Όχι άλλο φως στο τούνελ…

(του Παντελή Μπουκάλα)

«Εν δε τω πορεύεσθαι εγένετο αυτόν εγγίζειν τη Δαμασκώ, και εξαίφνης περιάστραψεν αυτόν φως από του ουρανού, και πεσών επί την γην ήκουσε φωνήν λέγουσαν…». Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής οι απόστολοι του έθνους δεν μας λένε ότι ακούνε φωνές, όπως άκουσε ο απόστολος των εθνών Παύλος και μεταστράφηκε στον χριστιανισμό. Μας λένε μόνο ότι βλέπουν φως. Οχι στον ουρανό, αλλά στο βάθος του τούνελ εντός του οποίου πορευόμαστε, άπιστοι εμείς και τυφλοί, σαν τον Σαούλ πριν γίνει Παύλος. Τελευταίος στη χορεία των αγγελιαφόρων του φωτός ο Στουρνάρας. Το είδε κι αυτός να ξεμυτάει, αν και δεν αποσαφήνισε με ποιας εμβέλειας τηλεσκόπιο το διέκρινε.

Ας είναι. Καλή καρδιά χρειάζεται. Υπομονή. Και θετική σκέψη. Αλλά και η καλούτσικη σχέση με το χιούμορ δεν περιττεύει. Διότι αν στρωθεί κανείς να μετρήσει πόσοι μέχρι τώρα ξεγελάστηκαν (ή ξεγέλασαν) λέγοντας πως είδαν φως στην άκρη του τούνελ, θα μελαγχολήσει. Πρώτα θα θυμηθεί τις διαβεβαιώσεις των Παπανδρέου (τόσο του χρονικώς απόμακρου Ανδρέα όσο και του γεωγραφικώς μεμακρυσμένου Γεωργίου) ότι αυτό που φαίνεται στο βάθος δεν είναι φανός θυέλλης, αλλά ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, φωτοδότης και θερμαντικός. Υστερα το ίδιο φως άστραψε στα μάτια του  Παπακωνσταντίνου. Επειτα στο βλέμμα του κ. Βενιζέλου. Κατόπιν στους οφθαλμούς

Αφού, λοιπόν το είδαν όλοι αυτοί, είπε και ο Στουρνάρας να πάρει την παρακαμπτήριο προς τη Δαμασκό, ενόσω όδευε προς Βρυξέλλες. Κι άστραψε φως και γνώρισε ο υπουργός το μέλλον μας: ασφαλές, μεταρρυθμισμένο, λαμπρό. Περίπου όπως περιέγραψε το παρόν μας ο πρωθυπουργός στο έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμά του (μόνον έτσι «συνομιλεί» πια με τον λαό του), όπου και επέλεξε το ύφος του καθηγητή που απευθύνεται σε δύστροπα και οκνηρά μαθητούδια. Δεν ξέρω τίνος συμβουλή είναι το πατερναλιστικό στυλ, δεν προσθέτει πάντως κύρος στα πρωθυπουργικά λεγόμενα.

Πόσοι αναγνώρισαν άραγε τον βίο τους, την καθημερινότητά τους, σαν τμήμα της ωραίας εικόνας που ζωγράφισε ο Σαμαράς; Πόσοι ένιωσαν ότι όντως τους αφορούσαν όσα χαρμόσυνα έλεγε, για μια Ελλάδα που πια τη ζηλεύουν οι τρίτοι αντί να τη χαρακτηρίζουν παράδειγμα προς αποφυγήν; Εντάξει. Τα πράγματα δεν είναι κατάμαυρα. Σίγουρα δεν είναι μαύρα και δεν θα γίνουν ποτέ για τους λιγοστούς που έχουν μονίμως εξασφαλισμένα κάποια πλεονεκτήματα, ενώ είναι γκρίζα για όσους δεν ξεκοκάλισαν ακόμα το απόθεμά τους. Οι άλλοι, ωστόσο, οι πάμπολλοι, ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι και άλλοι τόσοι που δουλεύουν «ελαστικά», ξεκρέμαστοι, και πληρώνονται έναντι, ποιο λόγο έχουν να εμπιστευτούν την όραση όσων τους υποδεικνύουν φως στην άκρη του τούνελ και τη γλώσσα όσων τους διαβεβαιώνουν ότι τα δύσκολα πέρασαν; Εχουν, άλλωστε, δικά τους μάτια για να βλέπουν, δικά τους αυτιά για ν’ ακούνε. Και γλώσσα δική τους για να πουν την αλήθεια τους. Εστω κι αν δεν θα μεταδοθεί σε έκτακτο διάγγελμα και σε εθνικό δίκτυο.

(ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr/)