Παχύδερμα…

Έξι δηλώσεις, έξι αποστροφές λόγου που γεννούν την αποστροφή μας. Γιατί η σημερινή αντιπολίτευση δεν είναι παρά ένας χορός πολιτικών τεράτων.

(του Νίκου Μωραΐτη)

Η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο, λέει ο Κώστας Σημίτης, που μετέτρεψε τη διαφθορά σε επιστήμη.

Στα αρχ… μας ο Μπελογιάννης, λέει ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που ίσως όσο καιρό έχει να δει την αξιοπρέπεια έχει να δει και τα γεννητικά του όργανα.

Ο Τσίπρας πηγαίνει με την ίδια άνεση στον Πανάγιο Τάφο και στον Μπελογιάννη, λέει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που με την ίδια άνεση νομοθέτησε το νόμο περί ΜΜΕ, το νόμο περί ευθύνης υπουργών και τον ΕΝΦΙΑ (ως… ασφάλιστρο κινδύνου για τα σπίτια μας, θυμάστε; Θυμάται κανείς;).

Η μέση εκπαίδευση χρειάζεται μία σοβαρή συντηρητική μεταρρύθμιση, γράφει στην Καθημερινή ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, θιγμένος από την κατάργηση της διαγωγής κοσμίας στα σχολεία, ενώ στην εφημερίδα του (βλέπε άρθρα του ιδίου και του Στέφανου Κασιμάτη) η διαγωγή χυδαία επιτρέπεται και επιβραβεύεται.

Είναι πασιφανές ότι οι ξένοι έχουν ψηφίσει Μητσοτάκη, λέει κομπάζοντας στο ΣΚΑΪ ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, σε μία θολούρα μεταξύ φανατισμού και ειλικρίνειας.

Ο μόνος εχθρός της Ελλάδας είναι οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δηλώνει ο Ανδρέας Λοβέρδος, που μόνος εχθρός επί των ημερών του στο Υπουργείο Υγείας ήταν οι οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες. Και Σόιμπλε – Δ.Ν.Τ πάντα φίλοι του.

Παρακαλώ, μη συνδέσετε τον τίτλο με τον όγκο των δύο από τα δημόσια πρόσωπα που ανέφερα. Άλλωστε τα άλλα τέσσερα είναι σωματικώς κομψά. Ο παχυδερμισμός δεν έχει να κάνει με το βάρος αλλά με την απουσία από τις απόψεις τους οποιασδήποτε ευαισθησίας και οποιουδήποτε ίχνους συστολής. Μιλάμε για μία απόλυτη αναλγησία, η οποία (σύμπτωση;) χαρακτηρίζει τους πολιτικούς ή δημοσιογραφικούς (το ίδιο είναι πλέον) εκπροσώπους μίας συγκεκριμένης πολιτικής εκδοχής.

Δεν είναι φιλελεύθεροι, όπως, νομίζουν, ούτε αστοί. Είναι θιασώτες ενός πολιτικού αξιώματος το οποίο λέει «πήγαινε πνίξου» στον άλλο, καταθέτει την άποψη χωρίς σεβασμό ή αιδώ, είναι οπαδοί ενός άκρατου πολιτικού κυνισμού.

Όσο όλα αυτά τα πολιτικά παχύδερμα συντάσσονται στην ίδια πλευρά, ένας άνθρωπος με ευαισθησία και με συναίσθηση του κοινωνικού του περιβάλλοντος δεν έχει παρά μία μόνο επιλογή: Να συνταχθεί με τον αντίπαλο αυτών των τεράτων.

«Ακόμη κι αν ο αντίπαλος κάνει λάθη ή είναι λιγότερος των περιστάσεων;», θα ρωτήσετε. Όμως η εποχή δεν έχει χώρο για δεύτερες σκέψεις όταν η πρώτη -του να συνεχίσεις να λέγεσαι άνθρωπος- τίθεται εν αμφιβόλω.

(ΠΗΓΗ: http://www.altsantiri.gr/)