(του Yury Tavrosky)
Οι δυτικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας οδηγούν το Κρεμλίνο προς μια στενότερη οικονομική, πολιτική και πιθανώς στρατιωτική ευθυγράμμιση με την Κίνα. Η αυστηρότητα των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, προφανώς εξέπληξε τη Μόσχα. Όταν δόθηκε το πράσινο φως για την «Επιχείρηση Κριμαία», το Κρεμλίνο πιθανώς ανέμενε μια δυτική απάντηση που να έμοιαζε περισσότερο με τις χλιαρές δηλώσεις που έγιναν στη διάρκεια του πολέμου Ρωσίας-Γεωργίας το 2008. Ο Λευκός οίκος, από την πλευρά του, μετά βίας φαντάστηκε ότι ο Putin θα αντιδρούσε τόσο έντονα σε άλλο ένα μέρος του «ρωσικού κόσμου» του, που παρασύρεται προς μια ένωση με την ΕΕ. Εξάλλου, ούτε ο Boris Yeltsin ούτε ο ίδιος ο Putin είχαν μαντέψει τη δραματική κατάρρευση της σφαίρας της πρώην σοβιετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη και τα κράτη της Βαλτικής.
Για την Ουάσιγκτον, το σοκ της Κριμαίας ήταν απροσδόκητο και προκάλεσε αναστάτωση στρατηγικά. Η πιο σημαντική τρέχουσα στρατηγική εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ –η στρόφη της στην Ασία- αντιμετωπίζει την Κίνα, όχι τη Ρωσία. Η Κίνα είναι που προκαλεί την αμερικανική οικονομική και χρηματοπιστωτική ηγεμονία. Είναι η Κίνα που προσφέρει στις μη δυτικές χώρες μια πολιτισμένη εναλλακτική. Είναι η Κίνα που μπορεί, κατ’ αρχήν, να υπονομεύσει την Federal Reserve, εάν αποφασίσει να αποσύρει τα αποθεματικά της ύψους 1,2 τρισ. δολαρίων. Και είναι η Κίνα που επωφελείται περισσότερο από την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των BRICS, ιδιαίτερα εάν αρχίσουν να κάνουν συναλλαγές σε άλλα νομίσματα, εκτός του αμερικανικού δολαρίου.
Αυτή τη στιγμή, αρκετοί Κινέζοι ειδικοί είναι εμφανώς ικανοποιημένοι που η Ουάσιγκτον έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους, τουλάχιστον προσωρινά, σε έναν παλιό εχθρό του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, οι Κινέζοι ηγέτες θα συνειδητοποιήσουν ότι αργά η γρήγορα η «ρωσική απειλή» θα υποχωρήσει στις ΗΠΑ στην αληθινή της διάσταση –ως μια δυσάρεστη αλλά διαχειρίσιμη πραγματικότητα- ενώ η άνοδος της Κίνας θα συνεχίσει να κόβει «στη ρίζα» της αμερικανικής κυριαρχίας παγκοσμίως. Ορισμένοι Κινέζοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η στροφή του Barack Obama και της Hillary Clinton το 2011 στην Ασία, έχει στόχο την εξαγωγικού προσανατολισμού οικονομία της Κίνας, την κοινωνία αρμονία και την εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε περίπτωση που οι ΗΠΑ δώσουν εντολή στο Ναυτικό τους να μπλοκάρει τα στενά του Malacca, μπορεί να καταστραφεί η κινεζική οικονομία.
Τον Ιούνιο του 2013, λίγο αφότου ήρθε στην εξουσία, ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping συναντήθηκε με τον πρόεδρο Obama στην Καλιφόρνια, σε μια προσπάθεια να τεθούν οι βάσεις για τη στρατηγική διαμονή μεταξύ των δύο παγκόσμιων γιγάντων. Καλύπτοντας τα στοιχήματά του το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο Xi αποκάλυψε μια στρατηγική με το όνομα «η οικονομική ζώνη του μεγάλου δρόμου του μεταξιού». Ένα μήνα αργότερα, η Κίνα ακολούθησε αυτή την πρωτοβουλία με μια συμπληρωματική στρατηγική: «τον ναυτικό δρόμο του μεταξιού για τον 21ο αιώνα».
Υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ των δύο στρατηγικών. Ενώ ο «θαλάσσιος δρόμος» είναι ευάλωτος απέναντι στο αμερικανικό ναυτικό, η χερσαία «οικονομική ζώνη» συνδέει την Κίνα, το Καζακστάν και τη Ρωσία από την ξηρά. Αυτή η διαδρομή εγγυάται ασφαλές πέρασμα των κινεζικών εξαγωγών στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, και την Αφρική, και εξασφαλίζει τη ροή της ενέργειας από την Κεντρική Ασία και τη Ρωσία και άλλες προμήθειες, προς την Κίνα. Ο Li Hui, ο Κινέζος πρεσβευτής στη Μόσχα, συνηθίζει να επαναλαμβάνει ότι «η Κίνα και η Ρωσία είναι μαζί τώρα όπως τα χείλη και τα δόντια». Η Κίνα θα βοηθήσει τη Ρωσία να ξεπεράσει τις δυτικές οικονομικές κυρώσεις και άλλες μορφές πίεσης. Η Ρωσία, με τη σειρά της, θα ενισχύσει την Κίνα έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί ενάντια σε αυτό που το Πεκίνο θεωρεί ως απειλητικά στοιχεία του αμερικανικού «άξονα».
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=56559
Οι δυτικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας οδηγούν το Κρεμλίνο προς μια στενότερη οικονομική, πολιτική και πιθανώς στρατιωτική ευθυγράμμιση με την Κίνα. Η αυστηρότητα των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, προφανώς εξέπληξε τη Μόσχα. Όταν δόθηκε το πράσινο φως για την «Επιχείρηση Κριμαία», το Κρεμλίνο πιθανώς ανέμενε μια δυτική απάντηση που να έμοιαζε περισσότερο με τις χλιαρές δηλώσεις που έγιναν στη διάρκεια του πολέμου Ρωσίας-Γεωργίας το 2008. Ο Λευκός οίκος, από την πλευρά του, μετά βίας φαντάστηκε ότι ο Putin θα αντιδρούσε τόσο έντονα σε άλλο ένα μέρος του «ρωσικού κόσμου» του, που παρασύρεται προς μια ένωση με την ΕΕ. Εξάλλου, ούτε ο Boris Yeltsin ούτε ο ίδιος ο Putin είχαν μαντέψει τη δραματική κατάρρευση της σφαίρας της πρώην σοβιετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη και τα κράτη της Βαλτικής.
Για την Ουάσιγκτον, το σοκ της Κριμαίας ήταν απροσδόκητο και προκάλεσε αναστάτωση στρατηγικά. Η πιο σημαντική τρέχουσα στρατηγική εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ –η στρόφη της στην Ασία- αντιμετωπίζει την Κίνα, όχι τη Ρωσία. Η Κίνα είναι που προκαλεί την αμερικανική οικονομική και χρηματοπιστωτική ηγεμονία. Είναι η Κίνα που προσφέρει στις μη δυτικές χώρες μια πολιτισμένη εναλλακτική. Είναι η Κίνα που μπορεί, κατ’ αρχήν, να υπονομεύσει την Federal Reserve, εάν αποφασίσει να αποσύρει τα αποθεματικά της ύψους 1,2 τρισ. δολαρίων. Και είναι η Κίνα που επωφελείται περισσότερο από την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των BRICS, ιδιαίτερα εάν αρχίσουν να κάνουν συναλλαγές σε άλλα νομίσματα, εκτός του αμερικανικού δολαρίου.
Αυτή τη στιγμή, αρκετοί Κινέζοι ειδικοί είναι εμφανώς ικανοποιημένοι που η Ουάσιγκτον έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους, τουλάχιστον προσωρινά, σε έναν παλιό εχθρό του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, οι Κινέζοι ηγέτες θα συνειδητοποιήσουν ότι αργά η γρήγορα η «ρωσική απειλή» θα υποχωρήσει στις ΗΠΑ στην αληθινή της διάσταση –ως μια δυσάρεστη αλλά διαχειρίσιμη πραγματικότητα- ενώ η άνοδος της Κίνας θα συνεχίσει να κόβει «στη ρίζα» της αμερικανικής κυριαρχίας παγκοσμίως. Ορισμένοι Κινέζοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η στροφή του Barack Obama και της Hillary Clinton το 2011 στην Ασία, έχει στόχο την εξαγωγικού προσανατολισμού οικονομία της Κίνας, την κοινωνία αρμονία και την εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε περίπτωση που οι ΗΠΑ δώσουν εντολή στο Ναυτικό τους να μπλοκάρει τα στενά του Malacca, μπορεί να καταστραφεί η κινεζική οικονομία.
Τον Ιούνιο του 2013, λίγο αφότου ήρθε στην εξουσία, ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping συναντήθηκε με τον πρόεδρο Obama στην Καλιφόρνια, σε μια προσπάθεια να τεθούν οι βάσεις για τη στρατηγική διαμονή μεταξύ των δύο παγκόσμιων γιγάντων. Καλύπτοντας τα στοιχήματά του το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο Xi αποκάλυψε μια στρατηγική με το όνομα «η οικονομική ζώνη του μεγάλου δρόμου του μεταξιού». Ένα μήνα αργότερα, η Κίνα ακολούθησε αυτή την πρωτοβουλία με μια συμπληρωματική στρατηγική: «τον ναυτικό δρόμο του μεταξιού για τον 21ο αιώνα».
Υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ των δύο στρατηγικών. Ενώ ο «θαλάσσιος δρόμος» είναι ευάλωτος απέναντι στο αμερικανικό ναυτικό, η χερσαία «οικονομική ζώνη» συνδέει την Κίνα, το Καζακστάν και τη Ρωσία από την ξηρά. Αυτή η διαδρομή εγγυάται ασφαλές πέρασμα των κινεζικών εξαγωγών στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, και την Αφρική, και εξασφαλίζει τη ροή της ενέργειας από την Κεντρική Ασία και τη Ρωσία και άλλες προμήθειες, προς την Κίνα. Ο Li Hui, ο Κινέζος πρεσβευτής στη Μόσχα, συνηθίζει να επαναλαμβάνει ότι «η Κίνα και η Ρωσία είναι μαζί τώρα όπως τα χείλη και τα δόντια». Η Κίνα θα βοηθήσει τη Ρωσία να ξεπεράσει τις δυτικές οικονομικές κυρώσεις και άλλες μορφές πίεσης. Η Ρωσία, με τη σειρά της, θα ενισχύσει την Κίνα έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί ενάντια σε αυτό που το Πεκίνο θεωρεί ως απειλητικά στοιχεία του αμερικανικού «άξονα».
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=56559
(ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου