Αδυνατούν να καταλάβουν τη Γερμανία ή απλά παραδίδονται αμαχητί;

(του Νίκου Κοτζιά)

Οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα, εργολάβοι της διαπλοκής και τραπεζική Ολιγαρχία, τα έδωσαν όλα. Ρουσφέτια, τεχνικές λύσεις για δευτερεύοντα ζητήματα, παράδοση της χώρας, κατάργηση της κυριαρχίας του κοινοβουλίου όλα σωρηδόν ψηφίστηκαν σε ένα άρθρο. Ένας αχταρμάς αντίστοιχος με την ποιότητα των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που διαφεντεύουν αυτό τον τόπο. Παρόλα αυτά, το Βερολίνο ανακοινώνει καθυστερήσεις, εκβιασμούς, νέες απαιτήσεις.

Ζαλισμένη η κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Αντί να αξιοποιεί τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται ανάμεσα στην Ουάσινγκτον/ΔΝΤ και τα δύο μέλη της τρόικα που εκπροσωπούν θεσμούς της ΕΕ (καθόλου συμπτωματικά ότι είναι και οι δύο γερμανοί) τρέχει να προλάβει ανύπαρκτες ημερομηνίες, θυμίζοντας παλαιοημερολογίτη. Η κυβέρνηση, επιπλέον, δεν κατανοεί ούτε τις ειδικές αντιθέσεις εντός της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι αντί να αναπτύξει ένα μέτωπο με τον «υπερδανεισμένο νότο», υποτάχτηκε και άλλο στη Μέρκελ.

Αδιάβαστη η ελληνική κυβέρνηση, έτοιμη να παραδοθεί σε κάθε κέλευσμα του Βερολίνου, μπερδεύεται -παρόλο που εκχωρεί όσα της ζήτησαν- όταν αντί να πάρει χείρα βοηθείας όπως περιμένει την σπρώχνουν πιο βαθιά στην αστάθεια, ενώ της ζητάνε και άλλα. Δεν κατανοεί ότι η Γερμανία προβάλλει σήμερα ουσιαστικά ένα και μόνο δίλημμα προς την ελληνική πλευρά: ή εκχωρείται τη συνολική οικονομική διακυβέρνηση της χώρας ή φεύγετε από την ευρωζώνη.

Οι κυβερνώντες την Ελλάδα και οι ανοητευόμενοι βοηθοί τους δεν έχουν καταλάβει ότι η Γερμανία μάς σπρώχνει στην άκρη του γκρεμού προκειμένου να πάρει όσα περισσότερα μπορεί σε μια Ελλάδα που μετατρέπεται σταθερά σε «Αποικία Χρέους». Προκειμένου να πετύχει τους στόχους της η Γερμανία, ακολουθεί την εξής τακτική: πρώτα «αφήνει» την κυβέρνηση να περνά μέτρα καταστροφής για την Ελλάδα, να δεσμεύει τη χώρα σε μια κατεύθυνση ύφεσης. Κατόπιν, δεύτερο, ακριβώς λόγο αυτού του δρόμου και της παράλογης «λογικής» του, η βοήθεια του Βερολίνου γίνεται πιο «απαραίτητη» και οι απαιτήσεις του αυξάνονται. Στη συνέχεια, τρίτον, ζητά τα ασημικά μας. Το μελλοντικό μαύρο χρυσό. Άμεσα, πλέον, τέταρτον, απαιτεί την ίδια την οικονομική διακυβέρνηση. Ετοιμάζεται να επιβάλλει έναν υπερεπίτροπο, αυτό που στις παλιές αυτοκρατορίες ονομαζόταν «ύπατη αρμοστεία». Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είτε δεν καταλαβαίνει ότι το «κτύπημα εμπιστοσύνης στη πλάτη» είναι για τα καλά παιδιά που έχουν παραδοθεί αμαχητί, είτε αρκείται στο να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων η κυβέρνηση δείχνει ως να ξεχνά ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες αλλά συμφέροντα. Ότι η Γερμανία θα την στριμώχνει συνεχώς, όσο «καλό και έμπιστο παιδί» και αν είναι, όταν το απαιτεί το δικό της εθνικό συμφέρον. Μόνο με μια δημοκρατική ενεργητική, εθνικά περήφανη, εξωτερική, ευρωπαϊκή και διαπραγματευτική πολιτική μπορεί να νοιώσει η Γερμανία πίεση επί των συμφερόντων της και να πάρει στα σοβαρά τα προβλήματά μας. Διαφορετικά θα δίνει προσωρινές συγκυριακές λύσεις με βάση του τι νομίζει η δεξιά κυβέρνηση του Βερολίνου ότι την συμφέρει και όχι συνυπολογίζοντας τις ανάγκες των Ελλήνων. Αν συμπτωματικά κάτι βολεύει Γερμανία και τους νεοφιλελεύθερους στην Αθήνα «καλώς». Αλλιώς οι τελευταίοι θα καλούνται ή θα εκβιάζονται για προσαρμογές και νέες παραδόσεις.

Η κυβέρνηση αντλούσε την «αισιοδοξία» της προηγούμενης εβδομάδας από άγνοια των αλλαγών στον σημερινό κόσμο, από μη κατανόηση των θεμελίων της Γερμανικής πολιτικής, από κοινές ιδεοληψίες με το Βερολίνο και πριν απ΄ όλα διότι αυτό που την ενδιαφέρει είναι να σώσει τους Ολιγάρχες. Δεν καταλαβαίνει σε βάθος τη Γερμανική Πολιτική, αλλά αυτό δεν την ενοχλεί αφού έτσι και αλλιώς για να σώσει την ντόπια Ολιγαρχία παραδίδει τη χώρα αμαχητί!

(ΠΗΓΗ: περιοδικό Επίκαιρα)