Μετά τα μέτρα...

(του Σταύρου Λυγερού)

Οι δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης: το «μνημονιακό μέτωπο» συρρικνώνεται πολιτικοεκλογικά, γεγονός που δημιουργεί όρους αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Σαμαρά. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κι αλλιώς. Τον περασμένο Ιούνιο, οι μισοί σχεδόν πολίτες είχαν ψηφίσει, θεωρώντας ότι η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ μπορούσαν από κοινού και σε συνεννόηση με την τρόικα να επαναδιαπραγματευθούν το Μνημόνιο, να εξασφαλίσουν την παραμονή στο ευρώ και να ανατάξουν την οικονομία.

Η άνευ προσχημάτων προεκλογική ανάμειξη των δανειστών υπέρ του «μνημονιακού μετώπου» και εναντίον των «αντιμνημονιακών» είχε πείσει πολλούς πολίτες ότι η τριμερής κυβέρνηση θα είχε εξασφαλισμένη την αμέριστη υποστήριξη των δανειστών. Η εγκατάλειψη της επαναδιαπραγμάτευσης και το επώδυνο πακέτο μέτρων τούς προσγείωσε ανωμάλως. Διατήρησαν, όμως, την ελπίδα ότι με την ψήφιση του πακέτου θα εκταμιευθεί η δόση και η οικονομία θα αρχίσει να αναπνέει, όπως τους διαβεβαίωνε η ρητορική της συμπολίτευσης.

Το πακέτο ψηφίσθηκε, αλλά ούτε αυτή η φρούδα ελπίδα δεν φαίνεται να δικαιώνεται. Πριν αλέκτορα φωνήσαι και με την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό μπροστά, ο Σόιμπλε έδειξε τις προθέσεις του Βερολίνου. Η τρόικα δεν είναι έτοιμη όχι μόνο να δώσει την «οριστική λύση» στο ελληνικό πρόβλημα, αλλά ούτε και να εκπληρώσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις της. Οι συγκυβερνώντες δήλωναν σ’ όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα μέτρα. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε ότι η διαβεβαίωση έχει δοθεί και έχει παραβιασθεί πολλάκις, μας προσγειώνει η απαίτηση της τρόικας να ισχύσει ρήτρα αυτόματης λήψης πρόσθετων μέτρων στην περίπτωση δημοσιονομικής απόκλισης. Επειδή, όμως, λόγω της ύφεσης που προκαλεί η συνταγή, η δημοσιονομική απόκλιση είναι αναπόφευκτη, αναπόφευκτα θα καταστούν και νέα μέτρα. Και σαν να μην έφθανε αυτό, το ποσό της δόσης μάλλον θα κατατεθεί σε λογαριασμό που δεν θα ελέγχει η κυβέρνηση.

Πού το πάνε, λοιπόν, οι δανειστές; Η στάση τους δεν οφείλεται μόνο στην αντίθεση Ευρωζώνης-ΔΝΤ. Οφείλεται κυρίως στην ανικανότητα του ευρωιερατείου, λόγω οικονομικού εθνικισμού και ιδεολογικής τύφλωσης, να συμφωνήσει σε μία στρατηγική υπέρβασης της κρίσης του ευρώ. Αυτή είναι το παγόβουνο. Η ελληνική κρίση είναι η κορυφή του. Μη έχοντας ενιαία κι αποτελεσματική στρατηγική, η τρόικα ενισχύει με δογματισμό τη δόση της μονοδιάστατης λιτότητας, παρότι και το ΔΝΤ και πολλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αναγνωρίζουν πια ότι το φάρμακο αυτό επιδεινώνει την κατάσταση. Χωρίς «κούρεμα» του ελληνικού χρέους που κατακρατούν η ΕΚΤ και οι χώρες-μέλη και χωρίς ένα σχέδιο μεγάλων επενδύσεων, η ελληνική οικονομία είναι καταδικασμένη.

Το ευρωιερατείο όχι μόνο δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και «αδειάζει» με κραυγαλέο τρόπο την κυβέρνηση της αρεσκείας του. Με τη στάση του δεν ανοίγει τον δρόμο μόνο για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και για νέο εκλογικό άλμα της Χρυσής Αυγής. Ανοίγει τον δρόμο και για την κατάρρευση μ’ ό, τι αυτή συνεπάγεται και στο οικονομικό-κοινωνικό και στο γεωπολιτικό επίπεδο. Αντιμέτωποι μ’ αυτή τη μαύρη προοπτική, ολοένα και περισσότεροι εξωθούνται να θεωρήσουν ότι το ευρωιερατείο σπρώχνει την Ελλάδα στον γκρεμό κι ότι το εξαρτημένο εγχώριο πολιτικό σύστημα προδίδει την κοινωνία. Αν το πρώτο τροφοδοτεί τον αντιευρωπαϊσμό, το δεύτερο τροφοδοτεί την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση κατεστραμμένων μικρομεσαίων, αλλά και τη ραγδαία ανάπτυξη αντιδημοκρατικών τάσεων.

(ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr/)