Το Ευρώ έχει γίνει Φυλακή – Πρέπει να Υπάρξει Διέξοδος (ΟΧΙ στο Ευρώ, ΝΑΙ στην ΕΕ)

«Είμαι εδώ καιρό αντίθετη με το ενιαίο νόμισμα για τη Βρετανία. Αλλά μια μέση λύση πρέπει να βρεθεί, ανάμεσα στην αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την παγίδευση από το ενιαίο νόμισμα, και όχι μόνο για το Ηνωμένο Βασίλειο».

(της Molly Scott Cato… Πολιτικός, ακαδημαϊκός και ακτιβίστρια, μέλος του Ευρωκοινοβουλίου με τους Πράσινους)

Οι Ευρωσκεπτικιστές θα επιδιώξουν αναμφίβολα να επωφεληθούν από τη δυστυχία του ελληνικού λαού για την περαιτέρω δική τους ατζέντα Brexit. Πράγματι, θα ήταν κάπως περίεργο, αν η ελληνική κρίση και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από τους Ευρωπαίους ηγέτες και τα θεσμικά όργανα δεν είχαν σπείρει αμφιβολίες στο μυαλό των ανθρώπων. Αλλά καθώς μπαίνουμε στη διαδικασία να συζητήσουμε τη θέση μας μέσα στην ήπειρο και να αποφασίσουμε αν αυτό θα περιλαμβάνει την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι σημαντικό να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρωπαϊκού νομίσματος της Ευρωζώνης.

Οφείλω να ομολογήσω ότι η Ευρωζώνη είναι το θέμα για το οποίο έχω νιώσει πιο απομονωμένη από τα άλλα μέλη της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι συνάδελφοί μου είναι έτοιμοι να ακούσουν τις σοβαρές επιφυλάξεις που έχω σχετικά με τη βιωσιμότητα του ενιαίου νομίσματος, αλλά δεν τις κατανοούν. Αυτό, παρά το γεγονός ότι εννέα άλλα μέλη της ΕΕ έχουν πάρει την ίδια απόφαση, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, της Σουηδίας, της Δανίας και της Τσεχικής Δημοκρατίας. Με αυτόν τον τρόπο, πιστεύω ότι έχουν διατηρήσει επίσης της ζωτικής σημασίας οικονομικές δυνάμεις.

Ίσως έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς ζήτημα ήταν το ευρώ στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι σχετικά πρόσφατα. Οι Εργατικοί και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες ήταν πρόθυμοι να ενταχθούμε στο ενιαίο νόμισμα. Αυτό που δεν ήταν, νομίζω, χάρη στον Jimmy Goldsmith, ο οποίος έριξε χρήματα σε ένα κόμμα μονοθεματικών να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το 1997 το κόμμα βρισκόταν υποψήφιο σε κάθε εκλογική περιφέρεια του Ηνωμένου Βασιλείου για να αναγκάσει αυτό το μοναδικό θέμα στην πολιτική συζήτηση και έδωσαν το θάρρος στους Συντηρητικούς να σταθούν ενάντια στο ενιαίο νόμισμα.

Εκείνη την εποχή αντιπροσώπευα το Ηνωμένο Βασίλειο στην ομάδα καθοδήγησης της εκστρατείας «Όχι στο ευρώ». Ως Πράσινοι διευρύναμε τη βάση της καμπάνιας και παρείχαμε πολιτική κάλυψη για τη Μικρή Αγγλία και την άβολα αριστερή πτέρυγα των συμμάχων τους.

Είχα επίσης εμπλακεί στη δημοσίευση μιας συλλογής δοκιμίων που αντανακλούσε μια προοδευτική υπόθεση εναντίον του ευρώ. Αυτά περιέγραφαν την ακραία αλληλεγγύης που απαιτείται από μια λειτουργική ζώνη ενιαίου νομίσματος, καθώς και την έλλειψη κριτικής του δημοκρατικού ελέγχου επί των οργάνων της Ευρωζώνης. Ήταν ένα επιχείρημα της αριστερής πτέρυγας για τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας και τη σύνδεση του ελέγχου του νομίσματος για το πού θα ψηφίσουμε, για να ταιριάζει με τις ίδιες ανησυχίες σχετικά με το πολιτικό δικαίωμα.

Μελετώντας για διδακτορικό στην πολιτική απασχόλησης κατά τη χρονική στιγμή, ήμουν μέρος της σχεδόν απόλυτης ομοφωνίας των οικονομολόγων του Ηνωμένου Βασιλείου σχετικά με το ζήτημα. Ήταν μια αρκετά εύκολη ερώτηση θεωρητικά: με ένα τέτοιο ευρύ φάσμα οικονομιών που απαιτούσε τέτοια εξωφρενικά διαφορετικά επιτόκια, ήταν σχεδόν αδύνατο να διανοηθούμε την Ευρωζώνη ως μια ζώνη ενιαίου νομίσματος. Η επιτυχία του νομίσματος πάντα θα εξαρτιόταν από την προθυμία των χωρών με τις πιο επιτυχημένες οικονομίες να είναι διατεθειμένες να μεταφέρουν πλούτο προς τις ασθενέστερες οικονομίες. Μια γενιά Ευρωπαίων πολιτικών αποφάσισαν να πιέσουν το θέμα αυτό και η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού σε όλη την ήπειρο είναι η συνέπεια. Αυτό που είχε σχεδιαστεί ως έργο για την ενίσχυση της αλληλεγγύης και την ενθάρρυνση του φεντεραλισμού, έχει κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Η Ελλάδα επέλεξε την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που έρχεται με την ένταξη σε ένα ενιαίο νόμισμα. Αυτό οδήγησε στην τραγική κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα της απώλειας του ελέγχου της οικονομικής πολιτικής και των εθνικών περιουσιακών στοιχείων της, ακριβώς όπως έκανε η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία με τη σειρά τους.

Αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο τραγούδι των σειρήνων των αντι-Ευρωπαίων να μας κάνει να λησμονούμε ότι ήταν το ευρώ και όχι η ΕΕ που έδωσε στους τραπεζίτες αυτή την εξουσία. Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε παρόμοια απώλεια ελέγχου, ακριβώς επειδή απορρίψαμε το Ευρώ και τον εσφαλμένο σχεδιασμό του.

Ακόμα πιο στενή ένωση είναι η λογική του ευρωπαϊκού σχεδίου και της ζώνης του ενιαίου νομίσματος. Αυτή η αναγκαστική Ένωση, που επήλθε από τον σχεδιασμό του ευρώ, υπονομεύουν πλέον το σύνολο της ΕΕ. Οι χώρες αυτές που αποτελούν μέρος της ζώνης του ενιαίου νομίσματος θα αναπτύξουν αναπόφευκτα πολιτικούς και δημοκρατικούς θεσμούς να καθοδηγούν πως θα κυβερνηθεί το νόμισμά τους. Πράγματι, είναι επιτακτική ανάγκη να το κάνουν.

Αλλά πρέπει επίσης να υπάρξει μια διέξοδος για τις χώρες για τις οποίες το ευρώ είναι πλέον καταστροφικό και ένα βήμα προόδου για τις χώρες που επιλέγουν να μην ενταχθούν, αλλά εξακολουθούν να θέλουν να είναι μέρος της ευρωπαϊκής εταιρικής σχέσης.

(ΠΗΓΗ: http://hellasforce.com/)