Γιατί θα αποτύχουν οι ρυθμίσεις για τα “κόκκινα” δάνεια

“Στη διακριτική ευχέρεια της τράπεζας...” Αυτή είναι η φράση-κλειδί στη ρύθμιση του Υπουργείου Ανάπτυξης για τα “κόκκινα” επιχειρηματικά δάνεια.

Η ρύθμιση περιγράφει μια σειρά διευκολύνσεων προς τους δανειολήπτες οι οποίες θεωρητικά θα μπορούσαν να σώσουν εκατοντάδες χιλιάδες μικρο-επιχειρηματίες. Πολλές δόσεις, διαγραφή χρεών, διακανονισμός πληρωμών... Όμως όλα αυτά είναι στην ευχέρεια της τράπεζας: “Το χρηματοδοτικό ίδρυμα παρέχει την αιτούμενη διαγραφή και ρύθμιση κατά τη διακριτική του ευχέρεια σύμφωνα με κριτήρια τα οποία επιλέγει για την αξιολόγηση της ικανότητας του αιτούμενου...”

Όπερ σημαίνει οτι η τράπεζα θα αξιολογήσει τους δανειολήπτες και θα αποφασίσει για το εύρος των διευκολύνσεων. Δηλαδή, το υπουργείο αναθέτει σε ένα κερδοσκοπικό φορέα να ρυθμίσει ένα κοινωνικό ζήτημα.

Διότι το πρόβλημα των “κόκκινων” δανείων δεν είναι πλέον μόνο “οικονομικό”. Είναι πρώτα “κοινωνικό” και κατ' επέκταση “πολιτικό”. Και γι' αυτό δεν θα λυθεί με τις ρυθμίσεις που καταλήγουν στην “ευχέρεια της τράπεζας”.

Δεν είναι βέβαιον ότι η “ριζοσπαστική λύση” που υποσχέθηκε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης για τα “κόκκινα” στεγαστικά δάνεια θα κινείται στην ίδια λογική. Αλλά ειναι απόλυτα βέβαιο ότι τα “κόκκινα” δάνεια είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στις τράπεζες... Είναι “νάρκη” για την κοινωνία μας με απρόβλεπτες συνέπειες στο μέλλον.

Περί του θέματος, έχουν ήδη γραφτεί πολλά και η δημοφιλέστερη υπεκφυγή (για όποιον δεν θέλει να αναζητήσει απαντήσεις) είναι αυτή που αφορά τις ευθύνες του παρελθόντος:

--Ευθύνονται οι πολίτες οι οποίοι “άκουσαν τις Σειρρήνες” της ευημερίας και δανείστηκαν ασύστολα;

--Ευθύνονται οι τράπεζες οι οποίες ενέκριναν δάνεια μαζικά και με συνοπτικές διαδικασίες;

--Ευθύνεται το κράτος που μείωσε μισθούς και συντάξεις και κατέστησε “εν μια νυκτί” ελλειμματικά τα μισά νοικοκυριά της χώρας;

Οποιαδήποτε απάντηση είναι πλέον δευτερευούσης σημασίας. Διότι το πρωτεύον ζήτημα, σήμερα για τη χώρα μας, είναι ότι ένα τμήμα του πληθυσμού, βρέθηκε στο περιθώριο. Και προφανώς πρέπει να επανέλθει.

Ακόμα κι αν ξεχάσουμε οποιαδήποτε κοινωνική αλληλεγγύη, ακόμα κι αν δούμε το ζήτημα από τεχνοκρατική – λογιστική οπτική γωνία, η ανάγκη είναι σαφής: Πρέπει οι “κόκκινοι” δανειολήπτες να απαλλαγούν από τα βάρη και να επιστρέψουν στον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας μας.

Και αυτό, ασφαλώς δεν μπορεί να επιτευχθεί με τις ρυθμίσεις που επαφίενται στην “ευχέρεια της τράπεζας”. Η τράπεζα θα κερδοσκοπήσει και θα θέσει εκβιαστικούς όρους στον δανειολήπτη. Και φυσικά δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα με ρυθμίσεις που προβλέπουν 100 ή 200 δόσεις... Διότι ο δικαιούχος κοινωνικού επιδόματος δεν διαθέτει χρήματα ούτε για τη διατροφή του. Άρα δεν πρόκειται να πληρώσει την τράπεζα ακόμα κι αν οι δόσεις του στεγαστικού δανείου φτάσουν τις... 500!

Γι' αυτό οι ρυθμίσεις που προβλέπουν διαπραγματεύσεις τράπεζας – δανειολήπτη, δεν πρόκειται να λύσουν το ζήτημα. Το πρόβλημα των “κόκκινων” δανείων θα λυθεί μόνο έτσι όπως δημιουργήθηκε: Με πολιτική απόφαση...

Γιάννης Ζυγούλης

(ΠΗΓΗ: http://www.hellas-live.gr/)