Σαν σήμερα την 21η Μαρτίου 1997, ο Κώστας Καραμανλής αναλάμβανε τα ηνία της Νέας Δημοκρατίας.
Δημιουργούσε ένα νέο ήθος και τρόπο πολιτικής σκέψης για την Ελλάδα που
αγκάλιαζε την λαϊκή δεξιά αλλά και το ευρύ κοινωνικό κέντρο.
Όμως το στοίχημα του Κώστα Καραμανλή που δικαιώθηκε από την ιστορία ήταν να κάνει πάλι το κόμμα του Εθνάρχη, ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία και όχι πολιτικό μέσο για ίντριγκες και πάθη. Μόλις 4 χρόνια πριν ο Αντώνης Σαμαράς είχε ρίξει τη ΝΔ από την εξουσία είχε φτιάξει την Πολιτική Άνοιξη με κύριο συστατικό στοιχείο «όσοι μισούν τον Μητσοτάκη ευπρόσδεκτοι» και με τη στάση του είχε βάλει την κεντροδεξιά στην αντιπολίτευση, διχασμένη με παράλογα διλήμματα.
Ο Κώστας Καραμανλής κατάφερε να ξαναενώσει αυτή την παράταξη και να την εκφράσει σε ένα μεγάλο αστικό και δημοκρατικό κόμμα. Κατάφερε με τη στάση του να βάλει μία ταφόπλακα στην μονοθεματική Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά και να συσπειρώσει γύρω του όλους, χωρίς ταυτότητες.
Η συνέχεια της πολιτικής ζωής του τόπου είναι γνωστή και ειδικά της ΝΔ είναι γνωστή. Ο καθένας ανάλογα με τη συνείδησή του θα δώσει πολλές ερμηνείες.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο μοναδικός σύγχρονος ηγέτης που τόλμησε να αποδεσμεύσει την Ελλάδα από εξαρτήσεις και συμφέροντα είναι ο Κώστας Καραμανλής. Είτε με τη στάση του για τα διεθνή ενεργειακά, είτε για το Βέτο στα Σκόπια, είτε για την Κύπρο. Προσπάθησε και στα εσωτερικά με τις όποιες αδυναμίες, ωστόσο όποτε ζήτησε «εθνική συναίνεση» αυτή ήταν εξωπραγματική φράση. Όλα αυτά τα «πλήρωσε»: παρακολουθήσεις τηλεφώνων, ερευνούμενο σχέδιο δολοφονίας, πολιτική λάσπη και ηθική εξόντωση ακόμη και από πρόσωπα που σήμερα βρίσκονται στη ΝΔ με βουλευτικούς τίτλους (εξαργυρώνοντας επιταγές) ...και τότε είχαν άλλες ιδιότητες.
Σήμερα αυτός ο Κώστας Καραμανλής που είχε θάρρος το 2009 να παραδώσει την εξουσία της ΝΔ, μετά από μία εκλογική ήττα, αποτελεί και πάλι σημείο εθνικής αναφοράς για σταθερότητα. Και αυτός ο τίτλος δεν μπήκε γιατι κουβαλάει ένα επίθετο εκκωφαντικό σαν Ιστορία, αλλά γιατί τον κέρδισε με τη στάση του.
Και φτάνουμε στο μαρτυρικό 2015 που η Ελλάδα ζει τον εφιάλτη του πιστωτικού γεγονότος.
Αυτό που δεν έκανε ο Αντώνης Σαμαράς ως εθνικό πατριωτικό καθήκον να στηρίξει τον Αλέξη Τσίπρα στον παρθενικό του αγώνα, το έκανε ο Κώστας Καραμανλής. Αυτές είναι οι στιγμές που ξεχωρίζουν τον ηγέτη Κώστα Καραμανλή από τον Αντώνη Σαμαρά.
Ο Κώστας Καραμανλής έδειξε την ποιότητα της πολιτικής του σκέψης και την ηθική του, από τη στιγμή που άφησε τον Αντώνη Σαμαρά να ορίσει μόνος του το ολισθηρό του μέλλον μέσα σε ένα συρρικνωμένο κόμμα αμφισβητήσεων και σε συνέχεια της εκλογικής του πανωλεθρίας. Ο Κώστας Καραμανλής είναι παραταξιακός και θεσμικός και σέβεται το κόμμα του ως δομή και λειτουργία ακόμη και τη στιγμή που φθείρεται. Όσο βέβαια αυτό φέρει τον τίτλο Νέα Δημοκρατία και όσο υπάρχουν μέσα σε αυτό ακόμη δυνάμεις που εκπροσωπούν το κοινωνικό και δημοκρατικό κέντρο. Η ανωτερότητά και ικανότητά του να βλέπει στο μέλλον, είναι αρετές που του επιτρέπουν να γνωρίζει πολύ καλά πως η επόμενη ημέρα της ΝΔ έχει το σπόρο της διάλυσης αν δεν αλλάξει άμεσα η ηγεσία. Από την άλλη ένας «Καραμανλής» και ειδικά αυτός, δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει τη ρότα των κομματικών εξελίξεων, όσο υπάρχει εκλεγμένη ηγεσία και όσο η Ελλάδα περνάει μία κρίσιμη στιγμή. Όχι γιατί πιστεύει σε κάποια ειδική αρετή του Αντώνη Σαμαρά, αλλά γιατί δεν θέλει να είναι αυτός που θα χρεωνόταν τη διάλυση της ΝΔ σε ακροδεξιά Σαμαρική και Κεντρώα Καραμανλική, όσο η Ελλάδα είναι ήδη διχασμένη σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, έστω και λεκτικά.
Όμως το στίγμα του και τη διάθεσή του να είναι πυλώνας σταθερότητας το έδειξε με την εκλογή του στενού του συνεργάτη και φίλου Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Οι εξαιρετικές πολιτικές σχέσεις του Κώστα Καραμανλή με τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και με τους ξένους ηγέτες του επέτρεψαν αλλά και του «ζητήθηκε» να «υπάρχει» μέσα στις εξελίξεις.
Από όποια οπτική γωνία και να το δει κάποιος και ασχέτως πολιτικών αφετηριών, ο Τσίπρας έδωσε και δίνει μία μάχη. Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη, γιατί πιεζόταν από τον λαϊκισμό που είχε κυριαρχήσει τα χρόνια της αντιπολίτευσής του. Την ώρα όμως που η Ελλάδα δίνει τη μάχη της, τότε όλες οι πολιτικές δυνάμεις, συστρατεύονται και σε περίπτωση που διαφωνούν προσπαθούν να συνεισφέρουν δημιουργικά. Διότι ας μη γελιόμαστε, τα μέτρα που ζητούσε η Τρόικα να ψηφιστούν από την προηγούμενη κυβέρνηση, δεν θα περνούσαν. Τα βέτο από μεγάλη ομάδα των βουλευτών της ΝΔ και του συνόλου του ΠΑΣΟΚ ήταν αποτρεπτικά. Ο Σαμαράς προτίμησε να πάει στις εκλογές χωρίς να κλείσει το μνημόνιο γιατί απλά δεν μπορούσε να το κλείσει. Και η Ελλάδα πήγε στις εκλογές με αυτή τη μεγάλη εκκρεμότητα. Μία βόμβα που θα ήθελε ο Σαμαράς να σκάσει στα χέρια του Τσίπρα. Να οδηγηθεί δηλαδή στην επιθυμητή αριστερή παρένθεση και να επανέλθει έστω και με μία τραγικά συρρικνωμένη ΝΔ. Και τότε θα ψήφιζε άνετα το οποιοδήποτε μέτρο, αφού η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς θα είχε υποστεί μία καταστροφή ή μία μεγάλη απειλή για την καταστροφή.
Αποκορύφωμα της στάσης Σαμαρά απέναντι στον Τσίπρα και την Ελλάδα, ήταν πρώτα η επαίσχυντη επιστολή του ΕΛΚ δια χειρός Λαζαρίδη αλλά και η χτεσινή δήλωση του προέδρου της ΝΔ στις Βρυξέλλες, όπου αναφερόταν για το πρόβλημα της Ελλάδας ως εξωτερικός παρατηρητής και όχι ως αρχηγός Ελληνικού κόμματος.
Το ότι ο Σαμαράς θα ακολουθούσε αυτή την πορεία, είχε διαφανεί όχι μόνο γιατί ποτέ δεν κάλεσε τον Τσίπρα στο Μαξίμου, να τον ενημερώσει θεσμικά αλλά και γιατί τελικά δεν το παρέδωσε ποτέ αυτό το Μέγαρο... ακριβώς για να μην υπάρχει καμία τέτοια φωτογραφία από τη ζωή του.
Η παρουσία του Κώστα Καραμανλή διά του Προκόπη Παυλόπουλου αλλά και οι προσωπικές του σχέσεις με τους ξένους παράγοντες σήμερα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την προσωπική πολιτική στρατηγική του Αντώνη Σαμαρά και έχουν φέρει και πάλι στο προσκήνιο την προσωπικότητα του Κώστα Καραμανλή ως εγγυητή σταθερότητας και ασφάλειας για την Ελλάδα.
