ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ (ΕΒΔΟΜΟ ΜΕΡΟΣ - ΙΙ)

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ

"Οι μυστικές εταιρείες υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους, στις πρωτόγονες και εκπολιτισμένες κοινωνίες, από την απαρχή της

ανθρώπινης ιστορίας".

Manly P. Hall, "Το Μυστικό Πεπρωμένο της Αμερικής", 1944

Οι Μασόνοι πρέπει να δίνουν όρκους, γνωστούς σαν "όρκοι αίματος", διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα αποκαλύψουν ποτέ τα μυστικά του τάγματος τους, με ποινή βάρβαρο θάνατο σε περίπτωση που συμβεί το αντίθετο. Μετά από μελέτη και αποστήθιση των Μασονικών γνώσεων και της φιλοσοφίας της, ο υποψήφιος μυείται σε αυτό που είναι γνωστό σαν Στοά. Αρχικά, λέγονται στα μέλη λίγα πράγματα σχετικά με τους σκοπούς τους. Ο αληθινός σκοπός της Μασονίας τους αποκαλύπτεται μόνο όταν περάσουν μέσα από διάφορους βαθμούς ή στάδια μύησης. Μια Μασονική πηγή είπε: "Η Μασονία πρέπει να υπάρχει παντού αλλά να μην αποκαλύπτεται πουθενά. Η ολοκληρωτική δύναμη της Μασονίας βρίσκεται σ΄ αυτήν την εχεμύθεια. Οι εχθροί μας, μας φοβούνται όλο και περισσότερο, γιατί ποτέ δεν αποκαλύψαμε τις μεθόδους που ενεργούμε"".


Καθώς ο νέος Μασόνος εμπλέκεται, όλο και περισσότερο, γίνεται πιο έμπιστος και βαθμιαία γίνεται ικανός να αποδεχτεί τις "αλήθειες" της νέας του θρησκείας. Την στιγμή που ένας Μασόνος δεν αποδεχτεί μια από τις αρχές της "νέας ηθικής", η πρόοδος του, κατά μυστήριο τρόπο, παγώνει.


Αν η Μασονία ήταν πρεσβευτής της αγνής αλήθειας, όπως ισχυρίζεται, τότε γιατί χρειάζεται να κρατάνε τα αρχαία μυστικά τους κρυμμένα; Γιατί, όπως είπε ο Ιησούς: "Εγώ φανερά εμίλησα στα πλήθη των ανθρώπων, εγώ εδίδαξα εις μέρη δημόσια, εις την συναγωγή και το ιερόν, όπου συναθροίζονται όλοι οι Ιουδαίοι και κρυφά δεν είπα τίποτε". (Ιωάννη ΙΗ΄, στιχ. 20). (36)

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο λόγοι για Μασονική μυστικότητα. Πρώτα απ΄ όλα, αν η σύζυγος κάθε Μασόνου γνώριζε το ακριβές περιεχόμενο των "όρκων αίματος" όπου ο σύζυγος της συμμετείχε, τότε η Μασονία θα κατέρρεε μέσα σε μια νύχτα. Αντι-ΜασονικΈς έρευνες και ανακρίσεις γίνονταν κάθε φορά που αποκαλύπτονταν μυστικά τους.

Δεύτερο, η μυστικότητα κάνει τα μέλη να αισθάνονται ότι είναι μέρος μιας εκλεκτής ομάδας. Αυτό αποσκοπεί στο να τους ενώσει σε μια μονάδα. Ο Adam Weishaupt, πατέρας της ομάδας των Ιλλουμινάτι του 18ου αιώνα -που τελικά μετετράπηκε σε Ευρωπαική Μασονία-, έγραψε:

Η Τάξη μας θέλει να είναι μυστική και να εργαζόμαστε σιωπηλά, γιατί έτσι μόνο εξασφαλιζόμαστε από την καταπίεση των ρυθμιστικών δυνάμεων και επειδή αυτή η μυστικότητα δίνει μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε όλους μας... Οι πολύχρονες μελέτες δείχνουν ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να συνεισφέρει στην αύξηση του ζήλου των μελών, όσο μια μυστική ένωση.

Το ειρωνικό είναι ότι, οι περισσότεροι Μασόνοι δεν γνωρίζουν ποτέ τα πιο σκοτεινά μυστικά της τάξης τους, γιατί η Μασονία είναι δομημένη σαν μια μυστική εταιρεία μέσα στα πλαίσια μιας στενότερης μυστικής οργάνωσης υψηλόβαθμων διδασκάλων. Το εξωτερικό δόγμα είναι κατασκευασμένο έτσι, ώστε να προσελκύει το πλήθος των ανθρώπων και να φαίνεται σχετικά ανώδυνη στην πλειοψηφία των μελών της. Παρ΄ όλα αυτά, ο στόχος ενός οποιουδήποτε πετυχημένου οργανισμού, είναι να προσελκύει καλούς ανθρώπους, αν θέλει να επιβιώνει. Το εσωτερικό δόγμα, είναι μόνο για τους μυημένους στους ανώτερους βαθμούς.

Ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της Μασονίας και όλων των μυστικών εταιρειών, είναι κάτι που ονομάζεται "Μεγάλο Σχέδιο", οι λεπτομέρειες του οποίου είναι γνωστές μόνο σ΄ αυτούς που φθάνουν στο εσωτερικό δόγμα. Όπως εξήγησε ένας Μασόνος διανοούμενος:

Ολόκληρη η έκταση και η καταγωγή του σχεδίου ήταν γνωστά σε πολύ λίγους μύστες, τα μέλη της εξωτερικής τάξης υποβάλλονται σε μια επιλεκτική μέθοδο με την οποία μπορούν να ανέλθουν τους βαθμούς και ανάλογα να εμβαθύνουν στο έργο. Αυτό με τη σειρά του, τους παρακινεί να προσπαθούν περισσότερο στο χώρο της εργασίας τους και σε κάθε δραστηριότητα της ζωής τους, και να γίνουν έτσι χρήσιμα όργαν.

Το εξωτερικό δόγμα, επιτρέπει στο μέσο μέλος να δει τον οργανισμό αυτό σαν μια κοινωνική αδελφότητα που κάνει αγαθοεργίες. Ωστόσο, αυτή η ιδεαλιστική πρόφαση, καταρρέει για αυτούς που κρίνονται έτοιμοι ή άξιοι να δεχτούν το εσωτερικό δόγμα. Όπως θα δούμε, αυτό το εσωτερικό δόγμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα καρκίνωμα που αναπτύσσεται στον πολιτισμό, που στηρίζουν χωρίς να το γνωρίζουν, τα περισσότερα από τα μέλη τους.

Σύμφωνα με την Αγ. Γραφή, ο Εωσφόρος ήταν ο πιο αγαπητός άγγελος στου Θεού, "καθ΄ όλα τέλειος... γεμάτος από σοφία και τέλεια ομορφιά"(42)

Αν και ήταν ο ανώτερος άγγελος, ο Εωσφόρος ήθελε περισσότερα. Ήθελε να πάρει τη θέση του Θεού και έκανε έτσι την πρώτη επανάσταση και στασίασε κατά του Θεού. Ο Θεός έδιωξε γρήγορα τον Εωσφόρο από τα ουράνια, τιμωρώντας συγχρόνως και το ένα τρίτο των αγγέλων.

Ο Εωσφόρος, ο καλός άγγελος του φωτός, έγινε για πάντα ο Σατανάς, ο δαιμονικός άγγελος του Σκότους:

"Πως έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής, συνετρίβης κατά γης, συ ο καταπών τα έθνη. Σύ δε έλεγες εις την καρδιά σου, θέλω ανεβή εις τόν ουρανό, θέλω υψώσει τον θρόνο μου υπεράνω των άστρων του Θεού (Ησαία, ΙΔ΄, στιχ. 12-15) Ωστόσο, στην ουσία της η Μασονία και όλες οι θρησκείες που λατρεύουν τον Εωσφόρο, αρνούνται τη βιβλική αυτή αναφορά. 

Οι Μασόνοι δεν απαριθμούν τη χρονολογία τους από τη χρονιά του θανάτου του Χριστού, διότι κατά ένα περίεργο λόγο την θεωρούν τραγωδία. Στην τελετή μύησης που γίνεται για τον δεκατοόγδοο βαθμό, ο Ιππότης των Rose Crucis, γνωστό και σαν Roce Croix, Red Cross ή "Ροδόσταυροι" (45), οι Μασόνοι ντύνουν συμβολικά το δωμάτιο στα μαύρα και κάθονται σιωπηλοί στο πάτωμα, ακουμπάνε τα κεφάλια στα μπράτσα τους με ψεύτικη θλίψη, και περιβάλλουν ένα βωμό όπου υπάρχουν τρεις σταυροί. Θλίβονται όχι για τον θάνατο του Υιού του Θεού, αλλά σύμφωνα με τον Γάλλο Μασόνο ιστορικό Abbe Augusten de Barruel, θρηνούν συμβολικά γιατί η μέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός ήταν η μέρα που γεννήθηκε ο Χριστιανισμός, ο αιώνιος ανταγωνιστής της Μασονίας:

Είναι η ώρα που το πέπλο του ναού σχίστηκε στα δύο, όταν το σκοτάδι και η ταραχή απλώθηκαν σ΄ όλη τη γη, όταν το φως έγινε σκοτάδι, όταν καταστράφηκαν οι στοές των Μασόνων, όταν το φλεγόμενο αστέρι εξαφανίστηκε, όταν έσπασε η κυβική πέτρα, όταν ο λόγος χάθηκε.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι Μασόνοι, άσχετα σε ποια χώρα ζουν, έχουν ορκιστεί να δίνουν όλο και περισσότερους "όρκους αίματος" καθώς περνάνε από τους διάφορους βαθμούς μύησης.

οι Χριστιανοί και οι Σατανιστές πιστεύουν ότι ο Εωσφόρος υπήρξε μόνο πριν την πτώση του. Και οι μεν και οι δε πιστεύουν ότι ο καλοκάγαθος Εωσφόρος δεν υπάρχει πια, ότι είναι τώρα μια δαιμονική ύπαρξη γνωστή ως Σατανάς.

Οι Σατανιστές ωστόσο, λατρεύουν τον δαίμονα και κάνουν έτσι ακριβώς το αντίθετο από ότι διδάσκει η Αγία Γραφή. Οι Σατανιστές ξέρουν ότι ο Σατανάς είναι δαιμονικός και ότι προσπαθεί να σύρει στην κόλαση όσες περισσότερες ψυχές μπορεί. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Σατανάς δεν είναι σε τίποτε καλός, δεν απαιτούνται για το αντίθετο. Γνωρίζουν ότι ο Εωσφόρος είναι απλά ένας μύθος του Σατανά, που σκοπό έχει να απομακρύνει τους ανθρώπους από τον αληθινό Θεό και τις διδασκαλίες του, χρησιμοποιώντας τις πιο αποτελεσματικές απάτες.

ΠΕΦΩΤΙΣΜΟΣ

οιπόν, τι έιναι πεφωτισμός; Ανάφερα την έννοια αυτή με κάπως πιο αόριστους όρους όπως "φως και μυστική γνώση". Ωστόσο, ο πεφωτισμός δεν είναι μόνο η γνώση που αποκτιέται με την ανάγνωση βιβλίων, ή με την προφορική καθοδήγηση ή και με την μυστική γνώση ακόμα, που αποκτιέται με την μύηση. Ο πεφωτισμός εμπεριέχει επίσης, μια ζωηρή λάμψη ενόρασης φωτός ή κατανόησης, άσχετα με τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να το πετύχει κανείς:

Οι σοφοί άνθρωποι της αρχαιότητας, πίστευαν ότι ήταν μια ξεχωριστή φυλή και ότι η γέννηση τους ήταν αναγκαία για να αναπτυχθεί ο νους και να φτάσει στο επίπεδο της πεφωτισμένης διάνοιας. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι δίδασκαν ότι η φυσική γέννηση είναι ένα τυχαίο συμβάν, γιατί οι άνθρωποι, γεννιούνται σε διαφορετικές φυλές εθνότητες σύμφωνα με το νόμο του γένους. Όμως υπάρχει και μια δεύτερη γέννηση που δεν είναι τυχαία, αλλά είναι συνέπεια μιας προκαθορισμένης συνειδητής πορείας. Με την δεύτερη αυτή γέννηση, ο άνθρωπος που έχει πεφωτισμένη διάνοια, γεννιέται άσχετα από το έθνος και την φυλή, μέσα σε ένα παγκόσμιο έθνος και μια παγκόσμια φυλή. Είναι το μεγάλο επερχόμενο γένος που κάποια μέρα θα κληρονομήσει την γη. Ο άνθρωπος όμως, μόνο αν ξαναγεννηθεί με τον πεφωτισμό αυτό θα μπορέσει να λάβει μέρος στην φιλοσοφική αυτή αυτοκρατορία.(58)

Είναι φανερό, ότι αυτή η άποψη είναι μια εκδοχή του Χριστιανικού όρου "αναγεννημένος". Το ζήτημα αυτό είναι βασικό για την Μασονία και όλες τις άλλες μυστικές εταιρείες, ότι δηλαδή η σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής επιτυγχάνεται με την μυστική γνώση ή τον πεφωτισμό.

   

http://ellaas-omoiwn.blogspot.gr/2013/04/3.html

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ

Ο Σιω­νι­σμός –ή ε­βρα­ϊ­κός ε­θνι­κι­σμός– εί­ναι έ­να σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­κό κί­νη­μα. Ο βα­σι­κός πυ­ρή­νας της ι­δε­ο­λο­γί­ας του εί­ναι ό­τι ό­λοι οι Ε­βραί­οι α­πο­τε­λούν έ­να έ­θνος, και ό­χι α­πλά μια θρη­σκεί­α ή ε­θνι­κή κοι­νό­τη­τα και ε­πι­πλέ­ον ό­τι η μό­νη λύ­ση στον α­ντί-ση­μι­τι­σμό εί­ναι η συ­γκέ­ντρω­ση ό­σο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρων Ε­βραί­ων στην Πα­λαι­στί­νη και η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους σ’ αυ­τή.

Η Πα­γκό­σμια Σιω­νι­στι­κή Ορ­γά­νω­ση δη­μιουρ­γή­θη­κε α­πό τον Θε­ό­δω­ρο Χερ­τζλ στα 1897 δια­κη­ρύσ­σο­ντας ό­τι ο βα­σι­κός σκο­πός του Σιω­νι­σμού ή­ταν η ε­γκα­θί­δρυ­ση “ε­νός έ­θνους που θα α­πο­τε­λέ­σει το σπί­τι των Ε­βραί­ων και θα δια­σφα­λί­ζε­ται υ­πό κα­θε­στώς Δι­καί­ου”.

Ο Σιω­νι­σμός εκ­με­ταλ­λεύ­τη­κε τη συ­σχέ­τι­ση της ε­βρα­ϊ­κής θρη­σκεί­ας με την πό­λη της Ιε­ρου­σα­λήμ και τη γη του Ισ­ρα­ήλ (Ε­ρέ­τζ Ισ­ρα­ήλ). Ό­μως οι πο­λι­τι­κές του σιω­νι­σμού ή­ταν ε­πη­ρε­α­σμέ­νες και α­πό ε­θνι­κι­στι­κές ι­δε­ο­λο­γί­ες και α­ντί­στοι­χες α­ποι­κιο­κρα­τι­κές, ε­μπο­τι­σμένες με το ευ­ρω­πα­ϊ­κό αί­τη­μα για ε­πέ­κτα­ση και ε­γκα­τά­στα­σή του και σε άλ­λα μέ­ρη του κό­σμου.

Ο Σιω­νι­σμός βρή­κε α­πή­χη­ση με­τα­ξύ των Ε­βραί­ων και υ­πο­στη­ρί­χθη­κε α­πό πολ­λούς Δυ­τι­κούς ως συ­νέ­πεια των δο­λο­φο­νι­κών διώ­ξε­ων κα­τά των Ε­βραί­ων (γνω­στά ως πο­γκρόμ) στη Ρω­σι­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α, στα τέ­λη του 19ου αι. και στις αρ­χές του 20ού. Ε­πι­πλέ­ον η γε­νο­κτο­νί­α των Να­ζί (ο­λο­καύ­τω­μα) έ­να­ντι των Ε­βραί­ων κα­τά τη διάρ­κεια του Β’ πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, που εί­χε σαν α­πο­τέ­λε­σμα την ε­ξό­ντω­ση πά­νω α­πό έ­ξι ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων, συ­νη­γό­ρη­σε στην ε­δραί­ω­ση της διε­θνούς υ­πο­στή­ρι­ξης για τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός Ε­βρα­ϊ­κού Κρά­τους.


Υ­πάρ­χουν πολ­λές δια­φο­ρε­τι­κές μορ­φές σιω­νι­σμού.

Α­πό το 1920 έ­ως το 1970, η κυ­ρί­αρ­χη μορ­φή ή­ταν ο Ερ­γα­τι­κός Σιω­νι­σμός ο ο­ποί­ος ε­πι­χει­ρού­σε τη σύν­δε­ση του σο­σια­λι­σμού με τον ε­θνι­κι­σμό. Α­πό το 1920, οι Ερ­γα­τι­κοί Σιω­νι­στές στη Πα­λαι­στί­νη ε­γκαι­νί­α­σαν το κί­νη­μα των κι­μπούτ­ς (συ­νε­ται­ρι­στι­κές κοι­νό­τη­τες, κυ­ρί­ως στον α­γρο­τι­κό το­μέ­α), το ε­βρα­ϊ­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και το α­ντί­στοι­χο συ­νε­ται­ρι­στι­κό, τις κύ­ριες ε­βρα­ϊ­κές ε­θνο­φρου­ρές και τα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα, τα ο­ποί­α συγ­χω­νεύ­τη­καν στο Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα του Ισ­ρα­ήλ το 1968.

Η­γέ­της του Ερ­γα­τι­κού Σιω­νι­σμού ή­ταν ο Δα­βίδ Μπεν Γκου­ριόν που έ­γι­νε και πρω­θυ­πουρ­γός του Ισ­ρα­ήλ.

Έ­να δεύ­τε­ρο εί­δος σιω­νι­σμού ή­ταν το α­να­θε­ω­ρη­τι­κό –“ρε­βι­ζιο­νι­στι­κό”– κί­νη­μα με η­γέ­τη τον Βλα­δί­μη­ρο Ζα­μπο­τίν­σκι. Πή­ρε το ό­νο­μα “ρε­βι­ζιο­νι­στι­κό”, για­τί ή­θε­λε να α­να­θε­ω­ρή­σει τα σύ­νο­ρα της ε­βρα­ϊ­κής γης και να ε­πε­κτα­θεί πέ­ραν της Πα­λαι­στί­νης, στα α­να­το­λι­κά πε­ρί­χω­ρα του Ιορ­δά­νη πο­τα­μού. Στα 1920 και 1930, δια­φο­ρο­ποιού­νται α­πό τους ερ­γα­τι­κούς σιω­νι­στές ε­ξαγ­γέλ­λο­ντας α­νοι­χτά τον σκο­πό της ί­δρυ­σης ε­βρα­ϊ­κού κρά­τους στη Πα­λαι­στί­νη (και ό­χι μια α­κα­θό­ρι­στη “ε­θνι­κή ε­στί­α”). Πί­στευαν ό­τι οι στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις θα ή­ταν α­πα­ραί­τη­τες για την ί­δρυ­ση ε­νός τέ­τοιου κρά­τους. Οι ορ­γα­νώ­σεις τους, που πε­ρι­λαμ­βά­νουν το κί­νη­μα της νε­ο­λαί­ας Betar, την ETZEL (ε­θνι­κή στρα­τιω­τι­κή ορ­γά­νω­ση), α­πο­τέ­λε­σαν τον πυ­ρή­να αυ­τού που ο­νο­μά­στη­κε Χε­ρούτ – Κόμ­μα της Ε­λευ­θε­ρί­ας, με­τά την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τό το κόμ­μα έ­γι­νε εν συ­νε­χεί­α η βά­ση για τη δια­μόρ­φω­ση του κόμ­μα­τος Λι­κού­ντ που εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο ­δε­ξιό κόμ­μα με­τά το 1970.

Αν και πολ­λοί Ε­βραί­οι έ­γι­ναν σιω­νι­στές α­πό τις αρ­χές του 20ού αι., μέ­χρι την ά­νο­δο του Α­δόλ­φου Χί­τλερ και τη δια­μόρ­φω­ση της “τε­λι­κής λύ­σης” –που σκό­πευε να ε­ξα­λεί­ψει τον ε­βρα­ϊ­σμό– η πλειο­ψη­φί­α των Ε­βραί­ων δεν εί­χαν γί­νει α­κό­μη σιω­νι­στές.

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ορ­θό­δο­ξοι Ε­βραί­οι ή­ταν μά­λι­στα α­ντί-σιω­νι­στές. Πί­στευαν πως μό­νο ο θε­ός θα συ­νέ­νω­νε πά­λι τους Ε­βραί­ους στη γη της ε­παγ­γε­λί­ας και θε­ω­ρού­σαν πως ο Σιω­νι­σμός ή­ταν μια πα­ρα­βί­α­ση της θέ­λη­σης του Θε­ού.

Κά­ποιοι Ε­βραί­οι της δια­σπο­ράς, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και αυ­τών στις Η.Π.Α., α­ντι­τί­θε­νται στον Σιω­νι­σμό θε­ω­ρώ­ντας πως κιν­δύ­νευαν τα δι­καιώ­μα­τά τους στις χώ­ρες που ζού­σαν, ε­φό­σον οι Ε­βραί­οι θα α­να­γνω­ρί­ζο­νταν ως ξε­χω­ρι­στή κρα­τι­κή ο­ντό­τη­τα.

Ό­μως οι τε­ρα­τω­δί­ες του ο­λο­καυ­τώ­μα­τος μεί­ω­σαν κα­τά πο­λύ την α­ντί­δρα­ση των Ε­βραί­ων και την α­ντι­πά­θεια στον σιω­νι­σμό, ε­νώ με­τά τον Β΄ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο οι πε­ρισ­σό­τε­ροι Ε­βραί­οι σε ό­λο τον κό­σμο υ­πο­στή­ρι­ξαν το σιω­νι­στι­κό κί­νη­μα και το αί­τη­μά του για δη­μιουρ­γί­α α­νε­ξάρ­τη­του κρά­τους.

Πα­ρό­τι οι ορ­θό­δο­ξοι Ε­βραί­οι συ­νέ­χι­ζαν να α­ντι­τί­θε­νται στη δη­μιουρ­γί­α του ε­βρα­ϊ­κού κρά­τους για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες α­κό­μα, ω­στό­σο υ­πο­στή­ρι­ζαν τη μα­ζι­κή ε­γκα­τά­στα­ση Ε­βραί­ων στην Πα­λαι­στί­νη ως έ­να μέ­σο για την προ­στα­σί­α και την ε­νί­σχυ­ση της κοι­νό­τη­τας.

Με­τά τον α­ρα­βο­ϊσ­ρα­η­λι­νό πό­λε­μο του 1967, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό αυ­τούς που προ­η­γου­μέ­νως α­ντι­δρού­σαν στον σιω­νι­σμό α­πο­δέ­χτη­καν τε­λι­κά την ά­πο­ψη ό­τι η ο­λο­κλη­ρω­τι­κή νί­κη του Ισ­ρα­ήλ ή­ταν ση­μά­δι της θε­ϊ­κής υ­πο­στή­ρι­ξης. Οι πε­ριο­χές που κα­τε­λή­φθη­σαν το 1967, ει­δι­κά η Δυ­τι­κή Ό­χθη, εί­χαν ι­διαί­τε­ρη ση­μα­σί­α για τους θρη­σκευό­με­νους ε­βραί­ους για­τί α­πο­τε­λού­σαν τον πυ­ρή­να της Βι­βλι­κής γης του Ισ­ρα­ήλ (Ιου­δαί­α και Σα­μά­ρεια). Κα­τά συ­νέ­πεια, η νί­κη του Ισ­ρα­ήλ το 1967 ε­νί­σχυ­σε μια πλέ­ον θρη­σκευ­τι­κή εκ­δο­χή του Σιω­νι­σμού. Με­ρι­κά α­πό τα υ­παρ­κτά πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα που α­ντι­προ­σώ­πευαν τους Ορ­θο­δό­ξους Ε­βραί­ους α­πο­δέ­χτη­καν τον θρη­σκευ­τι­κό ε­θνι­κι­σμό, ε­νώ ι­δρύ­θη­καν και­νούρ­για κόμ­μα­τα και κι­νή­μα­τα για να προ­ω­θή­σουν τον μό­νι­μο έ­λεγ­χο και την ε­πέ­κτα­ση των ε­βρα­ϊ­κών ε­γκα­τα­στά­σε­ων στη Δυ­τι­κή ό­χθη και στη Γά­ζα.

Τα θρη­σκευ­τι­κά-ε­θνι­κι­στι­κά κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις, που συ­γκρο­τούν την ευ­ρύ­τε­ρη δε­ξιά του ε­βρα­ϊ­κού πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος, δια­τη­ρούν μια σκλη­ρή γραμ­μή ό­σον α­να­φο­ρά θέ­μα­τα που σχε­τί­ζο­νται με τα σύ­νο­ρα και την α­ρα­βο­ϊσ­ρα­η­λι­νή σύ­γκρου­ση. Έ­χουν συμ­μα­χή­σει με το Λι­κού­ντ.

Αν και το Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα εί­χε υ­πο­στη­ρί­ξει την ε­βρα­ϊ­κή ε­γκα­τά­στα­ση στη Δυ­τι­κή Ό­χθη και στη Γά­ζα, μια βα­σι­κή δια­φο­ρά ή­ταν η ε­πι­θυ­μί­α να γί­νει μια χω­ρο­τα­ξι­κή ρύθ­μι­ση με τους Πα­λαι­στί­νιους προ­κει­μέ­νου να λυ­θεί η κρί­ση.

Το Λι­κού­ντ και οι σύμ­μα­χοί του α­ντι­τί­θε­νται σε κά­θε μορ­φή α­πο­χώ­ρη­σης α­πό τα ε­δά­φη στα ο­ποί­α βρί­σκο­νται. Στα 1977, το Λι­κού­ντ κέρ­δι­σε τις ε­κλο­γές και για πρώ­τη φο­ρά έ­χα­σε το Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα που κυ­βερ­νού­σε τη χώ­ρα συ­νε­χώς α­πό την α­νε­ξαρ­τη­σί­α. Α­πό τό­τε το Λι­κού­ντ και το Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα δια­δέ­χο­νται το έ­να το άλ­λο σαν κυ­βερ­νώ­ντα κόμ­μα­τα, ε­νώ κά­ποιες φο­ρές δη­μιούρ­γη­σαν κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας, ό­ταν κα­νέ­νας α­πό τους δύ­ο δεν μπο­ρού­σε να κερ­δί­σει μια ξε­κά­θα­ρη ε­κλο­γι­κή νί­κη.

Μια μειο­νό­τη­τα Ε­βραί­ων α­νή­κει στον ευ­ρύ­τε­ρο χώ­ρο της σιω­νι­στι­κής α­ρι­στε­ράς ο ο­ποί­ος δη­μιούρ­γη­σε μια πο­λι­τι­κή συμ­μα­χί­α, γνω­στή ως Meretz. Το Με­ρέ­τζ συ­χνά συμ­με­τέ­χει στις κυ­βερ­νή­σεις που προ­έρ­χο­νται α­πό το ερ­γα­τι­κό κόμ­μα. Οι α­ρι­στε­ροί σιω­νι­στές εί­ναι α­δια­πραγ­μά­τευ­τοι σε ό,τι α­φο­ρά στη δια­τή­ρη­ση του Ισ­ρα­ήλ ως ε­βρα­ϊ­κού κρά­τους, αλ­λά τεί­νουν να εί­ναι πιο διαλ­λα­κτι­κοί α­πό το Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα για συμ­βι­βα­σμούς στα ε­δα­φι­κά ζη­τή­μα­τα, ε­νώ δεί­χνουν με­γα­λύ­τε­ρη συ­μπά­θεια στη πα­λαι­στι­νια­κή διεκ­δί­κη­ση για έ­να αυ­τό­νο­μο κρά­τος.

Μια πο­λύ μι­κρή μειο­νό­τη­τα ακρο-α­ρι­στε­ρών Ε­βραί­ων αυ­το­χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται ως μη σιω­νι­στές και α­ντί­θε­τοι στον σιω­νι­σμό. Με­ρι­κοί α­πό αυ­τούς φα­ντά­ζο­νται Ισ­ρα­η­λι­νούς και Πα­λαι­στί­νιους να ζουν μα­ζί στο ί­διο κρά­τος με τα ί­δια δι­καιώ­μα­τα για ό­λους τους πο­λί­τες ε­νώ άλ­λοι προ­πα­γαν­δί­ζουν τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους σε ό­λη τη Δυ­τι­κή Ό­χθη και στη Λω­ρί­δα της Γά­ζας.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/11/blog-post_2248.html#ixzz2kXWBBrHz