Είμαι την άποψης -και την επαναλαμβάνω τα τελευταία τρία χρόνια σταθερά- ότι το πρώτο που καταστράφηκε στη “δημιουργική καταστροφή” του Μνημονίου ήταν η Λογική. Όχι οι σύνθετες έννοιες. Η απλή, γραμμική σκέψη. Ήταν προαπαιτούμενο άλλωστε για να γίνει αποδεκτός ο ενσωματωμένος στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο παραλογισμός. Το πιο πρόσφατο χτύπημα στη λογική ήταν η σύνδεση των λεγόμενων “αγανακτισμένων” με τους μαχαιροβγάλτες νεοναζί και η ταύτιση των γιαουρτιών με τα καλάσνικοφ.
Η εξουσία ενοχλήθηκε όταν κάποιοι, έως πρόσφατα χαμένοι στον ατομισμό τους και το (ιδιωτικό) “ευρωπαϊκό όνειρο”, βγήκαν από τις τρύπες τους, βρήκαν το διπλανό τους και άρχισαν να συζητούν μαζί του. Να βρίσκουν τι τους ενώνει. Ποια είναι τα κοινά τους προβλήματα. Άλλοι ψύχραιμα, άλλοι οργισμένα. Άλλοι μουδιασμένα, άλλοι τσαμπουκαλεμένα. Άλλοι συνειδητά, άλλοι ασυνείδητα. Οι πολίτες έπαψαν να είναι χρήσιμοι γι’ αυτήν. Το κοινό άλλωστε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι χρήσιμο μόνο ως άθροισμα μεμονωμένων ψηφοφόρων. Ως συλλογικότητα είναι αναγκαίο κακό για το δεύτερο μόνο συνθετικό του πολιτεύματος. Ως οργανωμένη συλλογικότητα είναι επικίνδυνο, για οποιαδήποτε εξουσία σε οποιοδήποτε καθεστώς.
Έχοντας φροντίσει να καταστρέψουν τις στοιχειώδεις αρχές της λογικής,
χάρη και στην αμέριστη υποστήριξη από τη μεγάλη πλειονότητα των
δημοσιογράφων και διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι κυβερνήσεις από το
2010 και μετά τόνισαν με κάθε τρόπο την πλήρη και κυνική αδιαφορία τους. Το πολιτικό σύστημα, αφού εξήγησε ότι “διαφωνεί με το μνημόνιο αλλά το επιβάλει λόγω εθνικής ανάγκης”
(σ.σ. άλλος ένας εξόφθαλμος βιασμός της λογικής) έπλυνε τα χέρια του
σαν υποδειγματικός Πόντιος Πιλάτος και βούλωσε τ’ αυτιά του με κερί.
Διαμαρτύρεσαι; Απεργείς; Διαδηλώνεις; Στα παλιά μας τα παπούτσια. Τις
λίγες φορές που η φωνή του κόσμου διαπέρασε τις στρώσεις του κεριού, η
εξουσία τού συμπεριφέρθηκε σα να ήταν ενοχλητικό κουνούπι. Καταστολή, χημικό, ροπαλιά, προσαγωγή, σύλληψη, φυλάκιση.
Ο κόσμος απογοητεύτηκε. Πνίγηκε στα χημικά. Ξεφτιλίστηκε από αγράμματα κοπρόσκυλα με κουκούλες, κράνη, ρόπαλα και στολή της ΕΛ.ΑΣ. Αποχώρησε από τις κεντρικές πλατείες και στη συνέχεια από τις μικρότερες. Οι μόνοι που έμειναν ανενόχλητοι, σε κάποιες πλατείες, ήταν οι συμμορίες ναζιστών. Όπως αποδεικνύεται ήταν η μόνη χρήσιμη στην εξουσία (σοσιαλδημοκρατική, φιλελεύθερη, εκλεγμένη, διορισμένη) ομάδα που “βγήκε στους δρόμους”.
Κι όμως το Κράτος φοβήθηκε
Δεν τρέφω ωστόσο αυταπάτες. Η αδιαφορία της εξουσίας δεν μεταφράζεται σε ισχύ, αλλά σε αδυναμία της. Το Κράτος φοβήθηκε τη συσπείρωση των “συντεχνιών”. Γι’ αυτό απάντησε με γιγαντιαία (για τα ευρωπαϊκά πρότυπα) καταστολή. Το Κράτος μόνο αυτό γνωρίζει. Τη Βία.
Όσο κατάφερνε να διασπά τις συλλογικότητες αρκούσε η ψυχολογική βία.
Όπου δεν τα κατάφερε, αυτομάτως κατέφυγε στη σωματική βία. Όσο δεν τα
κατάφερνε, τόσο ενίσχυε και την ψυχολογική και την σωματική.
Κρατική βία και καταστολή. Διάλυση των δημοκρατικοφανών επιφάσεων, όπως
ο διάλογος με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και το ίδιο το Σύνταγμα.
Όλα τούτα είναι τελικά δείγμα αδυναμίας και φόβου, και όχι ισχύος και
σύνεσης. Το Κράτος ξεγυμνώθηκε.
Αυτό που φαινομενικά αποτέλεσε νίκη, δηλαδή να
στείλει το ανοργάνωτο κίνημα σπίτι του και να ξεμείνουν μόνο κάποιες
μεμονωμένες και άτσαλες απεργίες, με αστείες διεκδικήσεις, δεν ήταν
νίκη. Από τη μία η εξουσία καίει με ταχύτατους ρυθμούς τις εφεδρείες της.
Ο φέρελπις Γιώργος Παπανδρέου του diavgeia.gov και του Τέταρτου Δρόμου
προς το Σοσιαλισμό, έγινε ένας αστείος κονφερασιέ του Χάρβαρντ. Τη θέση
του έδωσε στον υπάλληλο τραπεζίτη Παπαδήμο, για να παραδώσει στη
συνέχεια την εξουσία στο φαιδρό ακροδεξιό Σαμαρά. Αν πριν μία πενταετία
έλεγες σε οποιονδήποτε Έλληνα ότι ο Σαμαράς θα γινόταν πρωθυπουργός, το
πιο πιθανό ήταν να γέλαγε. Ίσως και να καλούσε και το ασθενοφόρο. Από
την άλλη, ο κόσμος σώπασε και περιμένει, υπομονετικά ή και με εκνευρισμό, τον “σωτήρα”. Ελπίζει σε μία εκπροσώπηση
(εκ Θεού, ποιος ξέρει;) κι ας είναι σίγουρος ότι το κοινοβουλευτικό
σύστημα οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως, τον δουλεύει ψιλό γαζί.
Μοιραία, η επόμενη εφεδρεία θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη.
Τι έμεινε να καλύψει το κενό; Εκτός από τους ναζήδες που ούτως ή άλλως είναι το μακρύ χέρι της εξουσίας. Ο μηδενισμός.
Και μηδενισμός δεν είναι οι βόμβες κάποιων τυχάρπαστων “πυρήνων” που
τους φταίνε τα πάντα, από το άδικο σύστημα έως τα σεμεδάκια της γιαγιάς
τους. Μηδενισμός είναι επίσης η συλλογική μοιρολατρία. Η απονέκρωση της κοινωνίας και η μετάδοση του κυνισμού οριζοντίως.
Συνεπώς, οι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι οι οποίοι
συμπαρατάσσονται με τις εξουσίες στους ομαδικούς βιασμούς της λογικής,
αγνοούν το προφανές. Δεν έφεραν οι “αγανακτισμένοι” τους ναζήδες και τις βόμβες φίλοι αναγνώστες Χωμενίδηδων και θαυμαστές Πάγκαλων. Η απουσία τους τα έφερε.
Η αποχώρηση της κοινωνίας από το σκηνικό. Η διάλυση των ελάχιστων
δεσμών επαφής των πολιτών με τις ελίτ της εξουσίας. Αυτών των ελάχιστων
δεσμών που παρέχουν το απαραίτητο άλλοθι στον Κοινοβουλευτισμό, ώστε να θεωρείται -κι αυτός παραβιάζοντας τη λογική- Δημοκρατία.
Καμπανάκι όμως αγαπητέ αναγνώστη. Μπορεί το Κράτος να έχασε, αλλά, αν επικρατήσει ο μηδενισμός, μαζί του θα χάσουμε όλοι.
Zaphod
(ΠΗΓΗ: http://galaxyarchis.wordpress.com/ )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου