Η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης φαίνεται ότι είναι μια βαριά ήττα για την Ελλάδα. Χάσαμε. Χάσαμε σε επίπεδο εντυπώσεων, αλλά και ουσίας.
Χάσαμε γιατί κάποιοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Δεν μπόρεσαν (ή δεν θέλησαν; όντως πολύ βαριά κουβέντα και σκέψη, που δυστυχώς δεν αποφεύγεται…) να υπερασπιστούν και να αποδείξουν τις δίκαιες ελληνικές θέσεις. Το πιο θλιβερό , όμως, είναι ότι δεν μπόρεσαν να πείσουν το δικαστήριο, ότι η άλλη πλευρά παραβίασε την ενδιάμεση συμφωνία. Δεν μπόρεσαν να αποδείξουν , δηλαδή, ότι οι χάρτες που περιλαμβάνουν την βόρεια Ελλάδα από το Νέστο ώς τον Όλυμπο και ως τις Πρέσπες και οι οποίοι εμπεριέχονται στα σχολικά βιβλία της γειτονικής χώρας και διδάσκονται στα σχολεία, παραβιάζουν βασικούς κανόνες διεθνούς δικαίου. Δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι ο σφετερισμός της Ελληνικής Ιστορίας, αποτελεί ωμή παραβίαση όχι μόνον της ενδιάμεσης συμφωνίας, αλλά κάθε μορφής δικαίου. Δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι τα αγάλματα του Μ. Αλεξάνδρου, οι μετονομασίες αεροδρομίων και τοπωνυμιών, “δεν είναι ένδειξη καλής θέλησης”. Τίποτε δεν απέδειξαν. Ποιος είναι ο εγκέφαλος και ο “πατέρας” της εθνικής ήττας; Ποιοι έγκέφαλοι χάραξαν τη στρατηγική που ακολουθήθηκε; Ποιός ανάμεσα στον Γ.Παπανδρέου, στον Δ. Δρούτσα, την κ. Ξενογιαννακοπούλου, τον Στ. Λαμπρινίδη, στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που διαχειρίστηκε την υπόθεση (διάλεξε νομικούς, κατέστρωσε στρατηγική, αξιοποίησε ή όχι στοιχεία) θα επωμιστεί τις ευθύνες;
Χάσαμε. Και χάσαμε γιατί το Δικαστήριο δέχθηκε ότι παραβιάσαμε την ενδιάμεση συμφωνία. Ως αναρμόδιο (όπως σημειώναμε σε προηγούμενο σημείωμα) δεν υπεισέρχεται στο θέμα της ονομασίας. Ούτε καν το αγγίζει. Δεν μπάινει σε “ξένα χωράφια”. Απλά, οπλίζει το χέρι των Σκοπιανών, που μ΄αυτό το δώρο, θα μπορούν να πάνε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και να ζητήσουν αναγνώριση με το συνταγματικό τους όνομα. Γιατί; Γιατί αυτοί ήταν που υποχρεώθηκαν – μέσω της ενδιάμεσης συμφωνίας – να ακολουθήσουν τη διαδικασία του ΟΗΕ, για την επίλυση του θέματος της ονομασίας. Ουσιαστικά τους επιβλήθηκε η διαδικασία αυτή. Τώρα, έχουν ένα τρόπο, μια κερκόπορτα για να προσπαθήσουν να αλλάξουν τη διαδικασία. Και να μην ξεχνάμε, ότι 130 χώρες τους έχουν αναγνωρίσει με το συνταγματικό τους όνομα. Φαίνεται, ότι η Αμερική που ταπεινώθηκε στο Βουκουρέστι, βρήκε τον τρόπο να έχει τον τελευταίο λόγο. Σ΄αυτό, ενδεχομένως να “βάλαμε και μεις το χεράκι” μας.
Πάντα στην Ελλάδα, την κρίσιμη ώρα, βρίσκεται κάποιος να ανοίξει μια Κερκόπορτα. Δυστυχώς…
(ΠΗΓΗ: http://olympia.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου