Στην κηδεία της ελληνικής κοινωνίας λιβανίζουν ακόμη το… κοινό νόμισμα, την ώρα που αυτό απομυθοποιείται ταχύτατα στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Σχεδόν όλων!
Κάποτε ο όρος «πυγμαίος μπασκετμπολίστας» εκλαμβανόταν ως επιτομή του «σύντομου ανέκδοτου». Αυτό, μέχρι το καλοκαίρι του 1986, όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, διαθέτοντας έναν παίκτη ύψους 1.59- τον Τάιρον Μπογκς. Δεν βαριέστε, όμως… Συνεχώς παράγονται ανέκδοτα των δυο- τριών λέξεων. Ενίοτε και πικρά, όπως το «σοβαρό», εγχώριο κλισέ: «Η κατάκτηση του ευρώ», «το κεκτημένο του ευρώ»… Λες και ζουν σε άλλον πλανήτη ή σε άλλες εποχές οι αρχιερείς της πολιτικής απάτης!
Διεκπεραιώνουν τη νεκρώσιμη τελετή της ελληνικής κοινωνίας, λιβανίζοντας –ακόμη- το ευρώ… Τίποτε δεν τους πτοεί. Ούτε καν η ιδιότητα του «κεκτημένου», ως ασπίδας που συνθλίβει τους «προστατευόμενους». Αλήθεια, πώς γίνεται τα «PIGS» και η Ιρλανδία να αδυνατούν να ξεμπερδέψουν με τους διεθνείς τοκογλύφους, κάτι που κατόρθωσαν – σε τόσα σημεία του πλανήτη- χώρες διαφορετικών παραγωγικών «κυβικών» και οικονομικών χαρακτηριστικών; Αργεντινή, Ισημερινός, Ισλανδία, Τουρκία… Βρήκαν το σθένος, βρήκαν και τον τρόπο να πουν «όχι».
Αποτέλεσμα; Απέφυγαν το στραγγαλισμό.
«Μην κοιτάτε αυτές τις χώρες», αξίωναν τα «παπαγαλάκια». «Άλλο εμείς, στην Ελλάδα»… Ω, ναι, εδώ ενσαρκώναμε πάντοτε κάτι «άλλο». Δεν επιδεχόμασταν παραλληλισμούς, ούτε δικαιούμασταν να αντλήσουμε συμπεράσματα από τα διεθνή γεγονότα. Ένα «έθνος ανάδελφον» (για να θυμηθούμε τον Σαρτζετάκη), με παρωπίδες.
Ορισμένες φορές, είναι αλήθεια, ακούγαμε κάτι παραπάνω. Όπως: «Μα πώς μακαρίζετε τον ανυπάκουο, τριτοκοσμικό Ισημερινό; Δεν βλέπετε ότι οι οίκοι αξιολόγησης έχουν κατατάξει την πιστοληπτική του ικανότητα στα σκουπίδια;».
Αφόρητη… σοφία! Όταν λέγονταν αυτά, οι οίκοι είχαν ρίξει στα ίδια «σκουπίδια» και την υπάκουη – μέχρι αηδίας- Ελλάδα. Η… ασήμαντη διαφορά ήταν πως ο «τριτοκοσμικός Ισημερινός» διέγραψε το 70% των ομολογιακών οφειλών του και έριξε το συνολικό εξωτερικό χρέος του στο 18% του ΑΕΠ. Αποτολμά κανείς συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς;
Κονιορτοποιώντας τα ανόητα στερεότυπα περί «ελληνικού ονείδους», οι διαδοχικές καταβαραθρώσεις τόσων χωρών στον Καιάδα του χρέους ανάγκασαν τα τηλεοπτικά «παπαγαλάκια» και τους – διακρινόμενους για το… αετίσιο πολιτικό μάτι τους- αστέρες του πολιτικού status quo να καταφύγουν σε ένα «επιχείρημα», άκρως ενδιαφέρον: «Εμείς είμαστε στην Ευρωζώνη, έχουμε υποχρεώσεις»…
Η απόλυτη ομολογία! Διαθέτουμε την ύψιστη τιμή να είμαστε στην Ευρωζώνη, πάει πολύ να έχουμε και τα «αμυντικά συστήματα» των άλλων, των… αδέσποτων.
Όβερ, ελήφθη: Αν δεν μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς (για πολλούς το επίρρημα είναι πολυτέλεια…) με το ευρώ, ας πεθάνουμε για το ευρώ!
Εκεί που βρισκόμασταν- υποτίθεται- στους «επτά ουρανούς» μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, αλλά οι Κακοφωνίξ του κούφιου «ευρωπαϊσμού» έχουν ακόμη το θράσος να πουλάνε «όραμα». Και «υποχρεώσεις»…
Το «χαμένο σεξ απίλ», οι… «Αλβανίες του Βορρά» και οι «παγωμένοι» Ανατολικοί
«Το κοινό νόμισμα έχει χάσει όλο το σεξ-απίλ του», τόνιζε η γαλλική «Monde», το φθινόπωρο του 2011.Τώρα τα πράγματα είναι πιο «ζόρικα»…
Προ ημερών η «Frankfurter Allgemeine» έγραφε για ένα φάντασμα, που πλανάται πάνω από τις γερμανικές τράπεζες και επιχειρήσεις: Το φάντασμα μιας πιθανής διάσπασης του ευρώ σε Βόρειο και Νότιο. Πιθανό θεωρούν αυτό το ενδεχόμενο τα στελέχη του ενός τρίτου των μεγάλων γερμανικών εταιρειών, όπως αναφέρθηκε στο ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στον όλο καταιγισμό πληροφοριών για την κρίση στην Ευρωζώνη, την καταγραφή κινήσεων στις «κορυφές» και τους δραματικούς τόνους, συχνά τίθεται σε δεύτερη μοίρα ή και «εξαφανίζεται» (τουλάχιστον από το οπτικό πεδίο των εγχώριων ΜΜΕ) μια σημαντική παράμετρος: Στη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών το ευρώ διατηρεί μικρά υπολείμματα της παλιάς του αίγλης- όταν δεν προκαλεί απέχθεια. «Ποιών ευρωπαϊκών λαών;», θα ρωτήσει εύλογα κανείς, παρακινώντας μας να γίνουμε περισσότερο αναλυτικοί.
Η πρώτη επισήμανση έγινε ήδη- αυτή που αφορά τα «PIGS» του Νότου και την Ιρλανδία.
Δεύτερη επισήμανση: Το «κεκτημένο» δυσαρεστεί εν γένει τις… τυχερές κοινωνίες που βρέθηκαν στη στοργική του αγκαλιά! «Το ευρώ δεν είναι αγαπητό, αλλά λίγοι θέλουν να το εγκαταλείψουν», έγραφαν στις 29 Μαΐου οι New York Times, σχολιάζοντας τα ενδιαφέροντα αποτελέσματα μιας έρευνας του Pew Research Center. Πρόσθεσε δε η εφημερίδα: «Παντού ενδυναμώνουν οι αμφιβολίες για το κατά πόσο συνιστά πλεονέκτημα μιας χώρας η ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Οι περισσότεροι ερωτηθέντες από πέντε χώρες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα) εξέφρασαν δυσφορία για το κοινό νόμισμα. Έκριναν πως η ζωή τους είχε χειροτερέψει.
Ο λόγος για τον οποίον δεν εύχονταν κατά πλειοψηφία την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωζώνη ήταν ο φόβος. Η αβεβαιότητα «για το άγνωστο», σε καιρούς αδυσώπητης κρίσης. Θα χαμογελούσε, άραγε, κανείς «ευρωπαϊστής» από αγαλλίαση, για αυτό;
Ειλικρινά, θα περιμέναμε με μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποιος «ευρωπαϊστής» (διάβολε, πόση απατηλή μυθολογία και ψεύτικη «θετική φόρτιση» κουβαλά αυτός ο όρος!) θα ένιωθε ικανοποίηση, διαπιστώνοντας ότι ο τρόμος «μπαλώνει» τα μεγάλα κενά που έχει αφήσει το «αρνητικό ισοζύγιο» εμπειριών και βιωμάτων των εργαζόμενων της Ευρώπης…
«Απογοητεύονται, αλλά τρέμουν να φύγουν». Με τι ακριβώς συνάδει αυτή η «λογική»; Με τους κανόνες μιας οικειοθελούς διακρατικής σύμπραξης ή με τους κώδικες κάποιας… κοινής συμμορίας, η οποία απειλεί να εξοντώσει όσους τολμούν να αποχωρήσουν; Μήπως με αιχμαλωτισμένα ζώα, που «πρέπει» να πιστέψουν ότι έχουν χάσει την ικανότητα να επιβιώνουν «εκεί έξω»;
Ας μην ισχυριστεί κανείς ότι ο εν λόγω φόβος είναι υπόθεση της καπιταλιστικής κρίσης (γενικώς) κι όχι του ευρώ (ειδικώς): Εάν κάποιος θεωρεί ότι η κρίση χρέους εκδηλώθηκε, περιπλέχτηκε κι οξύνθηκε ερήμην ενός παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος όπως το ευρώ, απλώς κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Σήμερα, ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών αντιλαμβάνεται ότι το ευρώ διεύρυνε τα οικονομικά χάσματα, αποτελώντας αφόρητο βαρίδι για τις λιγότερο ανταγωνιστικές, περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης. Ούτε οι κοινωνίες των… κερδισμένων χωρών, όμως, χαμογέλασαν. Αντιθέτως, υποχρεώθηκαν να βιώσουν κι αυτές – αναλογικά, φυσικά- «εσωτερική υποτίμηση». (Στη Γερμανία, μάλιστα, αυτή η … ιερή διαδικασία άρχισε από τη δεκαετία του ’90, εν είδει προθέρμανσης για την εποχή του κοινού νομίσματος).
Τρίτη επισήμανση: Το «κεκτημένο» το βλέπουν οι «ακατάδεχτοι» Σκανδιναβοί και νιώθουν αμέριστη ανακούφιση για την… ακαταδεξιά τους! Πριν από πέντε χρόνια στη Δανία είχε αναθερμανθεί κάπως η ιδέα της ένταξης στην Ευρωζώνη. Σε μικρότερο βαθμό ίσχυε αυτό για τη Σουηδία. Σήμερα, όμως, στις αντίστοιχες κοινωνίες υπερισχύει κατά κράτος το «όχι» στο ευρώ: Μάτια έχουν οι άνθρωποι και βλέπουν!
Συμπεριλαμβανομένης της Νορβηγίας που δεν ανήκει καν στην ΕΕ, μετράμε τρεις… «Αλβανίες του Βορρά». Τρεις «δυστυχισμένες», «απομονωμένες», «αξιοθρήνητες» χώρες οι οποίες, αν κρίνουμε από όσα τερατώδη λένε οι εγχώριοι μουτζαχεντίν του «ευρωπαϊσμού», έχουν μεταφερθεί κάπου μεταξύ Δαμασκού και υποσαχάριας Αφρικής.
Η Ισλανδία, πάλι, κλήθηκε να μετακομίσει στον… Άδη, αλλά οι Ισλανδοί αρνήθηκαν – σε δυο δημοψηφίσματα- να ετοιμάσουν βαλίτσες για εκεί. Το 2009 η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της χώρας είχε υποβάλλει αίτηση ένταξης στην ΕΕ. Αν γινόταν, όμως, σήμερα δημοψήφισμα, το «όχι» θα επικρατούσε πανηγυρικά. Όσο για το ευρώ, ούτε να ακούσουν δεν θέλουν φυσικά οι Ισλανδοί, που είδαν την οικονομία τους να ανακάμπτει και τη ζωή τους να ξαναγίνεται ανθρώπινη, αφ’ ότου αρνήθηκαν να πληρώσουν τα «σπασμένα» (ή μάλλον τα κλεμμένα) των τραπεζιτών τους.
Βλέπετε, σε αντίθεση με την Ελλάδα «που δεν παράγει τίποτε» και ως εκ τούτου οι «ιθαγενείς» της οφείλουν να υπομένουν τα πάντα, η Ισλανδία, αυτό το… μεγάλο παγοδρόμιο, παράγει τα πάντα…
Τέταρτη επισήμανση: Το «κεκτημένο» το βλέπουν οι… φτωχοί Ανατολικοί, αλλά – άκουσον, άκουσον- δεν τους τρέχουν τα σάλια. Τρέχουν οι ίδιοι μακριά φωνάζοντας «να λείπει το βύσσινο»! Εντυπωσιακή ήταν η είδηση του περασμένου Ιουλίου, όπως προέκυψε από δημοσκόπηση που έγινε στην Πολωνία: Με το συντριπτικό «σκορ» 68% -25% οι ερωτηθέντες τάχθηκαν εναντίον της ένταξης στην Ευρωζώνη!
Ανάλογη είναι η απροθυμία και των πολιτικών ηγεσιών των χωρών της Α. Ευρώπης. Τον Οκτώβριο του 2011 συναντήθηκαν στη Βαρσοβία και συζήτησαν τα του ευρώ οι πρωθυπουργοί της Πολωνίας (Ντόναλντ Τουσκ), Τσεχίας (Πετρ Νέκας) και Ουγγαρίας (Βίκτορ Όρμπαν). Συμφώνησαν ότι δεν υπάρχει λόγος να επιδιώξουν αυτή τη στιγμή την είσοδό τους στο «κλαμπ» του κοινού νομίσματος.
Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Τσέχου ηγέτη, Π. Νέκας: «Η κυβέρνησή μου δεν έχει ορίσει ούτε πρόκειται να ορίσει ημερομηνία ένταξης στο ευρώ. Η νομισματική ένωση μετατρέπεται σε ένωση μεταφοράς πόρων και χρεών, συνεπώς πρέπει να περιμένουμε να δούμε πού θα οδηγηθεί η Ευρωζώνη».
Η πολωνική κυβέρνηση κινείται στη γραμμή «θέλουμε την ένταξη, αλλά δεν ορίζουμε ακόμη ημερομηνία- στόχο», ενώ στην κοινωνία της χώρας – όπως προαναφέρθηκε- επικρατεί καταλυτική αποστροφή προς το ευρώ. Η Ουγγαρία δεν συζητά κάτι τέτοιο για τα έτη πριν από το… 2020. Η Ρουμανία λέει «από το 2018 και βλέπουμε». Η Βουλγαρία δεν έχει θέσει την ένταξη ως στόχο στο… ορατό μέλλον. Μόνο η «ρημαγμένη» Λετονία επιθυμεί διακαώς, αυτή τη στιγμή, την ένταξη στο ευρώ.
Στα ανατολικά βρίσκεται και η Τουρκία, της ο οποίας ο αρμόδιος για ευρωπαϊκά θέματα υπουργός, Εγκεμέν Μπαγκίς, δήλωσε τον περασμένο Ιούνιο: «Στο παρελθόν, όταν οι Τούρκοι κλήθηκαν να απαντήσουν αν θέλουν να ενταχθούν στην ΕΕ, το 80% απάντησε καταφατικά. Τώρα το 85% απαντά αρνητικά!». Υπερβολικό ή μη το ποσοστό, η απομυθοποίηση της ΕΕ στην Τουρκία δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση.
Οι πολιτικές ελίτ των χωρών που βρίσκονται εκτός κοινού νομίσματος- ή και εκτός ΕΕ- βλέπουν τι ακριβώς συντελείται στην Ευρωζώνη, ως απόπειρα τιθάσευσης της κρίσης: Προωθούνται άρον- άρον μέτρα «σιδερένιας» ολοκλήρωσης. Έτσι όμως παγιώνεται και σε θεσμικό επίπεδο, δηλαδή όχι μόνο ντε φάκτο, η Ευρώπη των πολλών «ταχυτήτων». Αυτό το μοντέλο θα… υποδεχθεί τις νεοφερμένες χώρες, των οποίων ο ενθουσιασμός για την προοπτική εισόδου στην Ευρωζώνη μοιραία ξεθυμαίνει.
Κάπου εδώ, όμως, βλέπουμε τα συντρίμμια του τελευταίου ιδεολογικού οχυρού των Ταλιμπάν του «ευρωπαϊσμού»: Τη γοητεία που ασκούσε η ΕΕ κι αργότερα το ευρώ στις ελίτ και τις κοινωνίες των Ανατολικών- και δη των χωρών του πάλαι ποτέ «υπαρκτού»…
Τι κι αν είχες να καταμαρτυρήσεις τα «μύρια όσα» για την οικονομική και κοινωνική γραμμή πλεύσης της ΕΕ ή για τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν του διευθυντηρίου της; Μονότονα ηχούσε η απάντηση – αντιπερισπασμός: «Κοιτάξτε με πόσο πάθος επιθυμούν αυτοί οι άνθρωποι να μπουν στο κοινό μας σπίτι και πάψτε να είστε αχάριστοι».
Ναι, κάποια στιγμή η Ανατολική Ευρώπη προβλήθηκε περίπου ως κοιτίδα του μετα-μοντέρνου παγκόσμιου πολιτισμού και σφραγίδα του «τέλους της Ιστορίας»! Σχεδόν ως… οικουμενικός φάρος διαφημίστηκε ακόμη και το οικονομικό πρόγραμμα του μέθυσου Γιέλτσιν που προκάλεσε «οικονομική γενοκτονία», κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Αλεξάντερ Ρουτσκόι, αντιπροέδρου της Ρωσίας στα δυο πρώτα «μετα-σοβιετικά» χρόνια (1991-93).
Τώρα που «αραίωσαν» και οι Ανατολικοί, το «κεκτημένο» έχει φαν κλαμπ σχεδόν ερημωμένο…
Τα ΟΝΕιρεμένα παραμύθια και τα «σκουλήκια της δραχμής»…
Ας κάνουμε μια μεθοδολογική παραχώρηση. Ας προσποιηθούμε προς στιγμήν ότι μας έπεισε η εσχατολογία που διατείνεται πως τυχόν έξοδός μας από την Ευρωζώνη, όπως κι αν γίνει, θα κομίσει σεισμούς, καταποντισμούς κι επιστροφή στις… σπηλιές, στις οποίες ζούσαμε (αν δεν το θυμάστε…) μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2001.
Ας υποκριθούμε πως μας έπεισαν τα λόγια του Α. Σαμαρά στη Bild: Το βιοτικό μας επίπεδο –είπε- μειώθηκε κατά 35%, αλλά κάλλιο 35% και μέσα στο ευρώ παρά έξω και 70%… Μένει όμως μια απορία: Ο στατιστικός… διπλασιασμός του κακού κρίνεται απαραίτητος, για λόγους ψυχολογικούς- εκφοβιστικούς; Δηλαδή όταν η πραγματική υποτίμηση της ζωής μας (τη λένε και «διάσωση») φθάσει στο 60%, θα ακούμε πως εκτός Ευρωζώνης μας περιμένει ένα 120%; Κι αυτό τι ακριβώς θα σημαίνει; Θα πεθάνουμε όλοι και τα σκουλήκια … της δραχμής θα φάνε το 20% των πτωμάτων μας, από την πρώτη κιόλας ημέρα;
Τέλος πάντων, έστω ότι δεχόμαστε το παρανοϊκό αξίωμα πως η διαρκής μετατροπή του κακού σε χειρότερο, δηλαδή η σημερινή ολέθρια εξέλιξη, είναι εξ ορισμού προτιμότερη από τις… σκηνές Αποκάλυψης που ελλοχεύουν εκτός του «μαντριού». Από πού κι ως πού όμως απαλλάσσουν τους εαυτούς τους από την υποχρέωση της αυτοκριτικής και της απολογίας οι ευρω- μουτζαχεντίν, οι οποίοι παιάνιζαν το «ένας είναι ο θεός – ο ευρωπαϊσμός» (κούφια έννοια, προσδιοριζόμενη κάθε φορά κατά το δοκούν), συμπληρώνοντας «και προφήτης αυτού το ευρώ»;
Δεν έχουν να πουν τίποτε για αυτό που συντελείται σήμερα στην Ευρώπη; Δεν νιώθουν την ανάγκη να εξηγήσουν πώς και γιατί οι εργαζόμενοι της Γηραιάς Ηπείρου οδηγήθηκαν στην παρούσα κινούμενη άμμο; Δηλαδή το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» ήταν η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους και η αναγωγή της φτώχειας σε… αναπτυξιακή αρετή; Δεν νιώθουν καν την ανάγκη να αντιδιαστείλουν όσα έλεγαν και προέβλεπαν προς αυτά που τώρα διαδραματίζονται;
Η ίδια η πορεία προς την ΟΝΕ συνοδεύτηκε από τρία καθεστωτικά παραμύθια.
Ας τα θυμηθούμε.
Μύθευμα πρώτο, χονδροειδές μα δελεαστικό: «Θα επιτευχθεί σύγκλιση μισθών με τους Βόρειους»! Αυτή βεβαίως ήταν η «βερσιόν» για τον ευρωπαϊκό Νότο. Στο Βορρά «πλασαριζόταν» η διαβεβαίωση πως το ευρώ θα έριχνε τις τιμές των αγροτικών προϊόντων. Ως γνωστόν … «επαληθεύθηκαν» αμφότερα.
Μύθευμα δεύτερο: «Μην ακούτε τις Κασσάνδρες, δεν θα φέρει ακρίβεια το ευρώ». Τελικά, εκείνοι που έκλεισαν τα αφτιά τους για να μην ακούσουν τις Κασσάνδρες αναγκάστηκαν να γουρλώσουν τα μάτια τους: Όπως όλοι θυμούνται, με το «καλημέρα» του κοινού νομίσματος οι ανατιμήσεις- «στρογγυλοποιήσεις» των τιμών αποδείχθηκαν πιο τροφαντές κι από την κοιλιά του Πάγκαλου.
Μύθευμα τρίτο: «Η ένταξη στην ΟΝΕ είναι μια επιβράβευση των επιτυχιών της ισχυρής Ελλάδας». Ανοησίες ολκής. Εκτός Ευρωζώνης έμειναν μόνον οι χώρες που επέλεξαν να μείνουν – είπαμε, κάτι θλιβερές «Αλβανίες του Βορρά». Επρόκειτο για έναν εικονικό «αγώνα», στον οποίο εκ προοιμίου θα «νικούσαν» όσοι λάμβαναν μέρος.
Βεβαίως με την πάροδο των ετών, το εκκρεμές των καθεστωτικών ευρω- φληναφημάτων μετακινήθηκε από τις φανφάρες στον αηδιαστικό ραγιαδισμό. Από τον «άθλο της ισχυρής Ελλάδας» στην «ντροπή των μαγειρεμένων στοιχείων, με τα οποία μπήκαμε στην ΟΝΕ». Αυτή η «ντροπή»… υποδείκνυε έναν επιπλέον λόγο, για τον οποίο «έπρεπε» να αποδεχθούμε με στωικότητα την «κινεζοποίησή» μας. Μόνο που με ανάλογες αλχημείες υποδέχθηκαν το ευρώ όλοι, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, όπως μαρτυρούν πλέον και τα στοιχεία της AMECO, της γενικής διεύθυνσης οικονομικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Μήπως όμως γινόμαστε «χυδαίοι οικονομιστές»; Μήπως μορφάζουν οι Ευρω- Αντουανέτες διαπιστώνοντας ότι ασχολούμαστε με βιοτικά επίπεδα (και λοιπά «μπανάλ») και παραβλέπουμε την αποστολή του «ευρωπαϊκού ιδεώδους» στα άυλα πεδία των «αξιών» και των «ιδανικών»; Τίποτε δεν παραβλέπουμε, αντιθέτως… βλέπουμε. Τι βλέπουμε; Πώς έχουν… προαχθεί οι δημοκρατικές αρχές, η «κοινοτική αλληλεγγύη», το ευρωπαϊκό «εμείς», κλπ, κλπ.
Για την ιλαροτραγωδία της «αλληλεγγύης» και του «κοινού μας σπιτιού» δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε πολλές αράδες. Αρκεί ίσως η επισήμανση που έκανε προσφάτως, αρθρογραφώντας στους NY Times, ο καθηγητής στο Γέιλ, Νικόλας Σαμπάνης, με αφορμή τη διαπίστωση πως «οι Γερμανοί λένε στους Έλληνες πώς να ζήσουν και οι Έλληνες απαντούν αποκαλώντας τους Ναζί». Έγραψε: «Δεν είναι μόνο αποτέλεσμα οικονομικής ανησυχίας ή φόβου. Είναι η προβλεπόμενη επανεμφάνιση σκληρών εθνικών ταυτοτήτων, τις οποίες η ΕΕ ήλπιζε ότι θα εξαφανίσει» (αναδημοσίευση στα «Νέα», της 28ης Αυγούστου).
Αυτές που τείνουν να εξαφανιστούν ολοσχερώς από την Ευρώπη της εποχής του «κεκτημένου» είναι οι επιφάσεις δημοκρατικότητας- ακόμη και οι στοιχειώδεις. Η βούληση και οι ανάγκες των κοινωνιών αντιμετωπίζονται ως ενοχλητικές λεπτομέρειες. Βολοδέρνουν κάπου ανάμεσα στη Σκύλα των αγορών και τη Χάρυβδη των Βρυξελλών, δηλαδή ενός λόμπι – κηφηναριού δοτών τεχνοκρατών, τους οποίους ποτέ κανείς δεν εξέλεξε.
Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις των επί μέρους χωρών, από την ελληνική και τον Ραχόι μέχρι τον… «αντάρτη» Ολάντ (αυτός έκανε –λέει- απογραφή αλά Αλογοσκούφη, ανακάλυψε κρυμμένα ελλείμματα κι ενέδωσε στη γοητεία της λιτότητας!), έχουν «μονιμοποιήσει» το ξετσίπωτο, ταχύτατο, εφ’ όλης της ύλης «είπα – ξείπα». Στο όνομα των δημοσιονομικών πλαφόν – έλλειμμα κάτω από 3% του ΑΕΠ, χρέος κάτω του 60%- που κληροδότησε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, σαν να πρόκειται για θεϊκές εντολές, οι οποίες δεν «σηκώνουν» επεξηγήσεις, «πώς» και «γιατί».
Η «γραμμή» για συνταγματικές προβλέψεις, στα επί μέρους κράτη, που θα «διώκουν» ακόμη και τον… Κέϊνς είναι ένας ακόμη θρίαμβος της «δημοκρατικής Ευρώπης». Ομοίως και η ασύλληπτη, διεθνής επιχείρηση κατατρομοκράτησης των ψηφοφόρων πριν από τις ελληνικές εκλογές του Ιουνίου. Κεραυνοί εν αιθρία; Όχι δα…
Αρκεί να θυμηθούμε το… ποιοτικό άλμα του 2005, τότε που καταψηφίστηκε το Ευρωσύνταγμα σε Γαλλία κι Ολλανδία κι αμέσως ματαιώθηκαν όλα τα υπόλοιπα προγραμματισμένα δημοψηφίσματα στην Ευρώπη!
Ευρω- Ταλιμπάν, το «κεκτημένο» και τα μάτια σας!
Αν και προφανώς δεν τα ανοίγετε ποτέ…
(ΠΗΓΗ: εφημερίδα Πριν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου