«Η προστασία του…
μάστερ σεφ του ελληνικού ελλείμματος αποτελεί, δυστυχώς, κομβικό σημείο
του αφηγήματος που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία και στα Μνημόνια»
Ο κλεφτοπόλεμος της κυβέρνησης, αλλά και της ανώτατης Δικαιοσύνης με
τους δανειστές για την ποινική μεταχείριση του Ανδρέα Γεωργίου
αποδεικνύει την κατάντια της Ελλάδας των Μνημονίων. Που όχι μόνο είναι
υποχρεωμένη να ανέχεται τις αξιώσεις των ξένων επιτηρητών, να εφαρμόζει
πιστά όσα ζητούν, αλλά και να προστατεύει με πέπλο ατιμωρησίας τους
«εκλεκτούς» τους, ανεξάρτητα αν αυτοί έβλαψαν τα συμφέροντα της
πατρίδας.
Είναι προς τιμήν της ανώτατης εισαγγελικής λειτουργού Ξένης Δημητρίου ότι δεν το βάζει κάτω. Προς τιμήν και του αρμόδιου πολιτικού προϊσταμένου της Δημήτρη Παπαγγελόπουλου ότι δεν της κλείνει το μάτι για να τα παρατήσει. Γιατί, κακά τα ψέματα, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχει συμβιβαστεί προ πολλού με τις απαιτήσεις της Κομισιόν και του Βερολίνου προς «ηθική και οικονομική αποκατάσταση» του… εντιμότατου διπλοθεσίτη κυρίου Γεωργίου.
Η απαίτηση αυτή των δανειστών δεν είναι μια απλή πινελιά στο κάδρο του συνολικότερου εξευτελισμού της χώρας, όπως, για παράδειγμα, η ακύρωση της παραπομπής στο ακροατήριο των τεχνοκρατών του ΤΑΙΠΕΔ για μια υπόθεση ομολογουμένως αστεία μπροστά στο ζήτημα Γεωργίου.
Η προστασία του τελευταίου αποτελεί, δυστυχώς, κομβικό σημείο του αφηγήματος της ελληνικής χρεοκοπίας. Και οι δανειστές θα την επιβάλουν με νύχια και με δόντια. Αδίστακτα, αμείλικτα και κυνικά. Γιατί χωρίς αυτήν καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα του υποτιθέμενου οικονομικού εκτροχιασμού που οδήγησε στην υπαγωγή της Ελλάδας στα Μνημόνια και στον διακρατικό δανεισμό.
Ολόκληρη η σημερινή εξάρτηση της χώρας βασίζεται σε έναν και μόνο υπολογισμό: της διόγκωσης του κρατικού ελλείμματος για το 2009. Και αν αυτός αποδειχθεί λανθασμένος, οι ευθύνες δεν θα περιοριστούν μόνο στον Γεωργίου, αλλά και σε αυτούς τους αξιωματούχους της… Εσπερίας που αποδέχτηκαν τον «πέτσινο» υπολογισμό και τον «μετέφεραν» ασμένως στις αγορές, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να πάψουν να δανείζουν την Ελλάδα. Ευθύνες επιπλέον θα έχουν και όλοι οι πολιτικοί συντελεστές που μπροστά στο τεχνητό «αδιέξοδο» αποφάσισαν να επιβάλουν στην ανήμπορη (ή… πρόθυμη) κυβέρνηση του Γιωργάκη Παπανδρέου την υπαγωγή στο πρώτο Μνημόνιο.
Είναι ακριβές (και εκεί στηρίζεται η υπερασπιστική του άμυνα) ότι ο κ. Γεωργίου ήρθε στην Ελλάδα μετά την πρώτη «αποτίμηση» του διογκωμένου κρατικού ελλείμματος. Και ήρθε με ειδική διατεταγμένη αποστολή: να την πιστοποιήσει και να την «τεκμηριώσει» κάτω από τις λεπτομερείς οδηγίες του Γερμανού επικεφαλής της Eurostat Βάλτερ Ραντερμάχερ. Να νομιμοποιήσει, δηλαδή, με ελληνική «τεχνοκρατική» υπογραφή την υπαγωγή στο Μνημόνιο. Για τον σκοπό αυτό ενέταξε, ως μη όφειλε, πολλών ειδών… αχρείαστες προσθήκες στο ελληνικό χρέος. Οπως τις οφειλές των ΔΕΚΟ στα έξοδα γενικής διακυβέρνησης και το περίφημο swap του Σημίτη και της Goldman Sachs.
Στη διακριτική του ευχέρεια ήταν το «φούσκωμα» του ελλείμματος γιατί, χωρίς αμφιβολία, η λογιστική συγκράτηση θα ήταν εξ αντικειμένου μαχητή ακόμη και με τους κανόνες της ίδιας της Eurostat. Eνήργησε με υπερβάλλοντα ζήλο, πασιφανώς κατά των ελληνικών συμφερόντων και υπέρ των επιδιώξεων των δανειστών που ήθελαν να προστατέψουν τις φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα τράπεζές τους.
Ευρωπαίος υπάλληλος ήταν και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, τι έπρεπε να κάνει, θα ισχυριστούν κάποιοι πονηροί. Λάθος! Διορισμένος από ελληνική κυβέρνηση και μισθοδοτούμενος από τα λεφτά του Ελληνα φορολογουμένου ήταν, τον οποίο και καλείτο να προστατέψει. Και ο διορισμός του εγκρίθηκε από την ελληνική Βουλή. Οχι από το Γιούρογκρουπ, τον Ντάισελμπλουμ και τον Σόιμπλε, ασχέτως αν τελικά αποδείχτηκε ότι σε αυτούς αναφερόταν.
Δεν θα επιτρέψουν οι δανειστές να τιμωρηθεί ο Γεωργίου, έστω και για απλή παράβαση καθήκοντος. Αυτό είναι βέβαιον. Οπως σίγουρο είναι ότι θα «τσαλακωθεί» για ακόμη μία φορά η κυβέρνηση Τσίπρα και θα διασυρθεί η ελληνική Δικαιοσύνη. Τουλάχιστον θα μπορούν, όμως, κάποιοι να ισχυρίζονται ότι έδωσαν τη μάχη, σε αντίθεση με άλλους, ντόπιους δωσίλογους, που εκ προοιμίου κόπτονται για την «αθωότητα» του μοιραίου για την εξαθλίωση της Ελλάδας αυτού κυρίου…
Είναι προς τιμήν της ανώτατης εισαγγελικής λειτουργού Ξένης Δημητρίου ότι δεν το βάζει κάτω. Προς τιμήν και του αρμόδιου πολιτικού προϊσταμένου της Δημήτρη Παπαγγελόπουλου ότι δεν της κλείνει το μάτι για να τα παρατήσει. Γιατί, κακά τα ψέματα, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχει συμβιβαστεί προ πολλού με τις απαιτήσεις της Κομισιόν και του Βερολίνου προς «ηθική και οικονομική αποκατάσταση» του… εντιμότατου διπλοθεσίτη κυρίου Γεωργίου.
Η απαίτηση αυτή των δανειστών δεν είναι μια απλή πινελιά στο κάδρο του συνολικότερου εξευτελισμού της χώρας, όπως, για παράδειγμα, η ακύρωση της παραπομπής στο ακροατήριο των τεχνοκρατών του ΤΑΙΠΕΔ για μια υπόθεση ομολογουμένως αστεία μπροστά στο ζήτημα Γεωργίου.
Η προστασία του τελευταίου αποτελεί, δυστυχώς, κομβικό σημείο του αφηγήματος της ελληνικής χρεοκοπίας. Και οι δανειστές θα την επιβάλουν με νύχια και με δόντια. Αδίστακτα, αμείλικτα και κυνικά. Γιατί χωρίς αυτήν καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα του υποτιθέμενου οικονομικού εκτροχιασμού που οδήγησε στην υπαγωγή της Ελλάδας στα Μνημόνια και στον διακρατικό δανεισμό.
Ολόκληρη η σημερινή εξάρτηση της χώρας βασίζεται σε έναν και μόνο υπολογισμό: της διόγκωσης του κρατικού ελλείμματος για το 2009. Και αν αυτός αποδειχθεί λανθασμένος, οι ευθύνες δεν θα περιοριστούν μόνο στον Γεωργίου, αλλά και σε αυτούς τους αξιωματούχους της… Εσπερίας που αποδέχτηκαν τον «πέτσινο» υπολογισμό και τον «μετέφεραν» ασμένως στις αγορές, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να πάψουν να δανείζουν την Ελλάδα. Ευθύνες επιπλέον θα έχουν και όλοι οι πολιτικοί συντελεστές που μπροστά στο τεχνητό «αδιέξοδο» αποφάσισαν να επιβάλουν στην ανήμπορη (ή… πρόθυμη) κυβέρνηση του Γιωργάκη Παπανδρέου την υπαγωγή στο πρώτο Μνημόνιο.
Είναι ακριβές (και εκεί στηρίζεται η υπερασπιστική του άμυνα) ότι ο κ. Γεωργίου ήρθε στην Ελλάδα μετά την πρώτη «αποτίμηση» του διογκωμένου κρατικού ελλείμματος. Και ήρθε με ειδική διατεταγμένη αποστολή: να την πιστοποιήσει και να την «τεκμηριώσει» κάτω από τις λεπτομερείς οδηγίες του Γερμανού επικεφαλής της Eurostat Βάλτερ Ραντερμάχερ. Να νομιμοποιήσει, δηλαδή, με ελληνική «τεχνοκρατική» υπογραφή την υπαγωγή στο Μνημόνιο. Για τον σκοπό αυτό ενέταξε, ως μη όφειλε, πολλών ειδών… αχρείαστες προσθήκες στο ελληνικό χρέος. Οπως τις οφειλές των ΔΕΚΟ στα έξοδα γενικής διακυβέρνησης και το περίφημο swap του Σημίτη και της Goldman Sachs.
Στη διακριτική του ευχέρεια ήταν το «φούσκωμα» του ελλείμματος γιατί, χωρίς αμφιβολία, η λογιστική συγκράτηση θα ήταν εξ αντικειμένου μαχητή ακόμη και με τους κανόνες της ίδιας της Eurostat. Eνήργησε με υπερβάλλοντα ζήλο, πασιφανώς κατά των ελληνικών συμφερόντων και υπέρ των επιδιώξεων των δανειστών που ήθελαν να προστατέψουν τις φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα τράπεζές τους.
Ευρωπαίος υπάλληλος ήταν και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, τι έπρεπε να κάνει, θα ισχυριστούν κάποιοι πονηροί. Λάθος! Διορισμένος από ελληνική κυβέρνηση και μισθοδοτούμενος από τα λεφτά του Ελληνα φορολογουμένου ήταν, τον οποίο και καλείτο να προστατέψει. Και ο διορισμός του εγκρίθηκε από την ελληνική Βουλή. Οχι από το Γιούρογκρουπ, τον Ντάισελμπλουμ και τον Σόιμπλε, ασχέτως αν τελικά αποδείχτηκε ότι σε αυτούς αναφερόταν.
Δεν θα επιτρέψουν οι δανειστές να τιμωρηθεί ο Γεωργίου, έστω και για απλή παράβαση καθήκοντος. Αυτό είναι βέβαιον. Οπως σίγουρο είναι ότι θα «τσαλακωθεί» για ακόμη μία φορά η κυβέρνηση Τσίπρα και θα διασυρθεί η ελληνική Δικαιοσύνη. Τουλάχιστον θα μπορούν, όμως, κάποιοι να ισχυρίζονται ότι έδωσαν τη μάχη, σε αντίθεση με άλλους, ντόπιους δωσίλογους, που εκ προοιμίου κόπτονται για την «αθωότητα» του μοιραίου για την εξαθλίωση της Ελλάδας αυτού κυρίου…
(ΠΗΓΗ: http://www.dimokratianews.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου