Κατά τη χθεσινή συνεδρίαση των Ευρωπαίων ηγετών, έγινε γνωστό ότι οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας θα έχουν τη δυνατότητα την επαναγορά ή την ανταλλαγή ελληνικών ομολόγων, σε μία προσπάθεια να αποκατασταθεί η αποτελεσματική διαχείριση του χρέους της Ελλάδας. Ωστόσο, με το που διέρρευσε η εν λόγω πρόβλεψη στο νέο σχέδιο επήλθε η σύγκριση με τους χειρισμούς της Αργεντινής, όταν η χώρα είχε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση με αυτήν την Ελλάδας ήταν αναπόφευκτη. Και αυτό γιατί παρόμοια εργαλεία είχαν χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση της πρώτης, με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα. Υπενθυμίζεται ότι η Αργεντινή τον Ιούνιο του 2001 είχε εφαρμόσει την ανταλλαγή ομολόγων, ενώ τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς προκλήθηκε πιστωτικό γεγονός αξιολογούμενη με “selective default”.
Το παράξενο ωστόσο στην εν λόγω ρύθμιση είναι ότι έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία δημοσιοποιήθηκε το 2004 υπό τον τίτλο “The IMF and the Argentina, 1991-2001”, και πιο συγκεκριμένα στη σελίδες 90-94 αυτής αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:
“Όπως συνάδει από την ανάλυση, ένα σημαντικό μάθημα από την κρίση της Αργεντινής είναι ότι με βάση τις συνθήκες της αγοράς και του τραπεζικού κλάδου, τέτοιες ανταλλαγές ομολόγων στις τρέχουσες αποδόσεις δεν λειτουργούν αποτελεσματικά εν μέσω περιόδου κρίσεων. Δεδομένου του εθελοντικού χαρακτήρα της διαδικασίας και της φύσης των αγορών, η επίδραση στην καθαρή παρούσα αξία είναι ουδέτερη, αλλά το επιτόκιο τείνει να είναι υψηλότερο κατά τη διάρκεια της κρίσης. Με αυτό τον τρόπο κάθε αναπροσαρμογή της καθαρής παρούσας αξίας οδηγεί ακόμη υψηλότερα τις αποδόσεις, γεγονός που σημαίνει και αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, από αυτό που θα ήταν χωρίς την χρήση του εργαλείου των swaps. Έτσι, η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων (ή η επαναγορά αυτών) κατά τη διάρκεια κάποιας κρίσης αποτελεί μόλις προσωρινή ανακούφιση για τον πιστούχο”.
Αξίζει τέλος εδώ να σημειωθεί ότι υπάρχουν ακόμη πάμπολλες αναλύσεις για την αποτυχία στις απλόχερες παροχές εγγυήσεων και στις “προληπτικές” πιστωτικές γραμμές που εφαρμόστηκαν στην Αργεντινή όπως αυτές που ακούσαμε σήμερα από τις Βρυξέλλες.
Το παράξενο ωστόσο στην εν λόγω ρύθμιση είναι ότι έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία δημοσιοποιήθηκε το 2004 υπό τον τίτλο “The IMF and the Argentina, 1991-2001”, και πιο συγκεκριμένα στη σελίδες 90-94 αυτής αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:
“Όπως συνάδει από την ανάλυση, ένα σημαντικό μάθημα από την κρίση της Αργεντινής είναι ότι με βάση τις συνθήκες της αγοράς και του τραπεζικού κλάδου, τέτοιες ανταλλαγές ομολόγων στις τρέχουσες αποδόσεις δεν λειτουργούν αποτελεσματικά εν μέσω περιόδου κρίσεων. Δεδομένου του εθελοντικού χαρακτήρα της διαδικασίας και της φύσης των αγορών, η επίδραση στην καθαρή παρούσα αξία είναι ουδέτερη, αλλά το επιτόκιο τείνει να είναι υψηλότερο κατά τη διάρκεια της κρίσης. Με αυτό τον τρόπο κάθε αναπροσαρμογή της καθαρής παρούσας αξίας οδηγεί ακόμη υψηλότερα τις αποδόσεις, γεγονός που σημαίνει και αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, από αυτό που θα ήταν χωρίς την χρήση του εργαλείου των swaps. Έτσι, η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων (ή η επαναγορά αυτών) κατά τη διάρκεια κάποιας κρίσης αποτελεί μόλις προσωρινή ανακούφιση για τον πιστούχο”.
Αξίζει τέλος εδώ να σημειωθεί ότι υπάρχουν ακόμη πάμπολλες αναλύσεις για την αποτυχία στις απλόχερες παροχές εγγυήσεων και στις “προληπτικές” πιστωτικές γραμμές που εφαρμόστηκαν στην Αργεντινή όπως αυτές που ακούσαμε σήμερα από τις Βρυξέλλες.
(ΠΗΓΗ: http://www.bankingnews.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου