Αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα τις τελευταίες μέρες δεν έχει προηγούμενο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην συμμετοχή. Ο παλμός και το πλήθος, είναι ο ένας τρόπος να το δει κάποιος. Η ουσιαστική διάσταση αυτής της μεγαλειώδους διαμαρτυρίας αφορά τον ακομμάτιστο χαρακτήρα της. Αυτός, είναι που τρομάζει και τους πολιτικούς και το σύστημα που υπηρετούν. Η απουσία κομματικοποίησης του πλήθους σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εννοηθεί ως απουσία πολιτικοποίησης των αιτημάτων. Αντιθέτως, το νέο κοινωνικό κίνημα του Συντάγματος είναι βαθύτατα πολιτικό.
Το ανάστημα που ο απλός κόσμος υψώνει, υπερβαίνει τα ψευτοδιλήμματα των ιδεολογιών και ορθώνεται και στις δύο κατευθύνσεις. Πρώτα και κύρια, απέναντι στο ίδιο το σύστημα των αγορών. Απέναντι στον ίδιο τον καπιταλισμό και τα εργαλεία του. Στους πολιτικάντηδες της πεντάρας ή ακόμα καλύτερα της μίζας και στα παπαγαλάκια της οθόνης. Αλλά και στα μαγνητόφωνα του Μαρξισμού, που παίζουν μια κασέτα τόσο ξεπερασμένη και αδύναμη να δημιουργήσει όραμα, που την μασάει η ίδια η πραγματικότητα. Η σύγχυση είναι αποτυπωμένη στα πρόσωπα όλων τους. Ένα ηλίθια απορημένο βλέμμα, ένας βλακώδης στρουθοκαμηλισμός και κάτι ερμηνείες για γέλια. Οι βουλευτές, σαν άβουλα και πανικοβλημένα ανθρωπάκια, περιφέρονται στους τηλεοπτικούς σταθμούς εκφράζοντας ασυνάρτητες σκέψεις για όσα συμβαίνουν. Οι μεν της συμπολίτευσης, αγανακτούν για τις μούντζες και κινδυνολογούν χάριν του πολιτεύματος, οι δε της αντιπολίτευσης μέσα στην πιο αδιανόητα βλαμμένη αντίληψη πιστεύουν πως το αίτημα του κόσμου είναι διαχειριστικό και μας τα ‘χουν πρήξει με το Ζάππειο 2 και τέλος οι Κομμουνιστές που είναι στα πρόθυρα σχιζοφρένιας και κρίσης ταυτότητας, μιας και ο ξεσηκωμός του λαού που ονειρεύονταν 90 χρόνια τους γυρίζει την πλάτη και τους μουντζώνει κι εκείνους όπως και τους συστημικούς. Τέλος οι δημοσιογράφοι, που επάξια δικαιώνουν τον τίτλο του ρουφιάνου, αδύναμοι να αποβάλλουν τον Μαστοράκη που κρύβουν μέσα τους.
Όσοι ανησυχούν πως οι μούντζες θέτουν σε κίνδυνο το πολίτευμα έχουν απόλυτο δίκιο. Θέτουν σε κίνδυνο το πολίτευμα της μίζας, της ανομίας, της παραγραφής και της δημοκρατίας των media. Αυτό το πολίτευμα, να το πάρουν και να τσακιστούν να φύγουν. Συνταγματολόγοι, πολιτειολόγοι και κάθε λογής –λόγοι, που χωρίς ντροπή ονομάζουν αυτό το εξάμβλωμα δημοκρατία. Αλλά και οι άλλοι, οι νοσταλγοί του Στάλιν που ενοχλούνται που το όραμα τους για Σοβιετοποίηση της Ελλάδας δεν έχει απήχηση. Στον δικό τους φαντασιακό πλανήτη, το τείχος του Βερολίνου με τους νεκρούς στα συρματοπλέγματα και τα κουπόνια στα συσσίτια και στα κωλόχαρτα, αντιμετωπίζονται ωσάν να μην υπήρξαν ποτέ και απορούν πως ο απλός κόσμος τα θυμάται! (και να θέλαμε να τα ξεχάσουμε, έχουμε τις καθαρίστριες και τις πουτάνες, των καθεστώτων σας να μας θυμίζουν ότι ο λαός την κοπάνησε με την πρώτη ευκαιρία απ’ τους παραδείσους που τάζετε).
Το Σύνταγμα, είναι το κοινωνικό κίνημα που παίρνει την σκυτάλη απ’ τον Γαλλικό Μάη. Θέτει αμιγώς πολιτικά αιτήματα, για δικαιοσύνη, για κατάργηση προνομίων των νέων ευγενών, για ισονομία και κατάργηση αντισυνταγματικών διατάξεων όπως της παραγραφής του νόμου περί ευθύνης υπουργών, για αναδιανομή του πλούτου όχι φορολογικά αλλά άμεσα, για νέους κανόνες στην αγορά που θα θέτουν την κοινωνία ΚΑΙ ΟΧΙ τις τράπεζες στην κορυφή της πυραμίδας, για πλαφόν στην κερδοφορία των τραπεζών, για αναδιάταξη της φορολογικής πολιτικής κ.ά. Το υπάρχον πολιτικό δυναμικό των τζακιών και του κληρονομικού δικαιώματος είναι αποτυχημένο. Δεν χάθηκαν οι νέοι άνθρωποι, ώστε να κρεμόμαστε απ’ τα μουστάκια του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του κάθε άλλου απίθανου γελοίου γόνου. Πλαφόν στη θητεία των βουλευτών στα 8 χρόνια και μετά σπίτι τους όλοι. Φτάνει πια με τους επαγγελματίες, ανεπάγγελτους πολιτικούς. Υποχρεωτικά η συμμετοχή στα κοινά να προϋποθέτει ένα μίνιμουμ πραγματικής εργασιακής εμπειρίας, πιστοποιημένης από ανεξάρτητες αρχές με εξαίρεση μόνον όσοι είναι κάτω των 30 ετών. Δεν πάει άλλο, μια κοινωνία ολόκληρη να πληρώνει την ρεμούλα τριακοσίων λαμογιών που γενιά με την γενιά σαν κηφήνες συντηρούνται πουλώντας παραμύθια. Το 1789 η Γαλλική επανάσταση αφαίρεσε το κεφάλι του Βασιλιά και των ευγενών, για να καταφέρουμε να φτάσουμε στην σύγχρονη εποχή. Έφτασε ο καιρός που και πάλι πρέπει να παρθούν τα κεφάλια του παλιού συστήματος και των αυλικών του, ώστε να αναδειχθεί κάτι φρέσκο και ελπιδοφόρο. Το σύνθημα του Καστοριάδη «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» υπό το πρίσμα της νέας εποχής μετατρέπεται σε «ανθρωπισμός ή βαρβαρότητα».
Υ.Γ. Προς τους ηλίθια απορημένους πολιτικούς και part-time τηλεμαϊντανούς, αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα. Συλλογιστείτε το ΟΛΟΙ.
Θεατρίνοι Μ.Α.
Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
Όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
Στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
Αλλά η μοίρα μας πάντα νικά.
Και τα σαρώνει και μας σαρώνει
Και τους θεατρίνους και τον θεατρώνη
Υποβολέα και μουσικούς
Στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
Ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
Μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
Κι επιφωνήματα και χαραυγές
Ριγμένα ανάκατα μαζί με μας
(πες μου που πάμε; Πες μου που πάς)
[…]
Και την καρδιά μας ένα σφουγγάρι,
Στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι,
Πίνοντας το αίμα και την χολή
Και του τετράρχη και του ληστή.
Το ανάστημα που ο απλός κόσμος υψώνει, υπερβαίνει τα ψευτοδιλήμματα των ιδεολογιών και ορθώνεται και στις δύο κατευθύνσεις. Πρώτα και κύρια, απέναντι στο ίδιο το σύστημα των αγορών. Απέναντι στον ίδιο τον καπιταλισμό και τα εργαλεία του. Στους πολιτικάντηδες της πεντάρας ή ακόμα καλύτερα της μίζας και στα παπαγαλάκια της οθόνης. Αλλά και στα μαγνητόφωνα του Μαρξισμού, που παίζουν μια κασέτα τόσο ξεπερασμένη και αδύναμη να δημιουργήσει όραμα, που την μασάει η ίδια η πραγματικότητα. Η σύγχυση είναι αποτυπωμένη στα πρόσωπα όλων τους. Ένα ηλίθια απορημένο βλέμμα, ένας βλακώδης στρουθοκαμηλισμός και κάτι ερμηνείες για γέλια. Οι βουλευτές, σαν άβουλα και πανικοβλημένα ανθρωπάκια, περιφέρονται στους τηλεοπτικούς σταθμούς εκφράζοντας ασυνάρτητες σκέψεις για όσα συμβαίνουν. Οι μεν της συμπολίτευσης, αγανακτούν για τις μούντζες και κινδυνολογούν χάριν του πολιτεύματος, οι δε της αντιπολίτευσης μέσα στην πιο αδιανόητα βλαμμένη αντίληψη πιστεύουν πως το αίτημα του κόσμου είναι διαχειριστικό και μας τα ‘χουν πρήξει με το Ζάππειο 2 και τέλος οι Κομμουνιστές που είναι στα πρόθυρα σχιζοφρένιας και κρίσης ταυτότητας, μιας και ο ξεσηκωμός του λαού που ονειρεύονταν 90 χρόνια τους γυρίζει την πλάτη και τους μουντζώνει κι εκείνους όπως και τους συστημικούς. Τέλος οι δημοσιογράφοι, που επάξια δικαιώνουν τον τίτλο του ρουφιάνου, αδύναμοι να αποβάλλουν τον Μαστοράκη που κρύβουν μέσα τους.
Όσοι ανησυχούν πως οι μούντζες θέτουν σε κίνδυνο το πολίτευμα έχουν απόλυτο δίκιο. Θέτουν σε κίνδυνο το πολίτευμα της μίζας, της ανομίας, της παραγραφής και της δημοκρατίας των media. Αυτό το πολίτευμα, να το πάρουν και να τσακιστούν να φύγουν. Συνταγματολόγοι, πολιτειολόγοι και κάθε λογής –λόγοι, που χωρίς ντροπή ονομάζουν αυτό το εξάμβλωμα δημοκρατία. Αλλά και οι άλλοι, οι νοσταλγοί του Στάλιν που ενοχλούνται που το όραμα τους για Σοβιετοποίηση της Ελλάδας δεν έχει απήχηση. Στον δικό τους φαντασιακό πλανήτη, το τείχος του Βερολίνου με τους νεκρούς στα συρματοπλέγματα και τα κουπόνια στα συσσίτια και στα κωλόχαρτα, αντιμετωπίζονται ωσάν να μην υπήρξαν ποτέ και απορούν πως ο απλός κόσμος τα θυμάται! (και να θέλαμε να τα ξεχάσουμε, έχουμε τις καθαρίστριες και τις πουτάνες, των καθεστώτων σας να μας θυμίζουν ότι ο λαός την κοπάνησε με την πρώτη ευκαιρία απ’ τους παραδείσους που τάζετε).
Το Σύνταγμα, είναι το κοινωνικό κίνημα που παίρνει την σκυτάλη απ’ τον Γαλλικό Μάη. Θέτει αμιγώς πολιτικά αιτήματα, για δικαιοσύνη, για κατάργηση προνομίων των νέων ευγενών, για ισονομία και κατάργηση αντισυνταγματικών διατάξεων όπως της παραγραφής του νόμου περί ευθύνης υπουργών, για αναδιανομή του πλούτου όχι φορολογικά αλλά άμεσα, για νέους κανόνες στην αγορά που θα θέτουν την κοινωνία ΚΑΙ ΟΧΙ τις τράπεζες στην κορυφή της πυραμίδας, για πλαφόν στην κερδοφορία των τραπεζών, για αναδιάταξη της φορολογικής πολιτικής κ.ά. Το υπάρχον πολιτικό δυναμικό των τζακιών και του κληρονομικού δικαιώματος είναι αποτυχημένο. Δεν χάθηκαν οι νέοι άνθρωποι, ώστε να κρεμόμαστε απ’ τα μουστάκια του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του κάθε άλλου απίθανου γελοίου γόνου. Πλαφόν στη θητεία των βουλευτών στα 8 χρόνια και μετά σπίτι τους όλοι. Φτάνει πια με τους επαγγελματίες, ανεπάγγελτους πολιτικούς. Υποχρεωτικά η συμμετοχή στα κοινά να προϋποθέτει ένα μίνιμουμ πραγματικής εργασιακής εμπειρίας, πιστοποιημένης από ανεξάρτητες αρχές με εξαίρεση μόνον όσοι είναι κάτω των 30 ετών. Δεν πάει άλλο, μια κοινωνία ολόκληρη να πληρώνει την ρεμούλα τριακοσίων λαμογιών που γενιά με την γενιά σαν κηφήνες συντηρούνται πουλώντας παραμύθια. Το 1789 η Γαλλική επανάσταση αφαίρεσε το κεφάλι του Βασιλιά και των ευγενών, για να καταφέρουμε να φτάσουμε στην σύγχρονη εποχή. Έφτασε ο καιρός που και πάλι πρέπει να παρθούν τα κεφάλια του παλιού συστήματος και των αυλικών του, ώστε να αναδειχθεί κάτι φρέσκο και ελπιδοφόρο. Το σύνθημα του Καστοριάδη «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» υπό το πρίσμα της νέας εποχής μετατρέπεται σε «ανθρωπισμός ή βαρβαρότητα».
Υ.Γ. Προς τους ηλίθια απορημένους πολιτικούς και part-time τηλεμαϊντανούς, αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα. Συλλογιστείτε το ΟΛΟΙ.
Θεατρίνοι Μ.Α.
Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
Όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
Στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
Αλλά η μοίρα μας πάντα νικά.
Και τα σαρώνει και μας σαρώνει
Και τους θεατρίνους και τον θεατρώνη
Υποβολέα και μουσικούς
Στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
Ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
Μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
Κι επιφωνήματα και χαραυγές
Ριγμένα ανάκατα μαζί με μας
(πες μου που πάμε; Πες μου που πάς)
[…]
Και την καρδιά μας ένα σφουγγάρι,
Στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι,
Πίνοντας το αίμα και την χολή
Και του τετράρχη και του ληστή.
Γιώργος Σεφέρης (Αύγουστος 1943)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου