Άλλος ένας μήνας βύθισης της βιομηχανίας ο Νοέμβριος, επιδείνωση στο 12μηνο σε σχέση με πέρυσι: Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΟΜΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΕ ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΕ

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΤΖΙΡΟΣ: ΝΕΑ ΠΤΩΣΗ 11,7% ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ

Με επιταχυνόμενο ρυθμό πτώσης στο 11,7% διαμορφώθηκαν το μήνα Νοέμβρη του 2013 οι πωλήσεις (τζίρος) της εγχώριας βιομηχανίας. Ταυτόχρονα, οι «νέες παραγγελίες στη βιομηχανία», οι οποίες αποτελούν ένδειξη για το μελλοντικό επίπεδο της παραγωγής, κατέγραψαν πτώση 8,9%.

Σύμφωνα με τα στοιχεία από τη στατιστική υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ), η υποχώρηση των πωλήσεων στους κλάδους της μεταποίησης έφτασε κατά μέσο όρο στο 11,9%. Ειδικότερα διαμορφώθηκε: 

- Τρόφιμα 3,2%, 

- παράγωγα πετρελαίου και άνθρακα: 18,4%, 

- είδη ένδυσης: 11,7%, βασικά μέταλλα 10,7%.

Επίσης, η μείωση του γενικού «δείκτη κύκλου εργασιών στη βιομηχανία» κατά 11,7% το μήνα Νοέμβρη του 2013 επιμερίζεται στην πτώση των πωλήσεων στην εσωτερική αγορά κατά 5% και στην εξωτερική αγορά κατά 19,2%. Σε μέσα επίπεδα 12μηνου (Δεκέμβρης 2012-Νοέμβρης 2013) ο ανωτέρω δείκτης καταγράφει πτώση 5,7% έναντι αύξησης 3,6% του προηγούμενου έτους.

Η σύνθετη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση επιβεβαιώνει και οριστικοποιεί την κατάρρευση δομών και προσανατολισμών του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου και της ΕΕ. Ειδικότερα στη χώρα μας που έχει μετατραπεί σε σύγχρονο πειραματόζωο η ελληνική αστική τάξη χρεοκοπημένη, σε μια χώρα χωρίς παραγωγικά θεμέλια δεν μπορεί να σταθεί εντός της οικονομικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και παραμένει σε ρόλο κομπάρσου προσδεμένη στις γερμανο-ΕΕ, νέο-αποικιοκρατικές οικονομικές επιταγές.

Συνεπώς ως λογικό επακόλουθο εμφανίζεται ραγδαία πτώση του τζίρου της ελληνικής βιομηχανίας η οποία μάλιστα στην πλειονότητά της αποτελείται από μικρομεσαίες βιοτεχνίες, οι οποίες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τα διεθνή κεφαλαιακά τραστ.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η ελληνική οικονομία «κουτσά-στραβά» παρά τη φτώχια, την κοινωνική ανισότητα και τις δυσκολίες παρουσίαζε κάποιες τάσεις ανάπτυξης. Οι κρισιακές δονήσεις, όμως, κλόνισαν τα ασταθή παραγωγικά θεμέλια της χώρας.

Ζούμε μια πλήρη-παταγώδη αποτυχία του πελατειακού νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου που κυριάρχησε στη χώρα εδώ και δεκαετίες είτε μέσω του δόγματος του «εκσυγχρονισμού» είτε μέσω των «μεταρρυθμίσεων». Η πλαστή αυτή οικονομική ανάπτυξη στηρίχθηκε στη δανειακή υπερεπέκταση επιχειρήσεων και νοικοκυριών της χώρας, χωρίς σταθερή βάση και κανένα αναπτυξιακό-παραγωγικό αντίκρισμα.

Από τη μεγάλη αυτή «φούσκα» άντλησαν κέρδη μόνο οι κρατικοδίαιτες οικονομικές ολιγαρχίες της χώρας βασιζόμενες μόνο στην ανάπτυξη πελατειακών δικτύων με τη βοήθεια των κυβερνητικών κομμάτων. Έτσι η μεταποίηση αλλά και ο πρωτογενής τομέας όπως καταδεικνύει και η διάρθρωση του ΑΕΠ της χώρας αποτέλεσε για χρόνια τον φτωχό συγγενή σε μια χώρα που οι οικονομικοί ολιγάρχες ενδιαφέρονταν μόνο για εφήμερα κέρδη.

ΑΠΑΝTΑΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ  ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ

H κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να προχωρήσει σε ένα νέο, τεκμηριωμένο σχέδιο παραγωγικής   ανασυγκρότησης της χώρας που θα συμβάλλει στην προοδευτική διέξοδο και ανόρθωση της χώρας με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα διεξόδου δεν είναι μόνο αναγκαίο αλλά αποτελεί όρο επιβίωσης του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των πιο αδύναμων στρωμάτων του λόγω και της διάρθρωσης της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής.

Η χώρα, η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός λαός δεν αντέχουν έβδομη συνεχή χρονιά βαθιάς ύφεσης και πρωτοφανούς κοινωνικής λεηλασίας. Η ανάπτυξη πρέπει να γίνει με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, με σχεδιασμό την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του ανθρώπινου δυναμικού, με ένα γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που θα έχει ως στόχο την ανάπτυξη της παραγωγικής δυναμικότητας και ικανότητας της εγχώριας παραγωγής αλλά και τη διαρκή κοινωνική ανταποδοτικότητα.

Η ανάπτυξη που οραματίζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς, όμως, δεν περνά μέσα από τα μνημόνια που στόχο έχουν να μετατρέψουν τη χώρα σε αποικία χρέους στους δανειστές της. Ούτε, όμως, μέσα από Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που οραματίζονται τα εγχώρια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα και που η κυβέρνηση φαίνεται πρόθυμη να σχεδιάσει και να εφαρμόσει. Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες θα καταστήσουν τους εργαζόμενους έρμαια της εργοδοσίας, χωρίς κανένα απολύτως εργασιακό δικαίωμα.

Η συγκυβέρνηση, δηλ. το ίδιο πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε τη χώρα, συνεχίζει να εργάζεται  για χάρη της εγχώριας και της ξένης διαπλοκής, που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν μια χώρα τριτοκοσμική μισο-αποικία. Έρχονται, μάλιστα, με αντάλλαγμα χάντρες και καθρεφτάκια για ιθαγενείς, θέλοντας να απομυζήσουν τον φυσικό πλούτο της χώρας μας, αφήνοντας πίσω τους μόνο την περιβαλλοντική καταστροφή και τα ερείπια της οικονομικής λεηλασίας.

*Ο Χρήστος Κασίμης είναι μέλος της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Βόρειας Αθήνας