[Channel : ΝΕΡΙΤ]
(Channel : Rock208hurricane1)
Ο Πλαστήρας ήταν πρωταγωνιστής της πολιτικής και της στρατιωτικής ζωής
του τόπου πριν τον Πόλεμο. Αλλά και μετά! Ιδιαίτερα μετά την λήξη του
Εμφύλιου ως αρχηγός της ΕΠΕΚ σχημάτισε δύο φορές κυβέρνηση συνασπισμού
από κόμματα του κέντρου την περίοδο 1950-1952 (15 Απριλίου 1950 - 21
Αυγούστου 1950 και 1 Νοεμβρίου 1951 - 11 Οκτωβρίου 1952) , το περιβόητο
«κεντρώο διάλειμμα». Ως πρωθυπουργός άσκησε μετριοπαθή πολιτική με
πλούσια δράση. Ασχολήθηκε με την εξάλειψη των συνεπειών του Εμφύλιου και
την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση, με ένα σοσιαλδημοκρατικό
πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, κοινωνικών παροχών, διανομής γης στους
ακτήμονες, χορήγησης ψήφου στις γυναίκες κλπ.
“Στη δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του συνεργάστηκε με το κόμμα των
Φιλελευθέρων με αρχηγό τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Λόγω της αναγκαστικής
συνεργασίας και λόγω της πίεσης των ανακτόρων και των δεξιών κομμάτων
αναγκάστηκε να συμβιβαστεί και να μην προχωρήσει την πολιτική της
εθνικής συμφιλίωσης όσο θα ήθελε. Αρχικός του στόχος ήταν η κατάργηση
των στρατοδικείων και η υπαγωγή των υποθέσεων στα τακτικά δικαστήρια, η
κατάργηση των ειδικών αντικομμουνιστικών νόμων, η απελευθέρωση των
εκτοπισμένων και η κατάργηση του θεσμού της διοικητικής εκτόπισης, η
κατάργηση της θανατικής ποινής”. Ήταν η ασθένειά του που έπαιξε
καταλυτικό ρόλο και δεν μπορούσε σε πολλά πράγματα να αντιταχθεί- του
χρεώνονται ακόμη και οι εκτελέσεις επιφανών πολιτικών…Εάν στην ιστορία
γίνονταν υποθέσεις πώς άραγε θα είχε γραφτεί με ένα υγιή Πλαστήρα;
Επί των κυβερνήσεών του η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, στάλθηκε
εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα και εκτελέστηκε το ηγετικό στέλεχος του
ΚΚΕ Νίκος Μπελογιάννης. Τα γεγονότα αυτά και η απαίτησή του να στηριχτεί
απ’ την Αριστερά στις εκλογές, τις οποίες διεξήγαγε με πλειοψηφικό
σύστημα, και κατά συνέπεια η Αριστερά θα καταδικαζόταν σε πολιτική
εξαφάνιση, καθόρισε το σύνθημα του ΚΚΕ «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας». Το
κόμμα του διασπάστηκε, και με το σύνθημα της Αριστεράς «Τι Παπάγος, τι
Πλαστήρας» και την Αμερική να υποστηρίζει την εκλογή του Παπάγου έχασε
τις εκλογές στις 16 Νοεμβρίου 1952. Η υγεία του είχε ήδη κλονιστεί και
πέθανε στις 26 Ιουλίου 1953.
“Οι παρεμβάσεις των Αμερικανών ήσαν δημόσιες και απροκάλυπτες. Στην
τριετία 1951-52 οι πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου σπατάλησαν την
πλειοψηφία της Βουλής σε άγονες και αντιπαραγωγικές προσωπικές, κυρίως,
και πολιτικές διαφωνίες και δημόσιες αλληλοκατηγορίες και αντεγκλήσεις.
Στα τρία αυτά χρόνια είχαμε έξι κυβερνήσεις! Ο μόνος που είχε σαφή και
αμετακίνητη ιδεολογική στρατηγική ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά
ήταν ο Ν. Πλαστήρας. Και ήταν ο μόνος που πίστευε και προσπαθούσε να
κάνει πράξη την πολιτική της λήθης και της ειρηνικής συμφιλίωσης. Ηταν
σχεδόν και ο μόνος στόχος του ΚΚΕ…”
ΠΗΓΗ : http://www.patris.gr/articles/224519?PHPSESSID=#.VQB4TY4nSTZ
Γεννήθηκε στο Βούνεσι (σημερινό Μορφοβούνι) Καρδίτσας στις 4 Νοεμβρίου 1883.
Αφού
τελείωσε το Γυμνάσιο κατατάχθηκε ως εθελοντής στο στρατό με το βαθμό
του δεκανέα το 1903 και πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα. Συμμετείχε
ενεργά στον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», που έκανε το Κίνημα στο Γουδί (1909)
και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Το
1912, μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας,
ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός και με το βαθμό αυτό πήρε μέρος στους
Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Ο Πλαστήρας διακρίθηκε σε πολλές
μάχες, ιδιαίτερα στη Μάχη του Λαχανά,
όπου οι συμπολεμιστές του έδωσαν το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης». Κατά
την περίοδο του Εθνικού Διχασμού (1916) συντάχθηκε με τον Ελευθέριο
Βενιζέλο και προσχώρησε στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης. Στις επιχειρήσεις
του Μακεδονικού Μετώπου κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έδειξε ξεχωριστά χαρίσματα, ιδιαίτερα στη Μάχη του Σκρα και προήχθη σε αντισυνταγματάρχη.
Το 1919 ανέλαβε τη διοίκηση του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων στην Ουκρανία, συμμετέχοντας στη συμμαχική εκστρατεία υποστήριξης του ρωσικού «Λευκού Στρατού»,
ο οποίος εμάχετο τους μπολσεβίκους του Λένιν. Μετά την αποτυχία του
εγχειρήματος, ο Πλαστήρας επικεφαλής της ίδιας μονάδας και με το βαθμό
του συνταγματάρχη εστάλη στο Μικρασιατικό Μέτωπο.
Η δράση του κατά
τη μικρασιατική εκστρατεία ενίσχυσε τη φήμη του. Οι Τούρκοι τον
ονομάζουν Καρά-Πιπέρ (Μαυρόπιπερο), εξαιτίας του μελαψού του χρώματος
και τη μονάδα του «Σεϊτάν Ασκέρ» (Στρατό του Διαβόλου). Ο Πλαστήρας
διακρίθηκε κατά την τουρκική αντεπίθεση στο Σαγγάριο, που προκάλεσε την
κατάρρευση του Μετώπου. Οδήγησε τη μονάδα του συντεταγμένα στον Τσεσμέ
και από εκεί στη Χίο, σώζοντας παράλληλα χιλιάδες πρόσφυγες που τον
ακολουθούσαν.
Η Μικρασιατική Καταστροφή έφερε την εξέγερση του
στρατού στη Χίο και στη Μυτιλήνη τον Σεπτέμβριο του 1922 και τη
δημιουργία της «Επαναστατικής Επιτροπής» υπό τους Νικόλαο Πλαστήρα,
Στυλιανό Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά. Η Επιτροπή με τελεσίγραφό της
αξίωσε την παράδοση της εξουσίας, την έξωση του βασιλιά Κωνσταντίνου
και την παραίτηση της κυβέρνησης Γούναρη.
Με τη βοήθεια του λαού και του στρατού, ιδίως του Ναυτικού, οι
εξεγερθέντες γρήγορα έγιναν κύριοι της κατάστασης, με τον Νικόλαο
Πλαστήρα να έχει αρχηγικό ρόλο. Ο Κωνσταντίνος παραιτήθηκε υπέρ του υιού
του Γεωργίου Β', ενώ πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σωτήριος Κροκιδάς.
Η Επαναστατική Επιτροπή είχε δύσκολο έργο να επιτελέσει. Έπρεπε να
αναδιοργανώσει τον στρατό για να επιτύχει καλύτερους όρους ως ηττημένη
χώρα στην επικείμενη διάσκεψη της Λοζάννης, να φροντίσει και να στεγάσει
τους εκατοντάδες χιλιάδες μικρασιάτες πρόσφυγες, αλλά και να επουλώσει
το τραυματισμένο λαϊκό αίσθημα, που ζητούσε την τιμωρία των υπαιτίων της
Εθνικής Συμφοράς. Με μια αμφιλεγόμενη απόφασή του, προσήγαγε σε δίκη
του πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους της ήττας («Δίκη των Έξι»), οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στο Γουδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου