Οι επιθέσεις κατά Πελεγρίνη και το φλερτ με τον ολοκληρωτισμό

Οι επιθέσεις πολλών ΜΜΕ στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θ. Πελεγρίνη, φέρνουν ξανά στην επιφάνεια το μεγάλο θέμα του ρόλου των Μέσων Ενημέρωσης στην εποχή της κρίσης με τη συστηματική παραβίαση από αρκετούς δημοσιογράφους, μιας βασικής δημοσιογραφικής αρχής, αυτής της  αμεροληψίας. Ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ κ. Πελεγρίνης δέχεται επίθεση αυτές τις μέρες επειδή επί της ουσίας δεν δέχτηκε να παραβιάσει μια νόμιμη απεργία αλλά εγκαλείται ταυτόχρονα από δημοσιογράφους για τις δραστηριότητες που επιλέγει στον ελεύθερο χρόνο του. Την ίδια στιγμή εγκαλούνται επίσης από ΜΜΕ  αρκετοί καθηγητές για το περιεχόμενο που υποτίθεται διδάσκουν στους φοιτητές τους. «Ορισμένοι δημοσιογράφοι επιχειρούν να δώσουν δικούς τους ορισμούς για το πως θα παίζει ο καθένας το θεσμικό του ρόλο. Όμως αυτό καθορίζεται από το Σύνταγμα και τους νόμους» λέει στο tvxs.gr ο Γιώργος Πλειός, καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, και συμπληρώνει: «Αλλιώς περνάμε στη σφαίρα του ολοκληρωτισμού».

(της Φωτεινής Λαμπρίδη)

Κύριε Πλειέ, βλέπουμε για πρώτη φορά την παραπομπή Πρύτανη στο πειθαρχικό. Πώς το σχολιάζετε;
Δεν έχει υπάρξει ποτέ σε καιρούς δημοκρατίας παραπομπή και μάλιστα με αβάσιμο κατηγορητήριο, όπως προκύπτει από την ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ και της Συνόδου τω Πρυτάνεων.  Η άποψή μου είναι ότι ο Πρύτανης ήθελε εν πλήρει λειτουργία το πανεπιστήμιο, όμως δεν ήθελε να παραβιάσει μια νόμιμη απεργία.

Ποια είναι η δική σας ερμηνεία;
Κατά την εκτίμησή μου φάνηκε ότι ο υπουργός ζητάει από τον Πρύτανη να κάνει αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε να γίνει, αλλά δεν ήθελε να πάρει το πολιτικό κόστος και έτσι το μεταβίβασε στον Πρύτανη.  Σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση των γεγονότων, ο υπουργός ζητάει, και μαζί με αυτόν το "απαιτούν" και τα ΜΜΕ που στηρίζουν την πολιτική του, να καταφερθεί ο Πρύτανης εναντίον μίας νόμιμης απεργίας. Ακριβώς όμως επειδή δεν διαφαίνεται ότι υπάρχει πειθαρχικό παράπτωμα, σε συνάρτηση με το γεγονός ότι ο υπουργός στο παραπεμπτήριό του επικαλείται συνεχώς τις θέσεις του Πρύτανη εναντίον του μέτρου της διαθεσιμότητας στα ΑΕΙ, συμπεραίνω ότι η δίωξη στην ουσία ασκείται γι ' αυτές τις απόψεις του. Γεγονός που σημαίνει ότι μέσω της παραπομπής κατ' ουσίαν ποινικοποιείται η ελεύθερη έκφραση του Πρύτανη, η άσκηση κριτικής στην πολιτική του υπουργού, κάτι το οποίο είναι αυταρχικό.
Θεωρώ πως αν όσοι διοικούν το κράτος συνεχίσουν αυτή την τακτική, ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου για έντονο διχασμό και μεγάλες συγκρούσεις στη δημόσια ζωή.

Με τέτοιου είδους επιθέσεις δεν υποβιβάζουν τον θεσμικό του Πρύτανη;
Ναι, διότι η παραπομπή του Πρύτανη στο πειθαρχικό διαφαίνεται πως ασκήθηκε επειδή δεν συμπεριφέρθηκε ως υπάλληλος του υπουργείου παιδείας και δεν επωμίστηκε τις συνέπειες της παρέμβασης του υπουργού στα πανεπιστήμια, κάτι που δεν είναι δυνατόν, καθώς σύμφωνα με το άρθρο 16 του συντάγματος τα ΑΕΙ είναι αυτοδιοικούμενα.

Πώς σχολιάζετε το ότι λοιδορήθηκε ο Πρύτανης από τα ΜΜΕ για την επιλογή του να ασχοληθεί με το θέατρο με αφορμή την παράσταση στο Παρίσι;
Να σημειώσω ότι το γνωστό πλέον ρεπορτάζ του Alpha, προβλήθηκε πριν από την παραπομπή του. Το ρεπορτάζ τον ειρωνεύτηκε γιατί έπαιξε σε θεατρική παράσταση. Από το ρεπορτάζ αυτό, καθώς και από πλήθος συναφών δημοσιευμάτων προκύπτουν δύο στοιχεία:
Πρώτον, υπονοούν ότι ο Πρύτανης διέπραξε παράπτωμα πηγαίνοντας στο Παρίσι για την παράσταση, αλλά και γενικότερα διαφαίνεται ότι τα mainstream ΜΜΕ διεκδικούν να ορίσουν τα ίδια πώς θα παίξει τον θεσμικό του ρόλο στο πανεπιστήμιο, ενώ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του Πρύτανη όπως και οποιουδήποτε άλλου στους θεσμούς καθορίζονται από το Σύνταγμα και τους νόμους.
Αν υπερβούμε αυτή τη διαχωριστική γραμμή περνάμε στη σφαίρα του ολοκληρωτισμού, στη σφαίρα μιας ολοκληρωτικής διοίκησης. Δεν είναι δυνατό να αποφασίζουν οι δημοσιογράφοι πώς θα περνάει ο καθένας τον ελεύθερό χρόνο του και ποιες, αποδεκτές εν τέλει, δραστηριότητες θα ασκεί ή όχι. Είμαστε σε λεπτό σημείο και τα ζητήματα αυτά χρίζουν πολύ μεγάλης προσοχής κατά το χειρισμό τους. Υπερβαίνοντας λοιπόν τη διαχωριστική γραμμή που προανέφερα, αποκοπτόμαστε από την Ευρώπη και τον δημοκρατικό κόσμο.
Στην Ευρώπη ή στην Αμερική ένα σοβαρό ΜΜΕ ή ένας σοβαρός υπουργός δεν θα διεκδικήσει να ορίσει αυτός πώς θα περάσει τον ελεύθερο χρόνο του ένας καθηγητής, ένας πρύτανης, αν λ.χ. θα ασχοληθεί με τον κήπο του ή με το θέατρο. Διανοήθηκε ποτέ π.χ. κάποιος να απειλήσει τον Νόαμ Τσόμσκι με δίωξη ή με εκδίωξη από το Πανεπιστήμιο επειδή ασκεί οξύτατη κριτική στην πολιτική των ΗΠΑ, αλλά και στον καπιταλισμό στο σύνολό του; Δεύτερον, ενώ ο Πρύτανης λοιδορήθηκε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ επειδή ασχολείται με το θέατρο, έχουν προβληθεί θετικά κατά το παρελθόν καθηγητές, υπουργοί, πολιτικοί που τα έσπαγαν στα σκυλάδικα της παραλιακής. Εγώ στη θέση του μάλλον δεν θα πήγαινα στο Παρίσι μια τέτοια στιγμή, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να εγκαλείται επειδή αυτός το έπραξε.

Κύριε Πλειέ, τί εννοούσατε όταν είπατε σε μια συνέντευξή σας πως τα ΜΜΕ εγκαλούν καθηγητές για το περιεχόμενο που διδάσκουν στα πανεπιστήμια;
Καταρχήν θα πρέπει να γνωρίζουν οι δημοσιογράφοι ότι οι καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημίων, όπως και του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου, διαθέτουν αυτοδύναμη διδασκαλία.
Δεύτερον, όποιος ασκεί παρόμοια κριτική, θα πρέπει να είναι κατά τεκμήριο ειδικός και όχι άσχετος, γι' αυτό και το διδακτικό και ερευνητικό έργο των καθηγητών κρίνεται από ομόλογους καθηγητές, συνήθως ανώτερων βαθμίδων. Αν παρόλα αυτά κάποιος επιμένει, αν και άσχετος, με το αντικείμενο, να έχει λόγο, τότε να διεκδικήσει το ίδιο δικαίωμα για το τί είδους χειρουργεία και με ποιόν τρόπο θα γίνονται στους ασθενείς, πως θα πραγματοποιούν οι πιλότοι τις πτήσεις κλπ.
Τρίτον, οι δημοσιογράφοι οφείλουν να γνωρίζουν ότι οι καθηγητές δεν διδάσκουν στα πανεπιστήμια τα άρθρα που δημοσιεύουν τα ΜΜΕ - αν έχουν σχέση με αυτό που λέγεται ερευνητική δημοσιογραφία λογικά θα πρέπει να το γνωρίζουν.
Τα λέω αυτά, έχοντας κατά νου πρόσφατο άρθρο, γνωστού και αμφισβητούμενου δημοσιογράφου σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, όπου αναφερόμενος σε άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών», σχολίαζε ειρωνικά ότι με αυτά που τους μαθαίνουμε στο πανεπιστήμιο δεν θα βρουν δουλειά στα δικά τους mainstream media παρά μόνο στο left και το radiobubble.
Ίσως κρίνει εξ ιδίας εμπειρίας, όμως τον διαβεβαιώνω ότι το εκπαιδευτικό υλικό από το οποίο προετοιμάζονται οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο, σίγουρα δεν είναι τα άρθρα των εφημερίδων και σε καμία περίπτωση τα δικά του. Μπορεί αυτό να συμβαίνει στα ΙΕΚ, αλλά όχι στα Πανεπιστήμια. Αν έχει πραγματοποιήσει σπουδές σε Πανεπιστήμιο θα το γνωρίζει. Όμως επί της ουσίας του ερωτήματος που θέτει, αντί άλλης απαντήσεως ας ρίξει μια ματιά στα απέναντι και στα διπλανά γραφεία από το δικό του στο τηλεοπτικό μέσο που εργάζεται, για να διαπιστώσει αν εργάζονται ή όχι απόφοιτοί μας. Και επειδή ο δημοσιογράφος οφείλει να τεκμηριώνει όσα γράφει, γι' αυτό οφείλει να κάνει και έρευνα και όχι να διατυπώνει σχόλια καφενείου εν είδει σοβαρών αναλύσεων.

Η επίθεση αυτή των δημοσιογράφων απέναντι στους ακαδημαϊκούς που ασκούν κριτική στα ΜΜΕ, συνδέεται με την στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ απέναντι στην κρίση;
Ναι. Η σχέση των κυρίαρχων ΜΜΕ με την κρίση είναι πολύπλευρη. Καταρχήν ο κλάδος των ΜΜΕ πλήττεται από πολύ υψηλή ανεργία. Δεύτερον πραγματοποιείται δραματική αλλαγή, κατεξοχήν με την παρέμβαση των κυβερνήσεων, των συσχετισμών υπέρ των ιδιωτικών ΜΜΕ και εις βάρος των δημόσιων. Τρίτον τα κυρίαρχα ΜΜΕ στηρίζονται από τις ελίτ τεχνητά.
Συγκεκριμένα, ενώ τα ιδιωτικά μέσα στην Ελλάδα είναι υπερχρεωμένα, οι τράπεζες συνεχίζουν να τα τροφοδοτούν με δάνεια. Τα ιδιωτικά mainstream ΜΜΕ είναι ξοφλημένα εμπορικά και κανονικά θα έπρεπε να έχουν κλείσει με τους νόμους της αγοράς αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις και με τους νόμους του κράτους. Στην τελευταία περίπτωση ανήκουν εκείνα που έχουν ίδια κεφάλαια κάτω από το 10% της αρχικής κεφαλαιοποίησης.
Και ενώ δεν μπορούν να ξεχρεώσουν τα προηγούμενα δάνεια, οι τράπεζες συνεχίζουν να τους χορηγούν νέα, τα οποία προέρχονται από το μηχανισμό στήριξης. Αυτά τα χρήματα περνούν στο δημόσιο χρέος και τα πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες με τη μορφή χαρατσιών και φόρων. Με άλλα λόγια τα ιδιωτικά ΜΜΕ συντηρούνται με χρήματα Ελλήνων πολιτών. Αν και ιδιωτικά τα χρυσοπληρώνουν οι Έλληνες και μάλιστα είναι πολύ πιο ακριβά από τα δημόσια. Η πραγματική αδιαφάνεια και σπατάλη δημόσιου χρήματος γίνεται στα ιδιωτικά, όχι στα δημόσια ΜΜΕ.

Αρκετοί ερευνητές στην Ελλάδα και το εξωτερικό -ανάμεσα τους κι εσείς- έχουν αναδείξει μέσα από δημοσιευμένες εργασίες τους πως η κρίση καλύπτεται μεροληπτικά από τα Ελληνικά και ξένα κυρίαρχα μέσα. Μπορείτε να μας αναφέρετε συνοπτικά τι διαπιστώνουν οι έρευνες;
Τα κυρίαρχα μέσα μεροληπτούν, καλύπτουν την κρίση υπό την οπτική των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Θα σας αναφέρω τα κύρια σημεία που δείχνουν πώς συμβαίνει αυτό.
1. Διαφαίνεται λ.χ. στο ποιες δέχονται ως αιτίες της κρίσης. Θεωρούν π.χ. το υπερχρεωμένο δημόσιο και όχι τη φοροδιαφυγή, την "τεμπελιά" των Ελλήνων και όχι τις πελατειακές σχέσεις κ.ά. ως αιτίες της κρίσης, όπως προστάζει και το νεοφιλελεύθερο αφήγημα.
2. Διαφαίνεται ακόμα στο πώς αντιλαμβάνονται την κρίση γεωπολιτικά. Η νεοφιλελεύθερη (και Γερμανική) άποψη, που θεωρεί ότι η κρίση περιορίζεται στα εθνικά όρια συγκεκριμένων χωρών (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία κ.ά.), πως δεν είναι πανευρωπαϊκή ή παγκόσμια, γίνεται αναφανδόν αποδεκτή από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
3. Είναι επίσης ορατό στο ποιες στρατηγικές υποστηρίζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ για την υπέρβαση της κρίσης. Από την έρευνα προκύπτει ότι αποδέχονται σε υπερθετικό βαθμό την τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, τις εκτεταμένες περικοπές στο δημόσιο τομέα, τη συρρίκνωση των μισθών και τον στραγγαλισμό των δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και όλα τα μέτρα του νεοφιλελεύθερου χειρουργείου,  ή τη διάλυση της δημόσιας τηλεόρασης (ΕΡΤ) - κάτι που εκτός από αντισυνταγματικό είναι σε ευθεία σύγκρουση με τη συνθήκη του Άμστερνταμ και ειδικότερα το πρωτόκολλο 29.
Εν κατακλείδι, τα κυρίαρχα ΜΜΕ υιοθετούν πιο φανατικά από τις ελίτ τις απόψεις της. Γιʼ αυτό εκτιμώ ότι οι τράπεζες τα τροφοδοτούν με δάνεια, γιατί μετά την κυβέρνηση είναι ο πιο σημαντικός μηχανισμός την εφαρμογή της μνημονικής πολιτικής. Και αυτά τα έγραψαν και Γερμανοί, Γάλλοι και άλλοι ερευνητές πριν από μένα.

(ΠΗΓΗ: http://tvxs.gr/)