Γιατί … ΔΕΝ είναι κωλοπαιδαρισμός και σκατοψυχία να ΜΗΝ λυπάσαι που “κλείνει” το Μega

Επειδή ξαφνικά είδαμε πολλές μαντιλοφορούσες Μαγδαληνές και το σύνολο των συνδικαλιστών της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ, να αρθρώνουν επιτιμητικό λόγο για όλους “εμάς” που ΔΕΝ δηλώνουμε αλληλέγγυοι με το … “δράμα” του Μεγκάαααάλου καναλιού και να παραθέτουν δακρύβρεχτα κείμενα για τους … 500 “εργαζόμενους ” του Mega ( οι περισσότεροι των οποίων παραμένουν διπλοθεσίτες η και πολυθεσίτες με απασχόληση σε ΕΡΤ, ΑΠΕ-ΜΠΕ, γραφεία Τύπου τραπεζών, ΔΕΚΟ, Οργανισμών, ιστότοπους, εταιρείες παραγωγής κλπ …), το the faq αναδημοσιεύει την άποψη ενός ανθρώπου του χώρου, του Κώστα Αργυρού, ο οποίος ΔΕΝ συγκαταλέγεται και στους … “φιλικούς” προς την κυβέρνηση δημοσιογράφους, ενώ διέτελεσε εκπρόσωπος του Ποταμιού και υποψήφιος ευρωβουλευτής…

” Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι πιο δραματική αλλά και πιο κατάλληλη για να αναρωτηθούμε κατ’ αρχήν εμείς οι δημοσιογράφοι, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία για αυτό που αποκαλείται ραδιοτηλεοπτικό, αλλά και συνολικά μιντιακό τοπίο.

1. Το δράμα του MEGA αποδεικνύει πόσο σαθρό ήταν τελικά αυτό το οικοδόμημα, που προσπαθούσε να πουλήσει ψευτογκλαμουριά και ελιτίστικη «άποψη» από κάποιους ετερόφωτους, που προσπαθούν εδώ και μια δεκαετία πλέον να μας πείσουν, ότι για όλη την κοινωνία ισχύει ανεξαιρέτως, κάτι που δεν θα πρέπει να ισχύσει μόνο για τους ίδιους: «δε μπορούμε να ζούμε πια με δανεικά και πάνω από το επίπεδό μας». Η υποκρισία βεβαίως συνεχίζεται τώρα, με μπόλικο δάκρυ για τους «κακόμοιρους τους εργαζόμενους», από εκείνους ακριβώς που χασκογελούσαν, όταν έκλεινε το ALTER, ο Ελεύθερος Τύπος, η Ελευθεροτυπία και διάφορα άλλα μαγαζιά και ανοιχτά πανηγύρισαν, όταν έπεσε το «μαύρο» στην ΕΡΤ και χιλιάδες εργαζόμενοι έμειναν στο δρόμο. Οι ίδιοι, που κάθε φορά που κλείνει μια οποιαδήποτε επιχείρηση λόγω χρεών -ειδικά βεβαίως όταν τύχει να έχει και κάποια σχέση με το δημόσιο- θυμούνται τους αδέκαστους «νόμους της αγοράς» και απλά γυρίζουν σελίδα, τώρα ξεχνούν πόσο «κρατικοδίαιτη» ήταν μια επιχείρηση που συντηρούσαν στη ζωή οι επίσης «κρατικοδίαιτες» τράπεζες . Φυσικά και δε μπορεί να χαίρεται κανείς, όταν κλείνει μια επιχείρηση και πετιούνται στο δρόμο εργαζόμενοι. Αλλά για να το «χοντρύνουμε» και λίγο: Και στις βιομηχανίες που παράγουν όπλα βιολογικού και χημικού πολέμου άνθρωποι εργάζονται. Αλλά δεν έφερε κανείς ως επιχείρημα τη θέση δουλειάς τους, για να μην κλείσουν τέτοιες εταιρείες…

2. Μια σειρά από έρευνες της κοινής γνώμης επιβεβαιώνουν την πλήρη απαξίωση των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης, η οποία σε ποσοστά, που θα έπρεπε κανονικά να προκαλούν ζαλάδα και θλίψη ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται αναξιόπιστη και «καθοδηγούμενη», κάτι που πάντως δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέπουμε, ότι ο βομβαρδισμός με βλαχο-«ευρωπαϊκά» πρότυπα lifestyle στην αρχή και η μεταστροφή στη θεωρία του «μαζί τα φάγαμε για αυτό πρέπει να αυτομαστιγωθούμε» στη συνέχεια δεν έχουν διεισδύσει αμετάκλητα σε πολλές συνειδήσεις. Εχω ξαναγράψει ότι για αυτό το κατάντημα δε μπορεί να φταίμε το ίδιο όλοι. Δε μπορεί εκείνοι που έπαιρναν εκατομμύρια, και τα έκαναν «καλαίσθητα νησιωτικά καταφύγια ξεκούρασης» ή καταθέσεις στο εξωτερικό να ταυτίζονται με τη μάζα των εργαζόμενων στα ΜΜΕ. Ειδικά τώρα που αυτά ακριβώς τα εκατομμύρια είναι που αναζητούν ματαίως οι «καλοπροαίρετες» αλλά πολλαπλά χρεωκοπημένες τράπεζες, που δάνειζαν πριν από όλα «εμπιστοσύνη». Δε μπορεί κάποιοι «κλητήρες» που μέσα από σκοτεινές διαδρομές κατέληξαν εκδότες να συνεχίζουν να καθορίζουν το δημόσιο διάλογο, να πολτοποιούν εγκεφάλους και να μην λογοδοτούν πουθενά, αντίθετα να γαβγίζουν και να απειλούν κάθε φορά που κάποιος πάει να τους «αγγίξει».
3. Οι συνθήκες εργασίας στο χώρο του Τύπου χαρακτηρίζονται στην μεγάλη τους πλειοψηφία από ένα καθεστώς εξαθλίωσης, αντίστοιχο ή χειρότερο καμιά φορά της συνολικής κατάστασης στη χώρα. Ενα καθεστώς το οποίο δεν πιστεύει κανείς ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει σε κάποιο ορατό χρονικό διάστημα. Δημοσιογράφοι με εμπειρία και προϋπηρεσία δεκαετιών ανακάζονται να δουλεύουν σε «μαγαζιά» αμφιβόλου …ηθικής, σε αφεντάδες που είναι ηλίου φαεινότερο ότι διατηρούν «Μέσα» για να μπορούν να έχουν τα …μέσα για άλλες δραστηριότητες. Το χάσμα ανάμεσα σε εκείνους που συνεχίζουν να πουλάνε χρωματιστές χάντρες και να υπηρετούν σκοτεινούς αφεντάδες και να κονομάνε και σε εκείνους που δεν βγάζουν πια ούτε τα βασικά της επιβίωσης έχει γίνει απέραντο και το όνειρο, που είχαν κάποιοι παλιότερα να κάνουν το «άλμα» στην απέναντι πλευρά είναι τόσο ρεαλιστικό, όσο εκείνο του χρυσοθήρα, που πήρε τα σύνεργα του και κατέβηκε στον Κηφισό, περιμένοντας ότι στην επόμενη νεροποντή θα ξεβραστούν ανεξιχνίαστα ως τώρα κοιτάσματα του πολύτιμου μετάλου.

4. Φήμες και θεωρίες συνωμοσίας συνοδεύουν την βασανιστική, όπως αποδεικνύεται διαδικασία αδειοδότησης συνολικά των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, που για να ολοκληρωθεί μπορεί τελικά να χρειαστεί και μια ολόκληρη σχεδόν κυβερνητική θητεία. Επίδοξοι καναλάρχες, άσχετοι παντελώς με το χώρο και με άγνωστη πραγματική οικονομική επιφάνεια διαρρέουν το ενδιαφέρον τους, την ώρα που η διαφημιστική αγορά έχει «στεγνώσει» και οι πιο επιεεικείς υπολογισμοί λένε, ότι για να μπει κάποιος στο παιχνίδι ξεκινώντας «από το μηδέν» θα χρειαστεί μερικές δεκάδες εκατομμύρια. Ανθρωποι που ακούν «ότο κιού» και νομίζουν, ότι πρόκειται για κάποια νέα μάρκα …αυτοκινήτου αποκτούν άποψη περί δεοντολογίας, σκηνοθεσίας, και αισθητικής της τηλεόρασης. Πρώην «Αριστεροί» αποδεικνύονται εργοδοτικότεροι της εργοδοσίας και ονειρεύονται νέα «συγκροτήματα». Ποιά είναι άραγε τα κίνητρα όλων αυτών; Εδώ είναι απλά δικαιολογημένη η υποψία, ότι κάποιοι θέλουν να γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη». Εκτός αν στον αγγελικό μας κόσμο υπάρχουν ακόμα οι «ιδεαλιστές», που θα θυσιάσουν εκατομμύρια για χάρη της έγκυρης και ποιοτικής ενημέρωσης. Η εμπειρία δείχνει πάντως ότι κανένας μέχρι τώρα δεν είδε την τηλεόραση ως κοινωφελή απασχόληση. Ειδικά εκείνοι, που η σχέση τους με το μέσο είχε εξαντληθεί στο να καταφέρουν να συντονίσουν (με τη βοήθεια τεχνικού) τα κανάλια στο νέο «Πλάσμα» στο σαλόνι του αρχοντικού τους.

Είναι φυσιολογικό λοιπόν όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την πάντα «επίκαιρη» συζήτηση περί διαπλοκής, να κάνουν κάποιον να αναρωτιέται για το μέλλον της «ενημέρωσης» και του επαγγέλματός μας. Μπορεί να αποφευχθεί στο μέλλον αυτός ο φαύλος κύκλος δανεισμού (συχνά κάτω από το τραπέζι), αδιαφάνειας, μυστικών διαβουλεύσεων και τελικά χρεωκοπίας; Μπορούμε να αποφύγουμε νέα ALTER & MEGA; Μπορεί να ξεκαθαρίσει επιτέλους το επάγγελμα και να υπάρξουν ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς για τους περισότερους; Θα υπάρξουν ξεκάθαροι και αποδεκτοί κανόνες δεοντολογίας που θα τηρούνται από όλους; Μπορεί να υπάρξουν εγγυήσεις ότι δεν θα εισβάλουν στο χώρο κάποιοι όψιμοι μιντιοκράτορες, που θα συνεχίσουν να θεωρούν τους εργαζόμενους ως υπηρετικό προσωπικό; Μπορεί να δημιουργηθούν ασφαλιστικές δικλείδες, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να μην χρησιμοποιούνται ως εργαλεία εκβιασμού των εκάστοτε κυβερνήσεων; Θα σταματήσει η υπόγεια χρηματοδότηση κάποιων απίθανων τύπων, που ένα μόνο κομμάτι της ήρθε στο φως με τις τελευταίες αποκαλύψεις περί κυκλώματος εκβιαστών; Θα αναγνωριστεί επιτέλους η δημοσιογραφική δουλειά στο διαδίκτυο ως τέτοια και θα μπουν επιτέλους κάποιοι κανόνες και εκεί, θα κατοχυρωθούν δικαιώματα στις γαλέρες του ίντερνετ, την ώρα που σε ολόκληρο τον κόσμο ολοένα και περισσότερα Μέσα εγκαταλείπουν το χαρτί και επικεντρώνουν τη δραστηριότητά τους στον ψηφιακό κόσμο;

Υπάρχουν δεκάδες τέτοια και άλλα ερωτήματα, που θα έπρεπε να μας απασχολούν, αντί του πολιτικο-οικονομικού κουτσομπολιού, που φαίνεται πάλι να κερδίζει το πάνω χέρι. Και εμάς τους δημοσιογράφους, που κινδυνεύουμε όλοι να γίνουμε διπλά ραγιάδες και αυτή την κοινωνία, που έμαθε απλά να καταναλώνει σε πραγματικά και μιντιακά ταχυφαγεία και τείχνει συχνά να επιβραβεύει το ραγιαδισμό ως αρετή, αρκεί να μπορεί να δικαιολογήσει την ανάγκη ύπαρξης του εκάστοτε «αφέντη».

(ΠΗΓΗ: http://thefaq.gr/)