Τέσσερις απαντήσεις στους νεοφιλελέδες της καθήλωσης των μισθών

Οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού κάνουν πως δεν βλέπουν το οφθαλμοφανές γεγονός, ότι δηλαδή οι επιχειρήσεις δεν θα κάνουν νέες επενδύσεις και πολύ περισσότερο να προσλάβουν εργαζόμενους όσο δεν αναμένουν αύξηση του τζίρου τους

(του Μάκη Ντόβολου)

Τις τελευταίες εβδομάδες, ιδιαίτερα μετά τις εξαγγελίες του Α. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, η συγκυβέρνηση, ο επικεφαλής του Ποταμιού και τα διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια επιχειρούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία πως η αύξηση των μισθών και των εισοδημάτων γενικότερα θα είναι καταστροφική για την οικονομία καθώς θα οδηγήσει σε αύξηση των εισαγωγών αγαθών και υπηρεσιών και άρα σε νέο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Παραβλέποντας το εξωφρενικό του ισχυρισμού, δηλαδή να θεωρείται καταστροφή η αύξηση του εισοδήματος σε μία κοινωνία όπου οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί πάνω από 30% τα τελευταία χρόνια ενώ οι άνεργοι ξεπερνούν το 1.300.000 άτομα, επιχειρούμε να θέσουμε ορισμένα ζητήματα προς τους εκπροσώπους του ανθρωποφάγους νεοφιλελευθερισμού:

1. Αν, κατά την αντίληψη τους, η αύξηση των εισοδημάτων οδηγεί σε αύξηση των εισαγωγών, γιατί τότε δεν μειώνουμε ακόμη περισσότερο τα εισοδήματα προκειμένου να μειωθούν περαιτέρω οι εισαγωγές; Πολύ περισσότερο με βάση τη δική τους λογική, αν μηδενίσουμε τα εισοδήματα τότε θα μηδενίσουμε και τις εισαγωγές!!! (ΣΧΟΛΙΟ ΙΔΙΟΙΣ ΟΜΜΑΣΙ: Απορούμε για τη διερώτηση, αφού αυτή ακριβώς είναι η τελική τους στόχευση.)
2. Αν η αύξηση των εισοδημάτων οδηγεί σε αύξηση των εισαγόμενων προϊόντων, τότε τι έπραξαν κατά τις προηγούμενες δεκαετίες τα σημερινά κόμματα της συγκυβέρνησης προκειμένου να αναπτύξουν την εγχώρια παραγωγική βάση με τέτοιο τρόπο ώστε να παράγει προϊόντα που να υποκαθιστούν τα εισαγόμενα; Απολύτως τίποτα!
3. Πράγματι η χώρα μας έχει σοβαρό πρόβλημα σαθρούς παραγωγικής βάσης το οποίο έπρεπε να αρχίζει να επιλύει από… χθες! Όμως είναι εξίσου σαφές πως το όποιο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα οφέλη του σε 1, 2 ή 3 χρόνια. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο επαναπροσανατολισμός της ελληνικής οικονομίας από παραδοσιακούς κλάδους που βασίζονταν στην εσωτερική ζήτηση π.χ. οικοδομή, λιανικές πωλήσεις, υπηρεσίες προς νοικοκυριά, σε κλάδους με εξαγωγικό προσανατολισμό, απαιτεί συστηματική και συντονισμένη προσπάθεια με ορίζοντα άνω της δεκαετίας. Οπότε τι κάνουμε στο μεσοδιάστημα για να σταματήσει ο κατήφορος και να αναταχθεί η οικονομία; Πρέπει με κάποιο τρόπο να ενισχύσουμε την εσωτερική ζήτηση μέσω αύξησης της κατανάλωσης (που καλώς ή κακώς αντιπροσωπεύει άνω του 70% του ελληνικού ΑΕΠ) και των δημόσιων επενδύσεων καθώς όπως έχει δείξει η εμπειρία άλλων χωρών που βρέθηκαν στην ίδια θέση με τη δική μας, στις μεγάλες υφέσεις μόνο μια μεγάλου μεγέθους κεντρική κρατική παρέμβαση μπορεί να σπάσει τους φαύλους κύκλους που δημιουργούνται. Επίσης όταν έχει σημειωθεί μια μεγάλη μείωση της ζήτησης, όπως στη χώρα μας, η αύξηση π. χ του κατώτατου μισθού θα βοηθήσει και τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομία και τα φορολογικά έσοδα.

Ακόμη και συστημικοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν πως αν τα σχεδιαζόμενα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα των επομένων ετών δεν κατευθυνθούν για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους αλλά παραμείνουν στο εσωτερικό της ελληνικής οικονομίας, αυτό θα μπορούσε να τονώσει την εσωτερική ζήτηση και να υπερδιπλασιάσει τις δημόσιες επενδύσεις συμβάλλοντας πολλαπλασιαστικά στην ισχυροποίηση της οικονομίας.

4. Ο άλλος δρόμος που υποστηρίζει η κυβέρνηση, μαζί με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή της εξόδου από την κρίση με εκτίναξη των εξαγωγών και των ιδιωτικών επενδύσεων έχει αποδειχθεί συστηματικά μη ρεαλιστικός. Οι εξαγωγές ήδη δείχνουν σημάδια κόπωσης και αρνητικών ρυθμών μεταβολής, τάση που ενδεχομένως να ενισχυθεί το επόμενο διάστημα με την στασιμότητα που δείχνει η ευρωπαϊκή οικονομία και την εξασθένιση της δυναμικής της παγκόσμιας οικονομίας. Επίσης ιδιωτικές επενδύσεις ακούμε αλλά ιδιωτικές επενδύσεις δεν βλέπουμε, εκτός από ορισμένες επενδύσεις καθαρά βραχυπρόθεσμου και κερδοσκοπικού χαρακτήρα, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό όσο οι βασικοί προσδιοριστικοί παράγοντες μιας επένδυσης, όπως είναι η ρευστότητα και η εσωτερική ζήτηση, δεν παρουσιάζουν σημάδια βελτίωσης.

Οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού κάνουν πως δεν βλέπουν το οφθαλμοφανές γεγονός, ότι δηλαδή οι επιχειρήσεις δεν θα κάνουν νέες επενδύσεις και πολύ περισσότερο να προσλάβουν εργαζόμενους όσο δεν αναμένουν αύξηση του τζίρου τους. Συνεπακόλουθο της ασθενούς εσωτερικής ζήτησης είναι και τοπεριβάλλον του «αντιπληθωρισμού», με ότι αυτό σημαίνει για την εγχώρια οικονομική δραστηριότητα, καθώς όσο υποχωρούν οι τιμές η κατανάλωση και οι επενδύσεις αναβάλλονται για το μέλλον ενώ και η εξυπηρέτηση του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού, γίνεται ακόμη πιο δυσβάσταχτη.

Τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα πως αυτό που πρέπει να γίνει είναι το εντελώς αντίθετο εκείνο που επιχειρεί η τρέχουσα οικονομική πολιτική: να επανεκκινηθεί η οικονομία ώστε να αλλάξει το κλίμα, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για να έρθουν οι επενδύσεις (κι όχι αντίστροφα) και να απομακρυνθεί ο φόβος που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των επενδύσεων.

(ΠΗΓΗ: http://www.hitandrun.gr/)