O καραγκιόζης της Βαρκελώνης! (του Κώστα Βαξεβάνη)

Δεν είναι κόντρα κυβέρνησης με τη Δικαιοσύνη, αφήστε τα επικοινωνιακά παραμύθια. Είναι το απόστημα που σπάει, η αιφνίδια έκθεση στο φως που συμβαίνει εξαιτίας διαφόρων περιστατικών, ένα από τα οποία είναι η υπόθεση της Ηριάννας. Κανάλια και φονταμενταλιστές των συμφερόντων (δυστυχώς και αρκετοί εύπιστοι), επιμένουν πως η κυβέρνηση επιτίθεται στη Δικαιοσύνη προσπαθώντας να την ελέγξει.

Χρησιμοποποιώντας τα βαρύ ρήμα “ελέγχω”, που μοιάζει σκαιό και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία, που ενεργοποιεί αντανακλαστικά, στην πραγματικότητα προσπαθεί να κλείσει την όποια κουβέντα για το “ποιά είναι αυτή η Δικαιοσύνη”. Έτσι όποιος μιλάει για τη Δικαιοσύνη, όποιος αμφιβάλλει, όποιος επικαλείται το Σύνταγμα που προβλέπει έλεγχο των εξουσιών και δημόσια κριτική που εξασφαλίζει την καλή λειτουργία τους, προσπαθεί να την ελέγξει.

Αυτή η επιχειρηματολογία που διαμόρφωσε δεκαετίες τώρα το άβατο των δικαστηρίων και την εισαγγελίτιδα όχι ως νομική συμπεριφορά αλλά ως στεγανοποίηση της Δικαιοσύνης από το κοινωνικό σύνολο, είναι και η φωλιά της διαφθοράς. Γιατί αν καθιερώσεις πως “η Δικαιοσύνη δεν κρίνεται”, τότε πού αλλού θα κρυφτεί ο βρώμικος και διεφθαρμένος αν όχι σε αυτή την φωλιά;

Το δεύτερο αξίωμα που κατασκευάστηκε, είναι πως ο δικαστής έχει δικαίωμα στην κρίση. Κρίση όμως δεν είναι η αυθαιρεσία του δικαστή, ούτε η νομική του άγνοια και ανευθυνότητα. Όταν λέμε “η κρίση του δικαστή” αναφερόμαστε στην κρίση που θα είχε ο μέσος δικαστής σε μια υπόθεση. Ούτε ο διεφθαρμένος, ούτε ο βρώμικος. Το περιβάλλον της “μη κρίσης της Δικαιοσύνης” ευνόησαν πολυπράγμονες μεγαλοδικηγόροι, οι οποίοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για τους ακριβούς πελάτες τους και την συναλλαγή τους με δικαστές και εισαγγελείς προκειμένου να ευνοηθούν, παρά με το τι ορίζεται Δικαιοσύνη και αν τελικώς είναι Συνταγματική υποχρέωση να κρίνεται και να ελέγχεται. Είναι οι ίδιοι μεγαλοδικηγόροι που μιλάνε για προσωπικά δεδομένα των πελατών τους αν τυχόν βγει κάποια δικογραφία στη δημοσιότητα, αλλά οι ίδιοι φιγουράρουν στα τηλεπαράθυρα δίνοντας τις δικές τους λεπτομέρειες.

Πίσω από την αντίληψη “μη κρίσης” της Δικαιοσύνης δεν κρύβονται όμως μόνο διεφθαρμένοι. Κρύβονται και καραγκιόζηδες. Δικαστές που είναι αγράμματοι νομικά, κυράτσες επιπέδου πρωινάδικων που δικάζουν, συμπλεγματικοί κύριοι που αποκτούν εξουσία στις ζωές των άλλων και φροντίζουν να την επιβεβαιώνουν. Δεν φταίνε πάντα οι ίδιοι. Διαμορφώθηκαν σε ένα σύστημα που θέλει τον δικαστή υποκριτικά απολίτικο και ουσιαστικά αποκομμένο από την κοινωνία. Δειλό απέναντι στον “προϊστάμενο” που μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον μπλέξει με ένα πειθαρχικό. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν έχουν ευθύνη.

Μέσα στην πολυπαραγοντική ασυλία των θεωριών της άσπιλης Δικαιοσύνης, οι καραγκιόζηδες κάνουν πάρτυ, δικάζουν και τελικώς επικρατούν. Αν αμφιβάλλετε, πάρτε ως παράδειγμα την απόφαση 2609/2017 του Εφετείου Αθηνών, με την οποία καταδικάστηκαν η Ηριάννα και ο Περικλής. Στην απόφαση αυτή, για να στοιχειοθετηθεί η καταδίκη, γράφεται μεταξύ άλλων:

“Γίνονται ταξίδια στο εξωτερικό, όπως στη Βαρκελώνη του Περικλή Μπ. και του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου (σημείωση δική μου, σύντροφος της Ηριάννας), αδικαιολόγητα, όχι για αναψυχή, ήτοι σε πόλη της Ισπανίας που είναι γνωστή για την εκεί δράση ανάλογων τρομοκρατικών οργανώσεων”.

Οι άνθρωποι που έγραψαν αυτή την απόφαση για μια τόσο σημαντική υπόθεση, είναι δικαστές. Και το πιστεύουν σε βαθμό που να το γράφουν κιόλας σε απόφαση δικαστηρίου, πως τα ταξίδια στη Βαρκελώνη “των τρομοκρατικών οργανώσεων” είναι στοιχειοθέτηση τρομοκρατικής δράσης. Όχι μόνο το γράφουν, αλλά είναι σίγουροι πως δεν θα τιμωρηθούν, ούτε και θα ελεγχθούν. Δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιος ένας δικαστής, τόσο αμόρφωτος, τόσο ξεκομμένος από την κοινωνική πραγματικότητα, που να θεωρεί απόδειξη εγκλήματος το ταξίδι στη Βαρκελώνη, όπως κάποτε οι στρατοδίκες θεωρούσαν απόδειξη κομμουνιστικής δράσης το ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση.

Και αν είναι τόσο ηλίθιοι, πώς μπορούν να δικάζουν; Μήπως τελικώς δεν είναι ηλίθιοι αλλά σε διατεταγμένη υπηρεσία; Ποιός θα το ελέγξει; Κανένας φυσικά. Είπαμε υπάρχει η “κρίση του δικαστή” και η παρθενορραφή της Δικαιοσύνης.

Όλα αυτά τα αντισυνταγματικά εφευρήματα και οι κατασκευές αβάτων, έχουν διαμορφώσει μια Δικαιοσύνη εξαρτημένη από επιχειρηματικά συμφέροντα, χειραγωγημένη από πολιτικές και απομακρυσμένη από τον πολίτη. Κυρίως μια Δικαιοσύνη με μέτρο τους μέτριους. Σε αυτή τη Δικαιοσύνη οι τίμιοι, ακόμη και αν δεν είναι δειλοί, δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. Και αν κάνουν, μπορεί να δουν το όνομά τους στις εφημερίδες με υπονοούμενα για πλουτισμό και ακριβά αυτοκίνητα. Μετά άντε να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες.

Τα δικαστήρια, όπως και άλλοι επαγγελματικοί χώροι άλλωστε, είναι γεμάτα από καραγκιόζηδες Βαρκελώνης. Μόνο που ο ζαχαροπλάστης δεν έχει εξουσία στη ζωή σου, ούτε καμώνεται τον δίκαιο. Κανένας δεν απειλεί το κύρος της Δικαιοσύνης όσο η ίδια όταν αποδεικνύει στα μάτια του κόσμου πως δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Μοναδική εγγύηση για να προστατευθεί ο τίμιος δικαστής, η Δικαιοσύνη και ο πολίτης είναι η διαφάνεια και ο έλεγχος.

ΥΓ : Το “καραγκιόζης” που χρησιμοποιώ για δικαστές και σηκώνει την τρίχα της κεφαλής αρκετών που δεν έχουν συνηθίσει την κριτική, είναι μια αξιολογική κρίση που σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, έχω δικαίωμα να κάνω. Για αυτό αθώωσε Έλληνα δημοσιογράφο που είχε αποκαλέσει καραγκιόζη, δικαστή και τον είχαν καταδικάσει τα ελληνικά δικαστήρια. Αν πρόκειται λοιπόν να με συλλάβετε να το κάνετε για κάτι πιο σοβαρό. Τον Φεβρουάριο του 2013 για παράδειγμα, με είχαν καλέσει στη Βαρκελώνη και ο Δήμος με ανακήρυξε ως δημοσιογράφο υπό την διαρκή προστασία της πόλης. Το ίδιο έκαναν και με τον Ρομπέρτο Σαβιάνο που τον κυνηγά η ιταλική μαφία. Ήταν εκεί και ο φίλος μου ο Βασίλης από το “Ψάριστον”. Ιδού λοιπόν η εγκληματική οργάνωση.

(ΠΗΓΗ: http://www.koutipandoras.gr/)