Το (νεο)φιλελεύθερο «μαντρί» και η αντισυστημική ψήφος! (του Σταύρου Λυγερού)

Τα γεγονότα είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Η φιλελεύθερη συναίνεση που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλυδωνίζεται. Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν την εκδήλωση της μεγάλης κρίσης. Γι’ αυτό και συνήθως διαψεύδονται, γεγονός που τραυματίζει την αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ημιανταρσίας. Η αντισυστημική ψήφος στην Ιταλία το αποδεικνύει.

Η αντισυστημική ψήφος συνήθως είναι βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων. Πριν 12 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε με αξιώσεις το χρίσμα των Δημοκρατικών από την Κλίντον. Και βεβαίως θα ήταν αδιανόητο ένας τύπος όπως ο Τραμπ να είχε εκλεγεί πρόεδρος.

Θα είχε μικρότερη σημασία εάν επρόκειτο για αμερικανική ιδιαιτερότητα. Πρόκειται, όμως, για φαινόμενο που απλώνεται σ’ όλη σχεδόν τη Δύση. Το Brexit μπορεί να πάτησε στον παραδοσιακό βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, αλλά πήγασε από την ίδια μήτρα που τροφοδοτεί και την Ακροδεξιά και κάποια αριστερά ή ιδιότυπα κόμματα, τα οποία αλλάζουν τον παραδοσιακό πολιτικό χάρτη στη Δύση.

Με αριστερό ή ακροδεξιό πρόσημο

Στην Ελλάδα των Μνημονίων η εκλογική επιρροή του άλλοτε πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε σε μονοψήφιο ποσοστό, ενώ η ΝΔ αγωνίζεται να φθάσει το ποσοστό που έπαιρνε όταν υφίστατο βαριά ήττα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μια ζωή αγωνιζόταν να υπερβεί το 3% για να εισέλθει στη Βουλή, αναδείχθηκε δύο φορές πρώτο κόμμα και κυβερνά. Η Χρυσή Αυγή, που έπαιρνε 0,3%, σήμερα είναι σταθερά τρίτο κόμμα, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία της είναι στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Στην Αυστρία με την μακρά σοσιαλδημοκρατική παράδοση ο ακροδεξιός υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας έχασε μόλις και μετά βίας. Πιθανόν, μάλιστα, να κέρδιζε εάν απέναντί του δεν ήταν ένας οικολόγος υποψήφιος με αντισυστημικό προφίλ. Από δε τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές προέκυψε κυβέρνηση συνασπισμού μίας σκληρής Δεξιάς με την Ακροδεξιά. Στη Γαλλία χρειάσθηκε οι άρχουσες ελίτ να ρίξουν τα ρέστα τους στον άφθαρτο Μακρόν για να ανασχέσουν τη Λεπέν. Την ίδια στιγμή είδαμε τον σχεδόν μοναχικό καβαλάρη αριστερό Μελανσόν να αποσπά στον πρώτο γύρο εντυπωσιακό ποσοστό.

Από το πουθενά έχουν γίνει κεντρικοί πολιτικοί παίκτες στην Ισπανία το αριστερό κίνημα Ποδέμος και στη χώρα της Μέρκελ το ξενοφοβικό και ευρωσκεπτικιστικό κόμμα “Εναλλακτική για τη Γερμανία”. Στην Ολλανδία η ακροδεξιά του Βίλντερς δεν κέρδισε την πρωτιά, αλλά ενίσχυσε τη δύναμή της. Σημαντικές εκλογικές επιδόσεις σημειώνουν ξενοφοβικά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα και σε αρκετές ακόμα βορειοευρωπαϊκές χώρες.

Τους τελευταίους μήνες σ’ αυτό το σήριαλ πρωταγωνιστεί η Ιταλία. Τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική χώρα δεν ήταν καθόλου κεραυνός εν αιθρία. Η τάση ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Στην άλλοτε πρωταθλήτρια του ευρωπαϊσμού ο ευρωπαϊστής Ρέντζι έχασε με διαφορά το δημοψήφισμα και υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Αν και το δημοψήφισμα αφορούσε σε συνταγματικά θέματα, έστειλε ένα ευρύτερο πολιτικό μήνυμα και κυρίως ένα μήνυμα για τη θέση της Ιταλίας στην Ευρωζώνη.

Πριν τις τελευταίες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι τα δύο κόμματα που είχαν δυναμική ήταν το ιδιότυπο Κίνημα των 5 Αστέρων και η Λέγκα. Και τα δύο είχαν κοινό παρονομαστή όχι έναν βρετανικού τύπου ευρωσκεπτικισμό, αλλά την αντίθεση στη μετάλλαξη της ΕΕ, σ’ αυτό που κωδικά αποκαλείται «γερμανική Ευρώπη». Από εκεί προκύπτει και η έντονη επιφύλαξή τους για το ευρώ κι όχι από αυτή καθ’ αυτή την ύπαρξη κοινού νομίσματος.

Οι φιλελεύθεροι αυτοϋπονομεύθηκαν

Το συμπέρασμα είναι ότι η παραδοσιακή πολιτική ηγεμονία του διδύμου της (νεο)φιλελεύθερης συναίνεσης (Κεντροδεξιά-Κεντροαριστερά) αμφισβητείται. Τα μικρομεσαία στρώματα, που αρχίζουν να στρέφουν μαζικά την πλάτη στις παραδοσιακά κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, δεν έχουν, βεβαίως, προσβληθεί από κάποιου είδους ιδεολογικό ιό που τα ωθεί προς τα άκρα. Η κύρια αιτία που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων είναι ότι αυτή περισσότερο ή λιγότερο ανατρέπει τις σταθερές του βίου τους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του Δυτικού Κόσμου.

Ο πολιτικός χάρτης των δυτικών χωρών αλλάζει περισσότερο ή λιγότερο, λόγω των τεκτονικών αλλαγών που προκαλεί στις δυτικές κοινωνίες όχι μόνο η οικονομική κρίση του 2008, αλλά και η παγκοσμιοποίηση. Η παρόξυνση της ανισοκατανομής του πλούτου και η μετανάστευση της παραγωγής σε αναδυόμενες βιομηχανικές χώρες συμπιέζουν οικονομικά και κοινωνικά τη μεσαία τάξη και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Η αντανάκλαση αυτής της συμπίεσης στο πολιτικό-κομματικό επίπεδο ροκανίζει την πολιτική ηγεμονία της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς.

Και οι δύο αυτές παρατάξεις εδραίωσαν τη μακρόχρονη πολιτική ηγεμονία τους στο άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο, με βάση το οποίο εξασφάλιζαν στα μικρομεσαία στρώματα ευημερία και Κοινωνικό Κράτος, ή ένα συνδυασμό των δύο. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, όμως, οι ηγεσίες τους λειτούργησαν σαν όχημα και για την παγκοσμιοποίηση και κατ’ επέκτασιν συνέκλιναν στην εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Με άλλα λόγια, είναι οι ίδιες που υπονόμευσαν την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της (νεο)φιλελεύθερης συναίνεσης.

Η προσχώρησή τους στο νεοφιλελευθερισμό έλαβε χώρα παραλλήλως με την “υπαλληλοποίησή” τους, με το γεγονός ότι υπηρέτησαν και υπηρετούν την απληστία της ολιγαρχίας του χρήματος. Σύμφωνα με τους New York Times, στην οκταετία του Κλίντον στη δεκαετία του 1990 το 1% των Αμερικανών προσποριζόταν το 45% της αύξησης του ΑΕΠ. Στη οκταετία του Μπους (2000-08) το 45% έγινε 65% και στην οκταετία του Ομπάμα εκτοξεύθηκε στο 93%! Οι επιλογές τους είχαν ως αποτέλεσμα να υποσκάψουν την ευημερία της μεσαίας τάξης που αποτελεί το πολιτικοεκλογικό ακροατήριό τους. Με τον τρόπο αυτό, όμως, ροκάνισαν το κλαδί που στηρίζονται πολιτικά-εκλογικά.

Αυτό δεν φάνηκε αμέσως, επειδή για μία περίοδο η ευημερία συντηρήθηκε με δημόσιο δανεισμό. Με την κρίση, όμως, η πραγματικότητα αναδύθηκε στην επιφάνεια. Είναι τότε που για λόγους δημοσιονομικής ισορροπίας επεβλήθη το δόγμα της λιτότητας και η αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Με όργανο τις πολιτικές ελίτ η ολιγαρχία του χρήματος το έχει παραξηλώσει. Για την ακρίβεια, με κυνισμό αποδομεί τα κοινωνικά αμορτισέρ που μεταπολεμικά όχι μόνο διατήρησαν την κοινωνική ειρήνη, αλλά και τροφοδότησαν μία πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη.

Η εκλογική εξέγερση των μικρομεσαίων

Μεγάλο τμήμα των παραδοσιακών μεσαίων τάξεων δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να διατηρήσει το επίπεδο ευημερίας, ενώ τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα δυσκολεύονται να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Η παγκοσμιοποίηση πετάει έξω από το “τρένο” μικρομεσαίους νοικοκυραίους, ειδικά μικρομεσαίους επιχειρηματίες και βεβαίως την παραδοσιακή εργατική τάξη που έχει πληγεί καίρια από την αποβιομηχάνιση.

Αυτό φάνηκε καθαρά και στο βρετανικό δημοψήφισμα και στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και στην Ιταλία. Η ανώτερη τάξη και τα μεσαία στρώματα που έχουν ενσωματωθεί στο πλαίσιο του οικονομικού (νεο)φιλελευθερισμού και που είναι μέσα στο “τρένο” της παγκοσμιοποίησης ψήφισαν φανατικά υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ και στις ΗΠΑ υπέρ της Χίλαρι Κλίντον. Η εκλογική νίκη των Πέντε Αστεριών και της Λέγκας οφείλεται στο γεγονός ότι ύψωσαν αντισυστημική σημαία, η οποία με τη σειρά της προσέλκυσε μαζικά πιεζόμενα μικρομεσαία στρώματα. Πιεζόμενα και οικονομικά, αλλά και λόγω της παράνομης μετανάστευσης.

Οι λόγοι που η ρητορική του Τραμπ βρήκε τόσο μεγάλο αντίκρισμα στο εκλογικό σώμα είναι ότι έθιξε ζητήματα που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές. Όταν αναρωτιόταν γιατί το iphone να φτιάχνεται στην Κίνα και όχι στις ΗΠΑ άνοιγαν τα αυτιά δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών που άμεσα ή έμμεσα έχουν πληγεί από την αποβιομηχάνιση. Ήταν προεκλογικό “πυρηνικό” όπλο η υπόσχεσή του ότι θα επιβάλλει δασμούς 35% στα εισαγόμενα για να υποχρεώσει σε επαναπατρισμό τις αμερικανικές επιχειρήσεις, που έχουν μεταφέρει τα εργοστάσιά τους σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων.

Το ίδιο άνοιξε τα αυτιά εκατομμυρίων Ιταλών η ρητορική των δύο νικητών για επενδύσεις με σκοπό τον τερματισμό της αποβιομηχάνισης, για στήριξη των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων και βεβαίως για αντιπαράθεση με τη γερμανική Ευρώπη. Προς την ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η ρητορική κυρίως της Λέγκας για λήψη δραστικών μέτρων εναντίον του παράνομου μεταναστευτικού ρεύματος.

Χάνεται ο έλεγχος

Η μαζική είσοδος μεταναστών παροξύνει το ένστικτο αυτοσυντήρησης κοινωνιών που ήδη νιώθουν ότι απειλούνται με φτωχοποίηση. Γι’ αυτά τα τμήματα του πληθυσμού, ο ανταγωνισμός από τη φθηνή εργασία των μεταναστών βιώνεται σαν πρόσθετη απειλή. Όπως σαν απειλή βιώνονται και οι διάφορες κοινωνικές παρενέργειες της παράνομης μετανάστευσης. Εκδηλώνεται ως αντίδραση στο επώδυνο σήμερα ένα αίσθημα νοσταλγίας για τις παλιές καλές ημέρες και μία τάση παλινδρόμησης στο εθνικό κράτος.

Όσο οι άρχουσες ελίτ συνειδητοποιούν ότι χάνουν τον πολιτικό έλεγχο μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας τόσο καταφεύγουν με αντιδημοκρατικές πρακτικές. Σερβίρουν νέου τύπου “αριστοκρατικές” αντιλήψεις, με σκοπό να αμφισβητήσουν την ικανότητα του λαού να αποφασίζει για κρίσιμα ζητήματα. Το είδαμε στην περίπτωση του Brexit, το ξαναείδαμε με την εκλογή Τραμπ. Και το ξαναβλέπουμε τώρα στην Ιταλία. Στην Ιταλία, μάλιστα, οι άρχουσες ελίτ δεν περιορίσθηκαν σε λόγια. Ο πρόεδρος Ματαρέλα ουσιαστικά αμφισβήτησε το δικαίωμα των δύο νικητών της κάλπης να ορίσουν υπουργό Οικονομικών της επιλογής τους, δηλαδή να ασκήσουν την πολιτική, για την οποία τους ψήφισαν οι Ιταλοί.

Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο αμφισβητείται η πολιτική ηγεμονία τους, τόσο οι (νεο)φιλελεύθεροι (και στην εκδοχή της Κεντροδεξιάς και στην εκδοχή της Κεντροαριστεράς) αμφισβητούν εντονότερα τον πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, η οποία, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, τείνει να μετατραπεί σε κέλυφος. Οτιδήποτε αμφισβητεί τη δέσμη των κυρίαρχων δογμάτων χαρακτηρίζεται λαϊκισμός, απαξιώνεται και εξοβελίζεται.

Είναι τέτοια η περιφρόνηση που επιδεικνύουν οι άρχουσες ελίτ και οι πολιτικές εκφράσεις τους προς το «πόπολο» και έχει γίνει τέτοια κατάχρηση στην πλύση εγκεφάλου, κυρίως με την ιδεολογική ρομφαία του «αντιλαϊκισμού», που πλέον φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν τα καθεστωτικά Μίντια υποστηρίζουν με πάθος κάτι, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντανακλαστικά υιοθετεί την αντίθετη θέση.

Τόσο η παγκοσμιοποίηση όσο και το μεταναστευτικό ρεύμα τροφοδοτούν τη διάχυτη οικονομική-κοινωνική ανασφάλεια των παραδοσιακών μικρομεσαίων και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, παραλλήλως με την παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή Δεξιά-Αριστερά, αναδύεται από τα σπλάχνα των δυτικών κοινωνιών μία νέα διαχωριστική γραμμή που παραπέμπει σε μία νέα κοινωνικοταξική πραγματικότητα.

(ΠΗΓΗ: https://slpress.gr/)

Βασίλης Λεβέντης - Περί Πολιτικού Συστήματος (5/2018)

[HD]

Η Μέση Ανατολή διολισθαίνει σε «πλήρη πόλεμο»

(γράφει ο Γιώργος Λυκοκάπης) 

Σε τεντωμένο σκοινί είναι πλέον η ειρήνη στην Μέση Ανατολή. Η μία πτυχή είναι το λουτρό αίματος στη Γάζα, με το οποίο ο ισραηλινός στρατός απάντησε στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας των Παλαιστινίων για την απόφαση του προέδρου Τραμπ να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ. Η άλλη πτυχή είναι η δυναμική απ’ ευθείας σύγκρουσης Ιράν-Ισραήλ.

Είχε προηγηθεί αιφνιδιαστική επίθεση της ισραηλινής αεροπορίας, εναντίον ιρανικής στρατιωτικής βάσης στην Συρία. Η Τεχεράνη απάντησε στα πλήγματα του Τελ Αβίβ, εγκαταλείποντας την τακτική «αυτοσυγκράτησης» που τηρούσε σε αντίστοιχες επιθέσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Ακολούθησαν σκληρά αντίποινα από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία στο σύνολο των ιρανικών θέσεων στην Συρία.

Το επεισόδιο συνέβη λίγες ώρες μετά από την μονομερή αποχώρηση της κυβέρνησης Τραμπ από την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Η κατάσταση θυμίζει «κάτι παραπάνω από ψυχρό πόλεμο και κάτι λιγότερο από πλήρη πόλεμο«, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Μπασάρ αλ Άσαντ στην συνέντευξη του στην Καθημερινή. Ο Σύρος πρόεδρος αναφερόταν στην εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων στον εμφύλιο της Συρίας. Εστιάζοντας στο προαναφερθέν επεισόδιο, θεωρούμε πως αποτύπωσε εύστοχα την αντιπαράθεση Ιράν-Ισραήλ στην Μέση Ανατολή.

Σύμφωνα με πολλές κυβερνήσεις της Δύσης, το Ιράν εκτόξευσε ρουκέτες «κατά του Ισραήλ». Στην πραγματικότητα το Ιράν εκτόξευσε ρουκέτες στις θέσεις των ισραηλινών στρατευμάτων στα Υψίπεδα του Γκολάν στην Συρία. Είναι μία περιοχή που κατέχει παράνομα το Ισραήλ μετά τον «πόλεμο των 6 ημερών» του 1967. Η διεθνής κοινότητα μιλάει ξεκάθαρα για «ισραηλινή κατοχή» και θεωρεί το Γκολάν έδαφος της Συρίας. Η βαρύτητα του επεισοδίου θα ήταν σίγουρα διαφορετική εάν το Ιράν χτυπούσε με ρουκέτες το Τελ Αβίβ ή την Χάιφα.

Βλέπουμε πως η αντιπαράθεση Ιράν-Ισραήλ περιορίζεται για την ώρα στο έδαφος της Συρίας. Σύμφωνα με ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού «το Ισραήλ δεν επιδιώκει κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με το Ιράν«. Πράγματι για την ώρα δεν είδαμε στρατιωτικές προκλήσεις έναντι της σιιτικής Χεζμπολάχ στον Λίβανο, παρά την εκλογική νίκη της φιλοϊρανικής οργάνωσης στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής. Όμως μετά την μονομερή αποχώρηση της Ουάσιγκτον από την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, βλέπουμε την ριζοσπαστικοποιήση άλλων σιιτικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής.

Νίκη-έκπληξη στο Ιράκ

Στις εκλογές του Ιράκ μοιάζει να επικρατεί ο Μοκτάντα αλ Σαντρ, ένας ριζοσπάστης σιίτης ιερωμένος, όχι ο μετριοπαθής σιίτης Χάιντερ αλ Αμπάντι. Ο Σαντρ υπήρξε στο παρελθόν «κόκκινο πανί» για την Ουάσιγκτον, μιας και ήταν ο υποκινητής δύο μαζικών αντιαμερικανικών εξεγέρσεων στο μετασανταμικό Ιράκ. Είναι ένας από τους γιους μιας σημαίνουσας θρησκευτικής προσωπικότητας του σιιτικού Ισλάμ. Ο Σαντρ είχε αποστασιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια από την μετριοπαθή κυβέρνηση του Ιράν. Το 2014 μάλιστα είχε δηλώσει πως εγκαταλείπει την πολιτική.

Η κυβέρνηση του Ιράν στήριζε το κόμμα του Αμπάντι και δεν ανέμενε τη νίκη του σιίτη κληρικού. Είναι όμως αδύνατον να διεξήγαγε ο Σαντρ προεκλογική εκστρατεία, χωρίς την ανοχή των Φρουρών της Επανάστασης, του επίλεκτου παραστρατιωτικού σώματος του Ιράν. Είναι κοινό μυστικό πως τις εξελίξεις στο Ιράκ ελέγχει από το παρασκήνιο ο στρατηγός των Φρουρών Κασέμ Σολεϊμανί. Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό ήταν ο Σολεϊμανί ενορχηστρωτής της πρόσφατης ιρανικής επίθεσης στο Γκολάν. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αμπάντι ήταν αποδεκτός και από την Ουάσιγκτον. Δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον Μοκτάντα αλ Σαντρ.

Γιατί η Ευρώπη υπερασπίζεται την συμφωνία

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιδιώκουν να διασώσουν την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν πάση θυσία. Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ιρανό ομόλογο του Ροχανί για να του επιβεβαιώσει ότι παραμένει πιστός σε αυτήν. Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στις ΗΠΑ προσπάθησε να μεταπείσει τον Αμερικανό πρόεδρο, χωρίς όμως επιτυχία. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κοινές θέσεις στην Μέση Ανατολή με την κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως έδειξε και στο ζήτημα της Ιερουσαλήμ.

Υπάρχει μία σειρά λόγων που οι Ευρωπαίοι δεν συμπλέουν με την Ουάσιγκτον στο ζήτημα του Ιράν. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γνωρίζουν πως το φαινόμενο της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας αφορά αποκλειστικά το σουνιτικό Ισλάμ, όχι το σιιτικό. Επίσης, δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στο Ισραήλ. Το 2011 ο Νικολά Σαρκοζί είχε αποκαλέσει τον Νετανιάχου «ψεύτη», ενώπιον του πρώην Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Η συνέντευξη τύπου του Ισραηλινού πρωθυπουργού για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ήταν ένα προπαγανδιστικό σόου για πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, παρόλο που δεν το ομολόγησαν δημοσίως.

Ο κυριότερος λόγος είναι οι οικονομικές συμφωνίες που είχαν κλείσει σημαντικές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις με το Ιράν. Μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από την συμφωνία είναι πλέον έκθετες, διότι η Ουάσιγκτον επανάφερε τις κυρώσεις κατά της Τεχεράνης. Για το Παρίσι και το Βερολίνο είναι μία συνέχεια του άτυπου οικονομικού πολέμου που έχει κηρύξει ο Τραμπ κατά της Ευρώπης, μετά την επιβολή δασμών στον ευρωπαϊκό χάλυβα και αλουμίνιο.

Σύμφωνα με τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Λεμέρ οι ΗΠΑ θεωρούν τους εαυτούς τους «οικονομικό αστυνόμο» του πλανήτη. Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε το μήνυμα στο twitter του νέου Αμερικανού πρέσβη στην Γερμανία, ο οποίος κάλεσε τις γερμανικές επιχειρήσεις να «διακόψουν κάθε δραστηριότητα στο Ιράν». Ο ίδιος προσπάθησε μετά να ανασκευάσει την δήλωση του, αλλά η δυσπιστία για τις προθέσεις της Ουάσιγκτον παραμένει.

Τελεσίγραφο του Ιράν στην Ευρώπη

Σύμφωνα με τον υφυπουργό Εξωτερικών του Ιράν, οι Ευρωπαίοι «έχουν διορία 45 με 60 μέρες για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του Ιράν, μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από την συμφωνία«. Για πρώτη φορά δίνεται τέτοιο τελεσίγραφο από υψηλόβαθμο αξιωματούχο της ιρανικής κυβέρνησης. Δεν μοιάζει τυχαίο με την αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του Ιράν για το μέλλον της συμφωνίας.

Για τον μετριοπαθή Ιρανό πρόεδρο Ρουχανί, το Ιράν εξακολουθεί να δεσμεύεται από το πνεύμα της συμφωνίας. Για το «βαθύ κράτος» των σκληροπυρηνικών του καθεστώτος είναι πλέον «κενό γράμμα», μετά την αποχώρηση των Αμερικανών. Ο διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης Μοχάμαντ Αλί Τζαφαρί δήλωσε πως αναμένει «οι Ευρωπαίοι να ακολουθήσουν τους Αμερικανούς«.

Ο Αγιοτολάχ Αλί Χαμενεϊ, ο ανώτατος πνευματικός ηγέτης του Ιράν, με δημόσιες δηλώσεις του έστειλε αυστηρή προειδοποίηση στην κυβέρνηση Ροχανί. Δήλωσε πως περιμένει η ιρανική κυβέρνηση να εξασφαλίσει εγγυήσεις από τους Ευρωπαίους, διότι «δεν τους εμπιστεύεται». Απείλησε πως το Ιράν μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιστρέψει στον εμπλουτισμό ουρανίου, δηλαδή μακροπρόθεσμα στην κατασκευή ατομικών όπλων.

Εάν συνδυάσουμε το ιδιότυπο τελεσίγραφο του Ιρανού υφυπουργού με την εκλογική νίκη του Μοκτάντα Σαντρ στο Ιράκ, είναι μία απόδειξη της αυξανόμενης επιρροής των σκληροπυρηνικών στο ιρανικό καθεστώς. Θεωρούν πως η ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος διασφαλίζει την ανεξαρτησία του Ιράν. Είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν τον σεβασμό της Ουάσιγκτον, όπως το κατάφερε η Βόρεια Κορέα. Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ των δύο περιπτώσεων.

Το καθεστώς της Βορείου Κορέας ήταν παντελώς απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, σε αντίθεση με το Ιράν. Για το Ισραήλ αλλά και την Σαουδική Αραβία το Ιράν συγκροτεί ένα «σιιτικό τόξο» μέσω των σιιτικών πληθυσμών της Μέσης Ανατολής. Το «τόξο» αυτό περιλαμβάνει την Συρία, το Ιράκ, τον Λίβανο, την Υεμένη, ακόμα και σουνιτικά κράτη, όπως το εμιράτο του Κατάρ. Εάν το Ιράν αναπτύξει περαιτέρω το πυρηνικό του πρόγραμμα στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε μία κούρσα εξοπλισμών, μιας και πυρηνικά θα επιδιώξει να αποκτήσει και η Σαουδική Αραβία. Στην χειρότερη θα έχουμε έναν νέο «πλήρη πόλεμο» στην Μέση Ανατολή.

(ΠΗΓΗ: https://slpress.gr/)

Θέατρο σκιών του κλαιόμενου Σακελλαρίου: Έργα και ημέρες παραδικαστικής αλητείας

Λίγες μέρες πριν τη συνταξιοδότησή του, ο πρόεδρος του ΣτΕ, δήλωσε αναβαπτισμένος αντι-μνημονιακός, υπέρ των συνταξιούχων και αποφάσισε να παραιτηθεί με πρόσχημα τη διαρροή της απόφασης των δικαστών της ολομέλειας σχετικά με τη συνταγματικότητα του νόμου Κατρούγκαλου.

(γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης)

Ο Νίκος Σακελλαρίου δεν παραιτήθηκε απλά. Παραιτήθηκε διαβάζοντας μια πολιτική ανακοίνωση, ενδεδυμένος με τα επίσημα δικαστικά άμφια και σε διακαναλική σύνδεση.

«Φοβούμαστε πλήρη εξαθλίωση όλων των συνταξιούχων», δήλωσε με στόμφο, διαβάζοντας το κείμενο που είχε ετοιμάσει και οπτικοποιώντας τη φράση «κροκοδείλια δάκρυα».

Μιλάμε για τον ίδιο δικαστικό, που ως μέλος του ΣτΕ, έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια που πετσόκοψαν τις συντάξεις, 12 συνεχείς φορές, έως και 50%, την περίοδο 2010-2015.

Ενώ από το 2015, που ο κ. Σακελλαρίου είναι πρόεδρος, το ΣτΕ:

- Έχει «παγώσει» την υποβολή πόθεν έσχες για τους δικαστές.

- Έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες και τα 250 εκατομμύρια που θα έμπαιναν στο κρατικό ταμείο.

- Ακύρωσε το νόμο Φίλη για τα θρησκευτικά, με το σκεπτικό πως πλήττεται η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών.

- Επικύρωσε την παραγραφή χιλιάδων υποθέσεων φοροδιαφυγής από τις περίφημες λίστες της ντροπής (Λαγκάρντ, Μπόργιανς κ.λπ.), καθώς και μεγαλο-οφειλετών του δημοσίου.

Κάποιοι κακοήθεις βέβαια, ισχυρίζονται πως η παραίτηση Σακελλαρίου μπορεί να φανεί πολύ βολική για την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς λέγεται ότι μπορεί να προκαλέσει ξανά τη διαδικασία ψήφου από την Ολομέλεια, σχετικά με τη συνταγματικότητα του ασφαλιστικού νόμου, εκβιάζοντας με αυτό τον τρόπο τους δικαστές. Άλλοι κακεντρεχείς λένε πως ο Μητσοτάκης «παίζει τα ρέστα του» και τάχα μου ο πρόεδρος του ΣτΕ, "κλείδωσε" θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΝΔ.

Η παραίτηση πάντως του Ν. Σακελλαρίου υπό το πρόσχημα της διαρροής αποφάσεων του ΣτΕ, κάπου χάνει. Βλέπετε, δεν είναι η πρώτη φορά, επί προεδρίας του, που διαρρέουν αποφάσεις της ολομέλειας, σε ΜΜΕ. Το αντίθετο. 

Ειδικά την περίοδο της εκδίκασης του "Νόμου Παππά" για τις τηλεοπτικές άδειες, οι διαρροές σε πολύ συγκεκριμένες εφημερίδες και άμεσα ενδιαφερόμενα κανάλια, ήταν στην καθημερινή διάταξη. Η «καραμπινάτη» διαρροή του Οκτωβρίου του 2016 σχετικά με τις τηλεοπτικές άδειες, για παράδειγμα, σίγουρα δεν οφειλόταν σε τηλεπάθεια των ρεπόρτερ του ΣΚΑΙ.

(ΠΗΓΗ: http://www.koutipandoras.gr/)

ΣΚΑΝΔΑΛΟ: Με εντολή Μητσοτάκη η ΝΔ παραιτήθηκε από την αγωγή κατά της εταιρείας-«φάντασμα» που τη διέσυρε στις εσωκομματικές

Οι περισσότεροι θα θυμάστε το φιάσκο με την αναβολή της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη προέδρου στη ΝΔ, ύστερα από τεχνικά προβλήματα που επικαλέστηκε -τότε- η εταιρεία-«φάντασμα» που είχε αναλάβει τη διεξαγωγή τους, η οποία όπως αποκαλύφθηκε μετέπειτα είχε περάσει ύποπτες ημέρες «μεγάλης άνοιξης» επί κυβερνήσεως Σαμαρά.

Ο λόγος για την «info solutions» κατά της οποίας η ΝΔ, επί μεταβατικής προεδρίας Γιάννη Πλακιωτάκη, είχε κάνει (με ασφαλιστικά μέτρα) συντηρητική κατάσχεση στην περιουσία της, ακόμη και σε βάρος των φυσικών προσώπων-μετόχων της εταιρείας, ενώ παράλληλα είχε καταθέσει κύρια αγωγή. Εν τούτοις, τα Piperata.gr δεν έχουν κατορθώσει να αποσαφηνίσουν αν τότε είχε τελικά κατατεθεί και μήνυση σε βάρος της εταιρείας και των μετόχων της.

Όπως και να έχει, σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή, μετά από σχετική εντολή του Κυριάκου Μητσοτάκη, η ΝΔ απέσυρε την αγωγή και παραιτήθηκε και από την κύρια δίκη, όπως και από τη συντηρητική κατάσχεση σε βάρος της εταιρείας, που ευθύνεται για το διασυρμό της τον χειμώνα του 2015, καθώς δεν μπόρεσε να διεξάγει τις εκλογές.

Να σημειωθεί ότι το «βατερλό» αυτό ήταν η αιτία που, όταν οι εκλογές αναβλήθηκαν, οι Βαγγέλης Μεϊμαράκης και Απόστολος Τζιτζικώστας κατέγραψαν σημαντικές απώλειες δυνάμεων, με αποτέλεσμα ο μεν πρώτος να μην εξασφαλίσει τη διαφορά που θα του επέτρεπε στον δεύτερο γύρο να κερδίσει, ο δε περιφερειάρχης της Κεντρικής Μακεδονίας να μείνει εκτός επαναληπτικού γύρου, αν και μέχρι εκείνη τη στιγμή εμφανιζόταν ως το απόλυτο φαβορί.

Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, η εν λόγω εταιρεία-«φάντασμα», είχε άριστες σχέσεις με το Μέγαρο Μαξίμου επί εποχής Σαμαρά, αλλά και προσωπικά με τον ίδιον τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ ένας δικός του άνθρωπος -από τότε, τώρα τον έχει ακολουθήσει στο πολιτικό γραφείο του- ο υπεύθυνος μηχανοργάνωσης της ΝΔ στη Συγγρού, Πάρις Πέτσας, ήταν αυτός που κατ’ ουσίαν παρέσυρε την ΚΕΦΕ (είχε βοηθήσει και ο τότε σαμαρικός γραμματέας του κόμματος, Ανδρέας Παπαμιμίκος) να αναθέσει τη διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη «γαλάζιου αρχηγού» στην info solutions.

Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, τον Ιανουάριο του 2016, πρόεδρος στη ΝΔ εξελέγη ο Μητσοτάκης. Και τα ερωτήματα που πλέον τίθενται, ειδικά ενόψει και εσωκομματικών εκλογών για την ανάδειξη και συνέδρων, αν όντως λέει την αλήθεια η πηγή μου, είναι: Ο Κυριάκος χρωστούσε «γραμμάτιο»; Κι αν ναι, σε ποιον και γιατί; Ποιος επέβαλε την παραίτηση της ΝΔ από την αγωγή και τη συντηρητική κατάσχεση; Ποιος, πως και γιατί κρύβεται πίσω από την εταιρεία-«φάντασμα»;

(ΠΗΓΗ: https://www.piperata.gr/)

Βασίλης Λεβέντης - Μιλώντας για Αποστάτες Βουλευτές και Κλεπταποδόχους (5/2018)

Βασίλης Λεβέντης - Μιλώντας για τις Αποστασίες Βουλευτών (4/2018)