Σιωπή που θυμίζει την κουφόβραση πριν έλθει η καταιγίδα

(του Κώστα Καπνίση)

Τούτες τις ημέρες κάτι σάπιο φαίνεται να υπάρχει στο ήδη σαπισμένο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ένας περίεργος μα συνάμα και δυσώδης αχταρμάς έχει αρχίσει να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Η τρικομματική κυβέρνηση δείχνει πια ότι έχει χάσει κάθε έλεγχο των πραγμάτων και έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται όπως κάθε άλλη ελληνική κυβέρνηση στο κύκνειο άσμα της. Τα πάντα έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Ούτε καν σε έναν αυτόματο πιλότο. Σε τέτοιες περιπτώσεις μια είναι η εύκολη λύση για όσους καταρρέουν. Το επικοινωνιακό παιγνίδι.
Μπορεί να υπάρχει προγραμματισμός βέβαια για μη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αλλά αυτό δε σημαίνει πως τα πάντα πλέον είναι τόσο ρευστά που κανείς δε μπορεί να αποκλείσει οποιαδήποτε εξέλιξη, πόσο μάλλον να προβλέψει τι θα γίνει μέσα στο επόμενο τρίμηνο. Από τη δική της πλευρά η πλειονότητα των πολιτών, αυτή τουλάχιστον που είναι προορισμένη να πληρώνει τους φόρους της προκειμένου να κρατιέται τούτο το Κράτος ή ό,τι έχει απομείνει όρθιο από αυτό, ετοιμάζεται για το πρώτο κρίσιμο ραντεβού με την Εφορία. Όπως άλλωστε βεβαιώνουν οι ειδικοί λογιστές – φοροτεχνικοί τα rendezvous με τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς θα είναι αρκετά αυτό το καλοκαίρι.
Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να τα βάλει με τα λεγόμενα και ως μπάνια του λαού. Η αλήθεια είναι ότι δε θα υπάρξουν και πολλοί που θα μπορέσουν να τα κάνουν και φέτος ή τουλάχιστον θα είναι αισθητά λιγότεροι από πέρσι. Όλα αυτά για τους Έλληνες γιατί σε ό,τι αφορά τους τουρίστες κάτι πήρε το αυτί τους για την «ανάπτυξη» που έρχεται με βήμα ταχύ και όλο και θα αγγίξουν τα 17 εκατομμύρια, σύμφωνα πάντα με τους υπολογισμούς των αρμοδίων – αναρμοδίων ή ανεύθυνα υπευθύνων. Αναμφίβολα, η επικοινωνία είναι ένα χρήσιμο εργαλείο αρκεί κάποιος να ξέρει να το χρησιμοποιήσει. Για να μπορέσει να το κάνει θα πρέπει να έχει και ένα έργο να επιδείξει έστω και μικρό.
Μια κυβέρνηση αν σέβεται έστω και λίγο τον εαυτό της οφείλει να το γνωρίζει αυτό. Όλα αυτά μικρή σημασία έχουν από τη στιγμή που τα πάντα περιδινίζονται γύρω από μια αβεβαιότητα και μια εν γένει ανασφάλεια για το τι μέρα θα ξημερώσει στον καθένα. Ακόμα και για όσους στήριξαν και στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση. Τη χειρότερη όλων των εποχών από συστάσεως του ελεύθερου και ανεξάρτητου ελληνικού Κράτους. Ακόμα και οι αριθμοί υποφέρουν στα χέρια αυτών που τους λατρεύουν και ξημεροβραδιάζονται μαζί τους. Έχουν αποτύχει παταγωδώς. Δε θα μπορούσε βέβαια να είναι και διαφορετικά τα πράγματα από τη στιγμή που το τιμόνι του ΥΠΟΙΚ κρατά κάποιος που ακόμα και στις προηγούμενες κρατικές θέσεις που κατείχε «έπεσε» έξω σε όλες τις προβλέψεις και τα σενάρια.
Ο εθνικός προϋπολογισμός έχει ήδη εκτροχιαστεί από το πρώτο κιόλας τρίμηνο. Καλοκαίρι έρχεται βέβαια και τα ελληνικά νησιά είναι πανέμορφα. Αυτό θα πρέπει να σκέφτηκε το ελληνικό οικονομικό επιτελείο μαζί με τους επικεφαλής του κλιμακίου της τρόικα και πέρα από τη συνάντηση του Ιουνίου για τα μάτια του κόσμου έχει ήδη κλειστεί η επόμενη για τον Σεπτέμβρη. Με δεδομένη την καλοκαιρινή διάθεση που ήδη έχει αρχίσει να κάνει αισθητά τα σημάδια της έρχεται και η διάθεση για παιγνίδι. Επικοινωνιακό παιγνίδι.
Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που περιφέρεται σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, το ενιαίο «δίκαιο» φορολογικό νομοσχέδιο που θα ερχόταν τον Μάη αλλά ούτε καν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, κυβερνητικές φιλοσοφικές αναζητήσεις για το τι ήθελε να πει ο Ζίζεκ, παρατηρήσεις σε βουλευτίνα γιατί ξέφυγε από τα περίφημα ταγιεράκια και ντύθηκε ως θηλυκό (προφανώς η συγκυβέρνηση το απαγορεύει), νεοφασίστες με νέου τύπου τρίκυκλα και λοστούς, προσπάθεια ανεύρεσης νέας εκλογικής πελατείας με προσλήψεις μέσω ΕΣΠΑ και χαρτζιλίκι 2.500 ευρώ για μια πεντάμηνη «θέση» στον ήλιο με πρόσχημα την «κατάρτιση» για το πώς θα κάθεται κάποιος σε μια καρέκλα χωρίς να κάνει τίποτε, 12.500 ονοματεπώνυμα για απολύσεις μη επίορκων αλλά των άλλων, ταξίδια για την «ανάπτυξη», διαρκής αποκάλυψη ακόμα και λεπτομερειών σκανδάλων χωρίς να ιδρώνουν κάποια αυτιά, απανωτές δημιουργίες κομμάτων από μωρές παρθένες που δεν τα γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι αλλά τα προτιμούν οι «ψηφοφόροι» στις δημοσκοπήσεις και άλλα τινά για τα οποία ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα έρχεται να προστεθεί αυτή η περίεργη σιωπή που θυμίζει την κουφόβραση πριν έλθει η καταιγίδα. Ο κόσμος δείχνει να τα έχει χαμένα και όχι άδικα. Έχει αρχίσει να γίνεται κτήμα του καθενός όπου κι αν ανήκει ιδεολογικοπολιτικά ότι τα πράγματα όχι μόνο δεν πάνε καλά αλλά ότι κάτι χειρότερο θα συμβεί. Ίσως αυτό το καλοκαίρι να είναι και η αρχή των εξελίξεων σε ότι αφορά αυτή την πολύπαθη χώρα. Τα πάντα άλλωστε πρώτα ζυμώνονται μέσα στο μυαλό όπου και γίνεται η απαραίτητη επεξεργασία των δεδομένων. Αυτό που ονομάζεται ελληνική οικογένεια έχει πιάσει χαρτί και μολύβι και βλέπει ότι ο λογαριασμός πια δε βγαίνει. Όσες περικοπές κι αν γίνουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό, όσο κι αν οι γονείς ή όποιος μέσα από την οικογένεια έχει ένα κάποιο εισόδημα και το διαθέτει όλο για τη στήριξη των υπολοίπων, το πράγμα πια δε βγαίνει. Ο μισθός δε γεννά άλλο μισθό.
Το χρήμα δεν κάνει κύκλο στην ελληνική αγορά όπως θα όφειλε σε μια εθνική οικονομία έστω και αδύναμη. Το πρόβλημα δε βρίσκεται εκεί. Δεν υπάρχει πια κύκλος εργασιών στην ελληνική οικονομία. Δεν υπάρχει ζήτηση, δεν υπάρχει κατανάλωση. Ακόμα κι αν ξεπουληθεί όλος ο δημόσιος πλούτος και έρθουν «επενδυτές» από το εξωτερικό οι θέσεις εργασίας θα είναι ελάχιστες σε μια κοινωνία με ανεργία που πλησιάζει (ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΙΔΙΟΙΣ ΟΜΜΑΣΙ: Και σύντομα θα ξεπεράσει) το 30%. Σε καμιά προηγμένη ή μη χώρα του πλανήτη δε λειτουργεί οποιαδήποτε οικονομία αποκλειστικά με εξωτερικούς επενδυτές. Αυτό το σενάριο μπορούν να το διακινούν άσχετοι ή άρρωστοι εγκέφαλοι. Αν πραγματικά το βλέπουν έτσι είναι επικίνδυνοι και αυτοί αλλά και όσοι το ανέχονται.
Τα νέα μυαλά που έχουν αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο και τα Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων συκοφαντούνται επειδή δεν πηγαίνουν να μαζέψουν τις φράουλες, τα ροδάκινα ή οτιδήποτε άλλο για λίγες ημέρες με πενιχρά μεροκάματα και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Να φύγει δηλαδή κάποιος από τον τόπο διαμονής του και να πάει σε ένα άλλο μέρος για ελάχιστο χρονικό διάστημα για να πάρει 500 ευρώ και να έχει ξοδέψει τα διπλάσια για διαμονή, διατροφή και άλλα έξοδα. Κάποιοι προφανώς νομίζουν ότι έτσι θα κινηθεί η οικονομία.
Το ότι πρέπει να γίνουν εσωτερικές επενδύσεις και οι τράπεζες να παίξουν τον πλέον σημαντικό ρόλο σε αυτό ανοίγοντας την κάνουλα της χρηματοδότησης στη νεανική επιχειρηματικότητα και ευρεσιτεχνία που θα δημιουργήσει σταθερές και βιώσιμες θέσεις εργασίας κανείς δεν το αναδεικνύει. Προφανώς είναι προτιμότερο τα χρήματα να πηγαίνουν σε αυτούς που δημιουργούν εταιρείες φαντάσματα και μετά τις πτωχεύουν βγάζοντας τα χρήματά τους στο εξωτερικό σε ξένες τράπεζες ή offshore. Το ότι όσα νέα μυαλά με λαμπρές σπουδές και πλήρως καταρτισμένα στην Ελλάδα πηγαίνουν στο εξωτερικό και σε πολύ σύντομο διάστημα επιτυγχάνουν και μεγαλουργούν δε λαμβάνεται υπόψη από τους εθνικούς φωστήρες του τόπου.
Τούτη η χώρα προτιμά να διώχνει αυτά τα υγιή μυαλά και να «καλλιεργεί» δούλους – πελάτες – φανατικούς οπαδούς ενός άρρωστου και μίζερου εθνικού μοντέλου «ανάπτυξης». Οι ελεύθερα και υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι προφανώς είναι «εχθροί» στα μάτια αυτού του αδηφάγου τέρατος που κατατρώει τις σάρκες του πια για να επιβιώσει με έναν και μόνο όρο. Να συνεχίσει να υπάρχει με κάθε κόστος. Η συνωμοσία των μετρίων από πάνω μέχρι κάτω και το αντίστροφο καλά κρατεί. Περίεργες μέρες όντως. Πόσο θα κρατήσουν ακόμα; Λίγος πια καιρός έμεινε για να φανεί. Ας σταθεί ο καθένας μπροστά στον καθρέφτη με το χέρι στην καρδιά και ας τολμήσει να ρωτήσει τον εαυτό του. Θα λάβει την απάντηση. Το πώς θα τη χρησιμοποιήσει είναι μια άλλη συζήτηση που είναι ώρα να αρχίσει να γίνεται… 

(ΠΗΓΗ: http://www.periodista.gr/)