(γράφει ο Μπάμπης ο Ανυπέρβλητος)
Δύσμοιρη και περήφανη Ελλαδάρα μας, τι σου’ μελλε να πάθεις! Εντάξει,
από καταβολής νεοελληνικού κράτους υπήρχε μία «μανία» ( ή μήπως
επιβολή; ) εξάρτησης από τις ξένες μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής
(που λίγο-πολύ και όλως τυχαίως παραμένουν ίδιες μέχρι σήμερα), όμως η
κατάντια των τελευταίων ετών δεν έχει προηγούμενο!
Και αν μέχρι πριν από μισό αιώνα δεν είχαμε τηλεόραση για
να…"καμαρώνουμε" τους τεμενάδες των πολιτικών μας αρχηγών απέναντι στους
δικούς τους αρχηγούς (και στην ουσία πραγματικών αρχηγών όλων μας),
δυστυχώς σήμερα βλέπουμε την «γλειψιματική» μας κατάντια σε live
τηλεοπτική μετάδοση. Ακόμα και απεργίες κρίνονται ως «παράνομες» ή
«ηθικά καταδικαστέες» προκειμένου να μη χαλάσει η γιορτή. Δεν μιλάμε
μόνο για την κατάφωρη (πλην συνηθισμένη για τα δεδομένα της μνημονιακής
κατοχής) παραβίαση σχετικά με την άρση της απεργίας των εργαζομένων στην
ΕΡΤ που κρίθηκε κλασικά ως «παράνομη και καταχρηστική», αλλά και για
την πρόκληση του ψευδοκυβερνητικού εκπροσώπου που «είδε» για την απεργία της
ΕΣΗΕΑ…"συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μην…καλυφθεί τηλεοπτικά η
επίσκεψη Ολάντ στην Ελλάδα". Κάτι τέτοιο, κατά το σκεπτικό του, θα έδινε
πόντους στην κυβέρνηση.
Προσπερνάμε την προφανέστατη άγνοιά του για την εργασιακή διάλυση του
δημοσιογραφικού τομέα στον οποίο μέχρι πρότινος εργαζόταν, έστω και εν
πολλοίς ως παρατρεχάμενος της Ρούλας Κορομηλά, και κατ’ επέκταση για την
απόλυτη δικαιολόγηση της απεργία μία μόλις μέρα πριν από 24ωρη γενική
απεργία (όπως συνηθίζεται) για να δούμε την ουσία του πράγματος: σύμφωνα
με το σκεπτικό της κατοχικής ψευδοκυβέρνησης, ο νέος βομβαρδισμός των (κατά κανόνα
υπερήλικων) τηλεθεατών με εικόνες deja vu από την επίσκεψη Μέρκελ στην
Αθήνα πριν από τρεις μήνες (περίπατος από το Μέγαρο Μαξίμου στο
Προεδρικό Μέγαρο των δύο…"ηγετών", αποκλεισμένοι δρόμοι κλπ.) και με
κλισεδιάρικους δημοσιογραφικούς τίτλους του τύπου «Γαλλία στηρίζει
Ελλάδα», «Θα έρθουν επενδύσεις» και άλλα τέτοια ‘καθρεφτάκια για
ιθαγενείς’, θα έδινε επικοινωνιακές ανάσες στην καταρρέουσα ομαδούλα των
μνημονιακών υπηρετών. Παρά την απεργία της ΕΣΗΕΑ, όλα τα παραπάνω θα
μπορούσαν να λυθούν τεχνικά με μία μικρή επεξεργασία των πλάνων από την
επίσκεψη Μέρκελ (αντικατάσταση του…κεφαλιού της από εκείνο του Ολάντ)
και με μιξάζ δηλώσεων του τελευταίου για τη χώρα μας από άλλες
εμφανίσεις του (ούτως ή άλλως οι ίδιες ανούσιες κλισεδιές που
περιστρέφονται γύρω από το δόγμα «Τηρήστε τις μνημονιακές δεσμεύσεις σας
και θα μείνετε στο ευρώ» επαναλαμβάνονται διαρκώς), δουλειά που θα
μπορούσε να κάνει από μόνο του το επικοινωνιακό επιτελείο της Συγγρού.
Μόνο για να χαλκεύει δηλώσεις στελεχών της Αντιπολίτευσης πληρώνεται;
Εξάλλου, πικάντικες…δημοσιογραφικές πινελιές προσέφεραν οι
«επιστρατευμένοι» της ΕΡΤ, τα γνωστά αυτά φυντάνια, με μαραθώνια
τηλεοπτική μετάδοση (θα χάναμε το μέτρημα αν προσπαθούσαμε να
αριθμήσουμε τις φορές που προβλήθηκε αυτός ο συγκλονιστικός περίπατος
Ολάντ-Σαμαρά μεταξύ των δύο Μεγάρων) και με ιδιοφυείς ατάκες του στυλ
«έφτιαξε ο καιρός, αυτό σηματοδοτεί το καλό κλίμα της συνάντησης»
(!!!!).
Πέρα από τις λεπτομέρειες, η συνολική μιντιακή εικόνα αποτυπώνει
ευθέως την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα σε πολιτικό –
διπλωματικό επίπεδο: δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με διμερείς επαφές,
αλλά με επίσκεψη του αποικιοκράτη στην αποικία του. Αυτό καταδεικνύουν,
άλλωστε, οι λεπτομέρειες των όσων διημείφθησαν – αποφασίστηκαν, με την
«ταμπακιέρα» να βρίσκεται στην εξής μαγική φράση που έπεσε για πρώτη
φορά επισήμως σε δημόσια συζήτηση και μάλιστα τέτοιου διπλωματικού
βεληνεκούς: «συνεκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου». Η επίσκεψη Ολάντ
(περιεχόμενο και επικοινωνιακή διαχείριση) υπενθύμισε αυτό που είχε
σηματοδοτηθεί για πρώτη φορά με την επίσκεψη Μέρκελ: η χώρα
αντιμετωπίζεται από τη διεθνή κοινότητα και κυρίως από τους Ευρωπαίους
(πάλαι ποτέ εταίρους της) ως μία νέου τύπου αποικία («αποικία χρέους»
όπως την ονομάζει πολύ επιτυχημένα ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Νίκος
Κοτζιάς), όπου το κουμάντο κάνουν οι διεθνείς «προστάτες» του Μνημονίου
και, μεταξύ αυτών, πρωτίστως η Γερμανία και οι ακόλουθοί της (Γαλλία
και λοιποί ισχυροί του ευρώ).
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, η επίσκεψη Ολάντ δεν διαφέρει ως
επικοινωνιακό και διπλωματικό σόου από την αντίστοιχη μετάβασή του 4.200
χλμ νοτιοδυτικά από εμάς, στο κυριολεκτικά αποικιοκρατούμενο και
πολύπαθο Μάλι της Αφρικής λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Μόνο δύο σημεία
ξεχωρίζουν. Το πρώτο αφορά στο ότι εδώ δεν χρειάζεται προς το παρόν να
στείλει στρατό προκειμένου να καταστείλει κάποια εσωτερική σύγκρουση. Ας
μην αναφερθούμε στις δυνάμεις της Blackwater που έχουν ήδη
στρατοπεδεύσει, ας αναφέρουμε μόνο ότι η απλόχερη παροχή
συνεκμετάλλευσης και σύνολης υποτέλειας καθιστά μη αναγκαία (προς το
παρόν) την σχετική επιλογή από πλευράς των δυνάμεων κατοχής. Το δεύτερο
σημείο αφορά στο ότι εδώ δεν είδαμε τις εικόνες των χιλιάδων κατοίκων
που φιλούσαν και αγκάλιαζαν τον Ολάντ, εκστασιασμένοι μπροστά στη θέα
του πραγματικού τους ηγέτη (και πλασαρισμένου ως σωτήρα τους). Αυτό
ελπίζουμε πως οφείλεται στο ότι ο εθισμός των Ελλήνων στην υποτέλεια δεν
έχει φτάσει ακόμα σε τέτοια επίπεδα παροξυσμού που θα τους έτρεπαν
σε…σπάσιμο του αστυνομοκρατούμενου αποκλεισμού προκειμένου να
αγκαλιάσουν τον ηγέτη τους. Το «σπάσιμο» θα έπρεπε να είχε γίνει, αλλά
για διαφορετικούς και ευνόητους λόγους.
(ΠΗΓΗ: http://oloigiaolous.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου