Όταν το ’81 το ΠΑΣΟΚ ερχόταν στην εξουσία και προσπαθούσε να «ζαλίσει τον ήλιο «σίγουρα ναι», κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι εννοούσε τον διεγερτικό ήλιο της Μυκόνου και της Αράχοβας.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο ήχος από το «νταούλι και το ζουρνά» του επαναστατικού πασοκικού άσματος πολύ γρήγορα θα μετατρεπόταν σε φτηνιάρικα ακούσματα στα «πολιτιστικά στέκια» της παραλιακής. Εκεί οι σεκλετισμένοι ταγοί του πασοκικού ονείρου ξέδιναν για δεκαετίες όταν δεν βρισκόντουσαν κλεισμένοι σε πανάκριβα club, ξεχαρμανιάζοντας με Cuban Cohiba, προφυλαγμένοι από τα αδιάκριτα μάτια του λαουτζίκου. Τα αρχικά ζιβάγκο πολύ γρήγορα αντικαταστάθηκαν από χειροποίητα κοστούμια Ermenegildo Zegna, πουκάμισα με μονογράμματα και πολύτιμα μανικετόκουμπα.
Και το όνειρο κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια. Περίπου δύο γενιές!!
Ικανός χρόνος για πολιτισμική κοινωνική μεταμόρφωση. Homous Pasokikous!
Το όνειρο περιελάμβανε ακριβά σπίτια εις υγείαν των κορόιδων, που έγλειφαν κανένα κοκαλάκι διορισμού τύπου «αορίστου διαρκείας», ή σε πολύ «πράσινες» περιπτώσεις, βολεύονταν με το αζημίωτο σε διοικητικά συμβούλια και επιτροπές. Πανάκριβα σπίτια, πολλά, με πισίνες. Τεράστιες πισίνες σε αποχρώσεις του γαλάζιου μπλε. Κρίμα που το νερό δεν ήταν πράσινο! Θα έδενε καλύτερα με την όλη εικόνα του απόλυτου colour Pasokikous!
Περιελάμβανε ακριβά, πανάκριβα αυτοκίνητα. Από Porsche και πάνω. Με πολλά κυβικά. Και ακόμη περισσότερα άλογα. Που έτρεχαν μανιασμένα άλλοτε στην Κηφισίας και άλλοτε στην παραλιακή, συνοδεία προσφάτων ασμάτων του Φοίβου τραγουδισμένα από καλλίπυγους αοιδούς!
Περιελάμβανε ακριβά επώνυμα ρούχα. Παραρτήματα γαλλικών και ιταλικών οίκων που μόνο στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Λονδίνο και το Τόκυο μπορούσαν να ανθίσουν. Περιελάμβανε ακόμη ακριβότερα ρολόγια. Πολύ ακριβά ρολόγια. Στην Αθήνα γινόταν κάθε χρόνο έκθεση της διεθνούς ωρολογοποιίας όπου παρουσιαζόταν οι πιο ακριβοί ωροδείκτες του κόσμου. Και φυσικά ξεπουλούσε.
Περιελάμβανε κότερα που αρμένιζαν τα καλοκαίρια σ’ ένα Αιγαίο που δυσφορούσε στην όψη της πρόστυχης χλιδής τους. Μεγάλα κότερα, πολλά πόδια μήκος. Τόσο που οι ιδιοκτήτες και οι υψηλοί προσκεκλημένοι τους, στελέχη ενός ποταπού πολιτικού «γίγνεσθαι», κουράζονταν το πέρα-δώθε και την περνούσαν όλη μέρα στο ντεκ παίζοντας μπιρίμπα, σχεδιάζοντας την επόμενη κρατικοδίαιτη «επιχειρηματική» ρεμούλα.
Περιελάμβανε πιπεράτες ροζ ιστορίες με πρωταγωνιστές πρώην επαναστάτες, κόκκινους αρχηγούς, που αν δεν κατέληγαν σε υπερπολυτελείς γάμους σε εξωτικά νησιά και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έδιναν τροφή για πολλές εβδομάδες στα tabloids του κλεινού άστεως και στα φτηνιάρικα τηλεοπτικά πρωινάδικα.
Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε πόθεν το όνειρο! Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε πόθεν τα τόσα χρήματα! Τριάντα ολόκληρα χρόνια. Και μια μέρα, ξαφνικά, αυλαία. Τέλειωσαν όλα. Μα όλα. Γίναμε φτωχοί. Πάμφτωχοι.
Κυρίως όμως ελεεινοί και κλέφτες. Όλοι μαζί κλέφτες. Και οι ταγοί επαναστάτες και ο «κοπρίτης» λαός. Όλοι το ίδιο.
Και τότε οι ταγοί σκέφτηκαν ότι το δικό τους ευτελισμένο όνειρο δεν πρέπει να έχει τέλος. Και αποφάσισαν να ξεπουλήσουν τα πάντα: γη, αέρα, θάλασσα, λαό…
Θέλετε η μυρωδιά του χώματος που μας έπαιρναν, θέλετε η μοσχοβολιά των γιασεμιών του αέρα, θέλετε η αρμύρα της θάλασσας μας, θέλετε ο δικός μας σπόρος, ξύπνησε το δικό μας όνειρο.
Μας έβγαλε από ένα αποχαυνωτικό λήθαργο και έξαφνα γεμίσαμε πλατείες.
Διεκδικώντας το δικό μας αύριο.
Απαιτώντας την Ελπίδα.
Όλοι μαζί!
Περνώντας, βίαια, από την εποχή μιας αθωότητας που χάθηκε για πάντα, στη διεκδίκηση ενός μέλλοντος που μας αρμόζει.
Και που σίγουρα έρχεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου