Ιδού η πολιτική νόσος, εστία μόλυνσης το νεοδημοκρατικό χαμαιτυπείο: Νοσταλγεί τον Αδόλφο Χίτλερ γαλάζιος Δημοτικός Σύμβουλος της Σπάρτης

Σε άλλες εποχές η κοινωνία της Σπάρτης θα ήταν συγκλονισμένη. Θα ήταν ανάστατη. Ωστόσο η γενικότερη αδιαφορία και αποχή των πολιτών από τα πολιτικά δρώμενα έχουν επιτρέψει σε πλείστα φαινόμενα αυτοδιοικητικής υποκουλτούρας και πολιτικού ιδεασμού να τραυματίζουν, και γιατί όχι να απειλούν, την κοινωνία, την ιστορία, την εθνική μνήμη και το μέλλον του τόπου.

«Είμαι φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας!»
Στο Δημοτικό Συμβούλιο Σπάρτης υπήρξε δημοτικός σύμβουλος που δήλωσε φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας! Δημοτικός Σύμβουλος της αντιπολίτευσης (του σχηματισμού που στηρίχτηκε από τη ΝΔούλα) που δεν δίστασε να βεβαιώσει (δια του όρου φίλος) ότι διατηρεί  αισθήματα φιλίας, συμπάθειας, εκτίμησης προς τα Τάγματα Ασφαλείας. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ασπάζεται τα δημιουργήματα της Βέρμαχτ και του Αδόλφου Χίτλερ…

Είναι χρήσιμο να δούμε ποιος είναι ο ορισμός των Ταγμάτων Ασφαλείας στα επίσημα ηλεκτρονικά λεξικά:

Τάγματα Ασφαλείας
Τα Τάγματα Ασφαλείας (κατά την επίσημη ονομασία τους Τάγματα Ευζώνων ή με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό Γερμανοτσολιάδες, εξ αιτίας του δοσιλογισμού) ήταν παραστρατιωτικές ομάδες που έδρασαν στην Ελλάδα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ρόλο υποστηρικτικό των Γερμανο-Ιταλο-Βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής.
Δημιουργήθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη κατόπιν έγκρισης της Βέρμαχτ, με σκοπό τη διατήρηση της έννομης τάξης, κυρίως στην ύπαιθρο, πλήττοντας έτσι και την όποια αντίσταση προέβαλε ο ελληνικός λαός.
Τα τάγματα αυτά δημιουργήθηκαν δια του Νόμου 260/1943 που εκδόθηκε στις 18 Ιουνίου του 1943 και δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 180 Α'. Τα τάγματα αυτά έδρασαν τον υπόλοιπο χρόνο της κατοχής, κυρίως στην Πελοπόννησο, τη δυτική Στερεά Ελλάδα, ιδίως στην Αιτωλοακαρνανία, την Εύβοια και την Αθήνα. Πολλοί ήταν εκείνοι που τα χαρακτήρισαν ως δοσιλογικά εξ αιτίας των οποίων και καταδικάστηκε στη συνέχεια ο πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης, αλλά όχι όμως και οι εισηγητές της δημιουργίας των.
Με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς τον Μάιο του 1941 οι παραμένουσες στη Χώρα στρατιωτικές δυνάμεις (κυρίως του στρατού ξηράς), μετά την παράδοση του οπλισμού τους διαλύθηκαν. Τα δε υπάρχοντα τότε Σώματα Ασφαλείας που ήταν η Βασιλική Χωροφυλακή, με έδρα την Αθήνα και υποδιοικήσεις σ΄ όλη τη Χώρα, η Αστυνομία Πόλεων, που είχε την ευθύνη ασφάλειας των πόλεων Αθήνας, Πειραιά, Πάτρας και Κέρκυρας, με βασικά καθήκοντα που της είχαν ανατεθεί, μεταξύ άλλων και τη δίωξη των κομουνιστών, το Λιμενικό Σώμα, (διατηρουμένων μόνο των αξιωματικών και υπαξιωματικών), με έδρα τον Πειραιά, και τα άοπλα σώματα Πυροσβεστική Υπηρεσία και η Αγροφυλακή, δεν καταργήθηκαν.
Οι κατακτητές τότε αποφάσισαν σύμφωνα με το δίκαιο του πολέμου την διατήρησή τους για την εσωτερική ασφάλεια με μειωμένη όμως δύναμη. Η πρώτη κατοχική κυβέρνηση που συστάθηκε από Έλληνες δοσίλογους στρατιωτικούς , με πρωθυπουργό τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου, πρώην διοικητή του Γ΄ Σώματος Στρατού, μέσα σε δύο χρόνια έχασε σταδιακά τον έλεγχο της υπαίθρου καθώς άρχισαν ν΄ αναπτύσσονται ομάδες αντιστασιακών που δρούσαν στις ορεινές περιοχές.
Ακόμα πιο χρήσιμο είναι να δούμε ποια ήταν η Βέρμαχτ που ενέκρινε την δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας.
 

Η Βερμαχτ
Η Βέρμαχτ (γερμ. Deutsche Wehrmacht = γερμανική αμυντική δύναμη) είναι το όνομα των γερμανικών ένοπλων δυνάμεων από τις 16 Μαρτίου 1935 μέχρι τις 20 Αυγούστου 1946. Η Βέρμαχτ εξελίχθηκε με βάση τον "νόμο για την οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων" μέσα από την Ράιχσβερ (έτσι ονομάζονταν οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις πριν την άνοδο των ναζί στην εξουσία). H Βέρμαχτ αποτελούνταν από τον Στρατό Ξηράς (Heer), το Πολεμικό Ναυτικό (Kriegsmarine) και την Πολεμική Αεροπορία (Luftwaffe).
Απολύτως χρήσιμο και αναγκαίο, για την εκτίμηση της κατάστασης, είναι να δούμε και ποιος είναι ο όρκος που έδιναν όσοι έλληνες συμμετείχαν στα Τάγματα Ασφαλείας.

Ο όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας
"Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων".

Η δήλωση φιλίας
Ο Δημοτικός Σύμβουλος Σπάρτης δήλωσε στα μικρόφωνα του Δημοτικού Συμβουλίου (Οκτώβριος 2014):
«…Εγώ δηλώνω υπερ πατριώτης, είμαι φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας…»
Τι σημαίνει είμαι φίλος; Τα λεξικά εξηγούν:
Φίλος , -η , -ο
Αυτός που συνδέεται με κάποιον με δεσμούς φιλίας, συμπάθειας, εκτίμησης κ.λπ. Πρόσωπο με το οποίο συνδέεται κανείς με σχέση αμοιβαίας αγάπης, αφοσίωσης και κατανόησης. Πρόσωπο που συμπαθεί, ευνοεί ή υποστηρίζει κάτι. Όποιος ή οτιδήποτε υποβοηθεί.
Από την λεξιλογική και μόνον έννοια των όρων ο Δημοτικός Σύμβουλος δηλώνει φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας, (ή όπως ο λαός αναφέρει  Γερμανοτσολιάδων, ή Δοσίλογων, ή Κουκουλοφόρων), που δίνουν όρκο στον Χίτλερ και που είναι διατεθειμένοι να υποστούν τις συνέπειες αν δεν εκτελέσουν το έργο τους, που καθορίζεται με διαταγές των ανωτέρων. Και ποιο είναι το έργο αυτό; Η τήρηση της Τάξης, έτσι όπως την εννοεί ο Γερμανός Κατακτητής, που φτάνει σε φρικαλέες εκτελέσεις, απαγχονισμούς, ολοκαυτώματα κ.λ.π. αρκεί αυτό να είναι εντολή των Στρατηγών της Βέρμαχτ.
Όπως είναι αναμενόμενο, όταν το έτος 2014, στο Δημοτικό Συμβούλιο της Σπάρτης ομολογείται αυτή η «φιλία», υπάρχει σοβαρό θέμα. Είναι φιλία με όλα εκείνα που εξέθρεψαν και επέβαλαν τον στυγνό ναζισμό. Είναι εναγκαλισμός με ότι πιο επικίνδυνο βίωσε ο λαός μας τα τελευταία 100 χρόνια. Υπάρχει θέμα. Υπάρχει ζήτημα που άπτεται του κύρους και της σοβαρότητας (πλέον) του Δημοτικού Συμβουλίου Σπάρτης.
Στην πόλη που θρήνησε εκατοντάδες νεκρούς στο μέτωπο της Αλβανίας και εκατόμβη εκτελεσθέντων από τα στρατεύματα Κατοχής, το να προβάλλεται η «φιλία» με τα Τάγματα Ασφαλείας δεν είναι και τόσο απλό. Είναι μεν δικαίωμα του Δημοτικού Συμβούλου να έχει όποια φιλία και όποιο πιστεύω θέλει. Όμως, από μια πόλη και κοινωνία «μαρτυρική» θα μπορούσε να εκληφθεί, η θέση του συμβούλου, ως ύβρις ακόμα και ως χλευασμός στη μνήμη όσων έπεσαν αγωνιζόμενοι ή αντισκτεκόμενοι στις δυνάμεις του Άξονα, στρατιώτες, πολίτες, δεξιούς και αριστερούς.
Άλλωστε οι Κατοχικές δυνάμεις ως δεύτερο στόχο, μετα την Κατοχή της χώρας, έθεσαν τη διάβρωση της κοινωνίας και τον διχασμό των πολιτών. Τα Τάγματα Κατοχής είχαν εξουσία και ρόλο που άλλοτε έμμεσα και ύπουλα και άλλοτε άμεσα και προκλητικά υπηρετούσε αυτό τον στόχο. Γι αυτό και  ποτέ δεν νομιμοποιήθηκαν, δεν αθωώθηκαν στη συνείδηση των πολιτών, Άλλωστε κρίθηκαν από την παγκόσμια ιστορία. Και καταδικάστηκαν αμετάκλητα.

Η μόνη αντίδραση
Δεν είναι τυχαίο ότι στο Δημοτικό Συμβούλιο Σπάρτης αντέδρασε ένας νέος δημοτικός σύμβουλος, ο Χρήστος Αλεξάκος, ο οποίος αφού παρουσίασε το φρικαλέο και παρανοϊκό προφίλ του Αδόλφου Χίτλερ, κάλεσε τον επικεφαλής του συμβούλου που δήλωσε «φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας» να πάρει θέση, ίσως και να διαγράψει τον σύμβουλο.
Ξέρετε ποια ήταν η αντίδραση; Σύμβουλοι της συγκεκριμένης παράταξης, φωνασκώντας, χαρακτήρισαν τον νέο δημοτικό σύμβουλο Χρήστο Αλεξάκο «παρανοϊκό», «θλιβερό φαινόμενο» αλλά και «αθλιότητες» τις θέσεις του γύρω από την απειλή του ναζισμού και τους μιμητές ή τους νοσταλγούς της.
Δυστυχώς κανείς από το Δημοτικό Συμβούλιο δεν αντέδρασε, στο βαθμό που έπρεπε, αφήνοντας έτσι τον νόμο της ζούγκλας, το νόμο του πολέμου, και στο επόμενο συμβούλιο, να επισκιάσει τον ώριμο και δημοκρατικό λόγο.

Η συγκεκριμένη συνεδρίαση αποτελεί μία ακόμα μαύρη σελίδα για την πόλη της Σπάρτης, Της πόλης που στις 28 Οκτωβρίου μνημόνευσε τους πεσόντες της στο μέτωπο και σε 27 ημέρες από σήμερα θα τελέσει το μνημόσυνο των 118 Σπαρτιατών που γάζωσαν τα πολυβόλα των Γερμανών κατακτητών στο Μονοδένδρι…

(ΠΗΓΗ: http://www.notospress.gr/)