Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε προφανή και πρωτοφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τα κόμματα έχει καταρρεύσει. Το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται βίαια.
Η "κυβέρνηση", αφού κατέκτησε την εξουσία με ένα πελώριο ψεύδος («λεφτά υπάρχουν»), έχει στραφεί με μανία εναντίον της κοινωνίας, την οποία κατακρεουργεί προκειμένου να περισώσει τα ολιγαρχικά της προνόμια. Η άγρια φορολογική επιδρομή, που αναιρεί την ίδια την έννοια της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, είναι το υποκατάστατο της περικοπής δαπανών. Η τρόικα δεν ζήτησε φορολογική εξόντωση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, η "κυβέρνηση" την επέλεξε, αρνούμενη να προβεί σε οιαδήποτε σοβαρή περικοπή δαπανών. Αλλά περικοπή δαπανών σημαίνει κλείσιμο των κομματικών εκτροφείων των ΔΕΚΟ, μείωση των υπέρογκων απολαυών των χρυσοκάνθαρων δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο κάποιων από τα 25(!) πανεπιστήμια όπου βολεύθηκαν οι οργανικοί ψευδοδιανοούμενοι φίλοι των κομμάτων εξουσίας (και της ψευδοανανεωτικής αριστεράς), σημαίνει περικοπή της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα, κατάργηση των προνομίων της ολιγαρχίας και φυσικά είσπραξη του φόρου από μεγαλοσχήμονες διαπλεκόμενους ολιγάρχες, φίλους των πολιτικών της Μεταπολίτευσης. Όχι μόνον αυτά δεν έγιναν, αλλά, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Τραπέζης Ελλάδος, το τελευταίο εξάμηνο η κυβέρνηση αύξησε τις δαπάνες και προσέλαβε 24.000 δημοσίους υπαλλήλους(!).
Η αντιπολίτευση αδυνατεί να λειτουργήσει ως εναλλακτική λύση. Όχι μόνον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι ανίκανη να απορροφήσει την δυσαρέσκεια (η οριακή άνοδός της οφείλεται στην κατάρρευση της "κυβέρνησης", ενώ σε απόλυτους αριθμούς η αντιπολίτευση παραμένει καθηλωμένη σε ποσοστά της τάξεως του 18-20%). Αλλά και ουδείς εμπιστεύεται ως σοβαρό ενδεχόμενο διακυβέρνησης την «ηγετική ομάδα» που διαμόρφωσε ο Α. Σαμαράς με δευτερεύοντα πρόσωπα της οικτρής διακυβέρνησης Καραμανλή.
Οι επαναστατικές φαντασιώσεις της Αριστεράς, που μόλις αποκατέστησε τον άνθρωπο που προκάλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο (και που στο τέλος διαγράφηκε από τις τάξεις του ΚΚΕ ως πράκτορας) Νίκο Ζαχαριάδη, αν δεν είναι γραφικές και εξωπραγματικές, πάντως θεωρούνται απαράδεκτες και επικίνδυνες από την τεράστια πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Η μετατροπή της Ελλάδας σε σοβιετική δικτατορία, που απεφεύχθη με ποταμούς αίματος το 1944-9, ασφαλώς είναι γελοίο και να την φαντάζεται κανείς έστω και ως υποθετικό ενδεχόμενο είκοσι χρόνια μετά την παταγώδη αποτυχία και κατάρρευση του κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη και την μετατροπή της Κίνας σε καπιταλιστική υπερδύναμη.
Συνολικά το πολιτικό σύστημα έχει αποκοπεί από την κοινωνία, όπως δείχνουν τα τεράστια ποσοστά απαξίωσης στις δημοσκοπήσεις και βεβαίως οι συνεχείς και πρωτοφανείς διαδηλώσεις, οι προπηλακισμοί των πολιτικών προσώπων, τα μέτρα φρούρησης που ταιριάζουν σε τριτοκοσμικά δικτατορικά καθεστώτα. Η τυπική λειτουργία του κοινοβουλίου δεν συνεπάγεται ουσιαστική δημοκρατική ζωή και η διεξαγωγή εκλογών με συμμετοχή του ημίσεως του εκλογικού σώματος θέτουν σοβαρό ζήτημα όχι τυπικής νομιμότητας αλλά ουσιαστικής νομιμοποίησης του κοινοβουλευτικού καθεστώτος της Μεταπολίτευσης.
Για πρώτη φορά μετά την εκτροπική περίοδο 1965-1974 υπάρχει τόσης μεγάλης έκτασης συζήτηση για την νομιμότητα της εξουσίας. Αμφισβητείται από έγκυρους συνταγματολόγους (τους πανεπιστημιακούς δασκάλους μάλιστα των συνταγματολόγων υπουργών Βενιζέλου, Λοβέρδου κλπ.) η νομιμότητα των διαφόρων εξοντωτικών μέτρων, εκτάκτων εισφορών, τελών μέσω ΔΕΗ, αναδρομικών πληρωμών, της παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας και της φοροδοτικής ικανότητας στην φορολογία, της κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, του ίδιου του μνημονίου. Η υπερψήφιση διαφόρων μέτρων από τη βουλή δεν σημαίνει αυτομάτως την συνταγματικότητά τους.
Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης οδηγεί τώρα την χώρα στην χρεωκοπία, στον εξευτελισμό και στον διεθνή διασυρμό, στην πλήρη αποικιοποίηση, εξωθεί την νεολαία στην μαζική φυγή στο εξωτερικό, την εθνική ακεραιότητα και αξιοπρέπεια στο βάραθρο.
Το δε καταπληκτικό είναι η παντελής απουσία παραιτήσεων. Μετά από δύο χρόνια τραγικής αποτυχίας, με βαρύτατες συνέπειες για το σύνολο του Ελληνικού λαού, δεν βρέθηκε ένας αξιωματούχος του κράτους, πρωθυπουργός, υπουργός, υφυπουργός κλπ., να αναλάβει την ατομική έστω ευθύνη του για τα οικτρά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και να υποβάλει την παραίτησή του.
Εξωθείται υπ’ αυτές τις συνθήκες η κοινωνία των πολιτών να απαιτήσει, μέσα σε συνθήκες χάους, την αυτοπροστασία της. Το 1843, το 1909, το 1922, το 1974 ο Ελληνικός λαός ανέλαβε τις ευθύνες του, ανέτρεψε με συλλογικές, γνήσια λαϊκές και αυθόρμητες διαδικασίες την φαυλοκρατία, ανέδειξε νέους, δημοκρατικούς θεσμούς και νέα, άξια ηγεσία, διέσωσε την αξιοπρέπειά του και εξασφάλισε την επιβίωσή του.
Σήμερα, το περισσότερο που μπορεί να πράξει το πολιτικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης είναι να εξασφαλίσει την ευθανασία του, παραδίδοντας με ψήφο εμπιστοσύνης την διακυβέρνηση της χώρας σε μία κυβέρνηση προσωπικοτήτων και αποχωρώντας οριστικά από το προσκήνιο. Σε μία κυβέρνηση προσώπων που δεν θα προκύπτουν από τα κομματικά φυτώρια της Μεταπολίτευσης, δεν θα έχουν πελατειακές δεσμεύσεις, σκοτεινό παρελθόν, μαύρο χρήμα και εγνωσμένη ανικανότητα. Σε μία κυβέρνηση έντιμων και ικανών πολιτών, ηθικά απρόσβλητων, που θα λάβει άμεσα τα απαιτούμενα μέτρα για την διάσωση της Πατρίδας, θα αποκαταστήσει τον νόμο και την δικαιοσύνη, θα τιμωρήσει τους υπεύθυνους της εθνικής συμφοράς και θα προκηρύξει δημοψήφισμα για την κατάργηση του ολιγαρχικού, διαπλεκόμενου κοινοβουλευτισμού, την αλλαγή του Συντάγματος και την εγκαθίδρυση μίας υγιούς και αποτελεσματικής προεδρικής δημοκρατίας.
* ο Mελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
Η "κυβέρνηση", αφού κατέκτησε την εξουσία με ένα πελώριο ψεύδος («λεφτά υπάρχουν»), έχει στραφεί με μανία εναντίον της κοινωνίας, την οποία κατακρεουργεί προκειμένου να περισώσει τα ολιγαρχικά της προνόμια. Η άγρια φορολογική επιδρομή, που αναιρεί την ίδια την έννοια της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, είναι το υποκατάστατο της περικοπής δαπανών. Η τρόικα δεν ζήτησε φορολογική εξόντωση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, η "κυβέρνηση" την επέλεξε, αρνούμενη να προβεί σε οιαδήποτε σοβαρή περικοπή δαπανών. Αλλά περικοπή δαπανών σημαίνει κλείσιμο των κομματικών εκτροφείων των ΔΕΚΟ, μείωση των υπέρογκων απολαυών των χρυσοκάνθαρων δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο κάποιων από τα 25(!) πανεπιστήμια όπου βολεύθηκαν οι οργανικοί ψευδοδιανοούμενοι φίλοι των κομμάτων εξουσίας (και της ψευδοανανεωτικής αριστεράς), σημαίνει περικοπή της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα, κατάργηση των προνομίων της ολιγαρχίας και φυσικά είσπραξη του φόρου από μεγαλοσχήμονες διαπλεκόμενους ολιγάρχες, φίλους των πολιτικών της Μεταπολίτευσης. Όχι μόνον αυτά δεν έγιναν, αλλά, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Τραπέζης Ελλάδος, το τελευταίο εξάμηνο η κυβέρνηση αύξησε τις δαπάνες και προσέλαβε 24.000 δημοσίους υπαλλήλους(!).
Η αντιπολίτευση αδυνατεί να λειτουργήσει ως εναλλακτική λύση. Όχι μόνον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι ανίκανη να απορροφήσει την δυσαρέσκεια (η οριακή άνοδός της οφείλεται στην κατάρρευση της "κυβέρνησης", ενώ σε απόλυτους αριθμούς η αντιπολίτευση παραμένει καθηλωμένη σε ποσοστά της τάξεως του 18-20%). Αλλά και ουδείς εμπιστεύεται ως σοβαρό ενδεχόμενο διακυβέρνησης την «ηγετική ομάδα» που διαμόρφωσε ο Α. Σαμαράς με δευτερεύοντα πρόσωπα της οικτρής διακυβέρνησης Καραμανλή.
Οι επαναστατικές φαντασιώσεις της Αριστεράς, που μόλις αποκατέστησε τον άνθρωπο που προκάλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο (και που στο τέλος διαγράφηκε από τις τάξεις του ΚΚΕ ως πράκτορας) Νίκο Ζαχαριάδη, αν δεν είναι γραφικές και εξωπραγματικές, πάντως θεωρούνται απαράδεκτες και επικίνδυνες από την τεράστια πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Η μετατροπή της Ελλάδας σε σοβιετική δικτατορία, που απεφεύχθη με ποταμούς αίματος το 1944-9, ασφαλώς είναι γελοίο και να την φαντάζεται κανείς έστω και ως υποθετικό ενδεχόμενο είκοσι χρόνια μετά την παταγώδη αποτυχία και κατάρρευση του κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη και την μετατροπή της Κίνας σε καπιταλιστική υπερδύναμη.
Συνολικά το πολιτικό σύστημα έχει αποκοπεί από την κοινωνία, όπως δείχνουν τα τεράστια ποσοστά απαξίωσης στις δημοσκοπήσεις και βεβαίως οι συνεχείς και πρωτοφανείς διαδηλώσεις, οι προπηλακισμοί των πολιτικών προσώπων, τα μέτρα φρούρησης που ταιριάζουν σε τριτοκοσμικά δικτατορικά καθεστώτα. Η τυπική λειτουργία του κοινοβουλίου δεν συνεπάγεται ουσιαστική δημοκρατική ζωή και η διεξαγωγή εκλογών με συμμετοχή του ημίσεως του εκλογικού σώματος θέτουν σοβαρό ζήτημα όχι τυπικής νομιμότητας αλλά ουσιαστικής νομιμοποίησης του κοινοβουλευτικού καθεστώτος της Μεταπολίτευσης.
Για πρώτη φορά μετά την εκτροπική περίοδο 1965-1974 υπάρχει τόσης μεγάλης έκτασης συζήτηση για την νομιμότητα της εξουσίας. Αμφισβητείται από έγκυρους συνταγματολόγους (τους πανεπιστημιακούς δασκάλους μάλιστα των συνταγματολόγων υπουργών Βενιζέλου, Λοβέρδου κλπ.) η νομιμότητα των διαφόρων εξοντωτικών μέτρων, εκτάκτων εισφορών, τελών μέσω ΔΕΗ, αναδρομικών πληρωμών, της παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας και της φοροδοτικής ικανότητας στην φορολογία, της κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, του ίδιου του μνημονίου. Η υπερψήφιση διαφόρων μέτρων από τη βουλή δεν σημαίνει αυτομάτως την συνταγματικότητά τους.
Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης οδηγεί τώρα την χώρα στην χρεωκοπία, στον εξευτελισμό και στον διεθνή διασυρμό, στην πλήρη αποικιοποίηση, εξωθεί την νεολαία στην μαζική φυγή στο εξωτερικό, την εθνική ακεραιότητα και αξιοπρέπεια στο βάραθρο.
Το δε καταπληκτικό είναι η παντελής απουσία παραιτήσεων. Μετά από δύο χρόνια τραγικής αποτυχίας, με βαρύτατες συνέπειες για το σύνολο του Ελληνικού λαού, δεν βρέθηκε ένας αξιωματούχος του κράτους, πρωθυπουργός, υπουργός, υφυπουργός κλπ., να αναλάβει την ατομική έστω ευθύνη του για τα οικτρά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και να υποβάλει την παραίτησή του.
Εξωθείται υπ’ αυτές τις συνθήκες η κοινωνία των πολιτών να απαιτήσει, μέσα σε συνθήκες χάους, την αυτοπροστασία της. Το 1843, το 1909, το 1922, το 1974 ο Ελληνικός λαός ανέλαβε τις ευθύνες του, ανέτρεψε με συλλογικές, γνήσια λαϊκές και αυθόρμητες διαδικασίες την φαυλοκρατία, ανέδειξε νέους, δημοκρατικούς θεσμούς και νέα, άξια ηγεσία, διέσωσε την αξιοπρέπειά του και εξασφάλισε την επιβίωσή του.
Σήμερα, το περισσότερο που μπορεί να πράξει το πολιτικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης είναι να εξασφαλίσει την ευθανασία του, παραδίδοντας με ψήφο εμπιστοσύνης την διακυβέρνηση της χώρας σε μία κυβέρνηση προσωπικοτήτων και αποχωρώντας οριστικά από το προσκήνιο. Σε μία κυβέρνηση προσώπων που δεν θα προκύπτουν από τα κομματικά φυτώρια της Μεταπολίτευσης, δεν θα έχουν πελατειακές δεσμεύσεις, σκοτεινό παρελθόν, μαύρο χρήμα και εγνωσμένη ανικανότητα. Σε μία κυβέρνηση έντιμων και ικανών πολιτών, ηθικά απρόσβλητων, που θα λάβει άμεσα τα απαιτούμενα μέτρα για την διάσωση της Πατρίδας, θα αποκαταστήσει τον νόμο και την δικαιοσύνη, θα τιμωρήσει τους υπεύθυνους της εθνικής συμφοράς και θα προκηρύξει δημοψήφισμα για την κατάργηση του ολιγαρχικού, διαπλεκόμενου κοινοβουλευτισμού, την αλλαγή του Συντάγματος και την εγκαθίδρυση μίας υγιούς και αποτελεσματικής προεδρικής δημοκρατίας.
* ο Mελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου