(του Δημήτρη Καζάκη)
«Εγγυώμαι προσωπικά την αποπληρωμή των δανείων», αυτό δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας, δυο ημέρες πριν την συνάντησή του με την Μέρκελ στο Βερολίνο. Υποσχέθηκε δηλαδή στους Γερμανούς την αποπληρωμή όλων των δανείων που έχει λάβει η Ελλάδα. «Αυτό το εγγυώμαι προσωπικά», είπε χαρακτηριστικά ο Αντώνης Σαμαράς προς την Süddeutsche Zeitung (23/8) προαναγγέλλοντας παράλληλα νέες μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων βελτίωση του επενδυτικού πλαισίου με την πάταξη της γραφειοκρατίας αλλά και ιδιωτικοποιήσεις. «Σας διαβεβαιώνω ότι θα ανταποκριθούμε», τονίζει ο κ. Σαμαράς παραδεχόμενος ότι πολλά πράγματα πήγαν στραβά. «Είναι σωστό ότι πολλοί Έλληνες δεν πληρώνουν φόρους, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι αυτό θα σταματήσει», όπως λέει.
Μην ανησυχείτε δεν μιλάει για τον εαυτό του, ούτε για τους ομογάλακτούς του που συντηρούν πάνω από 15 χιλιάδες οφσόρ, δηλαδή υπεράκτιες εταιρείες, για να κρύβουν περιουσίες ολόκληρες και να φοροδιαφεύγουν. Ούτε για τα ολιγοπώλια που βγάζουν στο εξωτερικό περί τα 10-14 δις ευρώ κάθε χρόνο, αφορολόγητα, με την μορφή αμοιβών, μισθών, μερισμάτων, κερδών και τόκων. Ούτε για τους θεσμικούς και μη επενδυτές που βγάζουν κατ’ ελάχιστο άλλα 20 δις ευρώ τον χρόνο αφορολόγητα στο εξωτερικό για να κερδοσκοπήσουν με έντοκα γραμμάτια, ομόλογα και repos σε άλλες χώρες. Όλα αυτά δεν είναι φοροδιαφυγή, είναι νόμιμη φορολογική ασυλία. Ξέρετε πόσα θα εξοικονομούσε το κρατικός προϋπολογισμός αν επιβαλλόταν ετήσια φορολογία 40% επί της αξίας αυτού του εξερχόμενου κεφαλαίου; Ο κρατικός κορβανάς θα εισέπραττε τουλάχιστον 12 δις ευρώ κάθε χρόνο, δηλαδή ένα επιπλέον 27% στους φόρους που εισπράττει σταθερά το κράτος σε ετήσια βάση. Κι αν αυτά πήγαιναν σε επενδύσεις, αυτό θα σήμαινε τουλάχιστον 30 χιλιάδες λιγότεροι άνεργοι κάθε χρόνο.
Κι όλα αυτά χωρίς να ανοίξουμε το κεφάλαιο οφσόρ, δηλαδή τις υπεράκτιες εταιρείες. Αν σκεφτεί κανείς ότι από το 2009 έως σήμερα οι υπεράκτιες εταιρείες που δρουν στην ελληνική επικράτεια αυξήθηκαν τουλάχιστον 3 φορές, καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται. Αν ήθελε μια κυβέρνηση να χτυπήσει την φοροδιαφυγή πλουτισμού, δεν θα είχε παρά να καταργήσει την λειτουργία των υπεράκτιων εταιρειών στην ελληνική επικράτεια. Η μορφή αυτή επιχείρησης δεν έχει κανέναν, μα κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης, παρά μόνο για να κρύβει ύποπτες συναλλαγές, κινήσεις χρήματος και μεταφορές περιουσίας. Γιατί τις ανέχεται το ελληνικό κράτος; Γιατί οι πολιτικοί του, τα κόμματά του και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που συναλλάσσονται μαζί τους τις έχουν ανάγκη για να κρύψουν τις δοσοληψίες τους. Δοσοληψίες που ανέρχονται κατά τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις στο ύψος ενός ΑΕΠ της χώρας. Μιλάμε, δηλαδή, για πάνω από 200 δις ευρώ.
Πότε θα μιλήσουμε για όλα αυτά; Ως πότε θα ανεχόμαστε τους επαγγελματίες πολιτικούς της μίζας, της αρπαχτής και της κρατικής επιδότησης να μας κάνουν μαθήματα φορολογικού δικαίου, όταν για την μεγάλη πλειοψηφία των μικρομεσαίων σήμερα η φοροδιαφυγή είναι όρος επιβίωσης και για τους περισσότερους έλληνες πολίτες δημοκρατικό δικαίωμα αντίστασης στην πιο αυθαίρετη φοροεπιδρομή που έχουν δεχτεί ποτέ υπέρ ξένων συμφερόντων; Τώρα θα μου πείτε τι τον νοιάζει τον Σαμαρά; Αυτός δεν ξέρει απ’ αυτά. Αυτός παπαγαλίζει μόνο αυτά που του λένε οι υποβολείς του, ιδίως από το εξωτερικό.
Μάλιστα, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας υπογράμμισε ότι ξεκινά μια νέα εποχή όπου η πολιτική της Ελλάδας επικεντρώνεται στην ανάπτυξη. Τώρα το τι ανάπτυξη εννοεί ο εν λόγω κύριος θα το δούμε πιο κάτω. «Δεν μου είναι τόσο σημαντικό να επανεκλεγώ, θέλω να αλλάξω τη χώρα», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Σαμαράς. Κι αυτό μόνο σαν ευθεία απειλή προς τον ελληνικό λαό μπορεί να εκληφθεί. Διότι πώς είναι δυνατό να θέλει να αλλάξει την χώρα προς το καλύτερο – λέμε τώρα – και να μην επανεκλεγεί; Τι λέει η κοινή λογική; Αν κάνεις καλό στον τόπο σου, τότε κάνεις καλό και στον λαό σου και επομένως θα πρέπει να περιμένεις την επανεκλογή σου με πλησίστιες τις σημαίες να ανεμίζουν. Αντίθετα, ο κ. Σαμαράς θέλει να αλλάξει τη χώρα, όχι προς το συμφέρον των Ελλήνων, του λαού, αλλά προς το συμφέρον των ξένων δάνειων δυνάμεων, γι’ αυτό και φοβάται ότι θα φάει μαύρο.
Επειδή όμως η ιδεολογία του είναι ο δοσιλογισμός και μάλιστα στην πιο ακροδεξιά εκδοχή του, γι’ αυτό και γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αντιδράσεις του εκλογικού σώματος. Εφόσον ζούμε τυπικά ακόμη σε κοινοβουλευτικό καθεστώς, αυτό σημαίνει ότι είτε σ’ αρέσει, είτε όχι, οφείλεις να παίρνεις ως κυβέρνηση υπόψη σου τις αντιδράσεις του εκλογικού σώματος. Εκτός κι αν σχεδιάζει ο κ. Σαμαρά την κατάλυση ακόμη κι αυτού τους περιορισμένου και εικονικού κοινοβουλευτισμού της χώρας. Κάτι που δεν θα μας προξενούσε καμιά εντύπωση. Ο κ. Σαμαράς είναι εκ πεποιθήσεως πολύ αριστοκράτης και πολύ δοσίλογος για να ανέχεται την λαϊκή ετυμηγορία, ακόμη και υπό το υπάρχων καθεστώς άθλιου κοινοβουλευτισμού. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να επιτελέσει την αποστολή που του έχουν αναθέσει. Όχι οι εκλογείς του, αλλά τα μεγάλα αφεντικά.
Όταν λοιπόν ακούς επαγγελματία πολιτικό να σου λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει να επανεκλεγεί, γιατί θέλει να αλλάξει τη χώρα, τότε πρέπει να κουμπώνεσαι και να ετοιμάζεσαι για τα πολύ χειρότερα. Ακόμη και για ανοιχτή χούντα. Όχι σαν την σημερινή με κοινοβουλευτικό προσωπείο, αλλά για καθεστώς κατάλυσης κάθε έννοιας δημοκρατικής ελευθερίας. Μόνο η χούντα και κάθε μορφή ανοιχτής απολυταρχίας ταιριάζει σε πολιτικούς που δεν νοιάζονται για το τι θα πει το εκλογικό σώμα, ή, όπως συνήθως λένε, για το «πολιτικό κόστος». Αντίθετα, η δημοκρατία ξεκινά απ’ εκεί που το «πολιτικό κόστος» γίνεται καθοριστικό για το τι πρέπει να γίνει στην χώρα. Διότι πώς να το κάνουμε, όπως και να καταλαβαίνει κανείς τον λαό, αυτός οφείλει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το τι γίνεται στην χώρα του. Ακόμη κι αν κάνει λάθος επιλογή.
Έχει όντως τον λόγο ο λαός; Με το σημερινό πολιτικό και κομματικό σύστημα οι εκλογές είναι μόνο για το θεαθήναι. Και παρ’ όλα αυτά, παρά την πρωτοφανή τρομοκρατική επιχείρηση χειραγώγησης και ηττοπάθειας του εκλογικού σώματος, το να βγαίνει ο εκλεκτός των μέσων προπαγάνδας και να προκαταλαμβάνει το «πολιτικό κόστος» της πολιτικής που θα ακολουθήσει, φανταστείτε τι έχει κατά νου να εφαρμόσει και ως που είναι διατεθειμένος να το πάει. Το αίμα του ελληνικού λαού είναι η μόνη κόκκινη γραμμή που αναγνωρίζουν πολιτικοί σαν τον Σαμαρά. Κι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα το χύσουν με τη σέσουλα προκειμένου να εγγυηθούν τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών, όπως έχουν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν.
Να θυμηθούμε ότι η επίσημη χρεοκοπία του 1893 έληξε τελικά με τον στημένο πόλεμο του 1897 που προετοίμασε το παλάτι και πολιτικοί σαν τους Παπανδρέηδες, τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και λοιπούς του ιδίου φυράματος εκείνης της εποχής. Κι όλα αυτά γιατί έπρεπε ο ελληνικός λαός να σκύψει το κεφάλι στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, δηλαδή στην πλήρη παράδοση της χώρας του στους δανειστές της. Όλα έγιναν κατ’ εντολή των μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και με τυφλή υπακοή των ελλήνων πολιτικών. Τι κι αν έχυσε το αίμα του ο ελληνικός λαός και λίγο έλειψε να χάσει και την χώρα του. Ο δοσιλογισμός του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν κλονίζεται από θυσίες και αίμα. Αρκεί να είναι του λαού.
Να θυμηθούμε επίσης ότι την επίσημη χρεοκοπία του 1932 ακολούθησαν 11 κυβερνητικές εκτροπές και πραξικοπήματα με αποτέλεσμα την κατάλυση της πρώτης ελληνικής δημοκρατίας και την επιστροφή στην μοναρχία υπό την αιγίδα των ξένων δανειστών της χώρας. Ο μονάρχης τηρώντας τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις του απέναντι στους δανειστές της χώρας, μαζί με τους αστούς πολιτικούς της εποχής που ήταν του ιδίου φυράματος με τους δικούς μας σήμερα, φρόντισαν να φέρουν την «υπερκομματική» κυβέρνηση του Μεταξά, η οποία ένα από τα πρώτα καθήκοντα που έθεσε στον εαυτό της ήταν να πληρωθούν έως και το τελευταίο σεντ τα δάνεια στους μεγάλους προστάτες της Ελλάδας. Και για να διασφαλιστεί αυτό στις 4 Αυγούστου του 1936 έβαλε επ’ αόριστο στο γύψο τον ελληνικό λαό και την χώρα.
Ο κ. Σαμαράς θέλησε με τις στημένες συνεντεύξεις του να πείσει την Μέρκελ και τους λοιπούς συμμορίτες του ευρώ, ότι είναι δικός τους άνθρωπος, ότι δουλεύει γι’ αυτούς, ότι δεν πρόκειται να τον σταματήσει καμιά αντίδραση του ελληνικού λαού. Ακόμη κι αν κερδίσει τον Γ. Παπανδρέου στο αγώνισμα του πρωθυπουργού με την μικρότερη θητεία, όπως ο ΓΑΠ κέρδισε τον Μητσοτάκη, μόνο και μόνο για να χαθεί εντελώς απαξιωμένος από την πολιτική σκηνή, ακόμη και τότε θα επιτελέσει την αποστολή που του έχουν αναθέσει. Ποια είναι αυτή; Μα αυτό που δήλωσε: «Εγγυώμαι προσωπικά την αποπληρωμή των δανείων». Εγγυάται την αποπληρωμή δανείων που δεν μπορούν να πληρωθούν παρά μόνο με το αίμα και τις σάρκες του ελληνικού λαού.
Το ίδιο δεν είχε εγγυηθεί και ο προκάτοχός του, φερόμενος κι αυτός ως έλληνας πρωθυπουργός; Θυμάστε τι είχε πει στην γερμανική Bild στις 24/2/2011 ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν υποδυόταν τον ρόλο του έλληνα πρωθυπουργού; «Σας υπόσχομαι ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει και το τελευταίο σεντ», είχε πει κι αυτός. Τα μεγάλα μυαλά συναντιούνται, ή απλά έχουν αναλάβει το ίδιο νταβατζηλίκι απέναντι στην χώρα και τον λαό της; Τότε γιατί λοιδορήθηκε και απαξιώθηκε τόσο πολύ ο κ. Παπανδρέου; Για να βγει ο Σαμαράς και να μας λέει ακριβώς τα ίδια, αλλά να κάνει πολύ χειρότερα; Μας αξίζουν συγχαρητήρια ως λαός!
Το πώς θα αποπληρωθούν τα δάνεια είναι γνωστό από την εποχή Παπανδρέου. Θυμάστε πόσο συχνά μιλούσαν οι Γερμανοί για πώληση νησιών; Και τι απαντούσε ο τότε φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας, Γιώργος Παπανδρέου; Δεν το απέκλειε, απλά έλεγε να βρούμε τον τρόπο. Μιλούσε για «πράσινα νησιά», στην διάθεση όλης της Ευρώπης. Το τι σήμαιναν τα «πράσινα νησιά» το βλέπουμε σήμερα με τις φωτιές να ερημώνουν την Χίο και άλλες περιοχές προκειμένου να εφαρμοστούν τα προγράμματα Ήλιος και άλλες ΒΑΠΕ. Που ξεχωρίζει ο κ. Σαμαράς; Στο ότι βγήκε να προσφέρει τα νησιά, χωρίς καν να ρωτηθεί. Βεβαίως αρχίζει από τις βραχονησίδες, για να μην προκαλέσει σάλο στην Ελλάδα (συνέντευξη Le Monde, 23/8).
Όμως η ιστορία της «αξιοποίησης» των βραχονησίδων είναι πολύ παλιά. O πρώτος που πέταξε δημόσια την «ιδέα» ήταν ο Μάνος ως υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ήθελαν να μας πείσει ότι οι βραχονησίδες είναι κάτι άχρηστα βράχια καταμεσής του πελάγους και επομένως γιατί να τις «αξιοποιήσουν» ιδιώτες. Τώρα, γιατί για το ελληνικό κράτος οι βραχονησίδες είναι άχρηστες, αλλά για τους ιδιώτες είναι χρήσιμες και αξιοποιήσιμες, αυτό μέλλει κάποιος να μας το εξηγήσει. Στο παρασκήνιο όμως κρύβονται άλλα. Οι βραχονησίδες στον βαθμό που δεν παρουσιάζουν εμπορική ή οικονομική δραστηριότητα, ούτε κατοικούνται, δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα. Όταν όμως αποκτήσουν μόνιμη δραστηριότητα, είτε ενταχθούν σε ευρύτερα επενδυτικά σχέδια, τότε μπορούν να αποκτήσουν υφαλοκρηπίδα και μέσω αυτής να αποκτήσουν δικαιώματα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και οι ιδιώτες επενδυτές που έχουν αναλάβει την «αξιοποίηση» των βραχονησίδων.
Επομένως, η εμπορική «αξιοποίηση» των βραχονησίδων είναι μια μορφή ιδιωτικοποίησης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, λέτε οι Τούρκοι να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια χωρίς να διεκδικήσουν μερίδιο; Όταν ο Μάνος ανακοίνωσε την προτιθέμενη «αξιοποίηση» των βραχονησίδων, τότε η Τουρκία απάντησε με τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, που στην ουσία τους αφορούν την μεγάλη πλειοψηφία των βραχονησίδων. Που θέλει να μας πάει ο Σαμαράς; Σε πολεμική αναμέτρηση για την ιδιωτικοποίηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ή σε εκποίησή της σε κοινά επιχειρηματικά συμφέροντα ελλήνων και τούρκων υπό την αιγίδα Αμερικανών και Ευρωπαίων. Μην ανησυχείτε, το πούλημα –πάντα με το αζημίωτο- έχει στο μυαλό του ο Σαμαράς. Τα έβαλε κάτω σαν καλός πατριώτης που είναι και είπε: μιας και μας κοστίζει το Αιγαίο να το υπερασπιζόμαστε σαν ελληνική θάλασσα, δεν το ιδιωτικοποιούμε για να τα κονομήσουμε όλοι μας και να ξεφορτωθούμε την έννοια του; Μια θάλασσα και μια υφαλοκρηπίδα σε ιδιωτικά χέρια δεν έχει ανάγκη από στρατούς, στόλους, αεροπορία και σύνορα. Να πώς λύνονται και τα προβλήματά μας με την Τουρκία.
Αυτήν την λογική άλλωστε δεν ακολουθεί και οι κυβέρνησή του και με τις άλλες ιδιωτικοποιήσεις; Θυμηθείτε παλιότερα την Ολυμπιακή, που αυτές τις μέρες η MIG την μετατρέπει σε παλιοσίδερα. Γιατί να εξαιρεθεί το Αιγαίο;
Τέλος, στο δεύτερο κομμάτι της συνέντευξής του στην εφημερίδα Bild (23/8), ο κ. Σαμαράς προαναγγέλλει μια εντυπωσιακή επιστροφή της Ελλάδας, ένα «εντυπωσιακό comeback», όπως είπε, τονίζοντας ότι η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες που θα πρέπει να αξιοποιηθούν. Νησιά, βουνά, κοιλάδες, ακτές, που τις βάζεις τις ακτές, ορυκτό και φυσικό πλούτο, όλα προς πώληση, μαζί με 10 και εκατομμύρια ιθαγενείς που λόγω προϊούσης μακρόχρονης θητείας ως ραγιάδες είναι ότι πρέπει για υποτακτικοί στους νέους αποικιοκράτες. «Θυμηθείτε ότι όταν το 2004 η ελληνική ομάδα κατέκτησε το Euro, αυτό θεωρήθηκε θαύμα. Αλλά ο κοινός μας φίλος, ο γερμανός προπονητής μας Ότο Ρεχάγκελ είχε πει τότε ότι η επιτυχία ήταν το αποτέλεσμα ενός μείγματος από τυπικές γερμανικές αρετές και τον ελληνικό ενθουσιασμό και εφευρετικότητα. Έχουμε λοιπόν τη σωστή συνταγή», τάδε έφη Σαμαράς και μένει κανείς άφωνος από το πόσο ιδιώτης, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, είναι ο φερόμενος ως έλληνας πρωθυπουργός. Όχι, σκεφτείτε τι θα έλεγε κάποιος νοήμων ευρωπαίος, αν άκουγε πρωθυπουργό χώρας να κάνει αυτή την σύγκριση. Να συγκρίνει το ποδόσφαιρο με την χειρότερη κρίση που περνά μεταπολεμικά η χώρα. Ούτε χούλιγκαν με ΙQ 30 δεν θα σκεφτόταν μια τέτοια σύγκριση.
Σκεφτείτε τι γνώμη θα σχημάτιζε για τον λαό που έχει έναν τέτοιο πρωθυπουργό. Και μετά αναρωτιέστε γιατί μας έχουν στο φτύσιμο οι ευρωπαίοι και εμείς μιλάμε για ελληνικό πολιτισμό, για μόρφωση και παιδεία. Με τέτοιους πρωθυπουργούς υπάρχει χειρότερη εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό; Αν έχει τέτοιο επίπεδο ο πρωθυπουργός, φαντάσου τι επίπεδο έχουν αυτοί που τον εξέλεξαν. Έτσι σκέφτεται ο μέσος ευρωπαίος. Πέφτει από δίπλα και η προπαγάνδα περί τεμπέληδων ελλήνων που τρώνε από τα έτοιμα και κάνει τον ευρωπαίο έξαλλο.
Κάθε φορά που ακούς τον Σαμαρά αναρωτιέσαι αυθόρμητα, καλά αυτός γράμματα ξέρει; Κι αν ναι, που τα έμαθε; Στο προποτζίδικο της γειτονιάς του, ή στην κοντινότερη βοϊδοσχολή; Όχι, είναι γνήσιο τέκνο του Χάρβαρντ (τρομάρα μας!), δηλαδή η φυσική απόδειξη του επιπέδου της ιδιωτικής πανεπιστημιακής παιδείας. Δηλαδή μέχρι που είναι διατεθειμένο να κατέβει το επίπεδο ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου προκειμένου να έχει φοιτητές σαν τον Σαμαρά. Έχεις λεφτά και «κονέ», πάρε ένα δίπλωμα του Χάρβαρντ για να γίνεις υπουργός και πρωθυπουργός στο προτεκτοράτο. Κι έτσι μας κατσικόθηκε στο σβέρκο ο κ. Σαμαράς όπως μας είχε κατσικοθεί και ο συγκάτοικός του στο Χάρβαρντ, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου. Να δω μέχρι που θα φτάσει η υπομονή μας;
(ΠΗΓΗ: εφημερίδα Το Χωνί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου