Είναι ίσως τα πρώτα λόγια που έρχονται στο μυαλό. Η σημερινή μαθητική παρέλαση για την 25η Μαρτίου στην Αθήνα ήταν μόνο κλούβες, άδειοι δρόμοι και μαθητές να παρελαύνουν μόνοι τους με λιγοστούς γονείς που είχαν μπει στον κόπο να πάρουν διαπίστευση για να δουν τα παιδιά τους.
Προς τι λοιπόν οι παρελάσεις; Προς τι να υπάρχει μια πλατεία Συντάγματος περικυκλωμένη από κλούβες της αστυνομίας;
Προς τι ο κόπος; Μήπως σήμερα ανέβηκε το πατριωτικό φρόνημα των μαθητών κι εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι;
Πόση μοναξιά ένιωσαν οι μαθητές που διέσχιζαν την λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας και την Πανεπιστημίου;
Προς τι ο κόπος; Μήπως σήμερα ανέβηκε το πατριωτικό φρόνημα των μαθητών κι εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι;
Πόση μοναξιά ένιωσαν οι μαθητές που διέσχιζαν την λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας και την Πανεπιστημίου;
Πόση μοναξιά ένιωσαν οι επίσημοι στην εξέδρα; (κάτι που ποσώς μας ενιδαφέρει)
Πόση θλίψη γεννά η εικόνα της πλήρους απαξίωσης ενός θεσμού που όπως όλα δείχνουν φτάνει στο τέλος του.
Εκτός και αν θέλουμε να βλέπουμε εικόνες σαν κι αυτή σε κάθε εθνική επέτειο....
Πόση θλίψη γεννά η εικόνα της πλήρους απαξίωσης ενός θεσμού που όπως όλα δείχνουν φτάνει στο τέλος του.
Εκτός και αν θέλουμε να βλέπουμε εικόνες σαν κι αυτή σε κάθε εθνική επέτειο....
(ΠΗΓΗ: http://www.newsit.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου