λεηλασίας στην δανειακή υποχρέωση δίνοντας το δικαίωμα στους δανειστές να εκδικάζουν τις διαφορές με το δημόσιο, εκτός ελληνικών δικαστηρίων και ελληνικού δικαίου. Με τη σύμβαση αυτή μπορούσαν να βγουν όλα στο σφυρί. Ρεύμα, Νερό, λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες, οικόπεδα, κτήρια, νησιά, τα πάντα πωλούνται. Με αφορμή τις περικοπές δαπανών, πραγματοποιείται κλείσιμο και πώληση δημοσίων υπηρεσιών, νοσοκομείων, σχολείων, πανεπιστημίων, υπηρεσιών κοινής ωφελείας τα πάντα. Ανοίγοντας με τον τρόπο αυτό την πόρτα για την εκμετάλλευση όλων αυτών των υπηρεσιών από ιδιώτες, ελπίζοντας να δώσουν ανάσα στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Το σκηνικό είχε στηθεί και προετοιμαστεί πολύ καλά από πολύ παλιά. Στο κείμενο που αναφέρομαι στην αρχή, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία των αιτίων της επιλογής της Ελλάδος σαν πειραματόζωο της σωτηρίας των τραπεζών μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 και την πυρκαγιά που εξαπλώθηκε σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλισμό.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο καταστροφής και κατάρρευσης των αξιών, μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα, της φτωχοποίησης, μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό της επικοινωνιακής καταιγίδας περί ανάπτυξης που θα προέλθει άμα πουληθούν τα πάντα, μπορεί να πραγματοποιηθεί πιο εύκολα ο διπλός στόχος, της απαξίωσης της περιουσίας από τη μια, και της αναγκαιότητας να πουληθεί από την άλλη, γιατί το κράτος και ανίκανο και άχρηστο είναι, γι’ αυτό και πρέπει να καταργηθεί και οι υπάλληλοι να απολυθούν. Μ’ αυτό τον τρόπο μετατρέπεται ο δημόσιος πλούτος και η δημόσια περιουσία, σε μήλο της έριδος και εύκολη λεία στα νύχια των δανειστών. Ο ανταγωνισμός των δανειστών για την απόκτηση αυτής της περιουσίας, περιπλέκει την κατάσταση ακόμα περισσότερο με αφορμή την απόκτηση ιδιαίτερα του ορυκτού πλούτου. Έτσι η γεωστρατηγική πολιτική της περιοχής, μπαίνει για άλλη μια φορά στην κλίνη του Προκρούστη.

Η αλλαγή η όχι αυτής της πολιτικής στην περιοχή, θα εξαρτηθεί κατά πολύ από το πώς θα εξελιχθεί αυτή η μάχη μεταξύ των δανειστών και της διαμάχης με τους γείτονές μας. Η Τουρκία δεν φαίνεται καθόλου διατεθειμένη να μείνει μακριά από το νέο μοίρασμα της περιοχής.

• Στόχος τέταρτος.

Η μετατροπή της χώρας σε αποικία αέναου χρέους. Αυτός είναι ο κύριος, ο βασικός στόχος επιδίωξης τους. Χωρίς αυτόν, όλοι οι άλλοι είναι ασήμαντοι και πρόσκαιροι. Με ένα αστρονομικό χρέος που η αποπληρωμή του είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί για τα επόμενα 60-70 χρόνια η χώρα καθίσταται φόρου υποτελής για την αποπληρωμή του. Οποιαδήποτε ποσότητα πλούτου παράγεται εφ εξής θα κατατίθεται βορρά στον Μολόχ του χρέους. Μια χώρα με κατεστραμμένη την υποδομή της, με διαλυμένη την βιομηχανική και γεωργική της υποδομή. Μια χώρα με διαλυμένες τις εργασιακές και κοινωνικές της σχέσεις, με κατεστραμμένο τον δημόσιο τομέα το κοινωνικό κράτος και μαζί όλες τις δομές που το στηρίζουν, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, χωρίς παιδεία και υγεία, ένα απόλυτα φτωχοποιημένο κράτος, είναι ένα πτώμα που πάνω του κράζουν τα κοράκια των δανειστών διαφωνώντας για τη λεία.

Αυτός είναι ο στόχος τους. Αυτή είναι η επιδίωξη τους. Πάνω σ’ αυτό δεν υπάρχει καμιά διαφωνία μεταξύ των δανειστών μας. Εκεί που διαφωνούν είναι ποιανού θα είναι αυτό το οικόπεδο. Μέσα στην νέα αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών που γεννάει η κρίση όλη η διαφωνία τους συνίσταται στην κατάκτηση του μεγαλύτερου μεριδίου αυτής της αναδιανομής. Αυτή είναι η κρίση. Η ΠΙΟ ΣΩΣΤΑ ΑΥΤΉ ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΣΗΜΕΡΑ. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ελπίζουν να αποκατασταθεί η πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους και να επανέλθει η κερδοφορία. Παρόλα αυτά οι ελπίδες τους συνεχώς διαψεύδονται και στην νεοφιλελεύθερη αλλά και στην νεοκενσνιανή της εκδοχή. Η πτώση παγίων επενδύσεων παγκόσμια κατά 10% περίπου και η αύξηση της ανεργίας στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό και ιδιαίτερα στην ευρωζώνη όπως όλα δείχνουν είναι πια μη αναστρέψιμος.

Ο εμπειρισμός έτσι και αλλιώς εξακολουθεί να είναι ο φιλοσοφικός τρόπος σκέψης των αστών. Παρά την πείρα αιώνων, τα επιτελεία, τις δεξαμενές σκέψης και τα χρήματα που διαθέτουν, οι αναλύσεις τους δεν μπορούν να υπερβούν ποτέ το στάδιο του εμπειρισμού, γιατί αυτό που οδηγεί την σκέψη τους μπρός στην καταστροφή που επιβάλλει ο ανταγωνισμός, είναι η ατομική τους επιβίωση. Έτσι όσο η κρίση βαθαίνει τόσο οι αντιδράσεις τους απέναντι της θα γίνονται όλο και πιο σπασμωδικές. Η Κύπρος είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένα μικρό και αδύναμο κράτος με μια εξωνημένη πολιτική ηγεσία καταστράφηκε φάστ- τράκ μέσα σε μια νύχτα δείχνοντας τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Οι συγκρούσεις και οι καταστροφές που θα επέλθουν όσο η κρίση δεν αναχαιτίζεται θα είναι τεραστίων διαστάσεων.

Η Γερμανία με όπλο το ευρώ και το σύμφωνο σταθερότητας που έχει επιβάλει, επιτίθεται σήμερα ενάντια σε όλη την Ευρώπη ελπίζοντας ότι σε αυτή τη μοιρασιά θα έχει και το μεγαλύτερο μερίδιο. Γι’ αυτό δεν θα διστάσει να συγκρουστεί ανοιχτά με τις υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες της ευρωζώνης όπως η Ισπανία η Ιταλία και η Γαλλία. Το να εγκαταλείψει επομένως το ευρώ αντίθετα με τις προφητείες διαφόρων από καθ’ έδρας οικονομολόγων θα είναι γι’ αυτήν η εγκατάλειψη του μοναδικού όπλου που διαθέτει σε τούτον το πόλεμο.. Για την Γερμανία είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της που μπορεί να παίξει ισότιμα και χωρίς να είναι απομονωμένη από τους υπόλοιπες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Σε αυτή την νέα αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών αυτή την ευκαιρία δεν θα την αφήσει να πάει χαμένη ό, τι κόστος και αν επιφέρει αυτό στην παγκόσμια οικονομία. Η προσκόλληση της στην λογική της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής σε αντίθεση με την νέο κενσνιανή πολιτική της Αμερικής, εδράζεται σε αυτή ακριβώς την ανάγκη της. Η διαμάχη ευρώ δολαρίου, οι αντιθέσεις Αμερικής Γερμανίας θα είναι η κυρίαρχη αντίθεση στο επόμενο διάστημα.

