Μια τριτοκοσμική μπόχα πλανάται πάνω από τη χώρα. Η βλακεία, η υποτέλεια και η παρακμή της οικονομικής κρίσης κάνουν έργο και από τηλοψίας. Οι καναλάρχες μας στουμπώνουν τα μυαλά με τούρκικα σήριαλ, ακόμη και γυρισμένα στην κατεχόμενη Κύπρο. Οι Τούρκοι κοπρίζουν πάνω στους τόπους του μαρτυρίου των ηρώων μας και μας πουλάνε τα τηλεοπτικά σκατά τους για κατανάλωση, με ατζέντηδες τους, αυτούς που νέμονται την δημόσια περιουσία των συχνοτήτων. Όπου γυρίσεις τον δέκτη σε κάποιες ώρες, η τραχιά γλώσσα των πλιατσικολόγων φονιάδων του Ερτογρούλ σου γραντζουνάει τ’ αυτιά και το φιλότιμο. Νταλκάδες, εγκλήματα και συνωμοσίες, γυρισμένα κοψοχρονιά. Αν κλείσεις τον ήχο, βλέπεις στις φάτσες όλο το εξισλαμισμένο ανά τους αιώνες μωσαϊκό των λαών της Μικράς Ασίας και των Βαλκανίων. Πρόσωπα Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων, Λυδών, Φρυγών, Τσερκέζων, Κούρδων, Αλβανών, Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων κλπ.
Οι πληθυσμοί που κατοικούν την Τουρκία, είναι ζωντανή απόδειξη ότι η φυλετική θεωρία δεν ισχύει, διότι οι Τούρκοι δεν είναι παρά ο κακός μας εαυτός. Ίδιο αίμα με μας, άλλο πολιτιστικό εποικοδόμημα. Σουνέτι, ληστεία, γενοκτονία. Αυτή είναι με τρεις λέξεις η Ιστορία της Τουρκίας.
Στην ίδια την Τουρκία το τουρανικό αίμα είναι πιο σπάνιο κι από το τετράφυλλο τριφύλλι. Γιατί το μυστικό, αδέρφια, είναι πως δεν υπάρχει τουρκικό έθνος. Οι αληθινοί κεντροασιάτες Τούρκοι ήταν λίγες δεκάδες χιλιάδες. Είπαμε, διαβάστε Σπύρο Βρυώνη κι όχι τα Μίκυ Μάους της καθεστωτικής αριστεράντζας, για να δείτε την αληθινή Τουρκία. Οι πραγματικοί Τούρκοι ήταν ένας οργανωμένος και φιλοπόλεμος καταλύτης, μια δυναμική ελάχιστη μειοψηφία μέσα σε μια παρηκμασμένη συντριπτική πλειοψηφία, που από την παρακμή οδηγήθηκε στην στρατιωτική ήττα, στην υποτέλεια, τον εξισλαμισμό και την γλωσσική και συνειδησιακή γενοκτονία ή στην αληθινή γενοκτονία, δια στόματος μαχαίρας. Όσοι αντιστάθηκαν ή απλώς αρνήθηκαν την αφομοίωση και το σουνέτι, είτε εσφάγησαν, είτε έζησαν ανυπότακτοι κι απομονωμένοι, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. Τα συνεκτικά στοιχεία του τουρκισμού είναι το Ισλάμ κι η Συνενοχή, το αίμα από το Ολοκαύτωμα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας. Από αυτό το σκελετό στην ντουλάπα τους πηγάζει η υπερευθιξία των Τούρκων και η φλυαρία τους για το πόσο μεγάλοι, ομοιογενείς κλπ είναι.
Παντού σημαίες, μόνο στα σώβρακα δεν βάζουν. Παντού συνθήματα για τον τουρκισμό, την «ευτυχία του να είσαι Τούρκος». Μπας και το πιστέψουν οι ίδιοι.
Όμως οι Τούρκοι την αλήθεια την ξέρουν. Την βλέπουν όταν κοιτούν τον καθρέφτη, μόλις σκάψουν λίγο την γη, στα μνημεία που βρίθουν παντού, από τις μητροπόλεις, ως τις ερημιές της Ανατολίας. Ξένα γι’ αυτούς. Τα έφτιαξαν οι πρόγονοι τους, πριν εξισλαμισθούν, όταν ήταν Χριστιανοί, πιο παλιά ειδωλολάτρες, δωδεκαθεϊστές ή γεζιντί, ήτοι ζωροαστρικοί πυρολάτρες. Ειδωλολατρικοί ή χριστιανικοί ναοί, βουλευτήρια, θέατρα, στάδια, ανάκτορα, υδραγωγεία και δρόμοι, στα οποία οι αληθινοί Τούρκοι δεν είχαν βάλει ούτε μια πέτρα. Τα αντίκρυσαν με δέος για πρώτη φορά πριν από αιώνες όταν ήρθαν καβάλα στ’ άλογα τους από τη στέπα, για να τα λαφυραγωγήσουν ή όταν υπηρετούσαν ως μισθοφόροι την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Βασιλέα.
Αργότερα ο τούρκος Αδόλφος, ο Κεμάλ, στήριξε τα θεμέλια του αυταρχικού κι ολοκληρωτικού κράτους του πάνω στο Ολοκαύτωμα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας. Ο Χίτλερ ηττήθηκε, ο Κεμάλ όχι. Όχι, ακόμη.
Στην Ιωνία, στον Πόντο, στην Αρμενία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ανατολική Θράκη, σε όλη την Μικρά Ασία, οργανωμένα και με τις πιο πρωτόγονες μεθόδους, ο Κεμάλ, με την ενεργή συμμετοχή τεράστιου τμήματος των μουσουλμάνων κατοίκων, πέρασε απ’ το λεπίδι και την φωτιά τους Χριστιανούς, ώστε να ομογενοποιήσει δια της βίας το κράτος του, τουλάχιστον θρησκευτικά. Ήταν μια Γενοκτονία με παλλαϊκή συμμετοχή. Οι «Τούρκοι», με τα εισαγωγικά που κανονικά τους αρμόζουν, ήταν συνένοχοι σε όλη την κοινωνική κλίμακα. Ένα τέτοιας έκτασης έγκλημα κατά της ανθρωπότητας χρειαζόταν πολλά χέρια και δυστυχώς τα βρήκε. Το να σφάξεις εκατομμύρια, είναι βρώμικη και δύσκολη δουλειά. Θες κόσμο, όχι αστεία. Το δέλεαρ ήταν οι περιουσίες και τα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα. Ζωή, τιμή και περιουσία έγιναν λάφυρα για τους γενοκτόνους.
Στην Ελλάδα, η παρακμιακή αριστερά και η ενοχική «δεξιά» του Κολωνακίου, ανίκανες πολιτικά, ανεπαρκείς μορφωτικά και ξεβράκωτες ηθικά, δημιούργησαν μια φαντασιακή Τουρκία. Κάτι σαν ένα μεγάλο Βέλγιο που έχει κάνει περιτομή. Ακόμη κι όταν ήταν στην εξουσία ο «κοσμικός» κεμαλισμός, με τους πολιτικούς απλούς τοποτηρητές του Γενικού Επιτελείου, οι ιέρειες της διακομματικής πολιτικής ορθότητας προσπαθούσαν να βρουν καλές προθέσεις σε αυτό το πρωτοναζιστικό μόρφωμα.
Προέβαλαν θεωρίες συμψηφισμού του τύπου «φταίμε κι εμείς», εξομοιώνουν το θύμα με τον θύτη και αποδομούν την αληθινή Ιστορία, ώστε να ΄ρθούμε ίσα βάρκα, ίσα νερά, οι αγωνιστές της Ελευθερίας με τους δυνάστες, οι απειλούμενοι κι οι επεκτατιστές.
Όπως όμως είπε κάποτε κι ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης «άλλο Κολοκοτρώνης κι άλλο Ομέρ Βρυώνης».
Όταν όμως ήρθε στην εξουσία ο Ερντογάν και οι ισλαμοφασίστες του, εκεί πλέον η φαντασιακή παράκρουση χτύπησε κόκκινο. Έτοιμη ήταν η μεταπολιτευτική παράγκα να κάνουμε τα τανκς τρακτέρ και τα κανόνια αλέτρια. Στον ύπνο τους.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι ίδιοι οι Τούρκοι και δίνοντας μια ξανάστροφη στα μούτρα των ημετέρων ενδοτικών, μας θύμισαν την αλήθεια.
Καταλάβατε τι έκανε πρόσφατα ο Ερντογάν στην Κύπρο; Ξεβράκωσε τον Χατζηαβάτη και τους οπαδούς του ντάλα μεσημέρι. Μπροστά στις κάμερες επέχαιρε για την οικονομική μας κρίση και την τρομακτική έκρηξη στην ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», λοιδόρησε την Ελλάδα για τα προβλήματα της και χλεύασε την Κύπρο που αναγκάστηκε ν’ αγοράσει ρεύμα από τα κατεχόμενα. Ειρωνεύτηκε χαιρέκακα κι απείλησε τον Ελληνισμό, θεωρώντας απροκάλυπτα τα προβλήματα μας ευκαιρία για τον τουρκικό ισλαμοφασισμό. Μίλησε ως αυτό που είναι, ως αρχηγός αρπακτικής συμμορίας.
Φανταστείτε όταν έγιναν οι φοβεροί σεισμοί στην Τουρκία, να έβγαινε ο Έλληνας Πρωθυπουργός κι αντί για συμπαράσταση προς την γείτονα, αντί για την ανθρωπιστική βοήθεια που στείλαμε, να επέχαιρε για τις συμφορές που τους βρήκαν και να απειλούσε!
Ασχέτως τυχόν αμέλειας κι ευθυνών της κυπριακής κυβέρνησης, είναι περισσότερο από πιθανό οι υπηρεσίες του επίδοξου «σουλτάνου» να έβαλαν το χεράκι τους για την φοβερή καταστροφή σε ανθρώπους και περιουσίες.
Αυτή η πρωτοφανής για τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό συμπεριφορά άρπαγα και τραμπούκου, καταλύει κάθε ψευδαίσθηση του εν Αθήναις χατζηαβατισμού.
Το καθήκον μας λοιπόν παραμένει ακέραιο. Κι όσο μεγαλύτερα τα εσωτερικά προβλήματα, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η επαγρύπνηση.
Άλλωστε, μην ξεχνάτε, ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά ότι, μ’ όλη την αυθάδεια του και την βουλιμία του απέναντι στον Ελληνισμό, υπάρχουν μέρη στην ίδια τη χώρα του, όπου η εξουσία του είναι μόνο κατ’ όνομα. Οι μαχητές του κουρδικού έθνους δεν εντυπωσιάστηκαν από τις χάντρες και τα καθρεφτάκια του και ήδη θεμελιώνουν την Αυτονομία του λαού τους. Υπάρχουν δρόμοι στην Τουρκία τους οποίους ο Ερντογάν δεν μπορεί πια να διαβεί ούτε μέρα και πολλοί στην Ουάσιγκντον και το Τελ Αβίβ δεν στενοχωριούνται καθόλου γι’ αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου