Η Τουρκία λοιπόν απειλεί με πόλεμο. Και δυστυχώς αυτό τον πόλεμο θα
τον κάνει, όποιο και αν είναι το τίμημα για την ίδια. Και θα τον κάνει διότι η Τουρκία έχει διπλή στρατηγική στόχευση, ενώ
από την άλλη μεριά η Ελλάδα, παραμένει εγκλωβισμένη στα σαγόνια μιας τριπλής μέγγενης
που της συνθλίβει τα σωθικά…
Πρώτον: Δε διαθέτει καμία στρατηγική στόχευση. Για την
ακρίβεια έχει αναγορεύσει σε στρατηγική στόχευση τον ταπεινωτικό συμβιβασμό, με
ότι της επιτρέψουν τα συμμαχικά της αποκούμπια. Φοβικά σύνδρομα λοιπόν, διαρκής
υποχωρητικότητα, σπασμωδικοί και αποσπασματικοί χειρισμοί, είναι τα μοναδικά
εργαλεία μιας χώρας που βολοδέρνει στη γεωπολιτική πιάτσα, με τη ψυχολογία της ηττοπάθειας
και τη συμπεριφορά του δαρμένου σκυλιού που αναζητεί εναγωνίως καταφύγιο για να
τρυπώσει.
Δεύτερον: Δε διαθέτει
συμμάχους. Για την ακρίβεια αναγορεύει σε συμμάχους, μια συμμορία γεωπολιτικών
ατζέντηδων, που τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για να προωθήσουν τις δικές τους
γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Στα πλαίσια αυτού του επικίνδυνου παραλογισμού,
άγεται και φέρεται χωρίς σκοπό και με μηδενικές στρατηγικές και τακτικές
επεξεργασίες, προσβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στον οίκτο των ισχυρών, μη
ξέροντας τι πρόκειται να ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Τρίτον (και σημαντικότερον): Δε διαθέτει ηγέτες, αλλά μια
ομάδα καιροσκόπων που σφετερίζονται την πολιτική εξουσία. Μια παρέα ανίκανων
που αρκείται ακόμη και αυτή τη δύσκολη στιγμή, στη διεκπεραίωση λογιστικών
εντολών. Μια επικίνδυνη κλίκα που επιμένει να διχάζει το λαό κι να τσαλακώνει
την εθνική του αυτοπεποίθηση.
Είναι δε τόσο ανίκανοι, που αδυνατούν ακόμη και αυτή την
ύστατη στιγμή να αντιληφθούν το πραγματικό εύρος της στρατηγικής στόχευσης της Τουρκιάς,
προκειμένου να πάρουν στοχευμένες αποφάσεις, και αναφορικά με τη σωστή διάταξη
των διαθέσιμων δυνάμεων, αλλά και σε σχέση με την αποτελεσματική αξιοποίηση
δυναμικών γεωπολιτικών συμμαχιών.
Η διπλή στρατηγική
στόχευση της Τουρκίας.
Το ένα της σκέλος είναι η απόπειρα της ντε φάκτο
νομιμοποίησης των παράνομων διεκδικήσεών της, αναφορικά με τη συμμετοχή της στην
εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Κυπριακής και της (εν αναμονή
Ελληνικής) ΑΟΖ.
Το άλλο της σκέλος (και αυτό είναι που την καθιστά πολλαπλά
επικίνδυνη), είναι η ειλημμένη απόφασή της, να εξασφαλίσει το ζωτικό χώρο που της
είναι απαραίτητος προκειμένου να καταστεί σημαντική ναυτική δύναμη, στα πλαίσια
του νέο-οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού της. Αυτή δυστυχώς την πλευρά της γεωστρατηγικής
της στόχευσης, ούτε καν τη συνυπολογίζουν τα ελληνόφωνα ανδρείκελα της ντόπιας
πολιτικής τάξης.
Και γι αυτό το τίμημα
για τη χώρα μας θα είναι βαρύτατο.
Γιατί μια ηγεσία που έχει κατασταλαγμένη στρατηγική
επιδίωξη, κατά κανόνα έχει και σχεδιασμό (μηδέ και του επιχειρησιακού
εξαιρουμένου) προκειμένου να τη δρομολογήσει.
Μια χώρα όμως που στερείται στρατηγικής στόχευσης, είναι
καταδικασμένη να βολοδέρνει μονίμως σε δεύτερο βηματισμό. Είναι καταδικασμένη
να αδυνατεί να διαμορφώσει δική της γεωπολιτική ατζέντα. Είναι καταδικασμένη να
αμύνεται ανεπιτυχώς, να αιφνιδιάζεται, καταδικασμένη να περιμένει στη γωνιά για
το ξεροκόμματο που θα της πετάξουν οι άσπονδοι «σύμμαχοί» της.
Η χώρα έχει
στοχοποιηθεί επικίνδυνα…
Αλλά αυτή την αλήθεια, ουδόλως την αντιλαμβάνεται ο ανεκδιήγητος
και επικίνδυνος Βενιζέλος, ούτε φυσικά ο ελεεινός συγκυβερνών συρφετός που
σφετερίζεται την πολιτική εξουσία στον τόπο.
Όλοι τους έχουν στραμμένα τα μάτια στην Κύπρο, όπου η Τουρκία
επιχειρεί έναν ιδιαίτερα έξυπνο επιχειρησιακό αντιπερισπασμό προσβλέποντας όχι
μόνο στην απόσπαση γεωστρατηγικού οφέλους, αλλά και στην απόσπαση της προσοχής
των ελληνόφωνων αφελών.
Την ίδια στιγμή όμως η χώρα, περισφίγγεται επικίνδυνα από τη
μέγγενη του νέο-οθωμανικού τόξου, στο σύνολο των ανατολικών αλλά και των
βορείων συνόρων της, από το Καστελόριζο μέχρι το Ορμένιο, κι απ όλο το μήκος
του Έβρου μέχρι την Ηγουμενίτσα.
Το τονίζουμε λοιπόν
για να το συνειδητοποιήσει επιτέλους η κοιμώμενη ελληνόφωνη παρέα της Αθήνας…
Η Τουρκία, εκτός από τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ
που αποσκοπεί σε οικονομική συνεκμετάλλευση, επιδιώκει να εξασφαλίσει με κάθε
τρόπο την απαραίτητη γεωπολιτική υποδομή που θα την καταστήσει κορυφαία ναυτική
δύναμη, από το Αιγαίο μέχρι την Αδριατική και το Ιόνιο, και τη σημαία αυτής της
διεκδίκησης, δεν είναι διατεθειμένη να την υποστείλει.
- Τι απ όλα αυτά έχουν συνειδητοποιήσει τα ανδρείκελα της Αθήνας??? Απολύτως τίποτε.
- Πόσα απ όλα τούτα έχουν αντιληφθεί οι κουδουνίστρες της Ευρώπης αναφορικά με τα σχέδια και τις επιδιώξεις του νέο-οθωμανισμού??? Απολύτως τίποτε. Παραμένουν βουτηγμένοι στις λογιστικές καρτέλες του οικονομικού τους μεγαλοϊδεατισμού.
Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος…
Και μπορεί οι δωσίλογοι της Αθήνας να μην έχουν συναίσθηση
των εξελίξεων, βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια στον παραλογισμό και την
εξουσιοπαραφροσύνη τους, υπάρχουν ωστόσο δυο δεδομένα που δε μπορούν να
περάσουν απαρατήρητα.
- Το πρώτο, αφορά στους χειρισμούς των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν απόλυτη επίγνωση του εύρους των τουρκικών επιδιώξεων, και όλα δείχνουν πως είναι αποφασισμένες ή να τις προσεταιριστούν προσαρμόζοντάς τες στους δικούς τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς, ή να τις ανατρέψουν οδηγώντας την Τουρκία σε διαμελισμό, αξιοποιώντας τον Κουρδικό παράγοντα, γι αυτό και επιδίδονται άρδην στον προσεταιρισμό του. Το τελευταίο πάντως που ους ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, είναι να στηρίξουν τη στοχοποιημένη Ελλάδα. (Δες περισσότερα ΕΔΩ αλλά και ΕΔΩ)
- Το δεύτερο δεδομένο, αφορά στη στάση της Ρωσίας, η οποία έχει και αυτή απόλυτη επίγνωση της κατάστασης, γι αυτό – αν και ξέρει καλά την ποιότητα του ανδρός – κάλεσε στη Μόσχα το έτερο ανδρείκελο, τον Αναστασιάδη). Η Μόσχα δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει την ευόδωση των νέο-οθωμανικών σχεδιασμών και γιατί θα πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις στους ισλαμόδοξους πληθυσμούς στο μαλακό της υπογάστριο.
Επομένως θα παραμείνει στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής
με ρόλο πρωταγωνιστικό και θα παραμείνει πάση θυσία.
Επομένως…
Αν η Ελλάδα που βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο μάτι του
κυκλώνα, δεν απαλλαγεί άμεσα από τα προσκυνημένα και δουλοπρεπή ανδρείκελα που
την κυβερνούν…
Αν δεν παρεμβληθεί στους σχεδιασμούς των ισχυρών, με
ολοκληρωμένη γεωστρατηγική επεξεργασία…
Αν δε φιλοδοξήσει την επόμενη μέρα να βρίσκεται στη θέση του
ασυμβίβαστου πρωταγωνιστή στα Βαλκάνια, και όχι στη θέση του διαμελιζόμενου
ιματίου…
Αν δεν αφυπνιστούν έγκαιρα οι δυνάμεις εκείνες που θα εξεγείρουν
την κοινωνία της, για να εξασφαλίσει πως η γεωπολιτική της επόμενης μέρας θα τη
βρει με ηγέτες στο τιμόνι της που θα εμπνέουν σεβασμό, και όχι με χειραγωγούμενα
ανδρείκελα, άβουλα και φοβικά, πρόθυμα και ταπεινωμένα, τότε τα πράγματα είναι
απλά…
Την επόμενη μέρα… Δε θα υπάρχει Ελλάδα. Τόσο απλά.
Το δίλημμα επομένως
το βάζει πλέον η ζωή και η ίδια η ιστορία…
Στη γεωπολιτική της επόμενης μέρας, ή δε θα υπάρχει Ελλάδα ή
δε θα υπάρχει Τουρκία. Και αυτό το δίλημμα, μόνο μια ισχυρή πατριωτική
κυβέρνηση μπορεί να το απαντήσει με ευθύτητα, και να το επιβάλει ντε φάκτο στη
διεθνή κοινότητα.
Σχετικά μας άρθρα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου