Η Αργεντινή, ο ΟΗΕ, η Ελλάδα, η Κύπρος και τα αρπακτικά

Εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ υποβάλλουν την εικόνα ότι μόνο οι πολιτικές των ΗΠΑ και της Γερμανίας για το χρέος είναι διεθνώς αποδεκτές και έγκυρες. Οποιαδήποτε άλλη υπαρκτή ή προτεινόμενη στάση καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον ως ακραία και περιθωριακή. Κι όμως, ακραίοι στο σύγχρονο κόσμο των BRICS, του G77 στο Νότο, της Λατινικής Αμερικής, είναι το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον. Τα περιθώρια κίνησης είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα από την απόλυτη ανημπόρια που σκιαγραφούν οι ειδικοί της ενημέρωσης.

Στην Αργεντινή, μια κυβέρνηση που έλκει βέβαια την καταγωγή της από τον περονισμό και όχι πάντως από την Αριστερά, που δεν είναι τυπικά νεοφιλελεύθερη αλλά ούτε και ιδιαίτερα φιλολαϊκή, σηκώνει το ανάστημά της διεθνώς, οργανώνει συμμαχίες, κινητοποιεί το λαό της χώρας, δυναμώνοντας τη θέση της απέναντι στα διεθνή αρπακτικά. Και δεν είναι μια αριστερή κυβέρνηση! Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες ακόμη και για κυβερνήσεις που δεν… συγκινούνται από τον Τσάβες αλλά ωστόσο διακατέχονται από μια απαίτηση αξιοπρέπειας για τη χώρα τους στο διεθνές στερέωμα.

Το πώς μια χώρα όπως η Ελλάδα ή η Κύπρος που είναι «προνομιακά» μέλη μιας πανίσχυρης παγκοσμίως οικονομικά Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν περιέλθει από την ιδιότητά τους αυτή σε μια θέση πολύ χειρότερη διεθνώς απ’ ότι αν δεν ήταν μέλη της Ε.Ε., όπως δεν είναι η Νορβηγία ή η Αργεντινή, είναι μια άλλη συζήτηση.

Ωστόσο, ακόμα και στη θέση στην οποία έχουν περιέλθει, το παράδειγμα της Αργεντινής δείχνει πως μπορούσαν, αν όχι να «σηκώσουν μπαϊράκι», το λιγότερο να σταθούν με κάποια αξιοπρέπεια απέναντι στο καθεστώς αποικίας χρέους που τις απειλούσε. Αντ’ αυτού υπέγραψαν τα πάντα με τέτοιο ραγιάδικο, υποτακτικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο, ώστε να μην υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα, ούτε ένα ψήγμα άρνησης ή αντίστασης που να έχει κανείς να επικαλεστεί. Κι όμως, ακόμη και εντός Ε.Ε., υπήρχαν και άλλες δυνατότητες από το «ναι σε όλα» και το «ναι στην καταστροφή».

Στην Κύπρο, ο πρόεδρος Αναστασιάδης αναπέμπει για το Συνταγματικό Δικαστήριο νομοθετήματα μετά την απειλή της Κομισιόν πως θα διακόψει τη χρηματοδότηση. Ούτε κινητοποίηση, ούτε αντίδραση, καμιά μάχη, έστω για την τιμή των όπλων.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, στη σχετική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, Ελλάδα και Κύπρος απείχαν θλιβερά συμμετέχοντας στην οικτρή μειοψηφία που δεν ψήφισε ή καταψήφισε την πρόταση για τη ρύθμιση των χρεών χρεοκοπημένων χωρών. Δεν θα τους κόστιζε τίποτα να υπερψηφίσουν. Κανείς δεν θα τους τραβούσε για αυτό το αυτί, ούτε θα τους απειλούσαν με διακοπή χρηματοδότησης. Ούτε εξυπηρέτησαν σε τίποτα τη χώρα. Μόνο έδειξαν πόσο υπάκουοι διαχειριστές είναι…

 

(ΠΗΓΗ: http://www.e-dromos.gr/)

Εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ υποβάλλουν την εικόνα ότι μόνο οι πολιτικές των ΗΠΑ και της Γερμανίας για το χρέος είναι διεθνώς αποδεκτές και έγκυρες. Οποιαδήποτε άλλη υπαρκτή ή προτεινόμενη στάση καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον ως ακραία και περιθωριακή. Κι όμως, ακραίοι στο σύγχρονο κόσμο των BRICS, του G77 στο Νότο, της Λατινικής Αμερικής, είναι το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον. Τα περιθώρια κίνησης είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα από την απόλυτη ανημπόρια που σκιαγραφούν οι ειδικοί της ενημέρωσης.
Στην Αργεντινή, μια κυβέρνηση που έλκει βέβαια την καταγωγή της από τον περονισμό και όχι πάντως από την Αριστερά, που δεν είναι τυπικά νεοφιλελεύθερη αλλά ούτε και ιδιαίτερα φιλολαϊκή, σηκώνει το ανάστημά της διεθνώς, οργανώνει συμμαχίες, κινητοποιεί το λαό της χώρας, δυναμώνοντας τη θέση της απέναντι στα διεθνή αρπακτικά. Και δεν είναι μια αριστερή κυβέρνηση! Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες ακόμη και για κυβερνήσεις που δεν… συγκινούνται από τον Τσάβες αλλά ωστόσο διακατέχονται από μια απαίτηση αξιοπρέπειας για τη χώρα τους στο διεθνές στερέωμα.
Το πώς μια χώρα όπως η Ελλάδα ή η Κύπρος που είναι «προνομιακά» μέλη μιας πανίσχυρης παγκοσμίως οικονομικά Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν περιέλθει από την ιδιότητά τους αυτή σε μια θέση πολύ χειρότερη διεθνώς απ’ ότι αν δεν ήταν μέλη της Ε.Ε., όπως δεν είναι η Νορβηγία ή η Αργεντινή, είναι μια άλλη συζήτηση.
Ωστόσο, ακόμα και στη θέση στην οποία έχουν περιέλθει, το παράδειγμα της Αργεντινή δείχνει πως μπορούσαν, αν όχι να «σηκώσουν μπαϊράκι», το λιγότερο να σταθούν με κάποια αξιοπρέπεια απέναντι στο καθεστώς αποικίας χρέους που τις απειλούσε. Αντ’ αυτού υπέγραψαν τα πάντα με τέτοιο ραγιάδικο, υποτακτικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο, ώστε να μην υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα, ούτε ένα ψήγμα άρνησης ή αντίστασης που να έχει κανείς να επικαλεστεί. Κι όμως, ακόμη και εντός Ε.Ε., υπήρχαν και άλλες δυνατότητες από το «ναι σε όλα» και το «ναι στην καταστροφή».
Στην Κύπρο, ο πρόεδρος Αναστασιάδης αναπέμπει για το Συνταγματικό Δικαστήριο νομοθετήματα μετά την απειλή της Κομισιόν πως θα διακόψει τη χρηματοδότηση. Ούτε κινητοποίηση, ούτε αντίδραση, καμιά μάχη, έστω για την τιμή των όπλων.
Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, στη σχετική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, Ελλάδα και Κύπρος απείχαν θλιβερά συμμετέχοντας στην οικτρή μειοψηφία που δεν ψήφισε ή καταψήφισε την πρόταση για τη ρύθμιση των χρεών χρεοκοπημένων χωρών. Δεν θα τους κόστιζε τίποτα να υπερψηφίσουν. Κανείς δεν θα τους τραβούσε για αυτό το αυτί, ούτε θα τους απειλούσαν με διακοπή χρηματοδότησης. Ούτε εξυπηρέτησαν σε τίποτα τη χώρα. Μόνο έδειξαν πόσο υπάκουοι διαχειριστές είναι…
- See more at: http://www.e-dromos.gr/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%BF-%CE%BF%CE%B7%CE%B5-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B7-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/#sthash.1M0dkjjV.dpuf