Αποχαιρετισμός στο Mega! (του Κώστα Βαξεβάνη)

Το Mega κλείνει. Για πρώτη φορά στο διαδίκτυο, πολίτες γράφουν χαιρέκακα σχεδόν για ένα λουκέτο που θα αφήσει στο δρόμο ανθρώπους. Η πραγματικότητα είναι πως δεν γράφουν για τους εργαζόμενους του Mega, αλλά για τον Πρετεντέρη, την Τρέμη, για όλους αυτούς που έπαιξαν με τις ανάγκες και τη νοημοσύνη του.

Μοιραία, όσοι έμειναν αφανείς (και αναφέρομαι κυρίως στους δημοσιογράφους), όσοι επέτρεψαν με τον τρόπο τους να γίνουν πρωταγωνιστές της δημοσιογραφίας οι Πρετεντέρηδες, σήμερα για τον κόσμο παραμένουν αφανείς και αόρατοι, σα να μην υπάρχουν, σα να μην εισπράττουν την σκληρότητα του βίαιου κλεισίματος.

Κι όμως, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, υπάρχουν άνθρωποι με οικογένειες, και ανάγκες. Αναλογίζομαι το ρόλο που έπαιξε το Mega την περίοδο της κρίσης, την μετατροπή του σε μηχανισμό χειραγώγησης του κόσμου που αγωνιούσε για την επιβίωσή του, την προκλητικότητα των πρωταγωνιστών του απέναντι ακόμη και σε αυτοκτονίες ανθρώπων ή λιποθυμίες νηστικών παιδιών και λέω πως η ζωή είναι περισσότερο εκδικητική από τους ανθρώπους. Μετά θυμάμαι πρόσωπα, ονόματα, στιγμές, γέλια στα διπλανά γραφεία, παραγγελίες στο διπλανό delivery, πειράγματα και κοινές ιστορίες, πρόσωπα των μικρών μας παιδιών που φέρναμε να τους δείξουμε τη «δουλειά του μπαμπά και τους φίλους» και ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό. Όσο και να εκδικηθεί η ζωή, όσο δικαιολογημένο και να φαίνεται, οι άνθρωποι είναι αυτοί που αδικούνται και πονάνε.

Έφυγα από το Mega νωρίς, γιατί το επέλεξα. Δεν μπορούσα να συνυπάρξω με επιλογές του life style την εποχή εκείνη και με έναν άνθρωπο που ευθύνεται για τη μεταστροφή του Mega και τη βίαιη μετατροπή του σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν ως τότε. Τον μετέπειτα διευθυντή Χρήστο Παναγιωτόπουλο. Μπορούσα να μείνω και να συμβιβαστώ αλλά επέλεξα να μην το κάνω. Δεν το τραβούσε ο οργανισμός μου. Έμεινα άνεργος, με δύο μικρά παιδιά. Κατά μία έννοια έφυγα λοιπόν νωρίς, αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και κουβάλησα πίκρα και ερωτηματικά για πολλά χρόνια. Αναρωτιόμουν γιατί σε αυτή τη γαμωχώρα οι άνθρωποι δεν κάνουν απλώς τη δουλειά τους, γιατί τα ΜΜΕ πρέπει να είναι όλες οι αποχρώσεις του ροζ, του κίτρινου και του μαύρου αλλά όχι η δημοσιογραφία. Δεν ήξερα πως είχε χειρότερα ακόμη.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, προσπαθώ να μην ξεχνώ πως μιλάω για συναδέλφους σε άσχημη κατάσταση. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορώ να μη θυμάμαι πως συνάδελφοι ήταν αυτοί που πείραξαν το βίντεο με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου για να φαίνεται πως προκάλεσε τον Κορκονέα. Πως συνάδελφοι έγραψαν και σπίκαραν το κείμενο που υποστήριζε πως «οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους». Συνάδελφοι δικοί μου αλλά και του Πρετεντέρη και της Σπυράκη ήταν αυτοί που τους άκουσαν να παραδέχονται πως στην κρίση έκρυβαν ειδήσεις αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν έστω στα μουλωχτά. Αν δεν υποστηρίξεις την αλήθεια την ώρα που πρέπει, θα βρεθείς υπόλογος απέναντι στο ψέμα που θα επικρατήσει ως αλήθεια επειδή το επέτρεψες. Η ώρα αυτή ήρθε δυστυχώς.

Λυπάμαι για τους συναδέλφους του Mega, όπως και για τους χιλιάδες απολυμένους τον καιρό της κρίσης. Ήμουν άλλωστε ένας από αυτούς. Για τους συναδέλφους του Mega περισσότερο για συναισθηματικούς λόγους. Η διαφορά είναι πως αυτοί είχαν τη δύναμη για να μιλήσουν, να μην επιτρέψουν, σε αντίθεση με το συνταξιούχο που πήδαγε από το μπαλκόνι από απόγνωση.

Το Mega κλείνει υπακούοντας στους νόμους της αγοράς, δηλαδή των ιδιοκτητών του, οι οποίοι αφού λειτούργησαν το κανάλι με ξένα λεφτά, δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη για να το σώσουν, αλλά θα συμμετέχουν σε άλλα σχήματα για να πάρουν άλλο κανάλι.

Το Mega δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Η πολυτέλεια του προγράμματος, η ισχύς των ειδήσεων, τα γκαλά των παρατρεχάμενων, ήταν τα λεφτά του κοσμάκη που έπαιρναν από τις τράπεζες. Όταν τα δάνεια έληγαν, έπαιρναν νέα για να αναχρηματοδοτήσουν τα παλιά. Ούτε εισπρακτικές εταιρείες τους καλούσαν, ούτε τράπεζες. Έτρωγαν στο ίδιο τραπέζι με τον τραπεζίτη και κανόνιζαν το κόλπο της «αναχρηματοδότησης».

Με τα λεφτά αυτά πλήρωναν πρωτίστως τις δικές τους εταιρείες παραγωγής . Κάθε ένας από τους καναλάρχες-μετόχους είχε στήσει μια εταιρεία παραγωγής η οποία παρήγαγε πανάκριβο πρόγραμμα για το Mega. Σήριαλ των 150.000 ευρώ και τηλεπαιχνίδια των 50.000. Έτσι εξασφάλιζαν και το προσωπικό χρήμα από το τεράστιο κέρδος. Με τα υπόλοιπα πλήρωναν τους επώνυμους δημοσιογράφους οι οποίοι τους έπειθαν πως είναι η ισχύς τους και η πολιτική τους ατζέντα.

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος των εκδοτών. Πλήρωναν ένα μάτσο κόλακες για να τους διαβεβαιώνουν πως «περνάνε στον κόσμο όσα χρειάζεται» κρατώντας ταυτόχρονα και τις πολιτικές ομηρίες. Μόνο τα προσχήματα δεν κρατούσαν. Ο καθένας από αυτούς συναγωνιζόταν όχι μόνο να φάει κάποιον άλλο, αλλά και να επιδείξει πόσο κυνικός είναι. Έσυραν το κανάλι σε προσωπικές ατζέντες και επιλογές και το εκτροχίασαν από μια συνετή και τυπική δημοσιογραφία που θα συνέφερε ίσως μακροπρόθεσμα και τους ίδιους τους καναλάρχες. Το έκαναν κανάλι του Βενιζέλου, του Σαμαρά, των μνημονίων, των Αδώνηδων και το έσυραν στο γκρεμό της αναξιοπιστίας. Ταυτόχρονα έπειθαν και τα ανησυχούντα αφεντικά τους πως είναι οι καλύτεροι για να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα της Αριστεράς που πλησιάζει απειλητικά την κυβέρνηση.

Για να μην γράφω πολλά, περνώντας από διάφορα στάδια, όπως ακριβώς ο Άκης Τσοχατζόπουλος, το Mega πέρασε από τη χλιδή στην αποκαθήλωσή του και την απαξίωση.

Για το Mega είναι η ώρα της κρίσης. Οι επώνυμοί του «άνεργοι» έχουν πάρει αρκετά για να ζήσουν δέκα ζωές και σίγουρα είναι έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε άλλα αφεντικά ακόμη και με εντελώς διαφορετικές πολιτικές. Οι ανώνυμοι, το άγνωστο πλήθος, με καθυστέρηση μερικών χρόνων, ακολουθεί τη μοίρα χιλιάδων Ελλήνων δημοσιογράφων που πλήρωσαν όσα συνέβησαν στην κοινωνία αλλά και τη δημοσιογραφία.

Τους εύχομαι καλή τύχη και ελπίζω να θυμούνται πως οι δημοσιογράφοι είναι από τις κατηγορίες των ανθρώπων που μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα αρνητικά ή θετικά ανάλογα με τις επιλογές, τον επαγγελματισμό και την αξιοπρέπειά τους. Είναι διαφορετικό να προσπαθείς και να κάνεις λάθος, από το να σιωπάς. Τα παιδιά μας, οι ανάγκες μας και οι δυσκολίες μας, δεν είναι για να δικαιολογούν τη σιωπή μας αλλά για να μας κάνουν να οραματιζόμαστε και να προσπαθούμε αυτό που απαιτεί η κοινωνία. Τα παιδιά μας δηλαδή. Καλή τύχη συνάδελφοι.

(ΠΗΓΗ: http://www.koutipandoras.gr/)