Το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56,1% του πλούτου της χώρας,
το 10% των Ελλήνων κατέχει το 87% του πλούτου και το 90% των Ελλήνων κατέχει μόνο
το 13% του πλούτου της χώρας. Αυτές βασικά είναι οι κοινωνικές τάξεις στην Ελλάδα,
με βάση τον πλούτο που κατέχουν και φυσικά την αντίστοιχη πραγματική εξουσία
που διαθέτουν, πέρα από τον κάθε συνταγματικό φερετζέ δημοκρατίας που κάνει τους
πολυπληθείς αφελείς να πιστεύουν ότι υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα.
Η πραγματική αυτή εικόνα, η οποία δεν αλλάζει με τίποτα,
παρά μόνο με επανάσταση, είναι φυσικό να εκφράζεται και στο ανάλογο καταναλωτικό
πρότυπο. Ο πλούτος παρέχει την ηδονή της επίδειξής του στον κατέχοντα και η
εξουσία παρέχει την ηδονή της ανωτερότητας στον ασκούντα την εξουσία.
Όμως τα τελευταία προ της κρίσεως χρόνια, με τα δάνεια
που χορηγούσαν αφειδώς οι τράπεζες, δημιουργήθηκε ένας υπερκαταναλωτισμός και μία
επίδειξη πλασματικού πλούτου με δανεικά, δυσανάλογα σε σχέση με την θέση του
καθενός στην κοινωνική ιεραρχία, με βάση πάντα την κατοχή πραγματικού πλούτου, που
εκτέθηκε στην αρχή. Για παράδειγμα, ο ανήκων στο 87% του λαού κυκλοφορούσε στο
δρόμο με τζίπ ή έμενε σε σπίτι σε πλούσια
προάστια ή έκανε ταξίδια και διακοπές, ανάλογα με εκείνα του ανήκοντα στο 1% ή
στο 10%. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν δυσδιάκριτες οι διαχωριστικές γραμμές
μεταξύ των οικονομικών τάξεων και αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό επί πολύ από
την ολιγαρχία της χώρας.
Σήμερα λοιπόν και με βάση τα σκληρά οικονομικά μέτρα
που επιβάλλονται στην ελληνική κοινωνία, με την αιτιολογία της χρεοκοπίας και
του κινδύνου του Grexit, αποκαθίσταται
παράλληλα και βίαια και ο διαχωρισμός των οικονομικών τάξεων που αναφέρθηκε στην
αρχή και ο οποίος είχε διασαλευτεί. Όλη λοιπόν αυτή η κατάσταση της «αναγκαίας»
λιτότητας που πλήττει μόνο το 87% των Ελλήνων, ταυτόχρονα επαναφέρει βίαια τα πράγματα
στην αρχική τους κατάσταση.
ΥΓ1. Το ισχύον κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα είναι
ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα και βοηθά προς την σχεδιασμένη κατεύθυνση, μην μπορώντας
ο λαός να αντιδράσει, αφού δεν έχει πραγματική εξουσία στα χέρια του. Ακόμα και
το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που αποτόλμησε, το έτριψαν οι αριστεροί ελιτίστες στη «μούρη»
του λαού.
ΥΓ2. Η ανάμνηση αυτής της καταναλωτικής ευδαιμονίας
και η ψευδαίσθηση της ανόδου στην κοινωνική ιεραρχία που παρείχε το ευρώ (στην
πραγματικότητα δεν την παρείχε το ευρώ αλλά τα τραπεζικά δάνεια), κρατά τώρα δέσμια
τη συνείδηση του λαού στο ευρώ και έτσι ο τελευταίος γίνεται εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης
από την ολιγαρχία. Δυστυχώς….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου