Ολοκληρωτισμού το ανάγνωσμα! (του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου)

Ξανάδα τις προάλλες το «Καπό», από τις βαθύτερες και συγκλονιστικότερες ταινίες για το ολοκαύτωμα, του Τζούλιο Ποντεκόρβο, σκηνοθέτη και της περίφημης «Μάχης του Αλγερίου». Πραγματεία για την ανθρώπινη φύση, η ταινία αποπνέει αισιοδοξία μέσα από την πιο σκληρή, ανυπόφορη «μαυρίλα» απελπισία που φαντάζεται κανείς, με τη θυσία του Εγώ για το Εμείς από την Εβραία ηρωίδα, την Εντίτ, που πεθαίνει «για να ζήσει», ακολουθώντας το νεύμα του ‘Ερωτα, του κατεξοχήν αισθήματος της ζωής. 

Βέβαια σε πιάνει ανυπόφορη απελπισία, με το ζόρι μπορείς να παρακολουθήσεις την ταινία. Απελπισία για τον τόσο βασανιστικό χαμό των θυμάτων, αλλά, αν το σκεφτείς, και για τη δεύτερη εκτέλεση από όσους χρησιμοποιούν τη μνήμη τους ως «άδεια σφαγής». Ζούμε σε κόσμο που νομοθετεί την τιμωρία της άρνησης των γενοκτονιών του παρελθόντος, αλλά δεν ενοχλείται από τις γενοκτονίες του παρόντος, όπως αυτή του Ισραήλ στη Γάζα. Φρικιούμε για τον αποκεφαλισμό ενός δημοσιογράφου, όχι για την ισοπέδωση μιας πολυκατοικίας.

Γενοκτονίες και ολοκληρωτισμοί

Γελοίοι, «εισαγωγής» νόμοι, που τιμωρούν «ανορθόδοξες» σκέψεις και απόψεις, έστω και απαράδεκτες, θα χρησιμοποιηθούν ασφαλώς για την επικράτηση νέου ολοκληρωτισμού του Χρήματος. Ωχριούν μπροστά του Ναζισμοί και Φασισμοί του Μεσοπολέμου. Μελετήστε τη νομοθέτηση αυστηρότερης «κριτικής του πολιτεύματος», την παρακολούθηση όλων των οικονομικών συναλλαγών και την ψηφιοποίηση όλων των πληροφοριών. Είμαστε το πειραματόζωο του νέου ολοκληρωτισμού.

‘Οσο για τους Εβραίους, όπως και τους Γερμανούς, η αδυναμία να ξεπεράσουν τον εαυτό τους μεταβολίζοντας την ιστορία τους, ο ατέρμων εγκλωβισμός σε ρόλο ή θύτη ή θύματος, η αδυναμία να βγάλουν συμπέρασμα από την τόσο δραματική ιστορία τους, εμβάλλει σε μάλλον απαισιόδοξους προβληματισμούς για τον άνθρωπο και το μέλλον του. Ακούγοντας στην ταινία το φοβερό «Achtung» («Προσοχή» στα γερμανικά), θυμήθηκα πριν πολλά χρόνια που διασχίζαμε, ένα γκρουπ δημοσιογράφων, το ισραηλινό check point για να πάμε στο αρχηγείο του πολιορκημένου Αραφάτ στη Ραμάλα. Κατάπληκτος, είδα σε ένα τσιμεντόλιθο στην άκρη του δρόμου, εκεί που περνάει ένας γερμανόφωνος το χρόνο, γραμμένη με κόκκινη μπογιά τη λέξη «Achtung», συμβολίζοντας την είσοδο στο «παλαιστινιακό γκέτο της Βαρσοβίας». «Επανάληψη του τραύματος», θάλεγε ένας ψυχαναλυτής, «φέρεσαι όπως σου φέρθηκαν», μόνο που κάνοντάς το σε αθώους εξισώνεσαι ηθικά με τους δημίους.

 

Γενοκτονίες και μνημόνια

Με την ευκαιρία να πούμε ότι δεν διορθώνει τον γενικώς απαράδεκτο νόμο η συμπερίληψη εμμέσως και γενοκτονιών των Χριστιανών, που ζήτησε μια ομάδα βουλευτών της ΝΔ. Η όλη ιδέα ποινικοποίησης μιας ιστορικής συζήτησης είναι γελοία και απαράδεκτη, ανεξάρτητα ποιους αφορά.

Πιο εκτεταμένη από τη γενοκτονία των Εβραίων ή των Ποντίων ήταν πιθανώς η γενοκτονία των Ινδιάνων της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Ελπίζω να μη με βάλει κανείς φυλακή γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Ελπίζω επίσης να μη μου κάνει κανείς μήνυση γιατί αποκαλώ τα Μνημόνια γενοκτονίες και κοινωνικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων. Ευαίσθητοι για την προ αιώνος σφαγή, οι βουλευτές μας δεν είχαν πρόβλημα να υπερψηφίσουν τους νόμους που έστειλαν στην αυτοκτονία χιλιάδες συμπολίτες μας, στο θάνατο λόγω πλημμελούς περίθαλψης δεκάδες χιλιάδες, νόμους που κατέστρεψαν εκατομμύρια ανθρώπους και την προοπτική της χώρας μας.

«Ισλαμικός κίνδυνος»: Ο αποκεφαλισμός της λογικής

Πέρυσι, ένας «τζιχαντιστής» έφαγε την καρδιά ενός στρατιώτη στη Συρία. Το περιστατικό μεταδόθηκε μεν, δεν «έπαιξε» όμως ιδιαίτερα στα δυτικά ΜΜΕ. Τότε οι «τζιχαντιστές» ήταν φίλοι που πολεμούσαν τον ‘Ασαντ.

Ποτέ, τους τελευταίους τρεις αιώνες, τα δυτικά ΜΜΕ δεν ελέγχθηκαν τόσο ασφυκτικά από τις ολιγαρχίες του Χρήματος, ποτέ δεν υπήρξαν τόσο «πλουραλιστικά ολοκληρωτικά». Διαβάζει κανείς τη Monde, καμάρι κάποτε, «πολιτιστικό στολίδι» της παγκόσμιας δημοσιογραφίας και θλίβεται για το σημερινό κατάντημά της. Ακόμα και ο βρετανικός Guardian, όαση κριτικής σκέψης, υπέκυψε στην παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα στο ουκρανικό. 

Πέρυσι οι «τζιχαντιστές» ήταν αγαπημένα παιδιά Δυτικών και Ισραήλ, που βοηθούσαν εμμέσως ή έδιναν πράσινο φως στην υποστήριξη, χρηματοδότηση και εξοπλισμό τους από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Φέτος έγιναν «υπ’ αρ. 1 κίνδυνος» και οι άτυχοι δημοσιογράφοι χρησίμευσαν, δια του αποκεφαλισμού τους, να οδηγηθεί σε παροξυσμό η παγκόσμια καμπάνια για τον απειλούντα δήθεν έκαστο εξ ημών, μη Μουσουλμάνων, «ισλαμικό κίνδυνο». Μια καμπάνια που άρχισε το 2001 συνοδεύοντας τον αμερικανο-ισραηλινό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που «ξεπάτωσε» όλο τον αραβικό κόσμο.

Εγώ δηλαδή ο ‘Ελληνας πολίτης δεν κινδυνεύω από τη δράση του ΔΝΤ και της ΕΕ, από την παγκόσμια αυτοκρατορία του Χρήματος, δεν απειλούμαι από την Τουρκία και τη Γερμανία, από τον νέο πόλεμο στην Ευρώπη, δεν πρέπει να με ανησυχούν οι ΗΠΑ, που οργάνωσαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και θέλουν να διαλύσουν το κυπριακό κράτος με σχέδιο Ανάν, ή τις απειλές για το κλίμα. ‘Όχι. Κινδυνεύω να με αποκεφαλίσουν οι «τζιχαντιστές» κανίβαλοι πετώντας ως εδώ από τις ερήμους της Μεσοποταμίας!

Το Κοράνι και ο πολιτισμός

Πληρωμένοι κονδυλοφόροι και σχολιαστές, σκηνοθέτες του κινηματογράφου και των τηλεοράσεων, ανέλαβαν να μας εξηγήσουν τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα του Ισλάμ και την ευθύνη του Κορανίου για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Φαίνεται, οι μέθοδοι της Ιεράς Εξέτασης ή ο θάνατος δια βομβαρδισμού των παιδιών της Γάζας και η παρακολούθηση του θεάματος τρώγοντας ποπ κορν είναι πιο πολιτισμένα μέσα από τους αποκεφαλισμούς! Καμιά ιδιαίτερη συγκίνηση δεν προκάλεσε στις τηλεοράσεις μας η πυρπόληση ίσως εκατό ανθρώπων ζωντανών στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των Ουκρανών Χριστιανών Ναζί και φίλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Τραγικά καθυστερημένοι αυτοί οι Μουσουλμάνοι, δεν ξέρουν πόσο διασκεδαστικό είναι να ανεβαίνεις 10.000 μέτρα και να εξοντώνεις από κει πάνω ένα αφγανικό χωριό ή πόσο πολιτισμένο να λειτουργείς στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού σε Γκουαντάναμο, Μπαγκράμ κι ένα σωρό άλλα μέρη. Το ‘Αουσβιτς μας μάρανε, δεν βλέπουμε τι κάνουμε στον πλανήτη (τα γράφω τώρα, πριν με πιάσει ο νόμος!)

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί και Νετανιάχου εφαρμόζουν τη «μεγάλη στρατηγική» που επεξεργάστηκαν από κοινού στην ομάδα «για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα». Ως αποτέλεσμα κατεστράφησαν οι τρεις σημαντικότερες και πιο προοδευμένες αραβικές χώρες (Ιράκ, Λιβύη, Συρία) και μια τέταρτη μισοκαταστράφηκε (Αίγυπτος). (‘Ασε τα αφρικανικά κράτη που κατέστρεψαν και για τα οποία δεν ενδιαφέρεται ούτε ο Θεός ή για τη Γεωργία που προκάλεσαν καταστροφική σύρραξη, ή τα εξίσου καταστροφικά με τους πολέμους αποτελέσματα των οικονομικών πολιτικών που εφήρμοσε το ΔΝΤ σε Βαλκάνια και πρ. ΕΣΣΔ). Εκατομμύρια νεκρών και προσφύγων, μια τεράστια περιοχή του κόσμου που μετετράπη σε No Man’s Land. Αυτός είναι ο αληθινός απολογισμός της δυτικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Αν ο δυτικός κόσμος ελπίζει στα αλήθεια ότι μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα και να μην υποστεί καμία συνέπεια, τότε έχει μπει όντως στην τροχιά της τελικής παρακμής του – και το πραγματικό διακύβευμα είναι να μην πάρει όλη την ανθρωπότητα μαζί του.

Αυτές οι δυνάμεις ξεσήκωσαν το σύμπαν για τον «ισλαμικό κίνδυνο» προωθώντας σε μας, τους εν όλω και μεγαλύτερη αποβλακώσει δυτικούς «πολίτες» την ατζέντα του «Πολέμου των Πολιτισμών». Ο πραγματικός, τεράστιος κίνδυνος για την ανθρωπότητα, είναι όμως η ανάδυση μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος, της Παγκοσμιοποίησης, πρωτοφανούς ισχύος, η τελική επικράτηση της οποίας θα οδηγήσει στον αφανισμό μικρά έθνη όπως το δικό μας.

Ισλαμισμός και Αυτοκρατορία

Εδώ και έναν αιώνα οι ‘Αγγλοι ενίσχυαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους εναντίον του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού και απαγόρευαν, το 1925, στα κορίτσια της Αιγύπτου να πηγαίνουν σχολείο. Το Ισραήλ συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία της Χαμάς εναντίον της PLO, για να πάρει με το μέρος του τους Δυτικούς κατά των Παλαιστινίων. H αυτοκρατορία ενίσχυσε τις πιο φανατικές και οπισθοδρομικές εκδοχές ισλαμισμού και για μη σταθεί ποτέ στα πόδια του ο αραβομουσουλμανικός κόσμος, και να τη βοηθάει στις επιδιώξεις της (π.χ. την ανατροπή του ‘Ασαντ) και για να χρησιμεύει ως κατάλληλος αντίπαλος, ικανός με τις οπισθοδρομικές και βάρβαρες μορφές του να συσπειρώσει εμάς, τους αποβλακωμένους δυτικούς χαχόλους πίσω από τους τραπεζίτες και τα αφεντικά μας.

Αφού πολέμησαν ανηλεώς επί έναν αιώνα τον μαρτυρικό λαό των Κούρδων κι αφού εξόπλισαν τον Σαντάμ για να τους εξοντώσει, τώρα χρησιμοποιούν τα έργα των προστατευόμενών τους τζιχαντιστών για να δικαιολογήσουν τον εξοπλισμό των Κούρδων, διαμελίζοντας οριστικά το Ιράκ και δημιουργώντας μια «πραιτωριανή», αυτοκρατορική δύναμη στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Θα μπορέσουν άραγε οι Κούρδοι να αποφύγουν τέτοιο ρόλο, που θα τους οδηγήσει σε μείζονα, διαρκή σύγκρουση με το αραβικό έθνος;

Προ δύο δεκαετιών μας έλεγαν ότι η σοβιετική πτώση οδηγεί στον «καλύτερο δυνατό κόσμο». Μάλλον στον «χειρότερο» μας πήγε. Μόνη ίσως ελπίδα στον κατάμαυρο ορίζοντα, η ανάδυση, παρά τον ασταθή και ασυνεπή χαρακτήρα της, μιας Ρωσίας-αντίβαρου, επικεφαλής ενός συνασπισμού δυνάμεων, αν μπορέσει/θελήσει να σπάσει την ολοκληρωτική παγκοσμιοποίηση. Ex oriente lux (εξ ανατολών το φως);

 

(ΠΗΓΗ: περιοδικό Επίκαιρα)