ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ: Φρικτός θάνατος καρκινοπαθούς ελλείψει αναλγητικών - Να πώς βγαίνει το..."πλεόνασμα"

- Έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα, που το έχουν βαφτίσει "πρωτογενές πλεόνασμα".
Με αφόρητους πόνους κατέληξε πριν από λίγο καιρό ένας καρκινοπαθής σε δημόσιο νοσοκομείο καθώς η μονάδα υγείας στην οποία νοσηλευόταν, φαίνεται ότι δεν διέθετε το ισχυρό αναλγητικό που επιβαλλόταν να του χορηγηθεί ώστε να μην υποφέρει.

Ο λόγος είναι ότι το κράτος δεν είχε φροντίσει να «ξεχρεώσει» την εταιρία που το προμηθεύει για χάρη του «πρωτογενούς πλεονάσματος»!

Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, είναι αληθινό. Και η συνέχεια της ιστορίας εξελίσσεται εξίσου τραγικά: ο γιος του άτυχου ασθενή, στην προσπάθειά του να προσφέρει στον πατέρα του το φάρμακο που χρειαζόταν για να ανακουφιστεί από τους πόνους, αναγκάστηκε να πάρει δάνειο ώστε να το παραγγείλει ο ίδιος από το εξωτερικό. 

Λόγω όμως, των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων και των καθυστερήσεων στο τελωνείο, το φαρμακευτικό σκεύασμα έφτασε τελικά στον ενδιαφερόμενο 5 ημέρες μετά τον θάνατο του καρκινοπαθούς… 

 

Η ιστορία του άτυχου ασθενή και του γιου του ήρθε στο φως της δημοσιότητας μέσα από ένα σχόλιο ενός Βρετανού πολίτη που ζει στην Ελλάδα, σε άρθρο της εφημερίδας Independent το οποίο πραγματευόταν τις επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας στη δημόσια υγεία. Ο Βρετανός άνδρας κατάφερε μέσα σε λίγες γραμμές να «ξεμπροστιάσει» τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται στη χώρα μας, εξιστορώντας την περιπέτεια του φίλου του Βασίλη, του οποίου ο πατέρας υπήρξε ένα από τα θύματα των τραγικών περικοπών που υφίσταται το δημόσιο σύστημα υγείας.

Διαβάστε στη συνέχεια, το σχόλιο του Βρετανού, όπως αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, και το οποίο ανέδειξε το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.. 

«Το να ζω στην Αθήνα τα τελευταία πέντε χρόνια, από την άνθιση στην κατάρρευση, μου δίνει μια πιο καθαρή προοπτική από αυτή που υπάρχει στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι τίτλοι των εφημερίδων και η πολιτική δεν σε κάνουν να καταλάβεις ούτε στο ελάχιστο πώς είναι εδώ -πρέπει να το ζήσεις. Γι' αυτό θα σας πω την ιστορία ενός φίλου μου, του Βασίλη: Ο πατέρας του πέθαινε με φρικτούς πόνους από καρκίνο, έχοντας δουλέψει όλη του τη ζωή και έχοντας πληρώσει τους φόρους του. 

Χρειαζόταν ένα ισχυρό και ακριβό αναλγητικό για να αντέξει τις τελευταίες του μέρες, και τα νοσοκομεία δεν το διέθεταν πλέον, επειδή η κυβέρνηση δεν είχε πληρώσει τη φαρμακευτική εταιρεία, η οποία δεν προμήθευε πλέον την Ελλάδα. Ο Βασίλης και η οικογένειά του τραυματίζονταν ψυχικά από τις κραυγές πόνου του πατέρα του κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας, κι έτσι πήρε ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα (τους μισθούς τεσσάρων μηνών) για να αγοράσει τα φάρμακα ιδιωτικά.
Η κυβέρνηση έκανε τη διαδικασία όσο πιο δύσκολη γινόταν, παρότι είχε αποτύχει να ανταποκριθεί στην ιατρική ανάγκη του ανθρώπου.

Χρειαζόταν άδεια εισαγωγής φαρμάκου, πλήρη έλεγχο του ποινικού του μητρώου και συναντήσεις με την αστυνομία, κι έπρεπε να επισκεφθεί τριάντα διαφορετικές δημόσιες υπηρεσίες για υπογραφές και σφραγίδες ξανά και ξανά -όλα αυτά, τη στιγμή που έπρεπε να κρατήσει και τη δουλειά του.
Τηλεφωνούσε στη φαρμακευτική εταιρεία στις ΗΠΑ είκοσι φορές τη μέρα μέχρι να τους πείσει ότι θα τους πλήρωνε προκαταβολικά, γιατί η πολιτική τους είχε αναθεωρηθεί και δεν έκαναν πλέον αποστολές στην Ελλάδα.

 Μετά από την πιο οδυνηρή και δύσκολη περίοδο που μπορεί να φανταστεί κανείς για μια οικογένεια, το να βλέπεις κάποιον που αγαπάς να υποφέρει χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον βοηθήσεις, έφτασαν τα φάρμακα από τις ΗΠΑ δύο μήνες αργότερα.
Το τελωνείο ήταν άλλη μια αργή και περίπλοκη διαδικασία, όπου τυχαία σου δίνουν μια “προσφορά” που πρέπει να πληρώσεις (άσχετα από την τιμή πάνω στο τιμολόγιο) και αν αρνηθείς, εκβιαστικά τα αγαθά στέλνονται πίσω.

Ο πατέρας του Βασίλη πέθανε πέντε μέρες πριν τελικά εκτελωνιστούν τα φάρμακα. Και τώρα η οικογένεια πρέπει να συνεχίσει να ζει εδώ, αφού εδώ είναι το σπιτικό τους. Είναι περήφανοι που είναι Έλληνες; 

Αυτή η ερώτηση δεν έχει πια καμία σημασία -προσπαθούν απλά να επιβιώσουν. Και ο Βασίλης ελπίζει κάθε μέρα να κρατήσει τη δουλειά του, αφού πρέπει να ξεπληρώσει τέσσερις μισθούς στην τράπεζα για το δάνειο.

Δώρισε τα φάρμακα στο νοσοκομείο, ώστε να βοηθήσει έστω και μία άλλη οικογένεια να αποφύγει την ίδια εμπειρία…».

 

(ΠΗΓΗ: http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/)