Όμως το στοίχημα του Κώστα Καραμανλή που δικαιώθηκε από την ιστορία ήταν να κάνει πάλι το κόμμα του Εθνάρχη, ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία και όχι πολιτικό μέσο για ίντριγκες και πάθη. Μόλις 4 χρόνια πριν ο Αντώνης Σαμαράς είχε ρίξει τη ΝΔ από την εξουσία είχε φτιάξει την Πολιτική Άνοιξη με κύριο συστατικό στοιχείο «όσοι μισούν τον Μητσοτάκη ευπρόσδεκτοι» και με τη στάση του είχε βάλει την κεντροδεξιά στην αντιπολίτευση, διχασμένη με παράλογα διλήμματα.
Ο Κώστας Καραμανλής κατάφερε να ξαναενώσει αυτή την παράταξη και να την εκφράσει σε ένα μεγάλο αστικό και δημοκρατικό κόμμα. Κατάφερε με τη στάση του να βάλει μία ταφόπλακα στην μονοθεματική Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά και να συσπειρώσει γύρω του όλους, χωρίς ταυτότητες.
Η συνέχεια της πολιτικής ζωής του τόπου είναι γνωστή και ειδικά της ΝΔ είναι γνωστή. Ο καθένας ανάλογα με τη συνείδησή του θα δώσει πολλές ερμηνείες.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο μοναδικός σύγχρονος ηγέτης που τόλμησε να αποδεσμεύσει την Ελλάδα από εξαρτήσεις και συμφέροντα είναι ο Κώστας Καραμανλής. Είτε με τη στάση του για τα διεθνή ενεργειακά, είτε για το Βέτο στα Σκόπια, είτε για την Κύπρο. Προσπάθησε και στα εσωτερικά με τις όποιες αδυναμίες, ωστόσο όποτε ζήτησε «εθνική συναίνεση» αυτή ήταν εξωπραγματική φράση. Όλα αυτά τα «πλήρωσε»: παρακολουθήσεις τηλεφώνων, ερευνούμενο σχέδιο δολοφονίας, πολιτική λάσπη και ηθική εξόντωση ακόμη και από πρόσωπα που σήμερα βρίσκονται στη ΝΔ με βουλευτικούς τίτλους (εξαργυρώνοντας επιταγές) ...και τότε είχαν άλλες ιδιότητες.
Σήμερα αυτός ο Κώστας Καραμανλής που είχε θάρρος το 2009 να παραδώσει την εξουσία της ΝΔ, μετά από μία εκλογική ήττα, αποτελεί και πάλι σημείο εθνικής αναφοράς για σταθερότητα. Και αυτός ο τίτλος δεν μπήκε γιατι κουβαλάει ένα επίθετο εκκωφαντικό σαν Ιστορία, αλλά γιατί τον κέρδισε με τη στάση του.
Και φτάνουμε στο μαρτυρικό 2015 που η Ελλάδα ζει τον εφιάλτη του πιστωτικού γεγονότος.
Αυτό που δεν έκανε ο Αντώνης Σαμαράς ως εθνικό πατριωτικό καθήκον να στηρίξει τον Αλέξη Τσίπρα στον παρθενικό του αγώνα, το έκανε ο Κώστας Καραμανλής. Αυτές είναι οι στιγμές που ξεχωρίζουν τον ηγέτη Κώστα Καραμανλή από τον Αντώνη Σαμαρά.
Ο Κώστας Καραμανλής έδειξε την ποιότητα της πολιτικής του σκέψης και την ηθική του, από τη στιγμή που άφησε τον Αντώνη Σαμαρά να ορίσει μόνος του το ολισθηρό του μέλλον μέσα σε ένα συρρικνωμένο κόμμα αμφισβητήσεων και σε συνέχεια της εκλογικής του πανωλεθρίας. Ο Κώστας Καραμανλής είναι παραταξιακός και θεσμικός και σέβεται το κόμμα του ως δομή και λειτουργία ακόμη και τη στιγμή που φθείρεται. Όσο βέβαια αυτό φέρει τον τίτλο Νέα Δημοκρατία και όσο υπάρχουν μέσα σε αυτό ακόμη δυνάμεις που εκπροσωπούν το κοινωνικό και δημοκρατικό κέντρο. Η ανωτερότητά και ικανότητά του να βλέπει στο μέλλον, είναι αρετές που του επιτρέπουν να γνωρίζει πολύ καλά πως η επόμενη ημέρα της ΝΔ έχει το σπόρο της διάλυσης αν δεν αλλάξει άμεσα η ηγεσία. Από την άλλη ένας «Καραμανλής» και ειδικά αυτός, δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει τη ρότα των κομματικών εξελίξεων, όσο υπάρχει εκλεγμένη ηγεσία και όσο η Ελλάδα περνάει μία κρίσιμη στιγμή. Όχι γιατί πιστεύει σε κάποια ειδική αρετή του Αντώνη Σαμαρά, αλλά γιατί δεν θέλει να είναι αυτός που θα χρεωνόταν τη διάλυση της ΝΔ σε ακροδεξιά Σαμαρική και Κεντρώα Καραμανλική, όσο η Ελλάδα είναι ήδη διχασμένη σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, έστω και λεκτικά.
Όμως το στίγμα του και τη διάθεσή του να είναι πυλώνας σταθερότητας το έδειξε με την εκλογή του στενού του συνεργάτη και φίλου Προκόπη Παυλόπουλου στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Οι εξαιρετικές πολιτικές σχέσεις του Κώστα Καραμανλή με τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και με τους ξένους ηγέτες του επέτρεψαν αλλά και του «ζητήθηκε» να «υπάρχει» μέσα στις εξελίξεις.
Από όποια οπτική γωνία και να το δει κάποιος και ασχέτως πολιτικών αφετηριών, ο Τσίπρας έδωσε και δίνει μία μάχη. Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη, γιατί πιεζόταν από τον λαϊκισμό που είχε κυριαρχήσει τα χρόνια της αντιπολίτευσής του. Την ώρα όμως που η Ελλάδα δίνει τη μάχη της, τότε όλες οι πολιτικές δυνάμεις, συστρατεύονται και σε περίπτωση που διαφωνούν προσπαθούν να συνεισφέρουν δημιουργικά. Διότι ας μη γελιόμαστε, τα μέτρα που ζητούσε η Τρόικα να ψηφιστούν από την προηγούμενη κυβέρνηση, δεν θα περνούσαν. Τα βέτο από μεγάλη ομάδα των βουλευτών της ΝΔ και του συνόλου του ΠΑΣΟΚ ήταν αποτρεπτικά. Ο Σαμαράς προτίμησε να πάει στις εκλογές χωρίς να κλείσει το μνημόνιο γιατί απλά δεν μπορούσε να το κλείσει. Και η Ελλάδα πήγε στις εκλογές με αυτή τη μεγάλη εκκρεμότητα. Μία βόμβα που θα ήθελε ο Σαμαράς να σκάσει στα χέρια του Τσίπρα. Να οδηγηθεί δηλαδή στην επιθυμητή αριστερή παρένθεση και να επανέλθει έστω και με μία τραγικά συρρικνωμένη ΝΔ. Και τότε θα ψήφιζε άνετα το οποιοδήποτε μέτρο, αφού η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς θα είχε υποστεί μία καταστροφή ή μία μεγάλη απειλή για την καταστροφή.
Αποκορύφωμα της στάσης Σαμαρά απέναντι στον Τσίπρα και την Ελλάδα, ήταν πρώτα η επαίσχυντη επιστολή του ΕΛΚ δια χειρός Λαζαρίδη αλλά και η χτεσινή δήλωση του προέδρου της ΝΔ στις Βρυξέλλες, όπου αναφερόταν για το πρόβλημα της Ελλάδας ως εξωτερικός παρατηρητής και όχι ως αρχηγός Ελληνικού κόμματος.
Το ότι ο Σαμαράς θα ακολουθούσε αυτή την πορεία, είχε διαφανεί όχι μόνο γιατί ποτέ δεν κάλεσε τον Τσίπρα στο Μαξίμου, να τον ενημερώσει θεσμικά αλλά και γιατί τελικά δεν το παρέδωσε ποτέ αυτό το Μέγαρο... ακριβώς για να μην υπάρχει καμία τέτοια φωτογραφία από τη ζωή του.
Η παρουσία του Κώστα Καραμανλή διά του Προκόπη Παυλόπουλου αλλά και οι προσωπικές του σχέσεις με τους ξένους παράγοντες σήμερα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την προσωπική πολιτική στρατηγική του Αντώνη Σαμαρά και έχουν φέρει και πάλι στο προσκήνιο την προσωπικότητα του Κώστα Καραμανλή ως εγγυητή σταθερότητας και ασφάλειας για την Ελλάδα.
Ο Κώστας Καραμανλής στηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα θέτοντας στο θεσμικό τιμόνι της χώρας τον επιστήθιο φίλο του, πέρα και πάνω από κομματικά συμφέροντα.
Σαν σήμερα το 1997 η Ελλάδα άναβε το φιτίλι του σύγχρονου Πυρσού της.
Σαν σήμερα το 1997 η Ελλάδα άναβε το φιτίλι του σύγχρονου Πυρσού της.
Ιωάννης Καλαμίδης
(ΠΗΓΗ: http://www.tokentro.gr/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου