Ο πολιτικός κυνισμός των απαίδευτων και οι χαιρέκακες αντιδράσεις

(γράφει ο Όμηρος Ταχμαζίδης)

 

Ο πρόεδρος της τρικομματικής κυβέρνησης είναι ένας απαίδευτος άνθρωπος: η διπλή σημασία της λέξης είναι εξαιρετικά χρήσιμη και ταιριάζει απολύτως στην περίπτωσή του – απαίδευτος, άνθρωπος χωρίς παίδευση, παιδεία, μόρφωση και απαίδευτος, άνθρωπος που δεν έχει παιδευτεί, δεν έχει ταλαιπωρηθεί, στερείται εμπειριών της καθημερινής ζωής.

Ο συνδυασμός ευπορίας και απαιδευσίας παράγει το «μείγμα» της πολιτικής του σημερινού πρωθυπουργού: πολιτική που εκπορεύεται από άτομα ιδεοληπτικά μέχρι το μεδούλι, εφόσον στερούνται εκείνης της μόρφωσης που απαιτείται για να χαλιναγωγούνται οι ιδεολογικές οιστρηλατήσεις και να τιθασεύεται ο όποιος αντικοινωνικός κυνισμός – όσοι από τους ένθερμους υποστηρικτές της κυβέρνησης αναφέρονται στο «θάρρος» της και άλλα παρόμοια ηχηρά και ανόητα παραβλέπουν την ακραία φύση των εμμονών, τον πολιτικό κυνισμό που απορρέει από αυτές, την τυφλότητα απέναντι στις  πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες της στιγμής και, κατά επέκταση, αγνοούν πλήρως τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την κοινωνία μας.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν οδηγεί απλώς τον ελληνικό λαό στην ανέχεια και τη φτώχεια: κάνει κάτι ακόμη χειρότερο – διαβρώνει και τα τελευταία αποθέματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που είναι απαραίτητα για να αντιμετωπίσει ένας λαός παρόμοιες καταστάσεις με αυτή που εμβιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Αυτή η πολιτική πρακτική δεν αντλεί την κοινωνική και πολιτική νομιμοποίησή της από την αποφασιστικότητα και το «θάρρος» που επιδεικνύει η τρικομματική κυβέρνηση στην κατακρεούργηση της ελληνικής κοινωνίας: αλλά από τον κυνικό τρόπο με τον οποίο εργαλειοποιεί τη χαιρεκακία και τη μετατρέπει σε καθημερινό μαζικό ψυχολογικό φαινόμενο – ο εθισμός στον φθόνο και τη χαιρεκακία είναι επίτευγμα των  τελευταίων ετών και όχι όπως προσπαθεί ο «υπερώριμος» σε βαθμό σήψης Στέλιος Ράμφος να μας τον παρουσιάσει ως στοιχείο του μεταδικτατορικού δημόσιου βίου για να ενισχύσει και αυτός με τη σειρά του την κυβέρνηση των απαίδευτων στο αποτρόπαιο έργο της.

Η χαιρεκακία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της κοντόθωρης «πολιτικής» των ευκαιριακών αποφάσεων, των μακιαβελικών χειρισμών και των κουτοπόνηρων υπολογισμών της κυβέρνησης των απαίδευτων: αυτή η κυβέρνηση διαφθείρει τα ελάχιστα εναπομείναντα αποθέματα ήθους στην ελληνική κοινωνία – η διαφθορά των συνειδήσεων ως μέσο πολιτικής πρακτικής θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως συνέχιση με άλλα μέσα, στις σημερινές συνθήκες έξαρσης της κρίσης, του προηγούμενου κλεπτοκρατικού καθεστώτος.

Τα πρόσωπα αλλάζουν, το καθεστώς και ο κυνισμός του παραμένουν.

Η ελληνική κοινωνία ποτίζεται καθημερινά με το δηλητήριο του φθόνου και της χαιρεκακίας με στόχο να υποταχθεί στο τέλος παραλυμένη στις ορέξεις της ξενόφερτης εξουσίας και των πρόθυμων ντόπιων συνεργατών της: υπάρχει και εδώ ένας κοινός παρονομαστής  που συνδέει την ξενοφοβία και το ρατσισμό με την πολιτική κατασυκοφάντηση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού – πρόκειται για τον ίδιο τύπο σκέψης που εργαλειοποιεί με απροκάλυπτο κυνισμό τον κοινωνικό φθόνο, τη χαιρεκακία, ακόμη και το μίσος, δυναμιτίζοντας τις κοινωνικές παραδόσεις ενός  ολόκληρου λαού.

Η εμετική χαιρεκακία, η οποία χαρακτηρίζει την αντίδραση πολλών κοινωνικών ομάδων απέναντι στους εργαζόμενους στα  δημόσια μέσα πληροφόρησης είναι απόρροια του πολιτικού «πολιτισμού» που συστηματικά προσπαθεί να επιβάλλει το διεφθαρμένο μπλοκ εξουσίας: η επίκληση της χρηματοδότησης των δημόσιων μέσων ενημέρωσης από το χρήματα του ελληνικού λαού είναι μέρος της εργαλειοποίησης του κοινωνικού φθόνου ως αντίβαρο στην καθημερινή ανασφάλεια του πληθυσμού – αυτή η κυβέρνηση πολιτεύεται διαφθείροντας συνειδήσεις και το κάνει με όλο το θράσος που χαρακτηρίζει τους απαίδευτους ιδεοληπτικούς όταν κατακυριευθούν από μια εμμονή.

Είναι κωμικοτραγικό να επικαλούνται οι απαίδευτοι του πολιτικού συστήματος τις ανεπάρκειες των δημόσιων μέσων ενημέρωσης που οι ίδιοι προκάλεσαν: από την άλλη η πολιτική παρουσία των δύο άλλων κομμάτων σε ρόλο μαριονέττας του  ακροεθνικιστικού (νεο-)συντηρητικού πολιτικού σκηνικού που οικοδομείται με ραγδαίους ρυθμούς καθιστά επιτακτική την ανάγκη για τη συγκρότηση κοινωνικού και πολιτικού αντίβαρου, για να πάρει η βασιλεία των απαίδευτων ένα τέλος – και αυτό μπορεί να το κάνει ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό κόμμα αρχών.

Σημείωση:  Ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει ένα μέρος των γενικότερων προβληματισμών μου για την πολιτική και κοινωνική  κατάσταση της χώρας μας μέσα από τα ακόλουθα άρθρα στο Διαδίκτυο:

Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων και η πολιτική επιταγή των καιρών

Όμηρος Ταχμαζίδης  Το υβρίδιο της «κεντροαριστεράς» και άλλα συναφή

Όμηρος Ταχμαζίδης, Το υβρίδιο της «κεντροαριστεράς» και η σοσιαλιστική αριστερά

Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων και η άβυσσος του ελληνικού αδιεξόδου

Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων μετά την αποψίλωση του λόγου

Όμηρος Ταχμαζίδης, Το υβρίδιο της «κεντροαριστεράς» και οι λόγιοι υποστηρικτές του

Όμηρος Ταχμαζίδης, Η κατάσταση των πραγμάτων και η ελληνογερμανική σχέση

Όμηρος Ταχμαζίδης, Η post mortem θυσία του Ανδρέα Παπανδρέου

Όμηρος Ταχμαζίδης, Οι αντιλογίες και τα πράγματα

Όμηρος Ταχμαζίδης, Οι «πορφυρογέννητοι» και ο «πατριωτισμός» των ηλιθίων

Όμηρος Ταχμαζίδης, ΠΑΣΟΚ: νεοφιλελεύθερες ερωτοτροπίες με τον εθνικισμό

Όμηρος Ταχμαζίδης, Μια κοινωνία σε εξέλιξη πτωτικής τάξεως

Όμηρος Ταχμαζίδης, Ισχυρά συνδικάτα, για ισχυρή δημοκρατία

 

(ΠΗΓΗ: http://karditsa-city.blogspot.gr/)