Το να ελπίζει κανείς, όπως κάνει παράδειγμα η πλειοψηφία των αριστερών ρεφορμιστών οικονομολόγων μαζί με μια μικρή μερίδα πια της αστική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους των δανειστών στην Ελλάδα, ότι υπάρχει πιθανότητα να μετατραπεί το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, από μοντέλο κρατικού παρεμβατισμού και εισαγωγών, σε εξαγωγικό – ανταγωνιστικό με μόνο όπλο την μείωση του ονομαστικού μισθού και την φορολογία, μόνο θυσίες, πόνο και αίμα μπορεί να πετύχει. Ένα σκληρό νόμισμα, σε συνθήκες μάλιστα παγκόσμιας ύφεσης, καταστρέφει ταχύτερα την οικονομία και διαλύει την κοινωνική συνοχή της χώρας με χαμηλή ανταγωνιστικότητα όταν δένεται σ’ αυτή την πολιτική. Οι δανειστές μας, όπως και οι εκπρόσωποι τους εδώ το ξέρουν πολύ καλά αυτό, γ’ αυτό άλλωστε και το σύνολο της προπαγάνδας τους έχει επικεντρωθεί στην ιερότητα του ευρώ και στην καταστροφολογία αν εγκαταλείψουμε την ιερότητα του. Η «ανοικοδόμηση» όπως θέλουν να την περιγράφουν οι ρεφορμιστές, ή η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται οι αστοί, σε συνθήκες ύφεσης, ακόμα και σε αυστηρά καπιταλιστικά πλαίσια μόνο με μια τεραστίων διαστάσεων κρατική παρέμβαση δημοσίων δαπανών, και με εργαλείο και έλεγχο από το κράτος της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αυτός είναι ο βασικός, ο κύριος λόγος, η αναγκαία κρατική παρέμβαση δηλαδή, είναι που κάνει την έξοδό μας από το ευρώ υποχρεωτική και όχι η οποιαδήποτε τεχνική λεπτομέρεια αυξομείωσης του πληθωρισμού, ή η οποιαδήποτε ποσοστιαία υποτίμηση ή ανατίμηση του νομίσματος. Εγκλωβισμένοι στην μέγγενη ενός σκληρού νομίσματος και ενός θεσμικού πλαισίου που το στηρίζει και δεν δίνει καμιά δυνατότητα σε ένα κατεστραμμένο έθνος κράτος να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε πολιτική ανακούφισης των εργαζομένων, τότε οποιαδήποτε φαντασίωση περί ανάπτυξη καταντάει ποντιακό ανέκδοτο. Ας μην μιλήσουμε εδώ για τους βερμπαλισμούς περί εισόδου στον σοσιαλιστικό παράδεισο με το εθνικό νόμισμα. Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, ο Κέινς θα είναι πάντα παρών και θα στοιχειώνει τα όνειρα ρεφορμιστών και νεοφιλελευθέρων.

Στην Ελλάδα τώρα, ο χρόνος έχει κερδηθεί και το θεσμικό πλαίσιο ολοκληρώνεται. Το ειδικό ταμείο για τον έλεγχο του προϋπολογισμού και της είσπραξης των φόρων για την αποπληρωμή του χρέους έχει στηθεί. Το χρέος έχει μετατραπεί σε ενυπόθηκο διακρατικό. Ο μηχανισμός αυτόματης αναπροσαρμογής νέων μέτρων για την μη ισοσκέλιση του προϋπολογισμού είναι στη θέση του. Η φορολογική λαίλαπα και η κατάσχεση περιουσιών και καταθέσεων είναι εδώ. Πάνω απ’ όλα η ύπατη αρμοστεία είναι εδώ. Στην μάχη τώρα να κερδηθεί ο αναγκαίος χρόνος, η επιστράτευση ΜΜΕ, διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων δημοσιογράφων, καθηγητών και κάθε είδους πρόσωπο  που ήταν διατεθειμένο να πουληθεί, αγνοώντας και εξωραΐζοντας το μέγεθος της καταστροφής που συντελούνταν γύρω τους ήταν απαραίτητοι. Για το στήσιμο και την εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου, χρειαζόταν ο ιμάντας μεταβίβασης των εντολών τους και αυτό δεν είναι άλλο από το πολιτικό προσωπικό. Ένα πολύ- μηζαρισμένο και διεφθαρμένο γι’ αυτό και ελεγχόμενο πολιτικό προσωπικό. Ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο έχει κάνει επάγγελμα την πολιτική και ιδιοκτησία του το κράτος και την περιουσία του. Γαντζωμένο με νύχια και με δόντια στην εξουσία και την διαχείριση της κρατικής περιουσίας, μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε τρομοκράτη ενός ολόκληρου λαού και ταυτόχρονα σε πειθήνιο όργανο των εντολέων τους δανειστών, αρκεί να μπορεί να συνεχίσει να ελέγχει και να διαχειρίζεται τον δημόσιο πλούτο. Πολλοί κάνουν το λάθος να πιστεύουν, και ιδιαίτερα τα τμήματα της αντιμνημονιακής αστικής διανόησης αλλά και της ρεφορμιστικής ταυτόχρονα, ότι πολιτικό προσωπικό που είναι υποταγμένο στην πολιτική των δανειστών έχει δυνατότητα αυτονομίας στην εφαρμογή πολιτικής. Γι’ αυτό και ο τρόπος που απευθύνονται απέναντί τους είναι κριτικός πιστεύοντας ότι οι εγκάθετες κυβερνήσεις κάνουν λάθος και αυτό το λάθος μπορούν και έχουν την δυνατότητα να το διορθώσουν. Αυτοί όμως που κάνουν λάθος είναι οι ίδιοι οι επικριτές τους. Ξεχνούν ότι μετατρέποντας τη χώρα με εντολή των δανειστών σε αποικία χρέους, η μόνη πολιτική και το μόνο δίκαιο που παράγουν οι κυβερνώντες είναι το δίκαιο των δανειστών.

Όσο η κρίση παροξύνεται και η φτώχεια και η καταστροφή γύρω τους μεγαλώνει τόσο ο κυνισμός και η εξαχρείωση τους μεγεθύνεται. Όσο η κρίση μεγαλώνει, τόσο το εκκρεμές της μετατόπισης προς τα δεξιά του συνόλου του πολιτικού προσωπικού είναι ευθέως ανάλογη με την μεγέθυνσή της. Απ’ αυτή την μετατόπιση, δυστυχώς δεν ξεφεύγει κανένα πολιτικό κόμμα. Ούτε τα μνημονιακά κυβερνητικά κόμματα τα οποία φθείρονται καθημερινά, ούτε τα αντιπολιτευόμενα αστικά, ρεφορμιστικά, ή σεκταριστικά κόμματα τα οποία είτε μεταφέρουν την λύση στο υπερπέραν, είτε στις πλάτες άλλων, είτε νομίζουν ότι είναι καλύτεροι διαχειριστές της κρίσης από τους εντολοδόχους των δανειστών.

Όπως παραδέχονται πια όλοι οι ξένοι παρατηρητές, η Ελλάδα είναι η πρώτη και η μόνη χώρα που έχει εφαρμοστεί με τόση σκληρότητα, αδιαλλαξία και αγριότητα η πολιτική του διεθνούς νομισματικού ταμείου. Ταυτόχρονα, είναι η μόνη χώρα που έχει δεχτεί με τόση σφοδρότητα την επίθεση της προπαγάνδας του σοκ και δέος. Στη χώρα μας όλοι οι μηχανισμοί προπαγάνδας για τον έλεγχο της συνείδησης των μαζών χρησιμοποιήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση πετυχαίνοντας τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Μέσα σε τρία χρόνια κατόρθωσαν να καταστρέψου την οικονομία γυρίζοντας την χώρα 40 χρόνια πίσω και ταυτόχρονα με την προπαγάνδα τους και τον κοινωνικό αυτοματισμό που εφάρμοσαν να σταλάξουν τον τρόμο και την παθητικότητα πάνω σε όλη την κοινωνία. Το μέγεθος και τη σφοδρότητα αυτής της επίθεσης είναι τόσο μεγάλη που παρά τις επιτυχίες που είχαν κατορθώνοντας να ανατρέψουν δύο κυβερνήσεις, του ΓΑΠ και του Παπαδήμου οι μάζες μένουν παγωμένες παρακολουθώντας με δέος αυτό που συμβαίνει γύρω τους. Τον ίδιο πανικό και αμηχανία δείχνουν και τα κόμματα  της εργατικής τάξης τα οποία αντί να καλούν σε συνεχείς διαδηλώσεις εκατομμύρια εργαζομένους για να ανατρέψουν αυτή τη λαίλαπα, επιδίδονται σε ασκήσεις θεσμικού πολιτισμού ο ΣΥΡΙΖΑ αφ’ ενός και σε σεκταριστικούς ακτιβισμούς το ΚΚΕ αφ ετέρου, επιδεινώνοντας περισσότερο την σύγχυση και την αδράνεια. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η κοινωνία πολώνεται επικίνδυνα στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, με το βέλος να δείχνει ευτυχώς για την ώρα ακόμα προς τα αριστερά.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ζόφου μπορεί να καλλιεργηθεί το κατάλληλο κλίμα για να μετατραπεί μια  θεωρία σε ζώσα πραγματικότητα. Μέσα σ’ αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα είναι που πρέπει να προετοιμαστούμε για το αύριο.

Τελειώνοντας οι δόσεις των δανείων μέχρι το τέλος του χρόνου περίπου, θα τελειώσει και ο χρόνος προσαρμογής, όπως με ανεπτυγμένο πολιτικό πολιτισμό ονομάζουν την καταστροφή ακόμα και ρεφορμιστές οικονομολόγοι χωρίς να ντρέπονται, η Ελλάδα θα εγκαταλειφτεί στα νύχια των αγορών, γιατί δεν θα αποτελεί πλέον θεσμικό κίνδυνο. Έτσι ακόμα και με κίνδυνο την χρεοκοπία το μέλλον της είναι προδιαγραμμένο. Και η κυβέρνηση; Η κυβέρνηση μετά την ολοκλήρωση όλων των παραπάνω και έχοντας κάνει όλη την βρόμικη δουλειά τους θα αφεθεί στην τύχη της. Ξεπουλώντας όσα περισσότερα προλάβει (άλλωστε και η μίζα είναι καλός σύμβουλος). Έχοντας ολοκληρώσει το θεσμικό πλαίσιο και αφήνοντας πίσω της την ύπατη αρμοστεία να χειρίζεται τους ειδικούς λογαριασμούς και το ταμείο αποκρατικοποιήσεων ο ρόλος της τελειώνει εδώ. Συσσωρεύοντας κάτω από τα πόδια της το μίσος και την αγανάκτηση, απαραίτητο εκρηκτικό μίγμα για μια έκρηξη εκατομμυρίων μαζών στο δρόμο προς την σωτηρία τους, θα της τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια ανοίγοντας το δρόμο για την κατάρρευση της.

Τότε ένα νέο πολιτικό σχήμα θα χρειαστεί να πάρει τη θέση της και αυτό, όπως όλα δείχνουν για την ώρα, θα είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν τώρα αυτή η κυβερνητική αλλαγή πραγματοποιούταν κάτω από την πίεση μια λαϊκής έκρηξης, αν πραγματοποιούνταν κάτω από την πίεση και τον έλεγχο της ταξικής πάλης οι δυνατότητες για την πραγματοποίηση μιας πολιτικής προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων θα είχαν πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί και να πετύχει. Δυστυχώς η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει, θα προκύψει κάτω από μια ιστορική ιδιαιτερότητα. Θα είναι γέννημα μιας ιδιόμορφης ταξικής συνεργασίας. Οι δανειστές μας και η εναπομένουσα οικονομική ελίτ θα στραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη της για πολιτική στήριξη και συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής, την ίδια στιγμή που οι μάζες που τον ψήφησαν θα απαιτούν τη σωτηρία τους απ’ αυτή την πολιτική. Τότε η σύγκρουση μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ της δεξιόστροφης ηγετικής ομάδας και της αριστερής μειοψηφίας θα καταστεί αναπόφευκτη και θα πάρει ένα οξύτατο και διαλυτικό χαρακτήρα.

Σε νέο σημείωμα που ελπίζω να καταπιαστώ σύντομα θα ασχοληθώ με το ζήτημα αυτό αλλά και με μια σειρά άλλα που απορρέουν αλλά και συνδέονται μαζί του. Ελπίζω να μην με προλάβουν τα γεγονότα τα οποία τρέχουν στην εποχή μας με μεγάλη ταχύτητα, γιατί εγώ δεν φημίζομαι έτσι και αλλιώς για την ταχύτητα γραφής μου.

(ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/)