Αέραααα και...
Τελικά τους πήραμε φαλάγγι.
Καταρρέουν. Βουλιάζει αύτανδρο το Πα.Σο.Κ. και μαζί του μπάζει νερά το πολιτικό κατεστημένο που διέλυσε τη χώρα.
Αυτό το κατεστημένο που αποσάθρωνε την ηθική της κοινωνίας, με μεγαλύτερη ευκολία απ'ότι θα περίμενε κανείς. Αυτό το κατεστημένο που αποδομούσε την υπόσταση του πολίτη και έχτιζε το προφίλ του καταναλωτή της ατομικότητας.
Η 28η Οκτωβρίου του 2011 ήταν καταλυτική. Ήταν ο συμβολισμός που συνέτριψε την εικόνα του κραταιού καθεστώτος στο οποίο αποτίουν τιμές οι ιθαγενείς ως οφείλουν. Η παρέλαση έγινε μπροστά σε αυτούς που έπρεπε, παιδιά - αγωνιστές, και όλοι είδαν ότι τα πράγματα αποκτούν ουσία όταν συμβαίνουν στην κοινωνία, για την κοινωνία. Το νοητικό άλμα που είχε πλέον επιτευχθεί την Ελληνική κοινωνία ξεπέρασε τις δυνάμεις του συστήματος να το καταστείλει.
Ενώ η 28η Οκτωβρίου 2011 είναι η αποκορύφωση της σχηματοποίησης της δυνατότητας ακαπέλωτης αντίστασης στο συλλογικό ενσυνείδητο και ασυνείδητο η αρχή είναι την 25 Μαΐου 2011. Εκείνη την Τετάρτη που αυθόρμητα 20.000, άνθρωποι κινούμενοι και από ανάγκη και από πολιτική έκφραση συγκεντρωθήκαμε να διαμαρτυρηθούμε ή να εκφραστούμε. Να ακούσουμε και να μιλήσουμε μεταξύ μας μετά από πολύ καιρό. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε και, όπως λέει και η κβαντομηχανική, όλα έγιναν πιθανά. Ονειρευτήκαμε και το καπάκι είχε ανοίξει.
Και ενώ το σύστημα κοίταζε λίγο αμήχανο, λίγο πως θα μας χρησιμοποιήσει, ήλπιζε ότι θα εκτόνωνε την κατάσταση του Μνημονίου. Όμως, επειδή και η σκέψη του ανθρώπου αλλά και ο ίδιος ο κόσμος μας είναι χαοτικός, τα πράγματα πήραν το δικό τους δρόμο. Η ζύμωση μεταξύ προσώπων και κάποιων συλλογικοτήτων ήταν σε εξέλιξη. Θεματικές πολιτικής (σε αυτή συμμετείχα), θεματική ανεργίας, φοιτητών, επικοινωνίας και ομάδες καθαριότητας, υποστήριξης, ιατρικής.
Υπήρχαν συγκρούσεις, αντεγκλήσεις, συμβιβασμοί αλλά και συμφωνίες, αποφάσεις και συνθέσεις. Το κύριο ήταν ότι υπήρξε και ανεξάρτητη σκέψη. Αυθεντική. Υπήρξε δημιουργία. Και κάπου εκεί το καθεστώς (προσοχή το ΠαΣοΚ είναι τμήμα και δημιουργός του κατά το πλείστον αλλά δεν είναι ο μόνος πυλώνας του) άρχισε να αντιδρά. Και η δράση είχε και αντίδραση. Το σύστημα έχει και πολλά όπλα που ρίχνει ταυτόχρονα στη μάχη. ΜΜΕ και καταστολή είναι τα κύρια. Προπαγάνδα και απροκάλυπτη βία από τους πραιτοριανούς και τα πολιτικά τσιράκια. Και μέχρι την τελευταία στιγμή πολεμούσαν να ξεπουλήσουν, να κρατήσουν το σύστημα καταστρέφοντας τους ανθρώπους. Σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Και υπέγραψε το κούρεμα που ξόρκιζε. Και ετοιμαζόταν να υπογράψει νέα εξαθλίωση και φτώχεια. Συνέχιζε μια άθλια πορεία που ξεκίνησε από το προεκλογικό "Λεφτά υπάρχουν" ενώ ταυτόχρονα ετοίμαζε να μας βάλει στο θάλαμο αερίων του ΔΝΤ. Ψεύτης και απατεώνας, μαζί με τα κομματόσκυλα, συνέχιζε να μας "σώζει" βυθίζοντάς μας στη φτώχεια και την αναξιοπρέπεια. Ελπίζοντας ότι στο τέλος δεν θα μείνει κανείς μας να διαμαρτύρεται.
Έτσι, ενώ όλα ήταν μαύρα και "σωσμένοι" ακόμη μια φορά από τους τοκογλύφους και τους απατεώνες του "μαζί τα φάγαμε" και των εκβιαστών των χαρατσίων της Βουλής, ήρθε η 28η Οκτωβρίου του 2011 για ένα ακόμη ΟΧΙ του λαού. Αυθόρμητο, δυνατό, με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτή τη φορά η ιστορία επαναλήφθηκε αλλά όχι ως φάρσα.
Ο λαός είχε αποκτήσει βιωματική εμπειρία πια. Χωρίς οργανωτές και καθοδηγητές. Γέροι και νέοι, δεξιοί και αριστεροί. Αστοί και εργάτες. Μπορεί να μην είχαν ξανακατέβει σε πορεία αλλά έμαθαν να βάζουν μάσκα και γυαλάκια κολυμβητηρίου ώστε να μην φεύγουν όσο τα ΜΑΤ θα ρίχνουν δακρυγόνα. Χωρίς εντολή, μόνο με καρδιά και συνείδηση. Και έτσι έχτισε αυτοπεποίθηση. Και έτσι έμαθε να βγαίνει μόνος του. Και έτσι τους εκδίωξε από όλη την Ελλάδα, εκτός από την Αθήνα όπου η Διαμαντοπούλου - για να σταθεί μπροστά από τους μαθητές που την ξεφτίλιζαν, χρειαζόταν πολλές διμοιρίες από ΜΑΤ. Όμως ήταν πια αργά για βία, προπαγάνδα και δάκρυα. Όλα είχαν τελειώσει στο συμβολικό επίπεδο με τους εκπροσώπους του κράτους να δραπετεύουν ή να φυγαδεύονται.
Κανείς δεν γνωρίζει που θα πάμε μετά και καθένας έχει το δικό του ζητούμενο, πράγμα φυσιολογικό και θεμιτό. Το μόνο που μένει είναι λίγη προσπάθεια ακόμη. Ένα ακόμη νοητικό βήμα για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Σε μια πολιτική σκηνή όπου οι διάφορες Ντόρες δεν θα εύχονται για μαζική καταστολή της βούλησης του λαού ξεδιάντροπα.
Δεν θα έρθει η (άμεση) Δημοκρατία - ίσως όχι ακόμη. Δεν θα έρθει ο Σοσιαλισμός - ίσως όχι ακόμη. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα. Να κλείσουμε την σάπια μεταπολίτευση. Να μείνει η αισιοδοξία που δημιουργήθηκε όταν ο λαός παρέλασε μπροστά από το λαό. Να ελαφρύνει λίγο η ζωή μας που από τη μια μέρα στην άλλη διαλύθηκε. Να αποκτήσει αξίες αντί για τιμές.
Και πάνω απ'όλα να κλείσουν τα σύνορα και να μη φύγει κανείς. Να ξαναστηθεί η δικαιοσύνη στα πόδια της. Να ανεξαρτητοποιηθεί από τον κομματικό εναγκαλισμό. Να εκφράσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα και επιτέλους να τιμωρήσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν αλλάξει το καθεστώς των χαλεπών του Μνημονίου. Αν δεν φύγουν οι οικογένειες και τα τζάκια. Αν δεν εξαφανιστούν τα πρόσωπα που τόσα χρόνια μας κουνούσαν το δάχτυλο από τα ΜΜΕ.
Ο Παπανδρέου φεύγει, ένας άλλος δωσίλογος έρχεται. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα και ο μήνας εβδομάδες. Έχει και η ιστορία ημερομηνίες. 17η Νοεμβρίου, 6η Δεκεμβρίου, 25η Μαρτίου. Θα συναντήσουμε την ιστορία ή θα τη φτιάξουμε μόνοι μας. Η 28η που μας έφτασε εδώ ήταν η αρχή μόνο.
Τελικά τους πήραμε φαλάγγι.
Καταρρέουν. Βουλιάζει αύτανδρο το Πα.Σο.Κ. και μαζί του μπάζει νερά το πολιτικό κατεστημένο που διέλυσε τη χώρα.
Αυτό το κατεστημένο που αποσάθρωνε την ηθική της κοινωνίας, με μεγαλύτερη ευκολία απ'ότι θα περίμενε κανείς. Αυτό το κατεστημένο που αποδομούσε την υπόσταση του πολίτη και έχτιζε το προφίλ του καταναλωτή της ατομικότητας.
Η 28η Οκτωβρίου του 2011 ήταν καταλυτική. Ήταν ο συμβολισμός που συνέτριψε την εικόνα του κραταιού καθεστώτος στο οποίο αποτίουν τιμές οι ιθαγενείς ως οφείλουν. Η παρέλαση έγινε μπροστά σε αυτούς που έπρεπε, παιδιά - αγωνιστές, και όλοι είδαν ότι τα πράγματα αποκτούν ουσία όταν συμβαίνουν στην κοινωνία, για την κοινωνία. Το νοητικό άλμα που είχε πλέον επιτευχθεί την Ελληνική κοινωνία ξεπέρασε τις δυνάμεις του συστήματος να το καταστείλει.
Ενώ η 28η Οκτωβρίου 2011 είναι η αποκορύφωση της σχηματοποίησης της δυνατότητας ακαπέλωτης αντίστασης στο συλλογικό ενσυνείδητο και ασυνείδητο η αρχή είναι την 25 Μαΐου 2011. Εκείνη την Τετάρτη που αυθόρμητα 20.000, άνθρωποι κινούμενοι και από ανάγκη και από πολιτική έκφραση συγκεντρωθήκαμε να διαμαρτυρηθούμε ή να εκφραστούμε. Να ακούσουμε και να μιλήσουμε μεταξύ μας μετά από πολύ καιρό. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε και, όπως λέει και η κβαντομηχανική, όλα έγιναν πιθανά. Ονειρευτήκαμε και το καπάκι είχε ανοίξει.
Και ενώ το σύστημα κοίταζε λίγο αμήχανο, λίγο πως θα μας χρησιμοποιήσει, ήλπιζε ότι θα εκτόνωνε την κατάσταση του Μνημονίου. Όμως, επειδή και η σκέψη του ανθρώπου αλλά και ο ίδιος ο κόσμος μας είναι χαοτικός, τα πράγματα πήραν το δικό τους δρόμο. Η ζύμωση μεταξύ προσώπων και κάποιων συλλογικοτήτων ήταν σε εξέλιξη. Θεματικές πολιτικής (σε αυτή συμμετείχα), θεματική ανεργίας, φοιτητών, επικοινωνίας και ομάδες καθαριότητας, υποστήριξης, ιατρικής.
Υπήρχαν συγκρούσεις, αντεγκλήσεις, συμβιβασμοί αλλά και συμφωνίες, αποφάσεις και συνθέσεις. Το κύριο ήταν ότι υπήρξε και ανεξάρτητη σκέψη. Αυθεντική. Υπήρξε δημιουργία. Και κάπου εκεί το καθεστώς (προσοχή το ΠαΣοΚ είναι τμήμα και δημιουργός του κατά το πλείστον αλλά δεν είναι ο μόνος πυλώνας του) άρχισε να αντιδρά. Και η δράση είχε και αντίδραση. Το σύστημα έχει και πολλά όπλα που ρίχνει ταυτόχρονα στη μάχη. ΜΜΕ και καταστολή είναι τα κύρια. Προπαγάνδα και απροκάλυπτη βία από τους πραιτοριανούς και τα πολιτικά τσιράκια. Και μέχρι την τελευταία στιγμή πολεμούσαν να ξεπουλήσουν, να κρατήσουν το σύστημα καταστρέφοντας τους ανθρώπους. Σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Και υπέγραψε το κούρεμα που ξόρκιζε. Και ετοιμαζόταν να υπογράψει νέα εξαθλίωση και φτώχεια. Συνέχιζε μια άθλια πορεία που ξεκίνησε από το προεκλογικό "Λεφτά υπάρχουν" ενώ ταυτόχρονα ετοίμαζε να μας βάλει στο θάλαμο αερίων του ΔΝΤ. Ψεύτης και απατεώνας, μαζί με τα κομματόσκυλα, συνέχιζε να μας "σώζει" βυθίζοντάς μας στη φτώχεια και την αναξιοπρέπεια. Ελπίζοντας ότι στο τέλος δεν θα μείνει κανείς μας να διαμαρτύρεται.
Έτσι, ενώ όλα ήταν μαύρα και "σωσμένοι" ακόμη μια φορά από τους τοκογλύφους και τους απατεώνες του "μαζί τα φάγαμε" και των εκβιαστών των χαρατσίων της Βουλής, ήρθε η 28η Οκτωβρίου του 2011 για ένα ακόμη ΟΧΙ του λαού. Αυθόρμητο, δυνατό, με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτή τη φορά η ιστορία επαναλήφθηκε αλλά όχι ως φάρσα.
Ο λαός είχε αποκτήσει βιωματική εμπειρία πια. Χωρίς οργανωτές και καθοδηγητές. Γέροι και νέοι, δεξιοί και αριστεροί. Αστοί και εργάτες. Μπορεί να μην είχαν ξανακατέβει σε πορεία αλλά έμαθαν να βάζουν μάσκα και γυαλάκια κολυμβητηρίου ώστε να μην φεύγουν όσο τα ΜΑΤ θα ρίχνουν δακρυγόνα. Χωρίς εντολή, μόνο με καρδιά και συνείδηση. Και έτσι έχτισε αυτοπεποίθηση. Και έτσι έμαθε να βγαίνει μόνος του. Και έτσι τους εκδίωξε από όλη την Ελλάδα, εκτός από την Αθήνα όπου η Διαμαντοπούλου - για να σταθεί μπροστά από τους μαθητές που την ξεφτίλιζαν, χρειαζόταν πολλές διμοιρίες από ΜΑΤ. Όμως ήταν πια αργά για βία, προπαγάνδα και δάκρυα. Όλα είχαν τελειώσει στο συμβολικό επίπεδο με τους εκπροσώπους του κράτους να δραπετεύουν ή να φυγαδεύονται.
Κανείς δεν γνωρίζει που θα πάμε μετά και καθένας έχει το δικό του ζητούμενο, πράγμα φυσιολογικό και θεμιτό. Το μόνο που μένει είναι λίγη προσπάθεια ακόμη. Ένα ακόμη νοητικό βήμα για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Σε μια πολιτική σκηνή όπου οι διάφορες Ντόρες δεν θα εύχονται για μαζική καταστολή της βούλησης του λαού ξεδιάντροπα.
Δεν θα έρθει η (άμεση) Δημοκρατία - ίσως όχι ακόμη. Δεν θα έρθει ο Σοσιαλισμός - ίσως όχι ακόμη. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα. Να κλείσουμε την σάπια μεταπολίτευση. Να μείνει η αισιοδοξία που δημιουργήθηκε όταν ο λαός παρέλασε μπροστά από το λαό. Να ελαφρύνει λίγο η ζωή μας που από τη μια μέρα στην άλλη διαλύθηκε. Να αποκτήσει αξίες αντί για τιμές.
Και πάνω απ'όλα να κλείσουν τα σύνορα και να μη φύγει κανείς. Να ξαναστηθεί η δικαιοσύνη στα πόδια της. Να ανεξαρτητοποιηθεί από τον κομματικό εναγκαλισμό. Να εκφράσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα και επιτέλους να τιμωρήσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν αλλάξει το καθεστώς των χαλεπών του Μνημονίου. Αν δεν φύγουν οι οικογένειες και τα τζάκια. Αν δεν εξαφανιστούν τα πρόσωπα που τόσα χρόνια μας κουνούσαν το δάχτυλο από τα ΜΜΕ.
Ο Παπανδρέου φεύγει, ένας άλλος δωσίλογος έρχεται. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα και ο μήνας εβδομάδες. Έχει και η ιστορία ημερομηνίες. 17η Νοεμβρίου, 6η Δεκεμβρίου, 25η Μαρτίου. Θα συναντήσουμε την ιστορία ή θα τη φτιάξουμε μόνοι μας. Η 28η που μας έφτασε εδώ ήταν η αρχή μόνο.
(ΠΗΓΗ: http://kopria.blogspot.com/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου