(της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρυτάνεως και Καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και Προέδρου του Ιδρύματος Δελιβάνη)
Προϊόν ενός αναίσχυντου εκβιασμού, που έγινε ωστόσο δεκτός με την, χωρίς δικλείδες ασφαλείας, δουλικότητα της κυβέρνησής μας, το PSI –κοινώς κούρεμα- λειτούργησε, ως «ταύρος σε υαλοπωλείο», καταπατώντας με ανείπωτη βαρβαρότητα κάθε ελπίδα ανόρθωσης της άμοιρης ελληνικής οικονομίας. Έτσι, οι θετικές συνέπειες των 4Ε δισεκατομμυρίων που θα εξοικονομήσουμε, σε ετήσια βάση, από τόκους του χρέους, αναιρούνται δραματικά από τις βραχυχρόνιες, αλλά κυρίως μακροχρόνιες υποχρεώσεις, που αναλάβαμε απέναντι στους δανειστές μας, και που μας εξαφανίζουν, στην κυριολεξία, από προσώπου Γης.
Από το τέλος του 2010 είχα υποστηρίξει σε πολυάριθμα άρθρα μου το αυταπόδεικτο: ότι δηλαδή η αναδιάρθρωση-αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας ήταν η μοναδική οδός που θα το καθιστούσε βιώσιμο χωρίς ταυτόχρονα να οδηγήσει το λαό σε πλήρη εξαθλίωση. Ωστόσο, η λύση αυτή απορρίφθηκε από την κυβέρνηση, ως δήθεν καταστρεπτική για την Ελλάδα, με την επιπολαιότητα ανίδεων που, όμως, είναι πεπεισμένοι ότι εκφράζουν την απόλυτη αλήθεια.
Και έτσι, οδεύοντας ακάθεκτοι, από τότε, προς την ολοκληρωτική καταστροφή, συρθήκαμε, τελικά, χωρίς αντίσταση, σε μια υποχρεωτική μονομερή αναδιάρθρωση-αναδιαπραγμάτευση του χρέους, που πια απέβλεπε στην εξυπηρέτηση των δανειστών μας, και όχι του ελληνικού λαού.
Μετά το πέρας του όντως εκτρωματικού αυτού κουρέματος του ελληνικού χρέους, που σίγουρα μας εξασφάλισε μια ζηλευτή θέση στο Guinness, οικονομίας δηλαδή που πανηγυρίζει επειδή χρεοκόπησε, θα προσπαθήσω να οριοθετήσω τις παραμέτρους της νέας πορείας μας προς την άβυσσο. Σε τρείς ενότητες θα εξετάσω πρώτον τι επιδιώξαμε και τι τελικά επιτύχαμε, δεύτερον τις συνέπειες του PSI και τρίτον το πώς θα αναβιώσει η ελπίδα στον τόπο μας.
Ι. Επιδιώξεις-Επιτεύγματα του PSI
1. Να γίνει το χρέος διαχειρίσιμο.
Η προσφυγή σε κούρεμα χρέους αποτελεί, γενικώς, ομολογία της αδυναμίας εξυπηρέτησής του. Ακριβώς, το κούρεμα αποσκοπεί στο να το καταστήσει ελέγξιμο. Με βάση νεότερες σχετικές έρευνες, ένα χρέος θεωρείται βιώσιμο όταν δεν υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ συγκεκριμένης οικονομίας. Για την ελληνική περίπτωση, ωστόσο, φαίνεται ότι ακολουθήθηκε ειδική αντιμετώπιση, εφόσον το ΔΝΤ δέχεται ότι το 120% μπορεί να εκληφθεί ως βάση βιωσιμότητας. Αποφασίστηκε, λοιπόν, ότι θα έπρεπε να είμαστε ικανοποιημένοι, Τρόικα πρωτίστως και στη συνέχεια, εμείς οι Έλληνες αν, ύστερα από αιματηρές θυσίες 11 ολόκληρων ετών, το χρέος μας το έτος 2020 θα επανερχόταν στο ίδιο ύψος με το 2009, σημείο εκκίνησης των προβλημάτων μας. Φυσικά, η επάνοδος αυτή θα σήμαινε ότι επί 11ολόκληρα χρόνια ο ελληνικός λαός θα βίωνε ένα Σισύφειο έργο. Δυστυχώς, όμως, και αυτό το υποτιθέμενο «ευνοϊκό σενάριο» γρήγορα αποδείχθηκε εξωπραγματικό, εφόσον πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά το PSI, εκτιμά το χρέος στο ΑΕΠ, για το 2020, σε 145,5%.
2. Να αποφύγουμε την χρεοκοπία.
Παρότι η χρεοκοπία μας, -αφότου δραστηριοποιήθηκαν τα CAC’s, που έκαναν υποχρεωτικό και όχι πια εθελοντικό το κούρεμα, στην ουρά του, και που έτσι αφυπνίστηκαν τα στοιχήματα CDS-, επισημοποιήθηκε, δηλαδή αναγνωρίστηκε ως πιστωτικό γεγονός, η κυβέρνησή μας, ωστόσο, προσπάθησε να αποσιωπήσει αυτή την εξέλιξη, υποστηρίζοντας με νοητικές ακροβασίες ότι η ελληνική χρεοκοπία δεν είναι, ακριβώς, χρεοκοπία. Και, όμως, πολυάριθμες αιματηρές θυσίες, και πάνω απ’ όλα το αυτόχρημα εγκληματικό Μνημόνιο ΙΙ, προωθήθηκαν με την ουτοπική υπόσχεση ότι έτσι θα αποφευχθεί η χρεοκοπία.
3. Να μετριαστεί το βάρος των θυσιών του ελληνικού λαού.
Παρότι η κυβέρνηση μεταχειρίζεται κάθε μορφής μεθοδεύσεις, αποπροσανατολισμού, τρομοκράτησης του λαού με την εξαγγελία της έλευσης τεράτων της Αποκάλυψης, αν δεν συμμορφωθούμε προς τις υποδείξεις, επίκλησης μονόδρομων, επιβολής στραγγαλιστικών εκβιασμών, απειλής σκληρών τιμωριών κ.ο.κ. πιστεύω ωστόσο ότι πια είναι αδύνατον να υποστηριχθεί, έστω και αναμασώντας τα μέχρι τώρα ιλαροτραγικά επιχειρήματα, ότι χάρη στο PSI περιορίστηκαν οι καταστροφές της ελληνικής γενοκτονίας. Πράγματι, πιστεύω ότι έγινε πια ξεκάθαρο στη συνείδηση του ελληνικού λαού ότι οι απανωτές «σωτηρίες μας», στην πραγματικότητα μας σέρνουν σε πορεία χωρίς επιστροφή. Γιατί πια ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι οι πολυπληθείς «σωτήρες του», εντός και εκτός της Ελλάδας, τον καταδίκασαν ερήμην του, να διαβιώνει εφεξής στον τόπο του ως δουλοπάροικος και ως ζήτουλας των περισσευμάτων, από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των δανειστών του.
4. Να ανοίξει ο δρόμος για τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας.
Αμέσως μετά από το πέρας του PSI, ο πρωθυπουργός μας εμφανίστηκε σχεδόν δακρύβρεκτος από τη συγκίνηση για το «αίσιο τέλος» του, και χωρίς βέβαια να συγκεκριμενοποιήσει τα πολλαπλά κατ’ αυτόν οφέλη της Ελλάδας από την υπ’ αριθμόν 10η αυτή «σωτηρία μας», προέβλεψε ωστόσο ότι «ανοίγει ο δρόμος για την ανάκαμψη». Μπορεί, τελικά, να αποδειχθεί σωστός. Γιατί, αν αποδεκατιστεί ο πληθυσμός της χώρας, εξαιτίας της μαζικής μετανάστευσης των νέων μας, εξαιτίας της πείνας και των κακουχιών που, καθημερινά, πλήττουν μεγαλύτερο ποσοστό του λαού, αν πληθύνουν οι αυτοκτονίες εξαιτίας του ξέφρενου πολλαπλασιασμού των λουκέτων, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης ανεργίας, που σύντομα θα εμπλουτιστεί και με τους 150.000 υπαλλήλους που θα πεταχτούν, ως σκουπίδια, στο δρόμο, αν περιοριστούν ακόμη περισσότερο οι γεννήσεις, αν αυξηθούν τα θύματα ληστειών και ανθρωποκτονιών, τότε, ναι, θα επαληθευτούν οι «αισιόδοξες» πρωθυπουργικές προβλέψεις. Γιατί, τότε, τα ψίχουλα του ελληνικού μόχθου θα αποδειχθούν αρκετά για να διατηρήσουν στη ζωή τα εξαθλιωμένα απομεινάρια του ελληνικού λαού.
Πρώτο συμπέρασμα: κανένας από τους συνήθεις στόχους που τίθενται στο κούρεμα χρέους δεν υλοποιήθηκε στην ελληνική περίπτωση. Αντιθέτως, η κατάσταση χειροτέρεψε σημαντικά, ακριβώς, και εξαιτίας του κουρέματος.
ΙΙ. Συνέπειες του PSI
Η υπογραφή των Μνημονίων, των διαφόρων συμβάσεων και του συνόλου αυτού του φρικιαστικού συρφετού, αφού διαβάστηκαν ή και χωρίς να διαβαστούν, βασίστηκε προφανώς στην υπόθεση ότι «οι ευρωπαίοι εταίροι μας πασκίζουν να μας σώσουν, αλλά εμείς είμαστε ανεπίδεκτοι».
Υπόθεση, που πρέπει, πάραυτα, να εγκαταλειφθεί, γιατί αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Αντιθέτως, οι ευρωπαίοι εταίροι μας, επιδιώκοντας στενά εθνικά τους συμφέροντα, αγνοώντας βασικές ιδιορρυθμίες της ελληνικής οικονομίας, λειτουργώντας κάτω από το βάρος απειλών για το μέλλον της ευρωζώνης, υιοθετώντας επικίνδυνες για την ανθρωπότητα, φανατικές ιδεολογίες, αδυνατώντας να υψωθούν στις ανάγκες των περιστάσεων, έχοντας το ενδιαφέρον τους στραμμένο σε επικείμενες βουλευτικές εκλογές, αντιμετώπισαν αρχικά την Ελλάδα ως «φύγε κακό από τα μάτια μου», επιβάλλοντας λύσεις, που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Αλλά, στη συνέχεια…… το ξανασκέφθηκαν:
*γιατί όχι και στο ολοκαύτωμά της Ελλάδας;
*γιατί όχι και στο ξεπούλημά της;
*γιατί όχι και στην αποικιοποίησή της;
Ιδίως, που η κατακαημένη Ελλάδα κατρακυλούσε σε ελεύθερη πτώση προς το βάραθρο, εφόσον οι φυσικοί της υπερασπιστές, οι ταγμένοι εκπρόσωποι του λαού της έσπευδαν, αδίστακτα, να δηλώσουν «Ναι σε Όλα». Γιατί, λοιπόν, να μην απομυζηθεί, μέχρι το μεδούλι, η φτωχότερη, αλλά και η μεσαία τάξη; Γιατί να τεθεί κάποιο όριο στον καταποντισμό μισθών και συντάξεων, στον αποδεκατισμό του κράτους Πρόνοιας, στην πλήρη ζουγκλοποίηση της αγοράς εργασίας, στη νοσηρή φαντασία ενίων υπουργών της κυβέρνησης για τη θέσπιση παρανοϊκών φόρων, στην πλήρη αποδιοργάνωση της δημόσιας παιδείας, της υγείας, της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, στις μαζικές απολύσεις εργαζομένων; Ουδείς λόγος υπάρχει για τέτοιας μορφής δισταγμούς, εφόσον οι έλληνες αρμόδιοι, σχεδόν με ευγνωμοσύνη, αποδέχονται αυτές τις φρικαλεότητες, και μάλιστα τις εμφανίζουν στο λαό ως «σωτηρία του».
Πολύ συνοπτικά, το απερίγραπτο φιάσκο του PSI, έχει ως εξής:
Α. Οικονομικά στοιχεία
*Το χρέος μας ανέρχεται, ήδη, σε 430Ε δισεκατομμύρια, επειδή, στο ήδη υπάρχον χρέος έχουν προστεθεί και τα 130Ε δισεκατομμύρια –ή και 173Ε όπως τελευταίως ανακοινώθηκε- του νέου δανείου. Σε πείσμα των αξιωματούχων της ΕΕ και των δικών μας, που ισχυρίζονται ότι δήθεν θυσιάζονται και δήθεν «μας βοηθούν», στην πραγματικότητα δεν θα δούμε ούτε σταγόνα από το δάνειο αυτό, εφόσον και αυτό- όπως και το προηγούμενο- θα πάει αυτούσιο για την πληρωμή τόκων στους δανειστές, καθώς βέβαια και για τη βελτίωση της υγείας των τραπεζών μας.
Είναι, ασφαλώς, ξεκάθαρο ότι το ποσό αυτό δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί, έστω κι αν υποβληθούν σε συνεχείς και απάνθρωπες θυσίες 10 γενιές Ελλήνων. Είναι σαφές ότι γι ακόμη μια φορά, με το PSI, κερδίζουμε χρόνο. Η ανεπάρκεια, ωστόσο, του κουρέματος, εξαιτίας κυρίως της εγκληματικής αργοπορίας να αποφασιστεί, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη πια πτώση του ΑΕΠ μας, διαπιστώθηκε από τις αγορές, και πριν ακόμη περατωθεί το PSI, γι αυτό και ήδη συζητιέται η παροχή και νέου δανείου. Το φάσμα, όμως, της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας μας, σε πείσμα του PSI, εξηγεί το πώς και το γιατί οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων, εξακολουθούν να αγγίζουν βουνοκορφές. Πράγματι, οι υψηλές αυτές αποδόσεις ενσωματώνουν υψηλή πιθανότητα -νέας- ελληνικής χρεοκοπίας.
*Προαπαιτούμενο για τη χορήγηση του δανείου αυτού των 130Ε -ή 173Ε- δισεκατομμυρίων, είναι η πλήρης και χωρίς ημερομηνία λήξης εξαθλίωσή μας. Πέρα, ωστόσο, από τις ανθρωποκτονίες, στις οποίες μας υποβάλλουν οι δυνάστες μας, με την αμέριστη πάντοτε συμπαράσταση των δικών μας πολιτικών, είναι απαραίτητο να στιγματιστεί και το εντελώς παρανοϊκό πρόγραμμα που, σε πείσμα της μέχρι τώρα, τραγικής αποτυχίας του, μας υποχρεώνουν να εφαρμόσουμε. Θεωρώ βέβαιο, και σε πείσμα του νεοφιλελεύθερου φανατισμού από τον οποίο διακατέχονται οι κατακτητές μας, ότι ούτε οι ίδιοι πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα των Μνημονίων, και συνεπώς ουδόλως αναμένουν ότι από τα ερείπια της ελληνικής οικονομίας, θα ξεπηδήσει η ανόρθωσή της. Πράγματι, έστω κι αν οι δυνάστες μας περιφρονούν βαθύτατα τις γνώμες Ελλήνων και ξένων οικονομολόγων, έστω κι αν εμφανίζονται με την αλαζονική πεποίθηση ότι τα «ξέρουν όλα», δεν νοείται ωστόσο να αγνοούν τη γενική πια κατακραυγή, εναντίον της λιτότητας χωρίς ημερομηνία λήξης και ως αυτοσκοπό της ζωής. Είναι αδύνατον οι αρμόδιοι, έλληνες και ξένοι που μας στραγγαλίζουν, να μην έχουν πρόσβαση στις αναλύσεις των γνωστότερων, διεθνώς, οικονομολόγων, που φιλοξενούνται στα επιφανέστερα διεθνή περιοδικά και που αποδεικνύουν την παντελή έλλειψη βάσης όλων αυτών των προγραμμάτων της συμφοράς. Και δεν είναι πιστευτό ότι στοιχειωδώς νουνεχή άτομα μπορούν να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, παρά ταύτα, οι ίδιοι έχουν δίκαιο και η υπόλοιπη υφήλιος άδικο.
Συνεπώς, πρέπει να συμπεράνουμε ότι τα όποια συμφέροντα των ευρωπαίων εταίρων μας, τα οποία συμμερίζονται και οι δικοί μας κυβερνητικοί είναι, διαμετρικά, αντίθετα των δικών μας. Δηλαδή, πρέπει να συμπεράνουμε ότι το πρόβλημα των ευρωπαίων εταίρων μας ουδόλως είναι το πώς θα μας σώσουν, και ακόμη ουδόλως τους ενδιαφέρει αν καταστραφούμε, φθάνει αυτή η καταστροφή μας να μη βλάψει και τους ίδιους. Επομένως, μόνο αν έχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε εθνική αυτοκτονία, μπορεί να δικαιολογηθεί η παραμονή μας στο θανατηφόρο καθεστώς της Τρόικας. Καθεστώς αιματηρών θυσιών χωρίς αντίκρισμα.
*Με τις ακροβασίες του PSI το χρέος μας από κυρίως ιδιωτικό μετατράπηκε σε κυρίως επίσημο, δηλαδή προς κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Συγκεκριμένα, ενώ πριν από το PSI, το 62% του χρέους μας βρισκόταν στον ιδιωτικό τομέα, μετά το PSI το αντίστοιχο ποσοστό έπεσε στο 27%. Αντιθέτως, το 77% του χρέους πέρασε, έτσι, στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στους ευρωπαίους εταίρους μας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους μας, που είναι ήδη προ των πυλών, θα εμφανιστούν ανυπέρβλητες δυσκολίες πραγματοποίησής της.
*Με το Μνημόνιο ΙΙ και με το PSI υποχρεωθήκαμε να καταθέσουμε το σύνολο των διαθεσίμων όπλων μας, που θα μπορούσαν να μας σώσουν από την καταστροφή. Δεθήκαμε, δηλαδή, με το αγγλικό δίκαιο, που περιορίζει την αποτελεσματικότητα της επιστροφής μας στη δραχμή, εφόσον δεν μπορούμε πια να αποπληρώσουμε το χρέος με πληθωριστικές δραχμές. Δεχθήκαμε, ακόμη, να επιταχύνουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, βαφτίζοντάς το «αξιοποίηση» ή/και «απαραίτητη μεταρρύθμιση». Δεχθήκαμε να αποκεφαλίσουμε 150.000 δημόσιους υπαλλήλους, γιατί έτσι θα αυξηθεί, δήθεν η «ανταγωνιστικότητά μας». Δεχθήκαμε, παρά τον μεγάλο αριθμό των Πανεπιστημίων μας, του υψηλού ποσοστού νέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και των πολύ σημαντικών επιστημονικών επιτευγμάτων μας, διεθνώς, ότι είμαστε «ανίκανοι να ελέγξουμε τα οικονομικά μας», γι αυτό και «χρειαζόμαστε αλλοδαπό επίτροπο, καθώς και στρατό 160 Γερμανών υπαλλήλων, που θα μας ελέγχει». Δεχθήκαμε να παραιτηθούμε από τη δυνατότητα να δηλώσουμε παύση εξωτερικών πληρωμών, σε χρόνο που θα μας συνέφερε, και συναινέσαμε σε χρεοκοπία με όρους και σε χρόνο που συμφέρει τους δυνάστες μας, αλλά όχι εμάς. Πρόκειται για συμπεριφορά σαφέστατα, προδοτική των εθνικών μας συμφερόντων, που επιπλέον θέτει σε άμεσο κίνδυνο την επιβίωση του λαού μας.
*Είναι, βέβαια, γεγονός ότι, χάρη στο PSI, θα μπορέσουμε να καταβάλουμε τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις μας στις 20 Μαρτίου. Θα αποφύγουμε, έτσι, την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Ποιος, όμως, θα ωφεληθεί τελικά από μια τέτοια εξέλιξη; Σαφώς και αποκλειστικά οι δανειστές μας! Σε ό,τι μας αφορά, το τίμημα που καταβάλουμε για κάθε ευρώ που μας δίνεται είναι, αυτόχρημα, απαγορευτικό. Και τούτο γιατί το αντάλλαγμα αυτό αφορά αδιαπραγμάτευτες αξίες, όπως η εθνική μας ανεξαρτησία, η εθνική μας κυριαρχία, η εθνική μας αξιοπρέπεια, η δυνατότητα να ρυθμίζουμε τα του οίκου μας, η διατήρηση ενός βιοτικού επιπέδου ευρωπαϊκής και όχι αφρικανικής χώρας.
*Άρχισαν να μας σέρνουν στα δικαστήρια, αμέσως και τόσο γρήγορα μετά την περάτωση του PSI. Μας απειλούν, ήδη, με κατασχέσεις κρατικών περιουσιών εκατοντάδες περιπτώσεις θεσμικών επενδυτών ή φυσικών προσώπων, που αρνήθηκαν να υπαχθούν στο κούρεμα και που ήδη προσφεύγουν ενώπιον διεθνών δικαστηρίων. Οι κατασχέσεις προβλέπεται ότι θα αρχίσουν μέσα σε τρία χρόνια.
*Το PSI δεν μας έσωσε από τη χρεοκοπία, αν και η απειλή της υπήρξε η βασική δικαιολογία για να δεχθούμε τα πάνδεινα. Η πιθανότητα χρεοκοπίας μας εξακολουθεί να ανέρχεται σε 80%. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει…..οι εταίροι μας απαιτούν και άλλα αιματηρά μέτρα, ύψους 11Ε (βάλε καλύτερα τουλάχιστον 14Ε) δισεκατομμυρίων, ως το 2014. Από πού θα βρεθεί αυτό το τεράστιο ποσό; Μα από τις συνήθεις πια πηγές των απολύσεων, των περικοπών μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, της ακατάσχετης αύξησης των φορολογικών βαρών, που επιπίπτουν μονίμως επί μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά βέβαια και από το ξεπούλημα της Ελλάδας. Μια Λερναία Ύδρα, που πίνει το αίμα μας. Και, φυσικά, το PSI δεν πρόκειται να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη, όπως αβάσιμα προβλέπει η Τρόικα για το 2014. Γιατί, για όλες αυτές τις ανεδαφικές προβλέψεις είναι σαφές ότι δεν λαμβάνεται υπόψη η καταστρεπτική και διαρκής επίδραση των αρνητικών πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων, που θα γονατίσουν οριστικά την ελληνική οικονομία. Θα την καταστήσουν κρανίου τόπο.
Και βέβαια, το PSI δεν πρόκειται να μας επιστρέψει στις αγορές πριν, ίσως, από το 2040.
Σ’ αυτήν τη δραματική περίοδο, μέσα στην οποία επιταχύνεται η επιχείρηση της γενοκτονίας μας, θέλω να στιγματίσω γι ακόμη μια φορά, μια άθλια εκστρατεία, που βαίνει παράλληλα και που ενισχύεται από πολλά ΜΜΕ. Πρόκειται για την επανάληψη προσπαθειών γενίκευσης κάποιων μεμονωμένων κρουσμάτων διαφθοράς, στο δημόσιο τομέα, για να δικαιολογηθεί αυτή τη φορά η κατάργηση επιδομάτων κλπ, σε δικαιούχους του δημοσίου. Συνεχίζονται, δυστυχώς, ακάθεκτες, οι γκεμπελικής έμπνευσης, μεθοδεύσεις.
Β. Το PSI και η υπόστασή μας
*Με το Μνημόνιο ΙΙ και το PSI, που με εκβιαστικό τρόπο μας επιβλήθηκαν ως προαπαιτούμενα για τη χορήγηση του νέου δανείου, εκχωρήσαμε την υπόστασή μας ως ανεξάρτητο ευρωπαϊκό κράτος. Εκχωρήσαμε, για ένα κομμάτι ψωμί, το μέλλον της Ελλάδας και του λαού μας.
*Αποτέλεσμα της πλήρους υποταγής μας στους κατακτητές είναι και η ταπεινωτική και άκρως προσβλητική απόφαση των φορέων του PSI, σε απόλυτη σύμπνοια του δικού μας υπουργού οικονομικών, για την «μη αποζημίωση των ελλήνων ιδιωτών, κατόχων ελληνικών ομολόγων». Ιδίως, και αν η απόφαση αυτή συνδυαστεί, με μια άλλη που απαλλάσσει τη γνωστή μας Siemens από το κούρεμα των ομολόγων μας. Ανταλλάξαμε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με την επίσημη κατάληξη μας σε προτεκτοράτο της ΕΕ. Και στο μεταξύ, η Γερμανίδα καγκελάριος έδωσε εντολή σε εξειδικευμένη επιτροπή να καταρτίσει σχέδιο, με την ονομασία ΕΥΡΗΚΑ, για τους όρους και τις μεθόδους της πλήρους ρευστοποίησης του δημόσιου πλούτου μας.
Συμπέρασμα δεύτερο: Το PSI μας αποτελειώνει. Δεν έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε αδρανείς, όταν η πατρίδα μας χάνεται.
ΙΙΙ. Πως θα αναβιώσει η ελπίδα
Υπάρχει ένα προβληματικό εύρημα στις δημοσκοπήσεις, που επαναλαμβάνεται και που καταλήγει σε ασύμβατο συνδυασμό προτιμήσεων του ελληνικού λαού. Αναφέρομαι στο περίπου 80% των Ελλήνων, που αντιτίθενται στα Μνημόνια, κάτι απολύτως κατανοητό, αλλά που ταυτόχρονα, και με το ίδιο υψηλό ποσοστό, αντιτίθενται σε πιθανή επάνοδο, στο εθνικό μας νόμισμα, και συνεπώς εκφράζουν την επιθυμία παραμονής στην ευρωζώνη.
Δυστυχώς, όμως, δεν γίνεται να υπηρετεί κανείς και το Θεό και το Μαμμωνά. Δυστυχώς, πρέπει να είναι σαφές ότι είμαστε ανεκτοί στην ευρωζώνη, μόνο με την προϋπόθεση ότι υποτασσόμαστε στα εγκληματικού περιεχομένου Μνημόνια, και μόνο ως δουλοπάροικοι, που εκχωρούν αδιαμαρτύρητα το βιός τους στους δυνάστες τους.
Η ΕΕ-ευρωζώνη είναι πολύ πιθανόν να καταρρεύσει στο προσεχές μέλλον, αλλά στο μεταξύ προσχωρεί ολοένα και πιο βαθιά σε σχήματα διακυβέρνησης, με έντονα φασιστικό άρωμα.
Αν, πράγματι, οι εταίροι μας ήθελαν να μας σώσουν, είχαν στη διάθεσή τους πολλές εναλλακτικές λύσεις. Η πρώτη απ’ αυτές θα μπορούσε να είναι η χορήγηση αυτού του δανείου των 130Εδισεκατομμυρίων στην Ελλάδα, για να το χρησιμοποιήσει αποκλειστικά και μόνο για ανάπτυξη, απορρόφηση της ανεργίας της και εκσυγχρονισμό της οικονομίας της. Παράλληλα, θα έπρεπε να μας αναγνωριστεί διαγραφή του χρέους, τουλάχιστον κατά το ήμισυ, περίοδος χάριτος 15 ετών, για την έναρξη αποπληρωμής του υπολοίπου, επιτόκιο που να μην υπερβαίνει το αντίστοιχο με το οποίο δανείζονται οι τράπεζες, δηλαδή 1%. Κάποιος διακριτικός έλεγχος του τρόπου χρησιμοποίησης αυτού του δανείου θα ήταν αναπόφευκτος, αλλά θα όφειλε να διενεργείται με απόλυτο σεβασμό στα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αντιθέτως, δάνειο που δίνεται με τους όρους αυτού του τελευταίου, και που αποκλείει 1000% την ανάπτυξη, δεν αποτελεί βοήθεια, αλλά απλώς διαιωνίζει τον ελληνικό επιθανάτιο ρόγχο. Μια δεύτερη εκδοχή βοήθειας, για να σωθεί η Ελλάδα, θα ήταν η διαγραφή του τμήματος εκείνου του χρέους, που είναι εμφανώς απεχθές και επαχθές, ο χωρισμός του πραγματικού χρέους από τα όντως ληστρικά επιτόκια, που είχαν εκτιμηθεί μέχρι πριν λίγο σε 212Ε δισεκατομμύρια, καθώς και συμψηφισμός του με τις γερμανικές επανορθώσεις, που ουδέποτε καταβλήθηκαν. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα μας χρωστούσαν και δεν θα χρωστούσαμε. Μια τρίτη εναλλακτική εκδοχή πραγματικής βοήθειας προς την Ελλάδα, θα μπορούσε να είναι ο προσωρινός απεγκλωβισμός μας από την ευρωζώνη και τις υποχρεώσεις μας εκεί, η εντατικοποίηση της αναπτυξιακής μας διαδικασίας, ας πούμε επί τρία χρόνια και η επάνοδός στη συνέχεια, με έναρξη αποπληρωμής τοκοχρεολυσίων και τόκων, με το προϊόν της ανάπτυξής, και όχι μέσω αφαίμαξης μισθών και συντάξεων.
Ωστόσο, δεν υπάρχει ίχνος ενθαρρυντικό στους κόλπους της ΕΕ-ευρωζώνης, που να ενισχύει την πιθανότητα προσφυγής σε λύσεις όπως οι παραπάνω. Γι αυτό, και χωρίς φόβο και πάθος οφείλουμε πια να εξετάσουμε πολύ προσεκτικά τους όρους, καθώς και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας οικειοθελούς επιστροφής μας στη δραχμή. Εξυπακούεται ότι θα έχει προηγηθεί στάση εξωτερικών πληρωμών, θα έχει καταγγελθεί το σύνολο των εγκληματικών Μνημονίων και του συρφετού που τα συμπληρώνει, θα έχει προβλεφθεί ο πανικός στις τράπεζές μας, θα έχει μελετηθεί η ενδεδειγμένη αρχική ισοτιμία δραχμής/ευρώ, θα έχουν εξασφαλιστεί δάνεια από έξω ευρωπαϊκές πηγές, θα έχει καταρτιστεί σχέδιο ταχύρυθμης ανάπτυξης με αιχμή την αναδιανομή εισοδήματος κλπ.,κλπ. Μια τέτοια εξαγγελία θα μπορούσε να λειτουργήσει συγχρόνως και ως απλή απειλή προς την ΕΕ-ευρωζώνη, προκειμένου να εξασφαλιστούν ευνοϊκότεροι όροι, αν τελικά παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Ωστόσο, όσο περνά ο καιρός και οι εταίροι μας οχυρώνονται απέναντι σε μιας τέτοιας μορφής απειλή, από την πλευρά μας, τόσο περιορίζονται οι δυνατότητές μας προς αυτή την κατεύθυνση.
Αξιολογώντας τα συν και πλην της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα δεν πρέπει να παραβλεφθεί και η, όχι ευκαταφρόνητη, πιθανότητα της κεκαλυμμένης προσπάθειας της ΕΕ, να πείσει την Ελλάδα να αποχωρήσει, οικειοθελώς, αφού δεν προβλέπεται διάταξη αποβολής κράτους-μέλους. Με βάση, ακριβώς, αυτή την υπόθεση, θα μπορούσε, ενδεχομένως, να ερμηνευτεί η όντως απαράδεκτη συμπεριφορά των εταίρων μας, που αδίστακτα μας φορτώνουν με μέτρα, όλο και πιο επαχθή, όλο και πιο απάνθρωπα, αλλά όλο και πιο αναποτελεσματικά, που βυθίζουν την ελληνική οικονομία σε απύθμενο βάθος ύφεσης. Για να μας διώξουν! Αθόρυβα, η λύση της δραχμής κερδίζει καθημερινά έδαφος, παρότι εντείνεται, συγχρόνως, το κλίμα εκφοβισμού για την κόλαση, που δήθεν μας αναμένει, έξω από την ευρωζώνη. Παραδόξως, ωστόσο ουδείς προσπαθεί να συγκρίνει την υποτιθέμενη αυτή κόλαση που θα συνοδεύσει την επάνοδο στη δραχμή, με την κόλαση που είναι, ήδη, μαζί μας εδώ και δυόμισι χρόνια, παρότι και βρισκόμαστε πάντοτε στην ευρωζώνη. Για το προσεχές μέλλον, και εφόσον δεν αλλάξουμε προδιαγραφές, προβλέπω πτώση του ΑΕΠ, που θα ξεπεράσει το 30%, ανεργία που θα φθάσει στο 28% του ενεργού πληθυσμού, μισθούς και συντάξεις που θα σταθεροποιηθούν γύρω στα 300Ε, λουκέτα που θα μπουν στο 50% των καταστημάτων, φτώχεια που θα αγκαλιάσει το μισό του ελληνικού πληθυσμού, επιτάχυνση του ρυθμού πτώσης των δημοσίων εσόδων και του ΦΠΑ, πλήρης διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, αφανισμός της δημόσιας διοίκησης, απώλεια του 60% των νέων μας, που θα εγκαταλείψουν την Ελλάδα, αδυναμία εξόδου από τις οικίες μας εξαιτίας της ξέφρενης εγκληματικότητας, ξεπούλημα ολόκληρης της Ελλάδας στους δυνάστες μας. Με τις συνθήκες αυτές, εκλαμβάνω ως ευτράπελο, την εκτίμηση περί δήθεν ανάπτυξη της οικονομίας μας, με ρυθμό 2.50% το 2014.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν, ασφαλώς, πολλά και σοβαρά πλεονεκτήματα, για μια οικονομία που διαθέτει εθνικά κυρίαρχο νόμισμα. Παράλληλα, βέβαια, είναι γεγονός ότι ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι, εν πολλοίς απροσδιόριστοι, εφόσον οι συνθήκες που θα επικρατούν σε μια πιθανή επάνοδο της Ελλάδας στο εθνικό της νόμισμα είναι terra incognita.
Προβλέπω, όμως, ότι η συνέχιση αυτής της δραματικής και αδιέξοδης κατάστασης θα αυξάνει, σε καθημερινή βάση, το ποσοστό των Ελλήνων που θα επιθυμούν την επάνοδο στη δραχμή. Αυτή, όσο εντείνεται η απόγνωση στην Ελλάδα, θα εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο ως η μοναδική λύση για τη διέξοδο από την κρίση. Η ελαχιστοποίηση των κινδύνων αυτής της μετάβασης απαιτεί προσεκτικό σχεδιασμό, αλλά και την ανάδειξη ενός φωτισμένου ηγέτη, που να μπορεί να τον υλοποιήσει με επιτυχία.
