Πόσο χαμηλά θα πέσεις, αγαπητέ Φώτη Κουβέλη;

Είναι δυνατόν ο Φώτης Κουβέλης να στηρίζει μια κυβέρνηση η οποία εξαπέλυσε το μεγαλύτερο ρατσιστικό πογκρόμ στην ιστορία της Ευρώπης από τον καιρό των ναζί; Να μην εξανίσταται με τις εγκληματικές ενέργειες των φασιστών που γίνονται σε όλη τη χώρα με την άμεση και έμμεση συνδρομή της αστυνομίας, με τους ξυλοδαρμούς στα αστυνομικά τμήματα, με την ίδρυση και λειτουργία των επαίσχυντων στρατοπέδων συγκέντρωσης; Είναι αυτός ο Φώτης Κουβέλης που αντιδρούσε αμέσως σε κάθε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε κάθε αστυνομική αυθαιρεσία και ανταποκρινόταν σε κάθε έκκληση για παρέμβαση υπέρ των αδίκως διωκομένων;

Με ποιους κυβερνάς, Φώτη και κυρ-Φώτη;
18 ο ένας, 19 ο άλλος, 20 ο τρίτος... εννιά παιδιά ποιος ξέρει από ποιες οικογένειες, από ποια κοινωνικά βάθη, από ποιες ανάγκες, από ποια αδιέξοδα, από ποια αίσθηση ματαιότητας, από ποιο χάος... ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο που ξέρουμε είναι ότι ο κόσμος γύρω τους καταρρέει παταγωδώς. Και το επίσης σίγουρο είναι ότι τα ωραία χαμόγελα, η διαρκής ευγένεια, ο προσεκτικός λόγος, η επιστημοσύνη, η πείρα, ο θεσμικός ρόλος, ό,τι εν πάση περιπτώσει συνθέτει τη δημόσια παρουσία σου, αγαπητέ Φώτη, όχι μόνο δεν αποτρέπει αυτή την κατάρρευση, αλλά την επιτείνει, τη χρυσώνει και τη νομιμοποιεί. Η παρουσία σου πετάει έξω αυτά τα εννιά παιδιά, κι αν ήταν μόνο εννιά, ποιος θα ανησυχούσε. Εννιά, εκατόν εννιά, χίλια εννιά, εκατό χιλιάδες εννιά, ένα εκατομμύριο εννιά, μπορεί και παραπάνω, είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε ερείπια που δεν προκλήθηκαν από φυσικές καταστροφές, σεισμούς και πλημμύρες, αλλά απ’ αυτούς με τους οποίους εσύ συμφωνείς, απ’ αυτούς που εσύ καλύπτεις και εξωραΐζεις, απ’ αυτούς που φέρουν ακέραιη την ευθύνη για τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, η χώρα στην οποία ζούμε.
Πόντο πόντο ξηλώνεις μαζί με τους πρωταρχικούς ενόχους ό,τι απέμεινε από τα δίκτυα προστασίας των πολιτών, κόβεις τις χαμηλές αμοιβές τους, συρρικνώνεις τις συντάξεις τους, αφαιρείς τα δώρα τους, ακριβαίνεις την ιατρική περίθαλψή τους, κλείνεις τα μαγαζιά τους, σε λίγο θα φορολογήσεις και τον αέρα που αναπνέουν, και θέλεις τα παιδιά τους, ανασφαλή και άνεργα, με κλεμμένο το μέλλον τους όχι από τους πορτοφολάδες, αλλά από τους άρχοντες της οικονομίας και της πολιτικής, να μην διαμαρτύρονται, να μην τσατίζονται, να μην εξεγείρονται, αλλά να σιγοντάρουν τους γονείς τους που κλαίνε τη μοίρα τους ή να το ρίξουν κι αυτά στην πρέζα, τα ψυχοφάρμακα και τον χρυσαυγιτισμό!
Το σίγουρο επίσης είναι ότι αυτά τα εννιά παιδιά, όπως και τα άλλα ένα εκατομμύριο παιδιά, δεν φταίνε για το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα. Και να ήθελαν να φταίνε, δεν έχουν προλάβει.
Περίμενα ότι, έστω από κεκτημένη ταχύτητα, μετά τον απαράδεκτο διασυρμό των οροθετικών πορνών, θα απέτρεπες τη δημόσια διαπόμπευση των εννιά νεαρών από την κυβέρνησή σας. Με την επαναφορά των χυδαίων πρακτικών του νόμου 4000 περί τεντιμποϊσμού, τον φονταμενταλιστικό λιθοβολισμό των κακών παιδιών, των παρεκτραπέντων, των αντικοινωνικών μιας κοινωνίας που η υπεράσπισή της από τους Γιωργάκηδες, τους Αντωνάκηδες, τους Βαγγελάκηδες και τους Μεϊμαράκηδες με τους οποίους συναγελάζεσαι, αποτελεί μια ξεφτιλισμένη παρωδία του συστήματος αξιών που σε ανέδειξε σε σεβαστό κοινωνικό παράγοντα.
Κανένας από εκατοντάδες ληστές εκατομμυρίων ευρώ, εργολάβους, εφοπλιστές, χρηματιστές, γιατρούς, δικηγόρους ή πολιτικούς, που φοροδιαφεύγουν, υπερτιμολογούν, λαδώνουν, εκβιάζουν, ξεπλένουν μαύρο χρήμα ή κάνουν λαθρεμπόριο, κανένας από τη «λίστα» που έκρυβε ο συγκυβερνήτης σου δεν έγινε αφίσα της αστυνομίας. Κανένας απ’ αυτούς που ευθύνονται για τη διάλυση της Ελλάδας, τη μαζική φτώχεια και τις αυτοκτονίες, δεν θεωρήθηκε μεγαλύτερη απειλή για τον τόπο από τους εννιά νεαρούς, των 18, 19 και 20 ετών, που η ενοχή τους, όπως καλύτερα από μας γνωρίζεις, δεν έχει ακόμα αποδειχτεί.

Ποιος είσαι, τελικά, κύριε Κουβέλη;
Βασανιστήρια στους κρατούμενους, στημένες κατηγορίες, ξυλοδαρμοί κατ’ εξακολούθηση, ηλεκτροσόκ... Σκληρή βία εναντίον των αγροτών στην Κρήτη, των εργατών στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, των πολιτών έξω από τα δικαστήρια... Απρόκλητοι έλεγχοι από την αστυνομία σε καφετέριες και προσαγωγές χωρίς αιτία και χωρίς δικαιολογία, όπως τότε, στη χούντα, που μας μάζευαν μόνο για τρομοκρατία από τις μπουάτ, για εξακρίβωση... Γονείς σε απόγνωση και μαθητές στους δρόμους από σχολεία που εκ προμελέτης πάνε για κλείσιμο... Μερικά μόνο από τη βδομάδα που μας πέρασε.
Τόσο πολύ άδειασες από το αίσθημα δικαίου που φαινόταν ότι σε οδηγούσε στη ζωή σου; Πολύ λυπάμαι, αγαπητέ Φώτη, που είσαι άλλος...

 

(ΠΗΓΗ: http://e-dromos.gr/)